Archiwa miesięczne: styczeń 2021

66. Zasady uprawy drzewa życia

31 niedziela sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Dziś w Ewangelii widać Jezusa, który przemawia jak ten, który ma władzę. I oto właśnie chodzi. By oddać Jemu władzę. Jest On jednakże przedziwnym Królem. Z jednej strony władca Wszechświata – ma moc by tchnienie warg zakońćzyć istnienie Kosmosu i Ziemi. Ale z drugiej strony daje człowiekowi wolnośći nie obajmie władzy tak długo, aż człowiek nie uzna go swoim Panem i Zbawcą. Szanuje wolność swych poddanych.

Uczy jak ten który ma władzę. I w tym fragmencie widać, że ma władzę sięgajaćą daleko poza horyzonty władzy człowieka. Ma władzę nad światem widzialnym ale także nad światem duchowy. Jest Bogiem-Człowiekiem. Ma w sobie zarówno pełnię człowieczeństwa jak i pełnię Bóstwa, jednak niczego nie mieszając. Jest Królem rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Nie dyskutuje ze złym duchem – wydaje mu rozkaz. Zły Anioł – isttota duchowa – daleko bardziej inteligentna niż człowiek, o wiele doskonalsza – nieśmiertelna. Jej Jezus rozkazuje. A człowieka – istotę z prochu ziemi, słabą i kruchą, śmiertelną – Jezus prosi o wysłychanie. Szanuje wolność człowieka przez cały czas życia na ziemi i do tej ostatniej chwili życia. Człowiek może Go wybrać na swego Pana i Króla.

W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką; uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są mu posłuszne”. I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej. (Mk 1,21-28)

Na tym polega nizwykłość duchowego rozwoju i wzrostu. Nie zrobi się kroku naprzód aż nie przestanie się polegać na sobie i nie zacznie się polegać na Bogu, Jezusie, Duchu Świętym. Do tej zależności i relacji może nas poprowadzić Maryja – Ona – człowiek z krwi i kości – taka jak akżdy z nas. Ona, która przeszła tą drogę zależności od Boga – Służebnica Pańska – w pełni Bogu poświęcona i oddana.

W tym duchu św. Ludwik popowiada w jaki sposób iść drogą duchowego rozwoju. Nie polegajać na ludzkich zdolnościach, na człowieku, na talentach. Bóg wykorzysta nieraz właśnie to co słabe, nieraz nawet grzeszne, użyje tych obszarów gdzie niedomagamy, gdzie nie władamy sobą do końca – pokaże nam, że tam gdzie kończy się nasze działanie i wpływ i kontrola, tam właśnie zaczyna się Jego działanie. On chce z nami współstwarzać świat. Stwarzać – czyli czynić coś czego jeszcze nie ma, czego nawet nie potrafimy sobie wyobrazić. Chce wychodzić poza nasze schamty i utarte ścieżki. Pragnie to czynić z nami ale też w naszym zaufaniu do Niego. W wierze. W wyjscu poza naszą percepcję, plany i marzenia. Bóg tylko wtedy będzie Wszechmogący – nie mieszczący się w naszym umyśle, prawach i założeniach. Bóg pragnie nas zapraszać krok po kroku w ten świat. I będzie nas prowadził w tą Nieskońcaoność, jeśli tylko Mu na to pozwolimy, jeśli my nie będziemy Go ciągnęli w naszą stronę. Jeśli Mu zaufamy jak dziecko…

Oto, Duszo wybrana, sposób jego uprawiania:
To Drzewo, posadzone w wiernym sercu, chce rosnąć na wolnym powietrzu, bez żadnego ludzkiego oparcia;
to Drzewo, Drzewo Boskie, chce pozostawać zawsze bez żadnego stworzenia, które mogłoby mu przeszkadzać we wznoszeniu się ku swemu początkowi, którym jest Bóg. Nie należy się zatem opierać na ludzkiej przemyślności czy własnych talentach, na zaufaniu i autorytecie, jakim zwykli cieszyć się ludzie: trzeba uciekać się do Maryi i polegać wyłącznie na Jej pomocy. (pkt 71. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Przyozdób to i zanieś przed Tro Boga. Tylko Ty Matko potrafisz te dary ubogacić i uczynić z nich miłą Bogu ofiarę. Wszystko to pochodzi z ręki Boga. Ty Matko rozporządzaj moim życiem, wszystkim co ma i posiadam i uczyń z tego ofiarę miłą dla Boga. Cudny dar.

Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

65. Schronić się w cieniu konarów

28 czwartek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

Jak wejść do miejsca swiętego. Jak schronić się w konarach drzewa życia. Ukryć się przed skwarem słońca. Jak być swiatłem dla świata.

My jako chrześcijanie mamy pewność wejśćia do Miejsca Świętego, b obmyła nas krew Chrystusa. Musimy tylko chcieć tego i trwać w bliskosci z Bogiem. Walcząc każdego dnia, z grzechami. Przez Ciało i Krew Pana wchodzimy jak przez zasłonę w nową, inną, niezwykłą rzeczywistość.  W rzeczywistość duchową, niebiańską. Za tą zasłonę, do komunii z Bogiem w Eucharystii, można podejść tylko z sercem prawym, z wiarą i oczyszczonym z grzechu sercem. Obmyci wodą chrztu.

Obietnica Nieba jest prawdą, bo dał nam ją On – Prawdomówny Bóg. Bo dał nam tą obietnicę Ten, który oddał za nas swoje życie. Oddał życie by nam otworzyć drogę do Nieba. Obietnica jest na tyle prawdziwe i wiarygodna na ile wiarygodny jest obiecujący. A jak można nie wierzyć obietnicy danej przez wszechmogącego Boga.

Bóg dał nam wspólnotę i we wspólnocie daje nam wzrastać. We wspólnocie z innymi ludźmi przekroczymy bramy Raju. Dlatego trzeba nam się troszczyć o siebie nawzajem.

