Archiwa tagu: nauczanie

64. Ziarno

27 środa sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Jak przeróżne mogą być postawy człowieka wobec Boga i Jego Słowa.

Samo słuchanie Słowa, samo regularne czytanie, to dopiero początek drogi. Potrzeba jeszcze zaimplementować to Słowo w życiu przez konkretną odpowiedź i działania. Poprzez konkretną odpowiedź życiem. Jezus wchodzi do łodzi i SIADA. Zasiada na katedrze – jak nauczyciel – i naucza…

Jezus obserwuje, zna ludzkie serca, widzi ludzkie reakcje na Słowo Boga. Rozeznaje. Nie jest oderwany od codzienności człowieka. Przenika ludzkie myśli i serca – doświadcza ludzkich postaw.

Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej, na jeziorze, a cały tłum stał na brzegu jeziora. Nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: „Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno ziarno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na grunt skalisty, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz powschodzie słońca przypaliło się i uschło, bo nie miało korzenia. Inne padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i wydawały plon, wschodząc i rosnąc; a przynosiły plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. I dodał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!” A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. On im odrzekł: „Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby „patrzyli uważnie, a nie widzieli, słuchali uważnie, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im odpuszczona wina”. I mówił im: „Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże więc zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci, którzy są na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi Szatan i porywa słowo w nich zasiane. Podobnie zasiewem na gruncie skalistym są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością, lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Potem gdy nastanie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to ci, którzy wprawdzie słuchają słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że pozostaje bezowocne. Wreszcie zasiani na ziemię żyzną są ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. (Mk 4, 1-20)

Niezwykła jest ta odpowiedź Jezusa o tych, którzy słyszą a nie rozumieją, nie wierzą i nie nawracają się. Niezwykłe, że nawet Apostołowie nie rozumieją tej przypowieści… Słowo trzba powoli smakować, przeżuwać. Pozwolić mu działać. Wsłuchiwać sie w nie w Duchu Świętym, aż w końcu uda się je zrozumieć. Odnaleźć jego głębię i sens. Gdy raz je wydziobią ptaki to otworzyć się kolejny raz na zasiew. Gdy zagłuszą ciernie to znów. Gdy spali słońce, znów – jeszcze raz do Słowa. Jeszcze raz zasiać, aż w końcu spokojnie wykiełkuje. Potem podlewać sakramentami, by wzrastało. Podlewać łaską, ogrzewać w promieniach Adoracji. Gdy dojrzeje – wówczas wyda plon…

Ziemia żyzna to taka, która nie jest skażona, nie jest wyjałowiona. To ta, która jest pozbawiona zalążków chwastów, ocieniona, a nie spalona słońcem… Przygotowanie takiego gruntu wymaga przekopania tej roli. Wyrwania chwatów, napowietrzenia, użyźnienia, nawiezienia… Te czynności w świecie Ducha pomaga nam wykonać Matka. Ofiariwanie się Jej z wszystkim co mam sprawia że serce powoli staje się żyzne i gotowe obfitować w plonie, po zasianiu Słowa.

Nie proszę
o wizje czy objawienia ani
o upodobania lub przyjemności,
nawet te duchowe.

To Ty widzisz jasno, bez cienia;
Ty smakujesz w pełni, bez goryczy;
Ty triumfujesz w chwale po prawicy Twojego Syna w Niebie, bez najmniejszego upokorzenia;
Ty panujesz niepodzielnie nad aniołami i ludźmi, i złymi duchami, bez sprzeciwu;
i ostatecznie,
Ty sama według swej woli rozporządzasz całym bez wyjątku Bożym dobrem.

Oto, najświętsza Maryjo, najlepsza cząstka, którą Ci dał Pan i której nigdy nie zostaniesz pozbawiona – co jest źródłem mej wielkiej radości.

Co do mnie, nie pragnę innej cząstki jak tylko tej, która była Twoim udziałem:
wierzyć, niczego nie smakując ani nie widząc;
cierpieć z radością, bez pociechy stworzeń;
umierać nieustannie dla siebie, bez wytchnienia;
pracować usilnie dla Ciebie aż do śmierci, bez jakiejkolwiek korzyści, jako najnędzniejszy z twoich niewolników.

