Archiwa miesięczne: październik 2019

Źródła szczęścia

31 czwartek paź 2019

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , ,

Rozdział 5 Ewangelii wg św. Mateusza

GÓRA PRZYMIERZA

Bóg gdy chciał zawrzeć z człowiekiem przymierze wybierał górę. Przemawiał do serca człowieka na górze. Mówił do Mojżesza na górze, gdy tłumy stały u jej podnóża. Bóg zawarł przymierze z narodem wybranym.

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: (Mt 5,1-2)

Bóg-człowiek zasiada na tronie. Na szczycie góry, którą ulepiły Jego ręce. Zasiada i otwiera usta. Słowo Boga stworzyło świat. Jezus jest Słowem. Gdy Bóg otwiera usta i mówi, wówczas stwarza. Poucza. Czyni coś nowego. Tak samo i tutaj – Jezus naucza zupełnie nowego porządku rzeczy. Czyni źródła szczęścia z antywartości. Coś najwartościowszego z rzeczy, które w świecie ludzi wiążą się z porażką, stratą, poniżeniem…

NOWE PRZYMIERZE

Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami. (Mt 5,3-12)

W Starym Testamencie Bóg zawarł przymierze z człowiekiem poprzez dziesięć przykazań. W Nowym Testamencie zawiera przymierze ośmiu błogosławieństw.

Najszczęśliwsi są ubodzy w duchu – ci pokorni a nie pewni siebie i wyniośli. Ubodzy w duchu są najszczęśliwsi, bo są właścicielami królestwa niebieskiego…

Najszczęśliwsi, którzy się smucą. Sprzeczność!? A jednak Bóg w swej sprawiedliwości miłosiernej zapowiada takim ludziom pocieszenie. Czym jest ból i smutek, skoro mam mnie pocieszyć sam Bóg.

Najszczęśliwsi są cisi. Nie ci z talentem oratorskim, którzy potrafią się wszędzie dobrze zakręcić i dobrze sprzedać. Ale właśnie Ci, którzy w ciszy znajdują swe skarby.  Bóg takim ludziom obiecuje posiadanie ziemi!

Najszczęśliwsi, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, bo to ich pragnienie zostanie nasycone. Doświadczą wiecznej sprawiedliwości miłosiernej w Niebieskim Jeruzalem.

Najszczęśliwsi są także Ci, którzy okazują innym miłosierdzie, bo im także zostanie okazane miłosierdzie na końcu życia. Czyny miłosierdzia ratują człowieka w ostatniej chwili życia. „Przebacz nam nasze winy, jako i my wybaczyliśmy tym, którzy wobec nas zawinili”…

Najszczęśliwsi, którzy żyją w łasce uświęcającej i trwają w czystości serca. Czyste serce sprawia bowiem, że człowiek może oglądać Boga w wieczności.

Najszczęśliwsi, którzy wprowadzają pokój. Tacy ludzie uzyskają zaszczytny tytuł synów Bożych!

Najszczęśliwsi, którzy są prześladowani?! Prześladowani dla sprawiedliwości. Do takich należy Królestwo Niebieskie. Męczenników sprawiedliwości.

Jezus uczy spoglądać w przyszłość, tą część naszego życia która będzie trwała wiecznie. Dlatego Mówi, że mamy się cieszyć z tego co wydaje się być nie do śmiechu. Gdy ludzie nam urągają, kłamliwie na oskarżają, gdy prześladują. Właśnie wtedy należy się cieszyć i radować. Można się radować tylko jeśli spojrzy się na te trudy w perspektywie wieczności – nagrody w Niebie.

PROMIENIOWANIE

Jezus daje też zadanie swoim uczniom. By byli jak sól, czy światło. By ludzie wokół widząc katolików mogli się zachwycić miłością, którą żyją ludzie należący do Jezusa.

Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. (Mt 5,13-16)

Szczęście chrześcijaństwa powinno promieniować w świecie – promieniować na innych ludzi… Ale zaraz potem Jezus przestrzega:

SŁOWO JEST NIEZMIENNE

Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę. bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.(Mt 5,17-20)

Słowo Boga – Jego przymierza są niezmienne i niezachwiane na wieki. Żadne Słowo Boga nie jest wypowiedziane nadaremnie. Żadne też Słowo Boga nie wraca do niego aż nie spełni swego posłannictwa.

 

Perspektywa Ducha

29 wtorek paź 2019

Posted by in e-dr.jezuici.pl

≈ Zostaw komentarz

SŁOWO na 30 PAŹDZIERNIKA 2019

Bracia: Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak jak trzeba, sam Duch wstawia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, wie, że wstawia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą. Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamiaru. Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też obdarzył chwałą. (Rz 8, 26-30)

Jestem człowiekiem słabym. Mam świadomość tego, że nie domagam w wielu dziedzinach życia. Ekonomia Boga jest przedziwna. On wchodzi najmocniej właśnie tam, gdzie moje życie wydaje się być najmniej urodzajne. On rozlewa łaski tam, gdzie już nie potrafię liczyć na siebie i z pokorą uznaję, że jestem słaby.

