TYDZIEŃ 1

Św Ignacy prowadzi nas przez rozmyślania o grzechu, porównania, spojrzenie na całe swe życie aż po rozważanie o tym, czy jest piekło – stan wiecznego potępienia.

PIEKŁO – to grzech w całej swej prawdzie utrwalony na wieki. Świat do którego potępieni nie chcą dopuścić Boga – Miłości. Bóg zaś szanuje ludzkie wybory i nie może tym duszom pomóc. To nie Bóg stworzył piekło. To nie On chciał by ludzie, czy aniołowie odwrócili się od Niego na wieki zaprzeczając Miłości.

Święty Ignacy poleca przeprowadzić to ćwiczenie w następujący sposób:

Zawiera w sobie po modlitwie przygotowawczej i dwóch wprowadzeniach pięć punktów i rozmowę końcową.

Modlitwa przygotowawcza zwyczajna.

Wprowadzenie 1. Ustalenie miejsca. Tu widzieć oczami wyobraźni długość, szerokość i głębokość piekła.

Wprowadzenie 2. Prosić o to, czego chcę. Tu prosić o dogłębne odczucie kary, którą cierpią potępieni, aby przynajmniej strach przed karami pomógł mi do uniknięcia grzechu, gdybym kiedy z powodu swych win zapomniał o miłości Pana odwiecznego.

Punkt 1. Widzieć oczami wyobraźni owe ogromne ognie i dusze jakby w ciałach ognistych.

Punkt 2. Słuchać uszami [wyobraźni] lamentów, wycia, krzyków i bluźnierstw przeciw Chrystusowi, Panu naszemu, i przeciw wszystkim jego świętym.

Punkt 3. Węchem [wyobraźni] wąchać dym; siarkę, kał i zgniliznę.

Punkt 4. Smakiem [wyobraźni] smakować rzeczy gorzkich, jak łzy, smutek i robak sumienie.

Punkt 5. Dotykiem [w wyobraźni] dotykać [i doświadczać], jak ognie owe dotykają i palą dusze.

Rozmowa końcowa. Odbyć rozmowę z Chrystusem, Panem naszym, wspominając te dusze, które są w piekle; jedne z nich dlatego, że nie uwierzyły w jego przyjście; drugie zaś dlatego, że wierząc nie czyniły wedle jego przykazań. Wszystkie te dusze podzielić na trzy grupy:

P i e r w s z a – przed przyjściem Pana; d r u g a – za jego życia [ziemskiego]; t r z e c i a – po jego życiu na tym świecie. Równocześnie dziękować mu, że nie dopuścił mi popaść w żadną z trzech grup, kładąc kres memu życiu, a dalej za to, że aż dotąd miał dla mnie tyle łaskawości i miłosierdzia. Zakończyć odmawiając Ojcze nasz. (ĆD 65-71)

Wprowadzenie 1 mówi o długości, szerokości i głębokości piekła. Nie ma żadnej wysokości w piekle – tam nie ma żadnej twórczości, wzniosłości.

Wprowadzenie 2 – Trudna modlitwa. Cel niezwykły. Gdyby miłość zawiodła, to niech chociaż strach przed karą popchnie do dobrego wyboru. Ignacy jest tu niesamowicie realistyczny.Wołaj: „Od bram piekielnych wybaw mnie Panie!”.

Punkty mają na celu DOGŁĘBNE ODCZUCIE – DOŚWIADCZENIE ZMYSŁAMI tych kar. Tu nie ma miejsca na filozofowanie i zatrzymywanie się. Trzeba się skupić na celu…

Każdy kto jest w grzechu ciężkim stoi już w bramach piekła. W momencie śmierci przekracza te bramy i utrwala ten stan na wieki.

Ewangelizacja – to wyrywanie ludzi z piekła. Zawracanie ich sprzed tej bramy. Taj jak w historii Jonasza z dzisiejszej perykopy:

Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: „Wstań, idź do wielkiego miasta Niniwy i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam”. Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział. Niniwa była miastem bardzo rozległym, na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona». I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i od największego do najmniejszego oblekli się w wory. Doszła ta sprawa do króla Niniwy. Wstał więc z tronu, zdjął z siebie płaszcz, oblókł się w wór i siadł na popiele. Z rozkazu króla i jego dostojników zarządzono i ogłoszono w Niniwie, co następuje: „Ludzie i zwierzęta, bydło i trzoda niech nic nie jedzą, niech się nie pasą i wody nie piją. Niech ludzie i zwierzęta obloką się w wory i niech żarliwie wołają do Boga. Niech każdy odwróci się od swojego złego postępowania i od nieprawości, którą popełnia swoimi rękami. Kto wie, może się odwróci i ulituje Bóg, odstąpi od zapalczywości swego gniewu, a nie zginiemy?” Zobaczył Bóg ich czyny, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej. (Jon 3, 1-10)

Piekło i Niebo to dogmat. Tu nie ma miejsca na gdybanie.

Rozmowa końcowa – znów metoda porównywania różnych sytuacji i grup ludzi- by zrozumieć mechanizmy i rozróżnić gdzie są granice.

Św. Teresa mawiała, że nad brzegiem przepaści piekła stoi Krzyż Pana – krzyż który po raz ostatni mówi „nie idź tam” nie przekraczaj tej granicy” „Ja za Ciebie oddałem życie, byś ty mógł zawrócić!” „Ja Ci zagrodziłem drogę moim krzyżem. Jeśli mnie popchniesz wpadniesz w przepaść…”

Gdy grzechy wspomnisz, któż się z nas ostoi?

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl Twe ucho
na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby ze czcią Ci służono.

U Pana jest bowiem łaska,
u Niego obfite odkupienie.
On odkupi Izraela
ze wszystkich jego grzechów. (Ps 130 (129), 1-2. 3-4. 7bc-8)

Panie przyjdź i daj mi doświadczyć zmysłami tej rzeczywistości – ku mojej przestrodze.