Bracia, mamy pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę. Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień. (Hbr 10, 19-25)

Każdy z nas ma stawać się śwaitłem dla ludzi. Nasze życie ma być odbiciem tego co dzieje się w głębi ducha. Nie moze być dychotomi. Światłą we wnętrzu, przykrytego korcem gry przed światem. Bo przykrywanie świecy czymkolwiek powoduje albo pożar i zniszczenie, albo doprowadza do zduszenia płomienia. Zawsze prowadzi do klęski. Albo rozdarcia palącego wnętrze, albo do utraty wiary.

Wiara rodzi się ze słuchania – dltaego trzeba uważać na to czego się słucha, jakie treści się przyjmuje. Jak się ocenia innych. Jak się stawia siebie wobec innych.

Jezus mówił ludowi: „Czy po to wnosi się światło, by je umieścić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, żeby je umieścić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!” I mówił im: „Baczcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dodane; a kto nie ma, pozbawią go nawet tego, co ma”. (Mk 4, 21-25)

Drogą do harmonii ducha i ciała. Do pięknego chrześcijaństwa jest Maryja. Ona potrafi uformować serce i ducha i ciało. Potrafi poprowadzić człowieka niezwykłą drogą rozwoju i wzrostu. Przez nabożeństwo, które proponuje święty Ludwik człowiek może wzrastac pod opieką Matki… Ale ta droga wymaga postawienia wszystkiego na jedną kartę – na pokorną, kochajacą Służebnicę, Maryję…

Czyś zrozumiała Duszo wybrana, dzięki działaniu Ducha Świętego, co tobie wyjaśniłem? Dziękuj za to Bogu! Jest to tajemnica prawie nie znana światu. Jeżeli znalazłaś skarb ukryty na polu Maryi, drogocenna perłę z Ewangelii, trzeba ci sprzedać wszystko, ażeby ją zdobyć; trzeba, byś samą siebie złożyła w ręce Maryi w ofierze i szczęśliwie w Niej znikła, by w Niej odnaleźć samego Boga. Kiedy Duch Święty zasadził w twojej duszy prawdziwe Drzewo Życia, jakim jest nabożeństwo, które ci objaśniłem, trzeba, byś dołożyła wszelkich starań, żeby je uprawiać, aby w swoim czasie przyniosło ci owoc. To nabożeństwo jest ziarnem gorczycznym, o którym mówi się w Ewangelii: będąc, jak się wydaje, najmniejszym ze wszystkich ziaren, przecież staje się wielką rośliną i wznosi swój pęd tak wysoko, iż ptaki niebieskie, to znaczy wybrani, gnieżdżą się w nim i odpoczywają w jego cieniu podczas słonecznego skwaru i ukrywają się tam przed dzikimi zwierzętami. (pkt 70. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

 

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, rozum i pamieć, weź moje talenty umiejeności, dary, wiedzę, pracę, relacje, wszystko to co mam i posiadam. Przyozdób to jak tylko Ty potrafisz i zanieś to wszystko przed tron Boga, bo z Jego ręki to wszystko pochodzi. Rozporzadzaj tym wszystkim aby stało się darem doskonałym i miłym Bogu. Rozporządzaj, bo Ty, Matko Najświętsza, doskonale znasz wolę i plan Boga wobec mnie. Znasz moje powołanie.

Przynieś mi tylko, o Pośredniczko, Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

64. Ziarno

27 środa sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Jak przeróżne mogą być postawy człowieka wobec Boga i Jego Słowa.

Samo słuchanie Słowa, samo regularne czytanie, to dopiero początek drogi. Potrzeba jeszcze zaimplementować to Słowo w życiu przez konkretną odpowiedź i działania. Poprzez konkretną odpowiedź życiem. Jezus wchodzi do łodzi i SIADA. Zasiada na katedrze – jak nauczyciel – i naucza…

Jezus obserwuje, zna ludzkie serca, widzi ludzkie reakcje na Słowo Boga. Rozeznaje. Nie jest oderwany od codzienności człowieka. Przenika ludzkie myśli i serca – doświadcza ludzkich postaw.

Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej, na jeziorze, a cały tłum stał na brzegu jeziora. Nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: „Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno ziarno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na grunt skalisty, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz powschodzie słońca przypaliło się i uschło, bo nie miało korzenia. Inne padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i wydawały plon, wschodząc i rosnąc; a przynosiły plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. I dodał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!” A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. On im odrzekł: „Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby „patrzyli uważnie, a nie widzieli, słuchali uważnie, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im odpuszczona wina”. I mówił im: „Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże więc zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci, którzy są na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi Szatan i porywa słowo w nich zasiane. Podobnie zasiewem na gruncie skalistym są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością, lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Potem gdy nastanie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to ci, którzy wprawdzie słuchają słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że pozostaje bezowocne. Wreszcie zasiani na ziemię żyzną są ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. (Mk 4, 1-20)

Niezwykła jest ta odpowiedź Jezusa o tych, którzy słyszą a nie rozumieją, nie wierzą i nie nawracają się. Niezwykłe, że nawet Apostołowie nie rozumieją tej przypowieści… Słowo trzba powoli smakować, przeżuwać. Pozwolić mu działać. Wsłuchiwać sie w nie w Duchu Świętym, aż w końcu uda się je zrozumieć. Odnaleźć jego głębię i sens. Gdy raz je wydziobią ptaki to otworzyć się kolejny raz na zasiew. Gdy zagłuszą ciernie to znów. Gdy spali słońce, znów – jeszcze raz do Słowa. Jeszcze raz zasiać, aż w końcu spokojnie wykiełkuje. Potem podlewać sakramentami, by wzrastało. Podlewać łaską, ogrzewać w promieniach Adoracji. Gdy dojrzeje – wówczas wyda plon…

Ziemia żyzna to taka, która nie jest skażona, nie jest wyjałowiona. To ta, która jest pozbawiona zalążków chwastów, ocieniona, a nie spalona słońcem… Przygotowanie takiego gruntu wymaga przekopania tej roli. Wyrwania chwatów, napowietrzenia, użyźnienia, nawiezienia… Te czynności w świecie Ducha pomaga nam wykonać Matka. Ofiariwanie się Jej z wszystkim co mam sprawia że serce powoli staje się żyzne i gotowe obfitować w plonie, po zasianiu Słowa.