Bóg wylewa swego Ducha w obszary mojej słabości. Mojej skarłowaciałej modlitwy, gdy zdaję sobie sprawę, że jest taka mała i karłowata, a nie z pychą sądzę, że oddałem Bogu dziesięcinę. Zwłaszcza w mojej modlitwie. Nie w tej zaniedbywanej i bezmyślnej, ale tam, gdzie nie umiem się modlić. Tam gdzie wydaje się, że słowa są miałkie i bez sensu. Gdzie walczę ze sobą by się skupić. Gdzie ogarnia mnie senność i ostatkiem sił chcę dokończyć pacież. tak, gdzie moją modlitwą staje się pocieszenie osoby obok, gdy brak mi słów. Tam gdzie wstaję do chorego członka rodziny w środku nocy. Tam, gdzie modlę się w chorobie. Tam gdzie staram się skupić w pośrodku hałasu.

Bóg przenika ludzkie serca. To On własnymi rękami je ulepił i tchnął w nie życie. On zna ich każde uderzenie i poruszenie. Serca przepełnione Duchem Świętym zaradzającym ich brakom.

Bóg z tymi, którzy Go miłują, którzy idą za Jego głosem, za swym powołaniem do świętości. Z tymi, którzy pracują nad swym wzrostem współdziała dla ich dobra.

Prowadzi ku świętości. Tych których poznał – czyli tych których stworzył i umiłował.

Wszytko idzie ku celowi ostatecznemu – CHWALE. Chwale Boga, która jest też chwałą człowieka zjednoczonego z Bogiem w wieczności.

Aby tam dojść trzeba zaufać. Tylko tyle. Jak dziecko:

Ja zaufałem Twemu miłosierdziu

Spojrzyj i wysłuchaj mnie, Panie, mój Boże.
Oświeć moje oczy, bym nie zasnął w śmierci,
by wróg mój nie mówił: „Ja go zwyciężyłem”,
by się nie cieszyli moi przeciwnicy, że się zachwiałem.

Ja zaś zaufałem Twemu miłosierdziu,
niech się moje serce cieszy z Twej pomocy.
Będę śpiewał Panu,
który obdarzył mnie dobrem. (Ps 13 (12), 4-5. 6)

A wszytko to dąży ku celowi. Tak jak Jezus kroczący ku Jerozolimie. Ku celowi. Ku miejscu Zbawienia. Ku miejscu śmierci i spotkania z Ojcem. Tak i jak powinienem kroczyć ku spotkaniu z Ojcem przez całe moje życie. Dzień po dniu.

Jezus, nauczając, szedł przez miasta i wsie i odbywał swą podróż do Jerozolimy. Raz ktoś Go zapytał: „Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?” On rzekł do nich: „Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam”; lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z tobą, i na ulicach naszych nauczałeś”. Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy dopuszczający się niesprawiedliwości”. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi”. (Łk 13, 22-30)

Panie, daj mi swego Ducha. Zaradź mej słabości i daj mi serce pragnące spotkania z Tobą w wieczności. Daj odwagę przechodzenia przez wąskie drzwi. Podejmowania trudu i wchodzenia w do co wydaje się słabe, małe i pokorne. W to co nie jest dla tego świata, a co jest skarbem na wieczność.

Jezu kroczący do Jerozolimy. Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serce moje na wzór serca Twego.

73. MAGNIFICAT

28 poniedziałek paź 2019

Posted by in 14. Postawy i owoce, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Dziękczynienie. Modlitwa dziękczynna.

Można się jej uczyć od Maryi – szczególnie kontemplując słowa Magnificat. Jest to jedno z najpiękniejszych dziękczynień zapisanych w Biblii. Wypowiedziane przez Tą, która jest Matką Boga, jest niezwykle blisko Boga, która jest Niepokalana, w jej ustach nie było nigdy kłamstwa, czy słów egoizmu. Magnificat jest niezwykły bo jest wypowiadany przez Matkę Kościoła, Oblubienicę Boga.

To jest dziękczynienie serca wypełnionego radością z Bożej interwencji – wcielenia. Momentu oczekiwanego przez cały naród przez tysiące lat. Chwili zapowiadanej przez proroków i Pisma. Magnificat jest wyśpiewane pod natchnieniem Ducha Świętego i rezonuje w nim śpiew Nieba – radosna pieśń wychwalająca działanie Boga w historii ludzkości.

Dlatego jest to też najbardziej niezwykła i trafna modlitwa do wyrażenia dziękczynienia za ingerencję Boga w moim życiu. Za nowe narodzenie. Za nowe życie które się we mnie rodzi po nawróceniu pierwszego tygodnia.

Uwielbia dusza moja Pana!