Jedyną łaską, o którą Cię proszę przez Twoje miłosierdzie, jest to, żebym każdego dnia i w każdej chwili mojego życia mówił po trzykroć:
Amen – wszystkiemu, coś uczyniła, kiedy żyłaś na ziemi;
Amen – wszystkiemu, co robisz teraz w Niebie;
Amen – wszystkiemu, co dokonujesz w mojej duszy ażebyś tylko Ty we mnie wysławiała Jezusa teraz i na wieki.
Amen!
(pkt 69. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

51. Wszyscy Cię szukają

13 środa sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

Każdy człowiek jest stworzony na obraz i podobienstwo Boga, na wzór Jego Syna. Odnalezienie tego wzoru, uczenie się od Niego przynosi człowiekowi poczucie spełnienia i radość. Dlatego Słowa św. Piotra i Apostołów tak głęboko odzwierciedlaja stan każdej ludzkiej duszy – „Jezu, wszyscy Cię szukają”. Gdy Ciebie nie ma w pobliżu to w serca ludzi wkrada się niepokój i tęsknota.

Bóg działa w pewnym scheamcie. Najpierw uwalnia człowieka. Uzdrawia go. Uwalnia od tej niemocy, która nie pozwala człowiekowi isć dalej na drodze ducha. Jezus wyciąga ludzi z chrób wchodząc z nimi w ciemnośc i mrok. Wszyscy chorzy są przynoszeni do Pana po zachodzie Słońca. W MROKU NOCY! On Jest Światłem, które roświetla tę noc.

Ta Ewangelia ma w sobie niezwykłe rytmy. Rytm rozwoju duchowego. Rytm życia człowieka. Rytm dnia – ciemność i brzasku.

Jezus w NAJCIEMNIEJSZEJ NOCY W CIEMNOŚĆI udaje się na osobność. Niby znika z ludzkiego życia, ale tak na prawdę staje przed Ojcem i zanosi błagania za każdego człowieka. Wychodzi na pustkowie – na pustynię. I tam właśnie Apostołowie Go poszukują. Gdy Bóg mnie uzdrowi, przygotuje, wówczas jest czas na mój krok. Na podjęcie trudu. Wyjście na pustkowie w Jego poszukiwaniu. Oczyszcznie z doczesnego posiadania i wyjście na miejsce bez wody. W brzasku dnia spotkam Wschodzące Słońce, które nie zna Zachodu. Jezus spełnił swą misję. Uleczył choroby ludzi, uwolnił z tego co przeszkadza wykonać kolejny krok. Oświecił serca swą nauką. I wzbudził, odnowił w nich to ogromne pragnienie poszukiwania i kontaktu z Bogiem. Teraz moze iśc dalej.

Po wyjściu z synagogi Jezus przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł i podniósł ją, ująwszy za rękę, a opuściła ją gorączka. I usługiwała im. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto zebrało się u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ Go znały.Nad ranem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: „Wszyscy Cię szukają”. Lecz On rzekł do nich: „Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo po to wyszedłem”. I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy. (Mk 1, 29-39)

Aby to wszystko mogło sie dokonywać w ten niezwykły sposób. By zbliżyć się do człowieka. By pokazać człowiekowi wzór według któregopowstał. Jezus przyjął człowiecze ciało. On Bóg i Mesjasz wszedł w rytm życia i śmierci człowieka. W człowieczy trud.

Ponieważ dzieci mają udział we krwi i w ciele, dlatego i Jezus także bez żadnej różnicy otrzymał w nich udział, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem w tym, co się odnosi do Boga – dla przebłagania za grzechy ludu. Przez to bowiem, co sam wycierpiał poddany próbie, może przyjść z pomocą tym, którzy jej podlegają. (Hbr 2, 14-18)

Tak jak Jezus stał się dzieckiem Maryi tak samo i my mamy stawać się takimi dziećmi. Usiaść na kolanach Mamy i czuć się bezpiecznie. Poddać się pod opiekę Mamy, która kształtuje i wychowuje.

Pracujmy zatem, droga Duszo, aby przez wierną praktykę tego nabożeństwa, była w nas dusza Maryi, by wielbić Pana, i żeby był w nas duch Maryi, by radować się w Bogu, naszym Zbawcy. – według słów św. Ambrożego: Sit in singulis anima Mariae ut magnificet Dominum, [sit] in singulis spiritus Mariae [ut] exultet in Deo. Nie sądź, by było większą chwałą i szczęściem przebywać na łonie Abrahama, którym jest raj41, niż na łonie Maryi, skoro sam Bóg umieścił w Niej swój tron. Wedłg zaś słów uczonego opata Guerryka: Ne credideris majoris esse felicitatis habitare in sinu Abrahae, qui [vocatur] Paradisum, quam in sinu Mariae in quo Dominus thronum suum posuit. (pkt. 54 „Tajemnica Maryi” św Ludiwk)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wlę moją, rozum i pamięć. Weź to wszystko co mam i posiadam. Przyozdób to i zanieś przed tron Boga. Zanieś to wszystko Bogu, bo z Jego ręki to pochodzi. Rozporządzaj tym wszystkim tak jak Bóg chce – bo Ty Matko znasz Jego wolę.

Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Tajemnica miłosierdzia

17 czwartek wrz 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że gości w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku i stanąwszy z tyłu u Jego stóp, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego stopy i włosami swej głowy je wycierała. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to, faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: „Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą”. Na to Jezus rzekł do niego: „Szymonie, mam ci coś do powiedzenia”. On rzekł: „Powiedz, Nauczycielu”. „Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który z nich więc będzie go bardziej miłował?” Szymon odpowiedział: „Przypuszczam, że ten, któremu więcej darował”. On zaś mu rzekł: „Słusznie osądziłeś”. Potem, zwróciwszy się w stronę kobiety, rzekł do Szymona: „Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała mi stopy i otarła je swymi włosami. Nie powitałeś mnie pocałunkiem; a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować stóp moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje stopy. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje”. Do niej zaś rzekł: „Odpuszczone są twoje grzechy”. Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?” On zaś rzekł do kobiety: „Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju”. (Łk 7, 36-50)

Jezus przekracza granice. Faryzeusz Go zaprasza woęc przychodzi. Stosuje zasadę i tyle o ile. Idzie, bo jest szansa pozyskać tego człowieka dla Królestwa. Ale też nie przyjmuje schematów myślenia czy interpretacji faryzejskiej prawa. Wchodzi i zajmuje miejsce za stołem.

Przychodzi kobieta, która pokazuje na zewnątrz głębię swego żalu. Jest gotowa oddać najcenniejszy olejek jaki ma. Obmyć Jezusowi nogi! Uniżyć się jak tylko może! Bo pragnie miłosierdzia. Namaszcza Jezusowi stopy i wyciera włosami. Okazuje Mu niesamowity szacunek i miłość. Pokazuje też nieprawdopodobną pokorę wobec Jezusa.

Ze strony faryzeusy pojawia się od razu ocena człowieka. Ocena wyrażajaca potępienie: „Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą” Widać w niej jad szatana. Bo w tym zdaniu jest nie tylko potępienie dla kobiety ale i WĄTPLIWOŚĆ co do Jezusa. Ta sama pokusa którą szatan stosuje od kuszenia Ewy w Raju.

Jezus nie potępia faryzeusza Szymona. Wykorzystuje te emocje i chce pozyskać jego serce dla Królestwa: „Szymonie, mam ci coś do powiedzenia”.

Faryzeusz zainteresowany odpowiada: „Powiedz, Nauczycielu”.

Uznał Jezusa za nauczyciela. Odrzucił go jako proroka. Jest daleko od uznania Go jako Mesjasza. Nie doszedł tak daleko w drodze duchowej jak ta kobieta. Jednakże Jezus prowadzi go właśnie do tego pytania – KIM JEST JEZUS!

Najpierw opwiada prostą historię z prostą logiką:

„Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który z nich więc będzie go bardziej miłował?” Szymon odpowiedział: „Przypuszczam, że ten, któremu więcej darował”. On zaś mu rzekł: „Słusznie osądziłeś”.

Potem rozprawia się z oskarżeniami w kierunku kobiety i porównuje Szymona z tą kobietą. Pokazując dodatkowo jej wiarę i postrzeganie jako wzorzec.

Potem, zwróciwszy się w stronę kobiety, rzekł do Szymona: „Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała mi stopy i otarła je swymi włosami. Nie powitałeś mnie pocałunkiem; a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować stóp moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje stopy.

Na koniec w sposób pośredni mówi Szymonowi – JA JESTEM MESJASZEM – przyszedłem by odkupić ludzi. By pokonać grzech:

Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje”. Do niej zaś rzekł: „Odpuszczone są twoje grzechy”.

I tym samym prowadzi wszystkich biesiadnikó do pytania:

Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?

On zaś wskazuje jeszcze raz na kobietę. Na to, że znaczenie ma tu klucz wiary i to jak postrzega Go ta kobieta.

