Jezus mówi dziś o tym jak rozeznawać człowieka który nie tylko słucha Jego słów, ale takze je wypełnia. Taki człowiek który USŁYSZAŁ i WYPEŁNIŁ buduje na prawdziwej skale.

Jezus przestrzega też przed ocenianiem. Pochopnym parzeniem na drugiego człowieka. Ktoś kto rodzi dobro nie może od razu być złym. Każdy według swoich możliwości, talentów, tego na ile było mu dane poznać Jezusa.

O tym właśnie mówi św. Ignacy – o urpzedzajaćej życzliwosći aobec drugiego człowieka:

[ĆD 22] Aby zarówno dający Ćwiczenia Duchowne, jak i przyjmujący je bardziej pomagali sobie wzajemnie i postępowali [w dobrem], trzeba z góry założyć, że każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego, niż do jej potępienia. A jeśli nie może jej ocalić, niech spyta go, jak on ją rozumie; a jeśli on rozumie ją źle, niech go poprawi z miłością; a jeśli to nie wystarcza, niech szuka wszelkich środków stosownych do tego, aby on, dobrze ją rozumiejąc, mógł się ocalić.

Nie złego drzewa które by rodziło dobre owoce, ani dobrego, któe by rodziło złe owoce. Dlatego Kościół tak czeka na owoce. Nie wydaje szybkich i pochopnych decyzji. Nie wynosi na ołtarze ani też nie potępia od razu pod wpływem emocji. Długo bada owoce. Sprawdza ich długofalowy efekt…

(Łk 6, 43-49)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie ma drzewa dobrego, które by wydawało zły owoc, ani też drzewa złego, które by dobry owoc wydawało. Po własnym owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia, ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta. Czemu to wzywacie Mnie: „Panie, Panie!”, a nie czynicie tego, co mówię? Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je. Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, wezbrana rzeka uderzyła w ten dom, ale nie zdołała go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany. Lecz ten, kto usłyszał, a nie wypełnił, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. Gdy rzeka uderzyła w niego, od razu runął, a ruina owego domu była wielka”.

Nie jeden święty spotkał się z surowym ćwiczeniem Kościoła. Z zakazem sprawiwania sakramnetów. Niejeden też nie bedąc posłuszny oderwał się od Kościoła pociągajać za sobą wiele niewinnych ludzkich serc…

Ludzkie serca mówią z obfitości serca. Jak nauczyć usta mówić właściwe Słowa. Jak oczyścić serce. Wyćwiczyć.

Po pierwsze skupiając je na celu. Ciągle wracajać do celu życia:

[ĆD 23a,b] Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony.

Skupienie na celu i karmienie się sakramentami pozwala stawać po konkretnej stronie. Wybierać właściwie. Odejsć od lawirowania między dobrem i złem o któym mówi dziś św. Paweł:

(1 Kor 10, 14-22)
Najmilsi moi, strzeżcie się bałwochwalstwa. Mówię jak do ludzi rozsądnych. Zresztą osądźcie sami to, co mówię: Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba. Przypatrzcie się Izraelowi według ciała! Czyż nie są w jedności z ołtarzem ci, którzy spożywają z ofiar na ołtarzu złożonych? Lecz cóż to znaczy? Czy może jest czymś ofiara złożona bożkom? Albo czy sam bożek jest czymś? Ależ właśnie to, co ofiarują poganie, demonom składają w ofierze, a nie Bogu. Nie chciałbym, byście mieli coś wspólnego z demonami. Nie możecie pić z kielicha Pana i z kielicha demonów; nie możecie zasiadać przy stole Pana i przy stole demonów. Czyż będziemy pobudzali Pana do zazdrości? Czyż jesteśmy mocniejsi od Niego?

Serce także można ćwiczyć. Pracować na tym by było skupione na Bogu, na historii zbawienia. Ćwiczenie zaś polega na powtarzaniu. CIągłym powtarzania tych samych ćwiczeń. Wchodzeniu w medytację… Na modlitwie.

Molitwa ustami wyrażajacymi pełnie serca, skupienie się na wydarzeniach zbawczych…

Wszystko to zawarte jest w modlitwie RÓŻAŃCA…

Prosta. Pełna ciągłego ćwiczenia serca – powtarzania słó Biblii. Modlitwa zorientowana na kontemplację anjważniejszych wydarzeń z historii Zbawienia…

A jednak tak mało doceniana.

Trwanie i rozważanie z Maryją.