Dziękczynienie po pierwszym tygodniu powinno obejmować wiele sfer. Dziękujemy za:

  • krzyż, bo bez niego nie było by powrotu, nawrócenia, konfesjonału, sakramentów,
  • za Zbawienie, bo ono otworzyło na nowo bramy Raju i pozwala nam się na nowo narodzić
  • za Krew Zbawiciela która obmywa i oczyszcza i wybiela
  • za nawrócenie, bo ono jest darem
  • za to że jest wyjście z beznadziei grzechu
  • za doświadczenie miłosierdzia i miłości
  • za Słowo które oczyszcza
  • za Eucharystię która gładzi grzechy lekkie

Dziękować bo:

Bracia: Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudo­wani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamie­niem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha. (Ef 2, 19-22)

Człowiek oczyszczony i pełen dziękczynienia jest otwarty na Boże wołanie – w górę. W górę serca. Porywany do rzeczy jeszcze większych.

Pociągany z Chrystusem na górę by podejmować boże dzieła i pociągać innych:

W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich. (Łk 6, 12-19)

On uzdrawia. Od Niego wychodzi moc oczyszczenia, uwolnienia i uzdrowienia.

Wielbi dusza moja Pana *
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. *
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia,
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, *
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie *
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia, *
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, *
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, *
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem, *
pomny na swe miłosierdzie,
Jak obiecał naszym ojcom, *
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.

72. Pokora i dziękczynienie

27 niedziela paź 2019

Posted by in 14. Postawy i owoce, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Droga ku uzdrowieniu wnętrza i byciu wysłuchanym w modlitwie wiedzie przez pokorę i dziękczynienie. Dzisiejsza Ewangelia pokazuje jak ogromna jest rola pokory. To szczera i pokorna modlitwa daje usprawiedliwienie:

Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: „Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”. A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”. (Łk 18, 9-14)

Aż do ostatniego oddechu i aż do ostatniego uderzenia serca człowiek jest pielgrzymem na ziemi. Cięgle powinien pracować nad swym wnętrzem. Nie można osiąść na laurach.

Ta ewangelia przywołuje dwie postawy – pokornej prośby celnika. I swoistego dziękczynienia faryzeusza. Problemem tego dziękczynienia jest skupienie na sobie i egoizm. Ten człowiek chce się zareklamować Bogu i podziękować sam sobie za to ile osiągnął. Chciałby usłyszeć z góry głos od Boga. Jesteś ponad przeciętny. Zasłużyłeś na medal. Ale Bóg wysłuchuje celnika. Inna perykopa Ewangelii mówi zaś o dziękczynieniu. O tym, że Bóg pragnie modlitwy dziękczynienia. Jednakże dziękczynienia skupionego na Dawcy a nie na biorcy. W przypowieści o dziesięciu trędowatych zapewne wszyscy uzdrowieni odczuwali wdzięczność. Ale tylko jeden wrócił do Dawcy by oddać Mu cześć i opowiedzieć o swej wdzięczności.

Zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ich widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem,upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec». Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła». (Łk 17,11-19)

Zarówno pokora jak i wdzięczność powinny być owocem pierwszego tygodnia.

Największym dziekczynieniem jakie człowiek może złożyć wobec Boga jest Eucharystia. W Eucharystii jest cała ta droga oczyszczenia: jest Słowo Pana, jest wymagana pokorna wiara w moc Słowa i moc Eucharystii, Jest też zawarte dziękczynienie i posłuszeństwo wobec wezwania Pana.

We krwi Chrystusa oczyszcza się nasze człowieczeństwo. W przyjętej komunii wybiela się nasze wnętrze. Jeśli człowiek chce Bogu powiedzieć DZIĘKUJĘ – to żadne słowo ludzkie nie może się równać z Eucharystią. Z Mszą Świętą dziękczynną – za zdrowie, za nawrócenie, za otrzymane łaski, za niezwykłe dary Boga w życiu. Wtedy dziękuje nie tylko każdy uczestnik Eucharystii ale także Bóg-Człowiek, Jezus Chrystus swojemu Ojcu za to, ze Go wysłuchuje. Za to, ze Ojciec przyjął tą ofiarę dziękczynienia złożoną w imieniu całej ludzkości. Ludzkości, z która Jezus się solidaryzuje. czynimy to dziękczynienie swoim, gdy uczestniczymy w Eucharystii.

Panie, naucz mnie drogi dziękczynienia. Ucz mnie dziękować Ojcu za ogrom darów którymi mnie każdego dnia obsypuje. Ucz mnie także dziękować za rzeczy trudne i takie, które są owocem Miłości a nie są po mojej myśli. Pomóż mi składać Ojcu dziękczynienie.

71. Ogień, który powinien zapłonąć

24 czwartek paź 2019

Posted by in 14. Postawy i owoce, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

 

Jako owoc pierwszego tygodnia ćwiczeń powinna pojawić się postawa pracy nad wnętrzem. Walki z grzechem i tym co do grzechu prowadzi. Badanie życia.