On zaś rzekł do kobiety: „Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju”.

Panie Jezu uznaję Cię za mojego Pana i Zbawcę za mojego Mesjasza. Jedynego Zbawiciela. Uzdrów moje serce. Przemień je. Oczyść i uczyń na wzór swego serca.

Jezu cichy i serca pokornego uczyń serce moje na wzór serca Twego.

 

Cóż to za Słowo

01 wtorek wrz 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

Jezus naucza w synagodze. W dzień swiąteczny. Przy tłumie ludzi.

Jego SŁOWO było pełne mocy. W SŁOWIE Jezusa słychać było natchnienie i działanie DUCHA ŚWIĘTEGO.

To Słowo wprowadza niepokój w serce owładnięte złym duchem. Słowo Miłości, słowo Stwarające świat, Słowo ożywcze jest w ciągłym konflikcie z tym czego pragnie duch śmierci, potępienia, zniszczenia.

Człowiek wypowiada swoje słowo – pełne przerażenia. Krzyczy. Przeraźliwie krzyczy:

„Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boga”.

Składa też tym samym świadectwo o Jezusie. Ujawnia jego tożsamość.

I znów pojawia się Słowo JEzusa – stanowcze – rozkazujące – surowe – sprawcze

„Milcz i wyjdź z niego!” 

Słowo które natychmiast się wypełnia – staje się:

Wtedy zły duch rzucił go na środek i wyszedł z niego, nie wyrządzając mu żadnej szkody.

SŁOWO PRAWDY I MIŁOŚCI.

Przyszedłeś nas zgubić? – tak woła przerażony opętany. Wypowiada słowa podszyte kłamstwem. Jak w Raju. Czyżby Bóg coś ukrywał. Czyżby nie był Miłoscią? Czy bóg możę przynieść na człowieka zgubę? Jezus słyszy pokusę z Raju, słyszy tą wąpliwosć którą zły duch próbuje zasiać wśród zadziwionych zasłuchanych w Słowo słuchaczy. Stanowczo mówi MILCZ!

I EWangelista jakby na potwierdzenie, że Jezus jest MIŁOSCIĄ i PRAWDĄ dodaje swoisty komentarz:

 wyszedł z niego, nie wyrządzając mu żadnej szkody

Bez szkody. Bez zguby. Bez zniszczenia. Wątpliwosci które próbował budzić zły duch są bezpodstawne.

Trzeba mi dziś stanąć wraz ze zgromadzonymi w synagodze i zadać sobie pytanie:

„Cóż to za słowo, że z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą”.

Zadziwić się i głosić to Słowo:

I wieść o Nim rozchodziła się wszędzie po okolicy.

Jezus udał się do Kafarnaum, miasta w Galilei, i tam nauczał w szabat. Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jego było pełne mocy. A był w synagodze człowiek, który miał w sobie ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć wniebogłosy: „Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boga”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego!” Wtedy zły duch rzucił go na środek i wyszedł z niego, nie wyrządzając mu żadnej szkody. Wprawiło to wszystkich w zdumienie, i mówili między sobą: „Cóż to za słowo, że z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą”. I wieść o Nim rozchodziła się wszędzie po okolicy. (Łk 4, 31-37)

Trzeba mi zaurzyć się w Ducha, od którego pochodzi to Słowo. Wejsć w głębię Ducha, który przepełniał Jezusa w Kafarnaum:

Bracia: Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego. Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży. Otóż my nie otrzymaliśmy ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania dobra, jakim Bóg nas obdarzył. A głosimy to nie za pomocą wyszukanych słów ludzkiej mądrości, lecz korzystamy z pouczeń Ducha, przedkładając duchowe sprawy tym, którzy są z Ducha. Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego pojąć, bo tylko duchem można to zrozumieć. Człowiek zaś duchowy rozsądza wszystko, lecz sam przez nikogo nie jest sądzony. Któż więc poznał zamysł Pana tak, by Go mógł pouczać? My właśnie znamy zamysł Chrystusowy. (1 Kor 2, 10b-16)

Jezu cichy i serca okornego, uczyń serce moje na wzór serca Twego. Przemień je. Napełnij swą obecnością. Pomóż się zanurzyć w Słowie.