Jest ogromnie wartościowy – POLECANY PRZEZ MARYJĘ W OBJAWIENIACH. Szczególnie pod OSTRZAŁEM ZŁEGO! WYŚMIEWANY! POKAZYWANY JAKO modlitwa kościołowych babć!!! Jeśli coś jest tak atakowane w Kościele to musi mieć OGROMNĄ WARTOŚĆ!!!!

Modlitwa prosta, pokorna, w której wierzący musi się poddać konkretnym formułom, słowom, rytmowi, praktyce. Głęboka. Omawiają ja dzieci i najwięksi święci Kościoła!

Różaniec prowadzi do włąściwych postaw serca. Kształtuje nasze chrześcijańskie postawy. Uczy pokory i UPORU duchowego. Zawzięcia się. Chwytania się duchowej „brzytwy” by nie utonąć w grzechu.

Co ciekawe jest to modlitwa NAJWYBITNIJESZYCH ludzi kościoła. I ciągle przez Kościół jest wskazywana jako jedna z ważniejszych modlitw!

Zmęcz swoją PYCHĘ przez różaniec a ukształtujesz swe serce ku świętości…
Mama do której wciąż się zwracasz dokończy – doprowadzi twe uświęcenie do celu….

Weź Mamo i przyjmij całą wlność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Pragnę być twym niewolnikiem. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko – o Wszechpośredniczko – Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Czy może niewidomy prowadzic niewiomego?

Prowadzenie ewangelizowanie wymaga WYKSZTAŁCENIA w Słowie Boga.

Jednak proces kształcenia prowadzony jest przez niezwykłego nauczyciela – DUCHA ŚWIĘTEGO i nie w klasyczny sposób. Nie wymaga zdobywania głębokiej wiedzy Biblijnej. Proces kształcenia w Słowie Boga wymaga ciągłego kontaktu z tym Słowem i przede wszystkim STOSOWANIA TEGO SŁOWA w praktyce.

Nie polega na wybieraniu z tego Słowa oskarżeń dla innych, ale właśnie stawiania Siebie w ŚWIETLE TEGO SŁOWA. Zauważania swoich belek.

(Łk 6, 39-42)
Jezus opowiedział uczniom przypowieść: „Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku”, podczas gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka brata swego”.

Gdy już człowiek jest w pełni wykształcowny może spełnić swój obwiązek – GŁOSIĆ EWANGELIĘ. Głosi ją juz w momencie gdy słucha Słowa i stosuje je w swoim życiu. GŁosi ją nie SŁOWEM ale swoim życiem i przykładem:

„…poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego.”

Tak jak opisuje to dziś św. Paweł:

(1 Kor 9, 16-19. 22-27)
Bracia: Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi bowiem, gdybym nie głosił Ewangelii! Gdybym to czynił z własnej woli, miałbym zapłatę, lecz jeśli działam nie z własnej woli, to tylko spełniam obowiązki szafarza. Jakąż przeto mam zapłatę? Otóż tę właśnie, że głosząc Ewangelię bez żadnej zapłaty, nie korzystam z praw, jakie mi daje Ewangelia. Tak więc nie zależąc od nikogo, stałem się niewolnikiem wszystkich, aby tym liczniejsi byli ci, których pozyskam. Dla słabych stałem się jak słaby, by pozyskać słabych. Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby uratować choć niektórych. Wszystko zaś czynię dla Ewangelii, by mieć w niej swój udział. Czyż nie wiecie, że gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę? Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali. Każdy, kto staje do zapasów, wszystkiego sobie odmawia; oni, aby zdobyć przemijającą nagrodę, my zaś – nieprzemijającą. Ja przeto biegnę nie jakby na oślep; walczę nie tak, jakby zadając ciosy w próżnię – lecz poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego.

Jak wejsć w głębinę Słowa.

Doswiadczenie duchowe tysięcy lat Kościoła wypracowało drogę kontemplacji i medytacji Słowa Bożego.