Nie proszę
o wizje czy objawienia ani
o upodobania lub przyjemności,
nawet te duchowe.

To Ty widzisz jasno, bez cienia;
Ty smakujesz w pełni, bez goryczy;
Ty triumfujesz w chwale po prawicy Twojego Syna w Niebie, bez najmniejszego upokorzenia;
Ty panujesz niepodzielnie nad aniołami i ludźmi, i złymi duchami, bez sprzeciwu;
i ostatecznie,
Ty sama według swej woli rozporządzasz całym bez wyjątku Bożym dobrem.

Oto, najświętsza Maryjo, najlepsza cząstka, którą Ci dał Pan i której nigdy nie zostaniesz pozbawiona – co jest źródłem mej wielkiej radości.

Co do mnie, nie pragnę innej cząstki jak tylko tej, która była Twoim udziałem:
wierzyć, niczego nie smakując ani nie widząc;
cierpieć z radością, bez pociechy stworzeń;
umierać nieustannie dla siebie, bez wytchnienia;
pracować usilnie dla Ciebie aż do śmierci, bez jakiejkolwiek korzyści, jako najnędzniejszy z twoich niewolników.

Jedyną łaską, o którą Cię proszę przez Twoje miłosierdzie, jest to, żebym każdego dnia i w każdej chwili mojego życia mówił po trzykroć:
Amen – wszystkiemu, coś uczyniła, kiedy żyłaś na ziemi;
Amen – wszystkiemu, co robisz teraz w Niebie;
Amen – wszystkiemu, co dokonujesz w mojej duszy ażebyś tylko Ty we mnie wysławiała Jezusa teraz i na wieki.
Amen!
(pkt 69. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

63. Niezwykła przemiana

25 poniedziałek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

Dziś Kościół kieruje nasz wzrok na osobę Pawła. Człowiek który pałał żądzą – żądzą zabijania chrześcijan. Prześladuje chrześcijan. Jezus działa w jego życiu w neizwykły sposób. Objawia mu się i mówi – „dlaczego MNIE prześladujesz”

Paweł działał już po śmierci Jezusa. Jak mógłby Go prześladować?

Te słowa trzeba odczytywać w kontekście tego, że Jezus utożsamia się z Kościołem. Każdy z nas ochrzczonych jest członkiem mistycznego ciała Chrystusa. Jesteśmy w Niego wrośnięci, wszczepieni. Zespoleni w jedno. Jeśli ktoś nam robi krzywdę to robi też automatycznie krzywdę samemu Jezusowi!!!

Paweł jest gorliwy i szczery w tym co robi. Skuteczny i konsekwentny. Pragnei z całęgo serca służyć Bogu i pewnie nieraz szczerze się modlił do Boga w swym zaślepieniu, by Bóg pomógł mu oczyścić Izrael z chrześcijan. Szczere serce – nawet takie które trwa w błędzie – jest otwarte na interwencję Boga.

Jezus przedstawia się. A Paweł pyta co ma czynić – jak apostołowie nad Jeziorem. W minucie zmienia życie. Nawraca się. Już nigdy nie wrócił do tej drogi. Niezwykła jest łaska nawrócenia. Gdyby każdy z nas po odejściu od kratek konfesjonału doznał takiej przemiany. Nowe życie. Koniec ze starym. Popełniałem błedy ale od dziś jestem powołany do swiętości i tą świętosć będę relalizował w moim życiu.

Bez zwlekania. Paweł jest włączony w Chrystusa przez chrzest. Tak i każdy z nas po odejsciu od konfesjonału powraca do poczatku – do chrztu. Zawraca do tego niezwykłego sakramentu właczającego w Chrystusa…

Paweł powiedział do ludu: „Ja jestem Żydem, urodzonym w Tarsie w Cylicji. Wychowałem się jednak w tym mieście, u stóp Gamaliela otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym. Gorliwie służyłem Bogu, jak wy wszyscy dzisiaj służycie. Prześladowałem tę drogę, głosując nawet za karą śmierci, wiążąc i wtrącając do więzienia mężczyzn i kobiety, co może poświadczyć zarówno arcykapłan, jak cała starszyzna. Od nich otrzymałem też listy do braci i udałem się do Damaszku z zamiarem uwięzienia tych, którzy tam byli, i przyprowadzenia do Jerozolimy dla wymierzenia kary. W drodze, gdy zbliżałem się do Damaszku, nagle około południa otoczyła mnie wielka jasność z nieba. Upadłem na ziemię i posłyszałem głos, który mówił do mnie: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” Odpowiedziałem: „Kto jesteś, Panie”. Rzekł do mnie: „Ja jestem Jezus Nazarejczyk, którego ty prześladujesz”. Towarzysze zaś moi widzieli światło, ale głosu, który do mnie mówił, nie słyszeli. Powiedziałem więc: „Co mam czynić, Panie?” A Pan powiedział do mnie: „Wstań, idź do Damaszku, tam ci powiedzą wszystko, co masz czynić”. Ponieważ zaniewidziałem od blasku owego światła, przyszedłem do Damaszku prowadzony za rękę przez moich towarzyszy. Niejaki Ananiasz, człowiek przestrzegający wiernie Prawa, o którym wszyscy tamtejsi Żydzi wydawali dobre świadectwo, przyszedł, przystąpił do mnie i powiedział: „Szawle, bracie, przejrzyj!” W tejże chwili spojrzałem na niego.On zaś powiedział: „Bóg naszych ojców wybrał cię, abyś poznał Jego wolę i ujrzał Sprawiedliwego i Jego własny głos usłyszał. Bo wobec wszystkich ludzi będziesz świadczył o tym, co widziałeś i słyszałeś. Dlaczego teraz zwlekasz? Ochrzcij się i obmyj z twoich grzechów, wzywając Jego imienia!” (Dz 22, 3-16)