Jedna z zasad fundamentu jest tu szczególnie przydatna. Zasada obojętności. Tak długo jestem obojętny wobec jakiejś rzeczy, jak długo nie wyjawi się, czy pomaga mi on, czy może raczej przeszkadza e dojściu do celu ostatecznego. Tylko cel ostateczny – Bóg Miłość jest ważny.

Zasada równowagi wiąże się w wielką wolnością wewnętrzną. Do końca jestem gotowy WYBRAĆ lub ODRZUCIĆ to co robię. Nie przywiązuję się do rzeczy. miejsc, ludzi totalnie. W taki sposób, że trudno mi jest je odrzucić gdy odkrywam, że oddalają mnie sukcesywnie od Boga. To jest wielkość człowieczeństwa.

Pomocna jest także zasada MAGIS. Wielkoduszności. Maksymalizowania drogi do Boga. Warto z życia uczynić coś pięknego. Wybierać tą najlepszą z dróg. Tą która najszybciej i najskuteczniej prowadzi do Boga. Każdy człowiek ma tylko jedno życie i tylko raz umiera i rozlicza się z tego życia. Czas biegnie i nie będzie już drugi raz tego samego momentu, tego samego wyboru, okoliczności. Potrzeba uczynić z życia coś pięknego i niepowtarzalnego.

Mając cel przed oczyma, człowiek dokona rzeczy niezwykłych i wielkich. To postawa, którą powinien zaowocować pierwszy tydzień. Na pewno trzeba się modlić o łaskę takiego podejścia do życia, wolności i wyborów życia.

Jeszcze jedna postawa to droga powtarzania treści ćwiczeń – wracania wciąż na nowo do tych samych treści, by nie wpaść w rutynę codzienności i nie zagubić owoców tego czasu.

Po pierwszym tygodniu w sercu powinien zacząć tlić się płomyk, który z czasem rozpali się w wielki płomień:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie. Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadani wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej”. (Łk 12, 49-53)

Panie przyjdź i rozpal ogień w moim sercu. Niech moje serce zacznie płonąć ogniem Twej Miłości i Twego Ducha. Umocnij moje wnętrze Twoją obecnością i działaniem. Rozpal mnie. Rozpal mnie na nowo. Przywróć radość i pokój.

70. Komu wiele powierzono od tego wiele się wymaga

23 środa paź 2019

Posted by in 14. Postawy i owoce, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje, że ten komu wiele powierzono, powinien przynosić większy owoc. Dar ćwiczeń duchowych, dar spowiedzi, nawrócenia to ogromny dar i łaska Pana – jest także wezwaniem do większych owoców i większego wysiłku na drodze rozwoju duchowego.

Jezus powiedział do swoich uczniów: „To rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie” Wtedy Piotr zapytał: „Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich?” Pan odpowiedział: „Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby na czas wydzielał jej żywność? Szczęśliwy ten sługa, którego pan powróciwszy zastanie przy tej czynności. Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem. Lecz jeśli sługa ów powie sobie w duszy: „Mój pan ociąga się z powrotem”, i zacznie bić sługi i służebnice, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; każe go ćwiartować i z niewiernymi wyznaczy mu miejsce. Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą”. (Łk 12,39-48)

Nawrócenie to nie finał i koniec- to dopiero początek drogi. Odpowiada to opisanemu w Ewangelii powierzeniu słudze zadania. Ważne co teraz zrobię z tym darem. Darem wolności, oczyszczenia serca.

Szatan zaatakuje teraz z dużo większą siłą i wściekłością:

Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku, ale nie znajduje. Wtedy mówi: „Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem”; a przyszedłszy zastaje go niezajętym, wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze z sobą siedmiu innych duchów złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I staje się późniejszy stan owego człowieka gorszy, niż był poprzedni. Tak będzie i z tym przewrotnym plemieniem». (Mt 12, 43-45)

Szatan będzie wracał – z większym uporem i wściekłością. Jest uparty bo już przegrał i nie ma nic do stracenia. Chce Bogu zadać ból wyniszczając Jego ukochane stworzenia – ludzi. Błąka się po pustkowiach, ale wróci. Stąd potrzebne są konkretne postawy człowieka. Postawy, którymi powinien zaowocować pierwszy tydzień:

  • CZUWANIE i MODLITWA by nie ulec pokusie. Trwanie przy Panu. modlitewne trwanie pozwala odeprzeć pokusy złego.
  • POKORA – gdy zacznę się uważać za nietykalnego tytana duchowości, wówczas upadnę. Szatan podejdzie mnie szybciej niż się tego będę spodziewał. On używa PYCHY jako wehikuły przenoszącego go do mojego serca. Najbardziej nie znosi pokory, ubóstwa i posłuszeństwa Bogu. Trzeba z pokorą i czujnością wędrować przez życie, bo szatan krąży jak lew ryczący i szuka ofiar.
  • NIE LEKCEWAŻYĆ przejawów zła. Symptomów pokus, głosu wewnętrznego. Muszę mieć świadomość, że nie jetem niezatapialny, że jednak jestem zdolny do zła i jestem słaby.
  • NIE BAĆ SIĘ – szatan ma tylko pozorną siłę – już przegrał. Będzie się starał mnie wystraszyć, ale przy Ojcu nic mi nie grozi
  • NIE DAĆ SIĘ WYNĘCIĆ – trzeba mi się sprzeciwiać już samym początkom. Szatan będzie się starał mnie wynęcić z ty i teraz i wyciągnąć mnie z pod strumienia łaski Boga.

Panie przyjdź z łaską czuwania i modlitwy, z darem czujności, pokory i odwagi w odrzucaniu pokus. Wlej w me serce roztropność i dbałość o czystość serca.

69. Spowiedź kosztuje – ale to, co cenne, musi kosztować

22 wtorek paź 2019

Posted by in 13. Nawrócenie, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Przebaczenie Boga – Jego Miłosierdzie – Jego Miłosć wymazuje nasze grzechy.

Nasze grzechy nagrane na kliszy naszego życia zostaja totalnie prześwietlone przez tego, który jest Słońcem. Zostaje biały kadr. Wszystko znika i nigdy już nie będzie świadczyło przeciwko człowiekowi.

Pokorne samooskarżenie przed Panem powoduje, że Pan od razu staje do naszej obrony. W spowiedzi trzeba być jak małe dziecko. Powiedzieć ufnie Ojcu co sie zrobiło. On nas zna. Zna nasze wnętrze i serce. Zna naszą słabośc i siłę. Pragnie naszego dobra. Naszego wysiłku nawrócenia. NAszej pracy wewnętrznej. Bo koniec końców chce nas mieć u siebie w Raju.

W konfesjonale siedzi człowiek któremu Bóg powierzył wąłdze pasterską i dar jednania. Nawet jeśli potraktuje nas niekulturalnie, to mamy w ten sposó jakąś formę pokuty. Trzeba ją przyjąć z pokorą i pójśc dalej. Może nawet ucieszyć się, że miało się udział w sądzie Pana przed Arcykapłanami, w krzyżu Pana. Spowiedź ma wartosć krzyża. Nasza spowiedź kosztowała Pana Golgotę i śmierć! Gdy spotykamy się w konfesjonale z brakiem kultury – nie am co rozpaczać – można się wręcz ucieszyć, że to nas takze kosztowało. Że mielismy maleńki udział w pasji Pana. Podejmujac wysiłek staję sie współtwórcą siebie a nie jestem jak żebrak, jak ktoś kto na byle co się zraża i zżyma. Gdyby nas konfesjonał kosztował choć cząstkę tego, co Pan wycierpiał. Gdybysmy musieli przynieść wielki drewniany krzyż do kratek konfesjonału poganiani przez tłum i opluwani … czy wtedy ludzie nie dbaliby więcej o czystosc duszy…?

Spowiedź to trudne przezycie. Nieraz bolsne, pełne zawstydzenia i wewnętrznego, a nieraz i zewnętrznego upokorzenia. Bóg chce by człowiek tego doswiadczył. By zebrał takie własnie doswiadczenie sakramentu pokuty. Jak dziecko – prosto i bez górnolotnych słów, bez domysłów. Grzech, ilość… – tak ja podjąłem decyzję o tym grzechu ciężki, zraniłem Pana tyle razy. Chyba ze są jakieś znaczące okoliczności zmieniajace ciężar grzechu. Myśli.

Sakrament pokuty to niesamowite wylanie się łaski Boga:

Bracia: Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli. Jeżeli przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa. Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego: Jezusa Chrystusa. A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi. Gdzie się jednak wzmógł grzech, tam się jeszcze obficiej rozlała łaska, aby jak grzech zaznaczył swoje królowanie śmiercią, tak łaska przejawiła swe królowanie przez sprawiedliwość wiodącą do życia wiecznego przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. (Rz 5,12. 15b. 17-19. 20b-21)

Pokuta pomaga wytrwale czekać, oczyszczać swe serce i byc zawsze gotowym na spotkanie Pana. Dlatego też kosztuje, bo Bóg nie chce byśmy ją lekceważyli, bo On chce byśmy uczestniczyliw  naszym współstwarzaniu do Nowego Człowieczeństwa:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy podobni do ludzi oczekujących powrotu swego pana z uczty weselnej, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie”. (Łk 12, 35-38)

Panie wlej w me serce Ducha Świetego. Ducha pokory, ducha wytrwałosci i czuwania. POmóz mi trwać w łasce uświecajacej. Wracac do konfesjonału jak najszybciej po upadku. Bum był ciagle gotów na spotkanie z Tobą.