A. PRZYGOTOWANIE

Polega na uswiadomieniu sobie, że to nie Boga trzeba przygotować do medytacji ale siebie. Polega na przygotowaniu miejsce, swojego nastawienia, usunięciu rpzeszkód – przeszkadzajek do rozmowy z Bogiem. Zbudowaniu pokornego zasłuchania – jak to usłyuszała KAtarzyna ze Sieny:

„Moja córko, jeśli chcesz wiedzieć kim jestem:

JA JESTEM, KTÓRY JESTEM,
A TY JESTEŚ TĄ KTÓREJ NIE MA”

Przygotowanie przebiega przez trzy etapy:

1. Wyciszenie wewnętrzne i zewnętrzne. Uspokojenie się. Zadbanie o ciszę, kąt do kontemplacji. Przestrzeń na spotkanie z Bogiem. Swoiste wewnętrzne wyjśćie an pustynię, w odosobnienie.
2. Uświadomienie sobie obcenosći Boga. Tego. że On cały czas na mnei czeka. Że to ja się musze nastawić na spotkanie. Uświaomienie sobie że skupiajac na Nim uwagę staję przed OBLICZEM BOGA! Zwracam się ku Niemu
3. Adoracja wypływa naturalnie z tej świadomości stanięcia przed Obliczem Najwyższego. Oddanie mu czci. Duchowe zdjecie sandałów z nóg, bo ziemia na której stoję, jest zimią świętą.
4. Kontemplacja Słowa to molitwa. Przepiękny sposób prowadzenia Dialogu z Bogiem. Ale modlitwa to DAR! Dlatego warto poprosić na początek o ten DAR. O pomnożenie daru kontemplacji Słowa.Molitwa o to czego chce i pragnę w tej Kontemplacji. Uproszenie owocu Modlitwy Słowem.

B. WŁAŚCIWA MEDYTACJA I KONTEMPLACJA

Przychodzi więc czas na kontakt ze Słowem. Na zanurzenie się w tym Słowie i czerpanie z niego.

1. Czytanie Słowa. Fragment – najlepiej taki, który podpowiada na dany dzień Kościół. Zanurzenie się w rozważanie Słowa razem z Całym Kościołem.Czytanie powoli, uważnie, refleksyjnie i BEZINTERESOWNIE!. Bez poszukiwania sensacji. Czytanie jakby listu od ukochanej osoby. Czytanie nie jako książki ale jako SŁOWA OD BOGA!
2. Osoba która weszła w słowo, powoli przez Nie przeszła może się teraz zanurzyć w głębię. To znaczy SŁUCHAĆ! Słuchać, co Bóg chce mi przez to Słowo powiedzieć. Przetrawienie tego Słowa. Przepracowanie wewnętrzne. Wyciagnięcie wniosków. Na tym właśnie polega ta faza kontemplacji Słowa. Bóg chce mówić do mojego serca. On Oblubieniec chce z Miłością mówić do mojego serca
3. Gdy już usłyszę, mogę wreszcie otworzyć usta i rozmawiać z Bogiem. Opowiedzieć Bogu jak to Słowo we mnie zadziałało. Serce które usłysząło słowa Miłośći chce odpowiedzieć miłością. I tak właśnie ma wyglądać ten Dialog. Tu można powolić uczuciom dojść do głosu – radości, pokojowi, pokorze, skrusze, żalowi, adoracji, uwielbieniu, dzięczynieniu, czci, wdzięczności.
4. Serce chce się wznosić do jednosći i bliskości z Bogiem. Duch jest porywany do bliskości z Panem. Tu jest czas na przytulenie się duchowe do Tatusia. Zanurzenie się w tym poczuciu, że mi dobrze przy NIebieskim Ojcu. Akty strzeliste. Trwanie milczące w zachwycie, śpiew Psalmu. TRWANIE W TEJ CHWILI – z poczuciem że mi tu dobrze…
5. Ale kontemplacja powinna się zakońćzyć konkretnymi zmianami MOJEGO ŻYCIA. Bóg jest doskonały wi wszechmogący – On się nie musi zmianiać. To ja potrzebuję ciągłych zmian. Z MODLITWY RODZĄ SIĘ CZYNY. Rodzą się postanowienia które wprowadza się sukcesywnie w życie. Motywacje do podtrzymania dobrych decyzji i działań

C. ZAKOŃCZENIE

1. Taki czas kontemplacji domaga się podsumowania.
   Czy dobrze się przygotwałem
   Czy trwałem w skupieniu
   Czy nie przeleciałem przez ten czas zbyt szybko
   Jaki był owoc
   Co poprzwić w przysżłości

Mamo weź i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co ma i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragne to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszysktim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą
Przynieś łaskę medytacji i kontemplacji Słowa. Regularnego spotkania z Bogiem. Pomóż mi nie zaniedbywać tych spotkań i trwać w nich coraz głębiej i pełniej. Przemieniać życie by stawać się ŚWIĘTYM!

Który z ludzi rozezna zamysł Boga?

Kto pojmie wolę Pana?