Boża pedagogia

17 poniedziałek sie 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

Bóg oświeca – uczy człowieka krok po kroku. Gdy przychodzę do Niego z czysymi intencjami i pytam Go szczerze – On odpowiada. To droga jak w Trzech Stopniach Pokory św. Ignacego:

Najpierw życie bez grzechu ciężkiego, potem bez lekkiego, a potem walka o głębię cnót i jeszcze doskonalsze naśladowanie Jezusa.

Podstawa – żyj bez grzechu:

Młodzieniec: „Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?”

Jezus: „Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania”

Młodzieniec: „Które?”

Jezus: „Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego”.

Młodzieniec:  „Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?”

Jezus proponuje krok dalej ku oczyszczeniu i pełnej wolności: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie.”

Jezus mówi też o kolejnym kroku – najdoskonalszym – pełnym naśladowaniu: „Potem przyjdź i chodź za Mną!”

Tajemnica ludzkiego serca – wolnosći serca jest jednakże neizwykła:

„Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.”

Ciekawe, ze Jezus odwołał się tylko do relacji człowieka z bliźnim. Na samym początku pokazał, że młodzieniec jest bardzo dobrych relacjach z bliskimi – ludźmi obok. Jezus jednak nie wspomina tu o przykazaniach związanych z Bogiem – kultem i czcią dla Boga.

To z tym jest problem gdy Jezus zaprasza młodzieńca do pójścia krok dalej. Wolność od bożków – od posiadania. Od pewnego rodzju bałwochwalstwa. Ludzkie serce musi przejść przez drogę oczyszczenia, jeśli chce się wydoskonalić.

Niezwykle do Ewangelii koresponduje pierwsze czytanie. Podejmuje także problem bałwochwalstwa. Zewnętrznych znaków żałoby, za którymi nie idzie żalserca. Bóg wzywa – wejdź we wnętrze. Zostaw te wszystki symbole i znaki. Wejdź w swe serce. W milczenie. W głębiny siebie – tam mnie spotkasz. Zobacz czym jest posiadanie – czym jest prawdziwa wolność:

Pan skierował do mnie te słowa: „Synu człowieczy, oto zabieram ci nagle radość twych oczu, ale nie lamentuj ani nie płacz, ani nie pozwól, by płynęły ci łzy. Wzdychaj w milczeniu, nie przywdziewaj żałoby jak po umarłym, zawiąż sobie zawój dokoła głowy, sandały włóż na nogi, nie przysłaniaj brody, nie spożywaj chleba żałoby!” Mówiłem do ludu mego rano, a wieczorem umarła mi żona, i uczyniłem rano tak, jak mi rozkazano. A lud mówił do mnie: „Czy nie wyjaśnisz nam, co oznacza dla nas to, co czynisz?” Wówczas powiedziałem im: Pan skierował do mnie te słowa: „Powiedz domowi Izraela: Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja pozwalam bezcześcić świątynię moją, dumę waszej potęgi, radość waszych oczu, tęsknotę waszych serc. Synowie wasi i córki wasze, których opuściliście, od miecza poginą. Wy zaś tak uczynicie, jak Ja uczyniłem: brody nie będziecie przesłaniać ani spożywać chleba żałoby, ale mając zawoje na głowach i sandały na nogach, nie będziecie lamentować ani płakać. Będziecie schnąć z powodu nieprawości waszych i będziecie wzdychać jeden przed drugim. Ezechiel będzie dla was znakiem. To, co on uczynił, będziecie i wy czynili, gdy to nastąpi. I poznacie, że Ja jestem Pan”. (Ez 24, 15-24)

Pan wzywa do nawrócenia serca.

Bóg doświadcza trudnym doświadczeniem, by czlowiek się opamiętał. Pandemią, doświadczeniem straty. Problemami z pracą. Chorobą. Śmiercią. On pragnie byśmy jeszcze w ciagu ziemskiego życia opamiętali się i w ostatniej chwiliżycia wybrali życie wieczne. Jak można porównać cierpienia doczesne z utratą życia na wieczność!

Jezu cichy i serca pokornego, uczyń serce moje na wzór serca Twego. Prowadz mnie drogą ubóstwa duchowego, prostoty serca bym mógł posiaść Królestwo Niebieskie.

34. Nauczyciel

06 czwartek lut 2020

Posted by in 08. Znalezienie, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Dzisiejsze Słowo mówi wiele o nauczaniu. O procesie wzrastania i rozwoju człowieka.