68. O błogosławiona wino

21 poniedziałek paź 2019

Posted by in 13. Nawrócenie, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

To Bóg daje nawrócenie – to On je inicjuje i czeka na odpowiedź człowieka. On woła i wyczekuje na człowieka, bo dał nam wolność i jej nie naruszy – nie uczyni nic bez naszej zgody.

On wie doskonale, że nawet miałki piasek naszej niekonsekwencji i słabości, scalony krwią Chrystusa może  stać się najtwardszą skałą. On doskonale wie jak do tego doprowadzić, ale to ja muszę wykonać pierwszy krok.

Krew Chrystusa scala człowieka na nowo. Chrystus pyta o Miłość. Nie o grzechy, przewinienia. On zapyta: „Czy miłujesz mnie?” „Czy miłujesz mnie więcej?”

Jeśli odpowiem „Tak Panie! Ty wszystko wiesz! Ty wiesz że Cię kocham!”. Jeśli tak odpowiem, to On już dokona całej reszty. On już pokonał grzech an drzewie krzyża. To On podjął inicjatywę i pojednał świat ze sobą.

Nie liczy się już to co było! Teraz. Dziś! Pan daje szansę i na nowo pyta: „Czy miłujesz mnie!”. Przeszłość jeśli została wyznana przed Panem ze skruchą, przestaje się już liczyć. Jezus na nowo chce mnie obmyć i oczyścić bym szedł przed siebie. Oczyszcza serce czyniąc je na nowo lekkim, wzruszonym, ufnym i  pokornym.

Doświadczenie grzechu pomaga zrozumieć innych grzeszników. Tych którzy są wokół mnie. Drogą do obrony jest modlitwa, wiara, praca wewnętrzna i wsłuchanie w Słowo. Bo diabeł będzie krążył jak lew szukający ofiary. Budowanie mocnej wiary – opartej na dobrych solidnych fundamentach, pozwala się człowiekowi oprzeć przed naporem zła.

Bracia: Abraham nie okazał wahania ani niedowierzania co do obietnicy Bożej, ale się wzmocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu i był przekonany, że mocen jest On również wypełnić, co obiecał. Dlatego też poczytano mu to za sprawiedliwość. A to, że poczytano mu, zostało napisane nie ze względu na niego samego, ale i ze względu na nas, jako że będzie poczytane i nam, którzy wierzymy w Tego, co wskrzesił z martwych Jezusa, Pana naszego. On to został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia. (Rz 4, 20-25)

Potrzebne mi było osobiste doświadczenie słabości. O błogosławiona wino, która uczyłaś i uczysz mnie pokory. Która dajesz świadomość mojej słabości i słabości innych ludzi. Która uczy miłosierdzia wobec innych, by samemu miłosierdzia dostąpić. Dobrze przeżyte doświadczenie grzechu uczy wyrozumiałości wobec innych ludzi.

CEL

Trzeba spoglądać ciągle an cel wędrówki życia. Na spotkanie z Ojcem. Na to, że celem mojego życia na ziemi jest Chwała Boga. A oddawać Mu chwałę znaczy żyć w bliskości z Nim, wsłuchując się w Jego Słowo:

Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: „Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem”. Lecz On mu odpowiedział: „Człowieku, któż mię ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami?” Powiedział też do nich: „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia”. I opowiedział im przypowieść: „Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj”. Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?” Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem”. (Łk 12, 13-21)

Skarby w niebie wynikają z tego, że człowiek dzieli się z innymi tym co posiada. Jest świadom, że nie ma nic, czego by nie otrzymał od Boga. Także łaska uświęcająca jest wielkim darem Boga:

Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna, i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła.

To Bóg UDZIELA i daje łaskę przebaczenia i pokoju.

Kapłan odpuszcza grzechy w IMIĘ OJCA, SYNA i DUCHA. Tu też trzeba przyjąć z pokorą, że Bóg zechciał złożyć ten sakrament w słabe ręce ludzi – kapłanów. Człowiek koncelebruje liturgię pokuty razem z kapłanem. W tym niesamowitym dialogu u stóp krzyża, dialogu, który odbywa się w konfesjonale.

Panie, działaj i przemieniaj moje serce. Uczyń moje serce na wzór serca Twego!

67. Nawrócenie zaczyna się na kolanach

20 niedziela paź 2019

Posted by in 13. Nawrócenie

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać: „W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: „Obroń mnie przed moim przeciwnikiem”. Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: „Chociaż Boga się nie boję ani się z ludźmi nie liczę, to jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie”. I Pan dodał: „Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”. (Łk 18, 1-8)

Nawrócenie to łaska, która zaczyna się na kolanach. W Oczach Boga jesteśmy kimś ważnym, niepowtarzalnym i wielkim. Nie jesteśmy sami. Jesteśmy w Kościele razem z Nim. To On wspomaga proces nawrócenia. To On zawsze wyczekuje na nasz powrót. ZAWSZE. Przy Nim jest wyjście z najtrudniejszych sytuacji świata. Bóg nie załatwi spraw za nas – często wyjście wymaga wysiłku, pracy i trudu, ale na jego końcu jest pokój, wolność i radość. Jest wyjscie dla każdego. Tak jak było wyjsćie dla Piotra, który zaparł się Jezusa. Było też wyjście dla Judasza, ale on odrzucił w sercu wołanie Ducha.