(Mdr 9,13-18)
Któż z ludzi rozezna zamysł Boży albo któż pojmie wolę Pana? Nieśmiałe są myśli śmiertelników i przewidywania nasze zawodne, bo śmiertelne ciało przygniata duszę i ziemski przybytek obciąża lotny umysł. Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi, z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką, a któż wyśledzi to, co jest na niebie? Któż poznał Twój zamysł, gdybyś nie dał Mądrości, nie zesłał z wysoka Świętego Ducha swego? I tak ścieżki mieszkańców ziemi stały się proste, a ludzie poznali, co Tobie przyjemne, a wybawiła ich Mądrość.

Autor księgi Mądrości pyta o rozeznawanie drogi Bożej…

Aby poznać wolę Boga trzeba ją wpierw usłyszeć. A jak można usłyszeć skoro się nie słucha. A jak można słuchać skoro się nie nastrajam odpowiednio na słuchanie delikatnego głosu Boga. Głosu który nie krzyczy na ulicach ale raczej delikatnie wchodzi w duszę człowieka jak kropla nasączająca gąbkę.

Boga i Jego słowo poznaje się przez Biblię! Słuchajać Słowa Biblii.

Potrzeba wielkiej otwartosci, bo czasem Bóg woła o przekroczenie granic. Tak jak wołał do Filemona przez Pawła. Za Onezymem – niewolnikiem FIlemona, który zbiegł. Ale stał się potem chrześcijaninem tak jak Filemon. Paweł odsyłajac Onezyma w warunkach tamtego czasu w zasadzie odesłałby go na śmierć, lub trwałe okaleczenie przez swego Pana. A Jednak Paweł woła do FIlemona o przekroczenie granic. O potraktowanie tego niewolnika jak samego Pawła, jak najdroższe serce. Bo teraz ten człowiek jest już chrześcijaninem – WOLNYM….

(Flm 9b-10.12-17)
Najdroższy: Jako stary Paweł, a teraz jeszcze więzień Chrystusa Jezusa, proszę cię za moim dzieckiem, za tym, którego zrodziłem w kajdanach, za Onezymem. Jego ci odsyłam; ty zaś jego, to jest serce moje, przyjmij do domu. Zamierzałem go trzymać przy sobie, aby zamiast ciebie oddawał mi usługi w kajdanach noszonych dla Ewangelii. Jednakże postanowiłem nie uczynić niczego bez twojej zgody, aby dobry twój czyn był nie jakby z musu, ale z dobrej woli. Może bowiem po to oddalił się od ciebie na krótki czas, abyś go odebrał na zawsze, już nie jako niewolnika, lecz więcej niż niewolnika, jako brata umiłowanego. Takim jest on zwłaszcza dla mnie, ileż bardziej dla ciebie zarówno w doczesności, jak w Panu. Jeśli więc się poczuwasz do łączności ze mną, przyjmij go jak mnie.

Potrzeba swoistej uprzedzajćej życzliwosci i otwartosci by podjać wezwanie Boga.

By go nie odrzucić na samym wstępie.

[ĆD 22] Aby zarówno dający Ćwiczenia Duchowne, jak i przyjmujący je bardziej pomagali sobie wzajemnie i postępowali [w dobrem], trzeba z góry założyć, że każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego, niż do jej potępienia. A jeśli nie może jej ocalić, niech spyta go, jak on ją rozumie; a jeśli on rozumie ją źle, niech go poprawi z miłością; a jeśli to nie wystarcza, niech szuka wszelkich środków stosownych do tego, aby on, dobrze ją rozumiejąc, mógł się ocalić.

Jezus wzywa do jeszcze większego rpzekraczania siebie. Wsłuchiwania się w głos NAUCZYCIELA – JAKO UCZEŃ. I stawania się tym uczniem. Jezus chce mieć uczniów radykalnych, konkretnych. Idących za nim. Nie chce mieć ludzi letnich. Albo zimnych albo gorących. Nie takich co zaczynają, potem się zniechęcają i ZAWRACAJĄ. PODDAJĄ SIĘ. Chce mieć takich co wytrwają do końca.

(Łk 14,25-33)
Wielkie tłumy szły z Jezusem. On zwrócił się i rzekł do nich: ”Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem. Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw, a nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy patrząc na to zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”. Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem”.

Rozważanie Słowa, słuchanie Słowa Boga składa się z kilku etapów. Zaczynajać od tego co przyziemne, proste, ludzkie przez powolne wchodzenie w prowadzenie Ducha Świętego aż na końcu oddanie steró Duchowi Świętemu.