Każdy wszczepiony w tą winorośl Koscioła jest powołany do głoszenia Ewangelii. Do niesienia światu Dobrej Nowiny swoim życiem i postępowaniem. Uśmiechem. Ciepłem. Miłością… Tak poznawano chrześcijan: „patrzcie jak oni sie wzajemnie miłują…”. I to jest sedno codziennej prostej, ubogiej i pokornej Ewangelizacji. Życie Ewangelią na co dzień. Życie w łączności z Chrystusem, w radości i pokoju. W głebi relacji z Nim:

 Idźcie i głoście światu Ewangelię

Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.

(Ps 117, 1-2)

Inna wielka prawda, którą poakzuje dzisiejsze Słowo – jest to, żę to Bóg robi pierwszy krok. To On wybiera. Zadaje pytanie padajace do głebi serca człowieka i czeka na odpowiedź. Daje człowiekowi wolnosć wyboru i odpowiedzi.

Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili. (Łk 4,18-19)

Po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazał się Jedenastu i powiedział do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie”. (Mk 16, 15-18)

Wiara i chrzest to gwarant Zbawienia! Gdy zabraknie chrztu potrzeba wiary. To jest przestrzeń dla tych, którzy nigdy nie mieli możliwosci bycia ochrzczonym, ale w ich sercu wpisane jest prawo naturalne i mogą z wiarą za nim podążyć – nawet nie znajać imienia Boga.

Ale Brak wiary – czyli sprzecienie się Bogu. Odrzucenie bezpośrednie Boga, czy też odrzucenie tego prawa które On wpisał w ludzkie serca prowadzi człwieka do zguby.

Jak rozpoznać wiarę prawdziwą i żywą:

  • Oczyszczenie ze zła i grzechów – życie w łasce – wypędzenie złych duchów z życia
  • Nowe języki – nowe sposoby docierania do ludzi – rozeznawanie znaków czasu, życie w świecie ale z sercem i duchem zanurzonym w Bogu
  • Wężę będą brać do rąk – nie będą się bali przekroczyć granic swego strachu dla imienia Boga
  • Gdy wypiją co zatrutego, nie bedzie im szkodzić – choćby ich ludzie lżyli, obmawiali, znieważali, poili jadem, oni są zanurzeni w innej rzeczywistości. Przebaczają i idą dalej
  • a chorych kłaść bedą ręce i ci odzyskają zdrowie – będą się modlić wstawienniczo, troszczyć o zbawienie ludzi wokół. Troszczyć o zdrowie ciała i ducha.

To jest prawdziwa WIARA, KTÓRA EWANGELIZUJE…

Jak wiedzieć co robić?

Jak rozpoznać co czynić?

To jest łaska Boga. Może w tym pomóc Maryja – ona zawsze podążała za wolą Boga. Nie skalana grzechem.

Tą łaskę trzeba sobie wymodlić…

Bądź pozdrowiona, Maryjo, umiłowana Córko Ojca przedwiecznego;
bądź pozdrowiona, Maryjo, godna podziwu Matko Syna;
bądź pozdrowiona, Maryjo, najwierniejsza Oblubienico Ducha Świętego;
bądź pozdrowiona, Maryjo, moja najdroższa Matko, moja zachwycająca Pani i można Władczyni;
bądź pozdrowiona, moja radości, moja chwało, serce moje i duszo!

Z miłosierdzia jesteś cała dla mnie, a ja cały dla Ciebie z racji sprawiedliwości.

Ale nie jestem jeszcze na tyle: oddaję się Tobie na nowo cały jako niewolnik na wieki, nie zachowując niczego dla siebie ani dla nikogo. Jeżeli widzisz we mnie jeszcze cokolwiek, co nie należy do Ciebie, błagam Cię, abyś to ode mnie zabrała i stała się niepodzielną Panią mojej władzy; żebyś zniszczyła i wykorzeniła oraz unicestwiła w niej wszystko, co nie podoba się Bogi i abyś posiała, uprawiała i czyniła tam wszystko, co się Tobie spodoba.

Niech światło Twojej wiary rozprasza ciemności mego ducha;
niech Twoja głęboka pokora zajmie miejsce mojej pychy;
niech Twoje niezwykłe skupienie położy kres mej niespokojnej wyobraźni;
niechaj Twoje nieustanne widzenie Boga napełni moją pamięć Jego obecnością;
niechaj pożar miłości Serca Twojego moje rozpłomieni i rozpali jego letniość i chłód;
niech Twoje cnoty zajmą miejsce moich grzechów;
niechaj zasługi Twoje staną się u Boga moją ozdobą i ucieczką.

Na koniec, moja najdroższa i ukochana Matko, spraw, jeśli to możliwe,
bym nie miał już innego ducha prócz Twojego – dla poznania Jezusa Chrystusa i Jego boskich pragnień;
żebym nie miał już innej duszy – jak tylko Twoją – by wielbić i wysławiać Pana;
żebym nie miał już innego serca – prócz Twojego – bym mógł kochać Boga miłością czystą i żarliwą jak Ty.
(pkt 68. „Tajemnica Maryi” św. Ludwik)

62. Totalna zmiana

24 niedziela sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

Dziś Słowo opisuje niezwykłe zwroty w życiu ludzi. Totalne przemiany – zazwyczaj kompltenie nie po myśli człowieka. Drogi Boga nie są drogami człowieka.