Łaska jest potrzebna w najwazniejszych bojach i walkach naszego życia. Bez Bożej łaski nasz wysiłek może pójśc na marne:

Amalekici przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: „Wybierz sobie mężów i wyruszysz z nimi na walkę z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Boga w ręku”. Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył na walkę z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron i Chur podparli zaś jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były jego ręce stale wzniesione wysoko. I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza. (Wj 17, 8-13)

Cały Kościół jest zbudowany wokół wzgórza Kalwarii i pustego grobu Chrystusa, wokół radosći Zmartwychwstania. W Pasję i Zmartwychwstanie wpisuje się też historia Piotra. Tu właśnie zaczyna się nawrócenie człowieka, w tej prostej modlitwie:

„Tak Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham!”

Prosić Pana, by na nas spojrzał, by udzielił nam łaski łez, tak jak Piotrowi. Przemiany.

Gdy spojrzy się na Piotra przed zaparciem, widzi się człowieka pewnego siebie, opierajacego się na swoim spojrzeniu i wizji relacji z Mistrzem. Kocha Pana, ale kocha po swjemu. Wierzy we własne siły, dlatego nie zakłada, ze kiedykolwiek mógłby się Pana zaprzeć. Ufa bardziej swojemu odczuciu i poczuciu swojej siły niż SŁOWU PANA, który mu przepowiada zaparcie.

Potem przychodzi prawdziwa próba. Doświadczenie zaparcia. Upadek! Na wierz wychodzą głebiny serca. Słabość, lęk, tchórzostwo. To doświadczenie musiało go zszokować. Sam siebie nie znał. Sam na sobie się zawiódł i zawiódł Mistrza, bo się Go zaparł. DOświadczył – wie, że zdolny jest do wszystkiego – do dobra ale i do zła.

Po zmartwychwstaniu Piotr słucha Pana. Jest cichy. Czeka na chwilę, gdy Pan znów wróci do tej sytuacji, gdy go osądzi. Ma w sobie napięcie. lęk i drżenie. Ale nie chce odejść, nie chce uCiec. Wie, że przy Panu jest jego miejsce i źródło świętości. Jezus jednakże zrobił coś niezwykłego. Nie było oskarżenia, sądu, rozprawy, publicznej degradacji. Była intymna rozmowa przy posiłku, po wspomnieniu samych początków. Przy cudzie, który wracał do momentu powołania – po cudownym połowie ryb. Po Zmartwychwstaiu wszystko stało się nowe – otworzyły się bramy Miłosierdzia. Pan powstał z martwych, aby dać uczniom w usta i serca dar miłosierdzia i Radosnej Nowiny – że z każdej sytuacji jest wyjsćie – wyjscie w CHrystusie.

Jezus wraca do zaparcia w sposób delikatny. Nie oskarża ale pyta o stan serca Piotra – o jego Miłość. O to jaką ma relację do Mistrza. Jezus pyta o Miłość WIĘKSZĄ. O to by z tego doswiadczenia wynikał wzrost. Pogłębienie relacji. Poleganie na Jezusie zamiast na sobie i swiadomość słabości.

Pan nie cofnał swych obietnic, nie zdegradował go. Piotr musiał się zasmucić, ale i rozradować z duchu. Bo Nawrócenie przed obliczem Pana jest zawsze podnoszące, przynoszące radość i dobrą przemianę.

Jezus na nowo scalił ten miałki piasek w skałę. Spoiwem jest krew Pana – już nie wewnętrzne przekonanie człowieka. Teraz ta skała jest na prawdę twarda i nie do ruszenia przez diabła. Teraz Chrystus staje się spoiwem, fundamentem, kamieniem węgielnym. A w Nim można wszystko.

Jemu zawsze chodzi o to samo – pyta:

CZY MIŁUJESZ MNIE? CZY MIŁUJESZ MNIE WIĘCEJ, BARDZIEJ?

Reszty dokona Jego łaska…

Grzechów już nie ma – zostały przybite do krzyża i obmyte Jego krwią. Wybielone we krwi Baranka. Najważniejsza jest Miłość i pytanie o Miłość… i objawianie tej Miłości światu.