To co proste i ludzkie, bazujace na ansyzm rozumie to:

1. Wyciszenie – znalezienie odpowiedniego miejsca i czasu, gdzie nie bedzie przerywników wyrywajacych nas z tej chwili sam na sam z Bogiem.
2. Obecność – uświadomienei sobie gdzie i po co jestem. Bóg jest zawsze gotów i obecny by z nami prowadzić dialog. To ja człowiek musze sobie to uswiadomić i otworzyć na Jego obecność. Ja musze sie nastawić i być obecnym przy Nim.
3. Adoracja – To nie ja przychodzę by zmienic Boga pod mój krój. To ON mnie przywołał by wołać o mojego serca. Bym to ja zmieniał się na Jego wzór i podobieństwo. Powinienem sobie uswiadomić z kim rozmawiam. Adorować Boga obecnego w tej niesamowitej chwili dialogu.
4. Prośba – Prośba o owoce. Prośba o ducha. Ale i też porozmawianie z Bogiem o najbardziej palących moje serce pragnieniach. Możliwe że Bóg poprowadzi nas innymi ścieżkami, a może właśnie rozjaśni kóreś z tych dróg. Ale w szczególnosci trzeba prosić o Ducha, bo człowiek sam z siebie nie jest w stanie wejsć w Słowo.
5. Odczytanie Słowa – jakby to był list od ukochanej osoby do mnie. Napisany z miłością. Wołąjacy do mojego serca.
6. Rozważenie Słowa – patrzenie na bohaterów, kontekst, miejsce, wydarzenia, słowa, odnośniki
7. Rozmowa – Czas na odnisienie tego Słowa do mojego życia i poddanie się Duchowi. Gdzie moje serce bije mocniej. Jakie Słowa nie dają mi sposkoju. Tętnią w mej głowie. Wyrażenia, Słowa, zachowanie, miejsce, postawy ludzkie…. Jakie są podobieństwa do mojej sooby i co to Słowo mówi o mnie
8. Modlitwa / wzniesienie ducha – wejsćie w głębię ducha. Rozważenie do czego to Słowo mnie pociaga i uwielbienie Boga w Jego Słowie.
9. Życie i działanie – nakreślenie planu, kroków które pomogą mi wprowadzić plan w zycue. Z czasem jest to wykrystalizowanie tego co nakreśliłem przez ostatnie rozważania Słowa. No i czas wporwadzić to w życie.
10. Podsumowanie – spojrzenie na to rozważanie. Czy jest coś co w samym rozważaniu szło nie tak. DObre miejsce, dobry czas. Może nic dziś nie wyszło bo to czas posuchy, a może sam się do tego przyczyniłem. Bo byłem nieobecny myślami. Coś mnie goniło itp… Jak poprawić w przysżłosći ten czas kontemplacji Słowa.

Kontemplacji, rozważania i podążania za Słowem można sie nauczyć od Tej, które wszystko rozważała w swoim sercu – od Matki. Jako Jej niewolnik.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystkot o co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca roporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko miłość i łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

[ĆD 23a,b] Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony.

Jezus zna swój cel doskonale. Zapytany przez ludzi odpowiada – CHWAŁA BOGA:

„Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo po to zostałem posłany”.

Celem Jezusa jest głoszenie Kólestwa Bożego. Królestwa pokoju, miłości, szczęśćia wiecznego w zjednoczeniu z Bogiem.

Mimo wszystko CENĄ jest ŻYCIE człowieka. Przejście przez trud. Cierpienie. Śmierć. Wstawianie się za innymi ludźmi. Dzisiejsza Ewangelia przepojina jest ludzkimi cierpieniami, bólami, przeciwnościami, chorobą. Ale wszyscy stawiają w centrum Jezusa. W epicentrum ludzkich dążeń jest Jezus. I jak mówi Ewangelista:

On zaś na każdego z nich kładł ręce i uzdrawiał ich. Także złe duchy wychodziły z wielu, wołając: „Ty jesteś Syn Boży!”

Niezwykły jest motyw dzisiejszej Ewangeli. Wciąż od CIERPIENIA, BÓLU przez JEZUSA, do CHWAŁY BOGA!