Jonasz pragnacy deszczu ognia i siarki dla Niniwy – zostaje do niej posłany. Posłany do najwiekszych wrogów Izraela, by tam głosił Ewangelię. Idzie. Głosi – trochę z przymusu – nie wierząc że to cokolwiek przyniesie. Niniwa się nawraca!!!

Ludzie Niniwy – może zrezygnowani – pochłonięci materializmem – wojanami, łupami. Przychodzi do nich izraelita i głosi im Dobrą Nowinę. Coś nowego. Zapowiada zniszczenie. Zapowiada – jeszcze 40 dni…! I zmieniają swoje życie. Nawrócenie to dar. Droga do Boga, rozwój duchowy – to DARY ŁASKI OD BOGA!

Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: „Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam”. Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział. Niniwa była miastem bardzo rozległym – na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona”. I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego. Zobaczył Bóg czyny ich, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej. (Jon 3,1-5.10)

Drogi zamyślone przez cżłowieka zazwyczaj dalekie są od planó Boga. To łaska by iśc właściwą drogą i wymaga nauki. Wyaga wsłuchiwania się w Boga. Rozeznawania wyborów życia. Odnajdywania włąściwych ścieżek.

Bóg bardzo chce uczyć człowieka chodzić właściwymi drogami. Całowiek jednak musi sie otworzyć – zapragnać iść drogą Boga. Wołać – modlić się – poszukiwać…

Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie,
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Pamiętaj o mnie w swoim miłosierdziu
ze względu na dobroć Twą, Panie.

Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy pokornych dróg swoich.
(Ps 25,4-5.6-7bc.8-9)

Pokora i otwartość serca człowieka pozwalają się otworzyć na Boże wołanie i powołanie. Na Jego wskazówki. Na Jego szept. Bóg nigdy człowieka do niczego nie przymusza. Nie przekracza granic wolności człowieka. Woła – a serca pokorne i otwarte podążą za Nim:

Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. (Mk 1,14-20)

Apostołowie pewnie marzyli o pracy rybaków. O przejeciu biznesu ojca. Tak samo Zebedeusz – powodziło mu się – miał najemników, kilka łodzi, fajny bznes. Jego Synowie spokojnie mogli utrzymać rodziny i jego na starość. Miał swój plan i zamysł.

Apostołowie zostawiają wszystko i idą za Jezusem. ZAUFALI MU! JAK DZIECI! BEZ ZASTRZEŻEŃ. Otworzyli sie na łąskę Boga, ale też wybrali w swym sercu pójście za Nim:

Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. (Mk 1,14-20)

Przewodniczką pomagajacą włąściwie wybrać jest Maryja. Poddając Jej swoją wolę i idąć wiernie za Jezusem człowiek dojdzie do celu. JEdnakże doskonałe nabożeństwo do Maryi i droga za Jezusem to także łaska od Boga. Łaska Syna Bożego i wymaga modlitwy do Syna…

Św. Ludwik proponuje następującą modlitwę:

Jezu mój kochany, pozwól, że do Ciebie zwrócę się, by okazać Ci wdzięczność za łaskę, którą mi wyświadczyłeś, oddając mnie Twojej świętej Matce przez to nabożeństwo niewoli, aby była moją Orędowniczką przed Twym Majestatem i Wspomożycielką w mej wielkiej nędzy. Niestety! Panie, jestem tak nędzny, że bez tej dobrej Matki byłbym zgubiony. Tak, Maryja jest mi wobec Ciebie niezbędna wszędzie: potrzebna, by uśmierzyć Twój słuszny gniew, gdyż tak bardzo cały czas Ciebie obrażałem; potrzebna, by powstrzymać wieczne kary Twojej sprawiedliwości, na jakie zasługuję; potrzebna, by na Ciebie patrzeć, mówić do Ciebie, modlić się do Ciebie, do Ciebie się zbliżać i podobać się Tobie; potrzebna, by ocalić moją duszę i dusze innych; jednym słowem, niezbędna, żebym zawsze spełniał Twoją świętą wolę i we wszystkim przyczyniał się do jeszcze większej Twojej chwały.
Ach! Czemu ja nie mogę głosić po całym świecie miłosierdzia, jakie Ty dla mnie miałeś! Czemuż cały świat nie wie o tym, że bez Maryi już byłbym zgubiony! Czemuż nie mogę odpłacić godnymi aktami dziękczynienia za tak wielkie dobrodziejstwo! Maryja prawdziwie jest we mnie, haec facta est mihi. Ach, jakiż to skarb! Co za pociecha! I ja, po tym wszystkim, nie miałbym być cały dla Niej?! Cóż by to była za niewdzięczność, najdroższy mój Zbawicielu?! Raczej odbierz mi życie, niż by miało mi się przydarzyć podobne nieszczęście: bo wolę raczej umrzeć aniżeli żyć nie należąc całkowicie do Maryi.
Po tysiąckroć uznałem Ją za całe moje dobro, jak święty Jan Ewangelista u stóp Krzyża, i tyleż razy Jej oddałem siebie; jeżeli jednak jeszcze dotąd nie zrobiłem tego zgodnie z Twoimi pragnieniami, mój najdroższy Jezu, czynię to teraz tak, jak Ty pragniesz, żebym to uczynił; jeśli widzisz w mojej duszy i ciele cokolwiek, co nie należy do tej Dostojnej Królowej, proszę Cię, wyrwij to i odrzuć ode mnie daleko, bo kto nie należy do Niej, niegodny jest Ciebie.
O, Duchu Święty! Udziel mi wszystkich łask oraz zasadź, zraszaj i uprawiaj w mojej duszy umiłowaną Maryję, Drzewo prawdziwego Życia, aby ono rosło, kwitło i przynosiło obfity owoc życia. Duchu Święty! Daj mi wielkie nabożeństwo i obdarz mnie wielką miłością do Twojej Najświętszej Oblubienicy; daj bym – zawsze w oparciu o na Jej matczyne łono – i nieustannie uciekał się do Jej miłosierdzia, tak, abyś to w Niej kształtował we mnie Jezusa Chrystusa, wielkiego i potężnego, aż do pełni Jego doskonałego wieku. Amen! (pkt 66.-67. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

Jezu cochy i serca pokornego uczyń serce moje na wzór serca Twego i serca Twej Matki.