Pan przez całe życie nas uczy Młości – przez doświadczenia. Uczy opierania się na Nim i Jego łasce. Pragnie też, byśmy całym życie głosili Jego Miłość i Miłosierdzie:

Najdroższy: Trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci zawierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie. Wszelkie Pismo od Boga jest natchnione i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu. Zaklinam cię wobec Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził żywych i umarłych, i na Jego pojawienie się, i na Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, w razie potrzeby wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. (2 Tm 3, 14–4, 2)

Panie, Ty wiesz że Cię kocham. Ty wszystko wiesz. Już nie chcę polegać na moich siłach i moich przeświadczeniach o sile, ale na Tobie. Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham!

66. Przygotowanie do spowiedzi

19 sobota paź 2019

Posted by in 13. Nawrócenie, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Owocem pierwszego tygodnia powinno być gruntowne oczysczenie serca z grzechów i głębokie nawrócenie. Spojrzenie na życie w sposób całościowy prowadzi nieraz do decyzji o spowiedzi generalnej. Czyli spowiedzi obejmującej okres od ostatniej ważnej spowiedzi. Taki dialog z Panem w konfesjonale wymaga gruntonwego przeglądu życia i dobrego przygotowania. Ćwiczenia pomagają w dokonaniu takiego gruntownego rachunku sumienia ale go nie zastępują. Spowiedź generalna może być króka i prosta. Nie trzeba rozwlekle wchodzić w każdy okres życia. Raz jeden grzech za cały ten czas od osttaniej ważnej spowiedzi. Skupić się na grzechach ciężkich przechodząc przez poszczególne przykazania. Jeśli były okoliczności zmieniajace ciężar grzechu należy o nich powiedzieć. Liczba powinna być przynajmneij przybliżona bez powiększania i pomniejszania – bo to jest kłamstwo w czasie spowiedzi.

Nie można zapomnieć o grzechach w myśli. Decyzja o grzechu już jest początkiem grzechu. Jeśli ktoś zjadł mięso przekraczając post piątkowy, a potem okazałoby się, że nie jest to piątek, wówczas ma grzech. Przekroczył w sercu prawo Boga – gdyby był Piątek też by to zrobił.

Ale gdy nie ma świadomości. Ktoś zjadł mięso myśląc że jest czwartek, a potem okazałoby się że jest piątek nie ma grzechu – bo nie była tu włączona świadomość – nie było decyzji o przekroczeniu Bożego prawa.

Same myśli także mogą być grzechem:

  • żywienie nienawiści do kogoś
  • wrogość
  • bunt przeciwko Panu Bogu
  • nieczystość

Są jeszcze okoliczności zmieniające, które wpływaja na ciężar grzechu. Gdy ktoś pobił człowieka występuje przeciw jednemu z przykazań. Ale gdy okazuje się że tym człowiekiem był ojciec, czy matka, wówczas występuje przeciwko dwóm przykazaniom. To są okoliczności, których nie można pomijać.

Tak samo gdyby ktoś dokonał profanacji jakiegoś miejsca – a nie powiedział, że był to kościół.

Gdyby ktoś dokonał grzechów nieczystych a nie powiedział, że jest żonaty albo dokonał ich z osoboą będącą w związku małżeńskim.

Tak spowiedź to pieczęć pewności. Jeśli są grzechy o których człowiek nie wie czy były ciężkie, czy nie – najlepiej wyznać tak jak się je pamięta i tak jak pamięta się okoliczności.

Wszystko powinno być rzeczowo, krótko zwięźle i jasno –  bez opisywania szczegółów, rozwlekania się.

Te spowiedzi obejmują wiele lat. Najlepiej spisać grzechy na kartce i potem odczytać je ciągiem przy konfesjonale – tak by nic nie umknęło – by potem nie pojaiwł się niepokój.

Spowiedź i pojednanie z Panem ma prowadzić do podniesienia. Dobry duch daje niepokój podnoszący serce. Jeśli pojawia się niepokój odbierający radosć i dołujący, wówczas należy wrócić jeszcze raz. Przy porządnym rachunku sumienia nie powienien pojawić się taki niepokój. Wszelką podejrziwość i lęk wobec Boga nalezy ucnać od razu we wnetrzu. Nie iść za takimi myślami. Uporządkować taki obszar jeśli pojawia się niepokój tego typu wobec któregoś z grzechów. Uporządkować, wyznać i wejsć na drogę Nowego Stworzenia.

Modlitwa.

Modlitwa o Ducha Świętego. On pomoże, wspomoże, uzdolni:

„Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych. Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone. Kiedy was ciągnąć będą do synagog, urzędów i władz, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty nauczy was w tej właśnie godzinie, co mówić należy”. (Łk 12, 8-12)

Przyjdź Duchu Święty i prowadź mnie drogą ku świętości. Pomóż mi jak najszybciej wracać do konfesjonału gdy popełniam grzech ciężki, by żyć w pieczeći pewnosci łąski uświęcajaćej. By trwać w bliskosći z Tobą, bo nigdy nie wiem kidy mogę odejść z tego świata. Prowadź mnie drogą ku świętości i ku Niebu.

Przejdź do paska narzędzi