(Łk 4, 38-44)
Po opuszczeniu synagogi Jezus przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona. I prosili Go za nią. On, stanąwszy nad nią, rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała uzdrowiona i usługiwała im. O zachodzie słońca wszyscy, którzy mieli cierpiących na rozmaite choroby, przynosili ich do Niego. On zaś na każdego z nich kładł ręce i uzdrawiał ich. Także złe duchy wychodziły z wielu, wołając: „Ty jesteś Syn Boży!” Lecz On je gromił i nie pozwalał im mówić, ponieważ wiedziały, że On jest Mesjaszem. Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. A tłumy szukały Go i przyszły aż do Niego; chciały Go zatrzymać, żeby nie odchodził od nich. Lecz On rzekł do nich: „Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo po to zostałem posłany”. I głosił słowo w synagogach Judei.

Wciąż ten sam cykl. Bóg prowadzi przez Cierpienie by nas uczyć. By nas wychowywać. By wykształcać w nas człowieka duchowego, wypalając przez ciepienie GRZECH:

(1 Kor 3, 1-9)
Nie mogłem, bracia, przemawiać do was jako do ludzi duchowych, lecz jako do cielesnych, jako do niemowląt w Chrystusie. Mleko wam dawałem, a nie pokarm stały, bo byliście słabi; zresztą i nadal nie jesteście mocni. Ciągle przecież jeszcze jesteście cieleśni. Jeżeli bowiem jest między wami zawiść i niezgoda, to czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie tylko po ludzku? Skoro jeden mówi: „Ja jestem Pawła”, a drugi: „Ja jestem Apollosa”, to czyż nie postępujecie tylko po ludzku? Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan. Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost. Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost – Bóg. Ten, który sieje, i ten, który podlewa, stanowią jedno; każdy według własnego trudu otrzyma należną mu zapłatę. My bowiem jesteśmy pomocnikami Boga, wy zaś – uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą.

Wciąż potrzeba nam karcenia. Wciąż powrotu do zrozumienia faktu, że sami z sieie nic nie możemy. Nic nie potrafimy. Nic nie osiagniemy. Uczyć się od Jezusa można przez kontemplację Jego Słowa. Zanurzajac się w Jego Słowo. Znajomość Biblii jest bowiem znajomością Boga. Można kontemplować Biblię, można rozważać tajemnice z życia Jezusa w Różańcu. Wciąż powtrarzajać ten sam cykl. Wyjść w marności i cierpienia tego świata, znaleźć w modlitwie, Słowie, JEZUSA i zostać uzdrowionym.

Żyć i funkcjonować na wzór Maryi. Tej, która kontemplowała i rozważała wciaż SŁOWO BOGA w swoim sercu. Być na Jej wzór – być JEJ NIEWOLNIKIEM.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragne to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

W centrum stoi Bóg. On jest celem, drogą, na nim koncentrują się wszelkie działania i dążenia. Wyrazem stawiania Boga w centrum a także barometrem tego gdzie tak na prawdę jest Bóg w moim życiue jest MODLITWA

[ĆD 23a,b] Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony.

Forma treść, sposób, owoce modlitwy. TO ona wskazuje na jakim miejscu w życiu człowieka jest Bóg!

Prawdziwa modlitwa to rozmowa z Bogiem. Jest zawsze zainicjowana przez Boga. On nas stworzył z Miłości i WOŁA NIEUSTANNIE DO NAS. Modlitwa jest zatem wpierw zdolnością do usłyszenia tego głosu Miłosci, zachwycenia się nim i odpowiedzią na ten głos. Jeśli woła do mnie ukochany – sekunda po sekundzie, wciąż woła „Odpowiedz mi” a ja nie znajduję czasu na modlitwę – to jest to jakiś wskaźnik mojej miłości do Boga. Jeśli dla mnie ważniejsze są inne sprawy. Codzienność. Władza. Zdobywanie bogactwa, wpływów. Rozrywki.

Modlitwa prowadzi do zjednoczenia z Bogiem. Ale nie takiego w którym to Bóg się zmienia – bo On jest IDEAŁEM – ale takeigo w którym to ja zmieniam się w stronę IDEAŁU. Zbliżam się do Niego.

Tym właśnie różni się modlitwa chrześcijańska od pogańskiej. CHrzecijanin słucha głosu Boga. Nawet takiego, który pali, boli, który wzywa do wielkich zmian. A potemz  MIŁOSCI do Ukochanego, który te Słowa wypowiada – PRZEMIENIA SIĘ. Bo wierzy Bogu, i wie, że są to słowa miłości prowadzące do wolnosci i szcześcia. Poganie modlą się żeby coś załatwić, wybłagać, udobruchać swoje bóstwa. Traktują je an równi z sobą – można z nimi coś załatwić, czasem nawet oszukać, zmaydlić im oczy.Poganie chcą zmienić bóstwo by załatwić coś dla siebie.