61. Łańcuchy słodkiej niewoli

23 sobota sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Jedną z praktyk Niewolnika Maryi, któą propouje św. Ludwik jest noszenie poświęconego łańcuszka, który ma być wyrazem tej niewoli. Słodkich pęt i więzów łączących nas z Matką i Jej Synem:

Piątą praktyką jest noszenie poświęconego łańcuszka na szyi, na ręku, na nodze lub pasie. W prawdzie można się obejść bez tej praktyki, nie naruszając wcale samej istoty nabożeństwa. Byłoby jednak rzeczą szkodliwą gardzić nią czy ją potępiać, a rzeczą niebezpieczną – lekceważyć.
Powody przemawiające za tym, by nosić taki zewnętrzny znak:
a) aby zabezpieczyć się od zgubnych pęt grzechu pierworodnego i grzechów osobistych, którymi byliśmy związani;
b) aby oddać cześć pętom i więzom miłości, którymi Pan nasz zechciał być związany, ażeby nas uczynić prawdziwie wolnymi;
c) ponieważ więzy te są więzami miłości: traham eos in vinculis caritatis, dlatego mają nam przypominać, że powinniśmy działać nie inaczej, jak tylko powodowani miłością;
d) abyśmy sobie przypominali naszą jako niewolników zależność od Jezusa i Maryi.
Wielu wybitnych ludzi, którzy stali się niewolnikami Jezusa i Maryi, mając w wielkim poszanowaniu te łańcuszki, żałowało, że nie można im było wlec ich u stóp publicznie, niby niewolnicy tureccy.
O, łańcuchy – cenniejsze i zaszczytniejsze niż naszyjniki ze złota i drogich kamieni wszystkich cesarzy – bo łączą nas one z Jezusem Chrystusem i Jego Najświętszą Matką i są tej łączności szczególnymi znakami i symbolami…
Należy tu zaznaczyć, że łańcuszki te, jeśli nie są ze srebra, powinny być ze względów praktycznych uczynione przynajmniej z żelaza. Za życia ich nigdy nie porzucajmy, by mogły nam towarzyszyć aż do dnia Sądu. Cóż za radość, cóż za chwała i triumf dla wiernego niewolnika Maryi w dzień Sądu, kiedy to na głos trąby z ziemi powstaną jego kości, związane wciąż jeszcze skute owym łańcuchem niewoli, który nie uległ zniszczeniu! Sama myśl o tym może żywo zachęcić pobożnego niewolnika, by go nigdy nie zdejmował, jakkolwiek by mógł on być niewygodny dla ludzkiej natury. (pkt 65. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

Zewnętrzne symbole, zewnętrzne znaki prowadzą w rzeczywistosć niewidzialną. Zewnętrzne, widzialne praktyki mają nieraz w sobie ukrytą rzeczywistośc niewidzialną – duchową. Wszystko zasłoniete jest jak kurtyną przez fizyczny znak.

Obrączka na dłoni męża, żony. Kawałek złota. Ale wyraz wierności, który niesie za sobą niesamowitą wymowę. Symbolizuje jedność dusz i ciał. Symbolizuje przestrzeń płodności. Budowania głębokiej relacji. Miłość.

Tak też było w świątyni przed przyjsciem Jezusa. Wiele symboli, czynności podejmowanych przez kapłanów miało w sobie głęboką wymowę duchową. Święty Paweł prowadzi nas dziś o krok dalej. Pokazuje, że te symbole wprowadzały nie tylko w rzeczywistość duchową, ale przenosiły w czasie. MIały już w sobie zapowiedź i wyraz tego, czego dokonał Jezus. Krew zwierząt dawała odpuszczenie win w swietle Prawa, Krew Jezusa ZMYWA GRZECH – WYBIELA! Namiot spotkania był przestrzenią spotkania Boga. Jezus przyszedł na Świat by rozmawiać z człowiekiem twarzą w twarz. A potem ukrył swe oblicze i całego siebie w okruchu Chleba. Możemy się dziś każdego dnia wpatrywać w Jego świete oblicze w czasie Adoracji.

Bracia: Pierwsze przymierze miało przepisy służby Bożej oraz ziemski przybytek. Był to namiot, w którego pierwszej części, zwanej Miejscem Świętym, znajdował się świecznik, stół i chleby pokładne. Za drugą zaś zasłoną był przybytek, który nosił nazwę „Święte Świętych”. Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką, to jest nie na tym świecie, uczyniony przybytek, ani przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie. Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu. (Hbr 9,1-3.11-14)

Niestety dziś swiat jest coraz bardziej racjonalny. Coraz bardziej podchodzi do rzeczy ze szkiełkiem – co nie jest złe do czasu, gdy badacz nie odrzuci możliwosci tego, że jest rzeczywistosc duchowa. Dziś człowiek chce wszystko wyjaśnić tak, by zaprzeczyć wszelkiej przestrzeni ducha. Nic nie może sie wymykać spod kontroli. Spod reguł…

CO ciekawe Jezus także doświadczył takiego podejscia. Wymknął się spod reguł cieśli z NAzaretu. Dpbrego solidnego specjalisty… Wyszedł poza granice i ramy, w których Jego bliscy chcieliby Go widzieć. Stał się ZNAKIEM SPRZECIWU. OŚCIENIEM DLA CIAŁA. Zadawał zbyt wymagajace i palące wnętrze pytania!

Dlatego zamiast zmierzyć się z tym wewnętrznym płomieniem. Zamiast wejsć z Nim w dialog, Jego bliscy postanowili Go naprostować. Żeby był na powrót dobrym normalnym Żydem! Żeby przestał być tym celebrytą gromadzącym tłumy!