Chrześcijanin wie, zę Bóg zna najlepiej człowieka i wie co dla niego jest najlepsze. Nawet gdy trzeba przekroczyć samego siebie, zaprzeć się siebie by wolę Boga podjąć i wypełnić. Nawet gdy modlitwa jest podobna do tej z Ogrójca. Gdzie Jezus  miotał się, chodził między miejscem modlitwy a śpiacymi apostołąmi, gdzie pocił się krwią. Modlitwa to asymilowanie woli Boga. wsłuchiwanie się w wolę Ojca i wypełnianie jej.

Dlatego też modlitwa nie powinna być czczą gadaniną. Powinna obfitować bardziej w ciszę i zasłuchanie niz w gadanie…

W takim właśnie kontekście warto odczytać dzisiejszą Ewangelię.

Bóg posyła swój głos do Heroda. Głos wołajacy o nawrócenie. Głos którego Herod lubi słuchać, ale powoduje podniesienie ciśnienia i palenie we wnetrzu. I pojawi asię rozdzwięk wyboru. Głos Boga, czy może moje bóstwa – władza, bogactwo, prestiż, uznanie, romans… Wygrywa romans. HErod więzi Jana.

(Mk 6, 17-29)
Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: «Nie wolno ci mieć żony twego brata». A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: „Proś mię, o co chcesz, a dam ci”. Nawet jej przysiągł: „Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa”. Ona wyszła i zapytała swą matkę: „O co mam prosić?” Ta odpowiedziała: „O głowę Jana Chrzciciela”. Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: „Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela”. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

Serce człowieka w czasie modlitw nieraz podobne jest do miotania się Heroda. Gdy zacznie ulegać emocjom i wsłuchować się w głos świata, to szatan – inteligentniejszy od człowieka – znajdzie powody by nas sprowadzić na manowce.

Jezus tak samo mówił do Faryzeuszów… Próbował nawrócić ich serca. Chciał z nimi wchodzić w dialog…. Ale w końcu nie mogli już tego wytrzymać. Tego rozdźwięku – i ZABILI JEZUSA. Zamiast odciąc się od zła.

Głosu Boga nie da się uciszyć. On jest potężny. Jak kolumna ze spiżu, ze stali.

(Jr 1, 17-19)
Pan skierował do mnie następujące słowa: Przepasz swoje biodra, wstań i mów wszystko, co ci rozkażę. Nie lękaj się ich, bym cię czasem nie napełnił lękiem przed nimi. A oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną ze stali i murem spiżowym przeciw całej ziemi, przeciw królom judzkim i ich przywódcom, ich kapłanom i ludowi tej ziemi. Będą walczyć przeciw tobie, ale nie zdołają cię zwyciężyć, gdyż Ja jestem z tobą – mówi Pan – by cię ochraniać.”

Tak bardzo potrzeba dziś postawy Niepokalanej. Zasłuchania. Zanurzenia się w jej postawę kontamplacji. Zasłuchania. Rozważania Słowa. Cichego trwanai przed Bogiem by usłyszeć co On ma mi do powiedzenia.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamieć i rozum. Weź wszystkot o co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragne to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Gdy przychodzisz na Eucharystię, to kogo sadzasz na pierwszym miejscu. Czy zajmujesz pierwsze miejsce ze swoimi sprawami, prośbami, rowiązaniami i pozwalasz Jezusowi Ci usługiwać. Czy może siadasz gdzieś z sameog tyłu – i nie chodzi o miejsce zajmowane w budynku kościoła. Siadasz z tyłu zakładajać że to Gospodarz ma ci coś do powiedzenia. Czy przychodzisz słuchać, czy może wydawać rozkazy…

Postawa w czasie uczty Eucharystycznej pozwala ją odbębnić, albo głęboko przeżyć, jako ucztę, spotkanie z Gospodarzem. Wzajemny dialog, nawet mimo 500 osób siedzacych obok. Jezus potrafi zbudować niezwykłą intymność spotkania nawet w najbardziej ciasnym tłumie. Ważne jest jednak nastawienie serca i cel z jakim przychodzi się na zgromadzenie.

(Łk 14,1.7-14)
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. I opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie wybierali pierwsze miejsca. Tak mówił do nich: ”Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”. Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: ”Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”.

Zaproś tych co niedomagają. Na wzór Gospodarza, który Ciebie zaprasza na Eucharystię. On zwołuje grezsznych, słabych, potykajacych się ułomnych ludzi – NAS! On litował się an tłumem który za Nim chodził i ich karmił. Dokonywał cudów rozmnożenia chleba i ryb żeby pokazać jak niezwykła jest uczta Eucharystii. Jezus sam mówił o ludzie, który za Nim podążał, zę są jak owcwe nie majac pasterza – zagubione i zabłąkane. I takich właśnie chciał mieć na swojej uczcie.

Jezus najpierw daje pokarm duchowy. Daje w Eucharystii Słowo. Jest wciąż otwarty na pojednanie z grzesznikiem, który chce do Niego wrócić. Naucza. A potem karmi sobą samym!

Eucharystia to źródłoi szczyt, z któego trzeba czerpać. Ale ona też obnaża ludzkie postawy. Nie jest to dobry teatrzyk. Jakaś sztuka rozbudzajca emocje. Aby przeżyć Eucharystię trzeba wejść w jej głąb. Kontemplować, rozważać gesty i słowa. Zobaczyć jej piękno i niezwykłą symbolikę. Eucharystię można prawdziwie poznać tylko sercem. Rozum jest pomocą, ale prawdziwe poznanie pojawia się w duchu, bo Eucharystia to spotkanie DUCHOWE…

To tu jest CEL życia człowieka. Weryfikuje naszą postawę życzliwego otwarcia się an głos drugiego – głos Boga. Ale też unaocznia to jaki człowiek ma cel. Jest lustrem punktów 22 i 23 ćwiczeń Duchownych św. Ignacego.

[ĆD 22] Aby zarówno dający Ćwiczenia Duchowne, jak i przyjmujący je bardziej pomagali sobie wzajemnie i postępowali [w dobrem], trzeba z góry założyć, że każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego, niż do jej potępienia. A jeśli nie może jej ocalić, niech spyta go, jak on ją rozumie; a jeśli on rozumie ją źle, niech go poprawi z miłością; a jeśli to nie wystarcza, niech szuka wszelkich środków stosownych do tego, aby on, dobrze ją rozumiejąc, mógł się ocalić.

[ĆD 23a,b] Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony.

Jan Paweł II mówił, że gdyby wziąć całe nauczanie Kościoła to doszlibyśmy tylko na prób misterium Eucharystii! Taka to jest przepaść miłości i Bożej obecności. Dlatego każda wpsólnota musi mieć swe korzenie w Eucharystii. Inaczej pobłądzi, będzie zgłębiać jakieś hubrydy łączące nauczanie Ewangelii i czegoś zupełnie innego…

CZY EUCHARYSTIA JEST CENNA!

TAK – BO SKUPIENIE i GŁĘBOKIE PRZEŻYCIE EUCHARYSTII KOSZTUJE BAAARDZO WIELE! Bo zniechecenia i roproszenia przychodza najmocniej właśnie w czasie Eucharystii. ONA MUSI BYĆ OGROMNIE CENNA DUCHOWO!!! BO BARDZO WIELE KOSZTUJE.

Jej wymiar duchowy jest nieprawdopodobny. Ale tylko do mnei zależy czy będę tylko widzem (gapiem) czy UCZESTNIKIEM!!!

(Hbr 12,18-19.22-24a)
Bracia: Nie przystąpiliście do dotykalnego i płonącego ognia, do mgły, do ciemności i burzy ani też do grzmiących trąb i do takiego dźwięku słów, iż wszyscy, którzy go słyszeli, prosili, aby do nich nie mówił. Wy natomiast przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już doszły do celu, do pośrednika Nowego Testamentu, Jezusa.

A najważniejsze są postawy. Głównie POKORA!

(Syr 3,17-18.20.28-29)
Synu, z łagodnością wykonuj swe sprawy, a każdy, kto jest prawy, będzie cię miłował. O ile wielki jesteś, o tyle się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana. Wielka jest bowiem potęga Pana i przez pokornych bywa chwalony. Na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa, albowiem nasienie zła w nim zapuściło korzenie. Serce rozumnego rozważa przypowieści, a ucho słuchacza jest pragnieniem mędrca.

Postaw i głębi Eucharystii uczy Ona – Niepokalana – Niewiasta Eucharystii!

Weź Mamo i rpzyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystkot o co mam i posiadam. Z ręki Boga wszystko to pochodzi i Bogu przez Twe dłonie pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.