Jezus przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: „Odszedł od zmysłów”. (Mk 3,20-21)

Lekarstwo jest tak proste… Wyśpiewuje je dziś Aklamacja przed Ewangelią. Kościół podpowiada jak wołać o Ducha Świętego:

Otwórz, Panie, nasze serca, abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego. (Dz 16,14b)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, rozum i pamieć. Weź wszystko to, co mam i posiadam. Z ręki Boga to pochodzi i Jemu to pragnę oddać przez Twoje Matczyne ręce. Rozporządzaj tym wszystkim Matko Najświetsza, Ty która tak dobrze znasz wolę Boga obec mnie.

Przynieś tylko – o Pośredniczko – Miłość i Łaskę a one mi w zupełności wystarczą.

60. Modlitwa niewolników Maryi

22 piątek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Czwartą praktyką zewnętrzną jest codzienne odmawianie, bez zobowiązania pod  grzechem w przypadku zaniedbania, Koronki do Najświętszej Maryi Panny, składającej się z  trzech Ojcze nasz i dwunastu Zdrowaś Maryjo, a także częste odmawianie Magnificat, jedynej pieśni Maryi, jaką posiadamy – by dziękować Bogu za wszystkie Jego dobrodziejstwa i upraszać nowe. Nie należy zapominać by po Komunii św. odmówić ów maryjny kantyk jako akt dziękczynienia. Według Gersona
, to właśnie czyniła sama Najświętsza Dziewica. (pkt 64. Tajemnica Maryi”, św Ludwikl)

Wielbi dusza moja Pana…

 

59. Zwiastowanie

21 czwartek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Trzecia praktyka każdego roku to obchodzenie ze szczególną pobożnością święta Zwiastowania, które jest głównym świętem owego nabożeństwa i które zostało ustanowione po to, abyśmy czcili i naśladowali zależność, jakiej z miłości ku nam poddało się tego dnia Słowo Przedwieczne. (pkt 63. „Tajemnica Maryi”,św. Ludwik)

 

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi,
lecz otwarłeś mi uszy;
nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy.
Wtedy powiedziałem: „Oto przychodzę.

W zwoju księgi jest o mnie napisane:
Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże,
a Twoje Prawo mieszka w moim sercu”.
Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu
i nie powściągałem warg moich,
o czym Ty wiesz, Panie.

Niech się radują i weselą w Tobie
wszyscy, którzy Ciebie szukają,
a ci, którzy pragną Twojej pomocy,
niech zawsze mówią: „Pan jest wielki”.

58. Jałmużna – wyraz radości obdarowanego

20 środa sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

Kapłan modlacy się i wstawiajacy za Abrahamem wita swego zwycięzkiego przywódcę po powrocie z wygranej botwy. Abraham zaś świadom tego, że bez pomocy Boga nie mógłby wygrać daje kapłanowi dziesięcinę. Dzieli się zwycięztwem i łupem.

Autor listu do Hebrajczyków porównuje tego kapłąna do Jezusa. Król sprawiedliwosci, Szalemu, król pokoju. Bez początku, bez matki i ojca… Jezus na podobny do Melchizedeka. Odwieczny. Tak samo jak Melchozedekowi Abraham wydzielił dziesiecinę po wygranej bitwie, tak i my powinniśmy zobaczyć nieraz jak wielkie jest wstawiennictow Jezusa i Maryi. Jaka jest wielka ich pomoc w naszej walce duchowej. Ile razy byśmy polegli gdyby nie ich pomoc. Bez Jezusa i Jego ofiary nie byłoby wygranej, nie byłoby otwartych bram Nieba!

Bracia: Melchizedek, król Szalemu, kapłan Boga Najwyższego, wyszedł na spotkanie Abrahama, wracającego po rozgromieniu królów, i udzielił mu błogosławieństwa. Jemu Abraham także wydzielił dziesięcinę z całego łupu. Imię jego najpierw oznacza króla sprawiedliwości, a następnie także króla Szalemu, to jest króla pokoju. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku swych dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Jest to jeszcze bardziej oczywiste, skoro na podobieństwo Melchizedeka jest ustanowiony inny kapłan, który stał się takim nie według cielesnego przepisu Prawa, ale według mocy niezniszczalnego życia. Dane Mu jest bowiem takie świadectwo: „Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”. (Hbr 7, 1-3. 15-17)

Do praktyki jałmużny i dziesieciny nawiżuje także św. Ludwik w Tajemnicy Maryi. Podkreśla jałmużnę jako element nabożeństwa do Maryi:

Drugą praktyką [zewnętrzną nabożeństwa] jest składanie Najświętszej Dziewicy każdego roku, tego samego dnia, jakiejś małej daniny. Będzie to znak naszego poddaństwa i zależności: taki zawsze był wyraz hołdu niewolników względem ich panów. Danina ta jest pewne umartwienie, jałmużna, pielgrzymka lub modlitwy. Błogosławiony Maryn, według relacji jego brata, św. Piotra Damiana, każdego roku i tego samego dnia, poddawał się publicznie chłoście przed ołtarzem Najświętszej Dziewicy. Nie żąda się, ani nie doradza podobnej gorliwości, jednakże – jeśli nie dajemy Maryi wiele – to składajmy przynajmniej naszą ofiarę sercem pokornym i prawdziwie wdzięcznym. (pkt 62. „Tajmenica Maryi” św. Ludwik)

Wdzieczność. Uzdrawianie. Miłość. W Ewangelii spotykamy ciemiężących lud faryzuszów, dla którcyh prawo jest ważniejsze niż radosc uwolnienia i uzdrowienia człowieka. Kiedy jeśli nie w dzień Pański. Gdzie, jeśli nei w domu Bożym! Niesamowite jest to, że Go śledzili czekajać na to czy uzdrowi w szabat! Szaleństwo. Ważniejsze było to, czy przekroczy prawo w szabat niż to, że udzieli nadobficie łaski. Bóg nam daje niesutannie dary i łaski – stąd i my powinniśmy choć symbolicznie z wdziecznosći serca dać Bogu jałmużnę, daninę.

Gdy wejdzie się głębiej w sens wydarzeń tej Ewangelii widać że JEzus właśnie z faryzeuszami prowadzi dialog. Mógł tego człowieka wziąć an bok, gdzieś w zaułek, tak jak niewidomego. Pomieszać śline z ziemią i przyłożyć w ustronnym miejscu, by nikt nie widział.

Ewangelista pokazuje, że Jezus zna myśli faryzeuszów. Pokazuje, że Jezus chce sprowokowac dyskusję. Wybić ich z szemrania i pobudzić do otwartego dialogu i dyskusji. Stawia człowieka na środku. I zamiast do człowieka mówi DO NICH. Wypowiada odpowiedź na ich myśli i ich podstęp. Wypowiada SENS DNIA ŚWIATECZNEGO. Obdarowanie człowieka łaską!!! A nie UCIEMIĘŻENIE PRAWEM!!! Jezus GNIEWA SIĘ I SMUCI brakiem otwartosci ludzi na łaskę!!! Rozgląda się. Szuka tych którzy wykrzykną: „Tak w SZABAT TRZEBA UZDROWIĆ, RATOWAĆ, DAWAĆ NADZIEJĘ, OTWIERAĆ SIĘ NA ŁASKĘ”. Jednak w Synagodze panuje CISZA!!!

Jezus uzdrawia a faryzusze wychodzą ustalc jak JEZUSA ZABIĆ!!! Straszne jest to jak ludzkie serce potrafi być zapatrone w siebie. Jak potrafi wykrzywić obraz Boga. I pod pozorem służby Bogu potrafi knuć podstęp jak tego Boga zgładzić z ziemi.

W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschniętą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka z uschłą ręką: „Podnieś się na środek!” A do nich powiedział: „Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie uratować czy zabić?” Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę!” Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić. (Mk 3, 1-6)

We Mamo i przyjmij cała wolność moja, wolę moją, pamięć i rozum, weź wszystko co mam i posiadam i zanieś to wszystko przed tron Boga, bo z Jego ręki to pochodzi. Zanieś to przed oblicze Ojca przez Twego Syna i w mocy Ducha Świętego. Ty, która znasz wolę Boga rozporządzaj tym wszystkim.

Przynieś tylko Miłość i Łąskę a one w zupełności mi wystarczą.

57. Wypełnianie prawa podąża za sercem

19 wtorek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

Czy można przeczytać literę prawa tak dosłownie i tak surowo, że zapomni się o człowieku? Czy można na prawdę dobre o mądre prawo tak zinterpretować, że będzie człowieka ciemiężyć i wyniszczać?

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje w jasny sposób, że tak może się stać! Praktyka naszego życia także to pokazuje. Zwłaszcza praktyka wielu polaków – mistrzów w „odpowiedniej” interpretacji prawa. Takiej interpretacji, by wyjśc na swoim! Dobre i mądre prawo chroniące dzieci potrafi doprowadzić do absurdu, w którym odbiera się dzieci rodzicom z absurdalnych powodów! Ekonomia – ze swej antury neutralna – potrafi doprowadzić do tego, że człowieka zagłodzi się w szpitalu nie okazując miłosierdzia…

W Imię prawa Bożego – w imię Ewangelii – dochodzio do schizm czy wypraw krzyżowych…

Jak zatem właściwie czytać prawo? Jak dobrze interpretować Prawo zapisane w Słowie Boga?

Trzeba to czynić zaczynajać od tego, kto je ustalił, skad pochodzi. A potem na ile przyczynia się do chwały Boga, dla dobra człowieka, szacunku i wolności osoby ludzkiej. Trzeba czytać prawo zanurzając się w mocy Ducha Świętego. Bo prawo i rozporządzenia – zalecenia Ewangelii – mają człowiekowi służyć, a nie szkodzić. Tam gdzie jest Miłość nie potrzeba prawa. Tam gdzie są serca rozpalone Miłością prawo jest egzekwowane ze swej natury – a czasem wręcz nadobficie w stronę dobra, wspólnoty, jedności, dzielenia się…

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: „Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?” On im odpowiedział: „Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom”. I dodał: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu”. (Mk 2, 23-28)

SZatan kusi Jezusa przez faryzeuszów. Działa tak samo jak na pustyni po 40-dniowym poście. Jezus broni się tak samo… SŁOWEM BOŻYM. Słowem czytanym sercem w mocy Ducha Świętego.

To co człowiek czyni, to co jest zewnętrzne ma podążać za kochającym sercem…

Tak też jest z budowaniem przymierza z Maryją. To co na zewnątrz podąża za rozpalonym miłością sercem..

Prócz praktyki wewnętrznej tego nabożeństwa, o jakiej mówiliśmy, są jeszcze praktyki zewnętrzne, których nie należy pomijać, ani zaniedbywać.

Pierwszą praktyką zewnętrzną jest ofiarowanie siebie w jakiś uroczysty dzień Jezusowi Chrystusowi przez ręce Maryi, której stajemy się niewolnikami; przyjęcie w tej intencji Komunii św. oraz spędzenie tego dnia na modlitwie. Ów akt poświęcenia się będziemy odnawiać przynajmniej raz do roku, najlepiej tego samego dnia. (pkt 60.,61. „Tajemnica Maryi” św. Ludwik)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, rozum i pamięć. Weź wszystko co mam i posiadam. Od Boga to wszystko pochodzi i Jemu to oddaję przez Twoje matczyne ręce. Ty, Matko Najświętsza tym wszystkim rozporządzaj według woli Boga i Twego Syna, w mocy Ducha Świętego.

Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Przejdź do paska narzędzi