W I czytaniu Dawid umiera. W ostatnich chwilach swego życia przekazuje swemu synowi Salomonowi testament swego życia. Przekazuje mu to co ma najcenniejszego. Wie, że Salomon obejmie tron i będzie się musiał zmagać z podobnymi rozterkami i doświadczeniami walki duchowej jak on. Dawid z perspektywy czasu widzi, że najbardziej niezwykłe postępy miały miejsce w jego życiu, gdzy poddawał się w pełni woli Boga. Mówi do Salomona by strzegła zarządzeń Boga. By szedł za głosem powołania. By był wierny. Pokazuje też odległy cel ich królowania. Zarówno Dawid jak i kolejni królowie mają obietnicę, że kiedyś z ich rodu wyjdzie Król Wszechświata – Jezus Chrystus.

Kiedy zbliżył się czas śmierci Dawida, wtedy rozkazał swemu synowi, Salomonowi, mówiąc: „Ja wyruszam w drogę przeznaczoną ludziom na całej ziemi. Ty zaś bądź mocny i okaż się mężem! Będziesz strzegł zarządzeń Pana, Boga twego, idąc za Jego wskazaniami, przestrzegając Jego praw, poleceń i nakazów, jak napisano w Prawie Mojżesza, aby ci się powiodło wszystko, co zamierzysz, i wszystko, czym się zajmiesz, ażeby też Pan spełnił swą obietnicę, którą mi dał, mówiąc: Jeśli twoi synowie będą strzec swej drogi, postępując wobec Mnie szczerze z całego serca i z całej duszy, to wtedy nie będzie ci odjęty mąż na tronie Izraela”. Potem Dawid spoczął ze swymi przodkami i został pochowany w Mieście Dawidowym. A czas panowania Dawida nad Izraelem wynosił czterdzieści lat. W Hebronie panował siedem lat, a w Jerozolimie panował trzydzieści trzy lata. Zasiadł więc Salomon na tronie Dawida, swego ojca, a jego władza królewska została utwierdzona. (1 Krl 2, 1-4. 10-12)

W Jerozolimie panował 33 lata…

Ewangelia także pokazuje elementy rozwoju ucznia Jezusa do bycia Apostołem. Jezus posyła ich trochę na misję szkoleniową. Objaśnia wszystko co ich czeka i jak mają postępować. Nie zapowiada łatwej drogi – mówi zarówno o pryjęciu jak i o odrzuceniu.  Pokazuje im, że Apostoł wiarygodny to ten, któy jest zanurzonyw  KRZYZU – w ubóstwie, pokorze i posłuszeństwie. Wszystkie te elementy są bardzo wyraźnie widoczne w słowach którymi Jezus rozsyła Apostołów. Oni w ubóstwie i w posłuszeństwie posłania przez Jezusa idą. Przyjmują z pokorą dobre i złe doświadczenia tej drogi. Jezus prowadzi wielkie ćwiczenia Apostolskie wybiegajac już daleko w przyszłość w dzień Pięćdziesiątnicy i całą przyszlą historię kościołą apostolskiego. Uczy – pokazuje – przestrzega – wyjaśnia.

Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. „Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien». I mówił do nich: «Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich”. Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali. (Mk 6, 7-13)

Niezwykłe jest to, że Jezusa Nauczyciela poznajemy już w historii o pielgrzymce Świetej Rodziny do Jerozolimy. Wtedy, gdy JEzus majac 12 lat pozostał w Świątyni, podczas gdy Maryja i Józef z drżeniem serca poszukiwali Go. On w tym czasie nauczał w świątyni ówczesne mądre głowy. Jezus Kapłan, Prorok i Król objawia swą mądrość wobec uczonych w piśmie. Specjalna kasta izraela. Uznawani za najmądrzejszych, niezwykle szanowani. Pewłni pychy, świadomi swego bogactwa intelektualnego i obnoszacy się z nim, interpretujacy Słowo na swój sposób. Nieraz daleki od woli Boga.

Z tłumu pątnikó wychodzi 12 letni chłopiec. Zaczyna ich pytać i odpowiadać na ich pytania. Zawstydza ich! Zdziwili się BARDZO. W tym sformułowaniu z Bibli słychać echo pewnego przerażenia uczonych w Piśmie…! Dzieciak ich zdyskredytował na oczach tłumu. Wszysyc którzy coś znaczyli uczyli się przecież przy świątyni – każdy każdego znał. A ten malec – skąd on sie wziął? Jezus chciał ich zaintrygować, by zadali sobie pytania… Oni poczuli się zagrożeni. I otworyli swe serca na pierwsze myśli szatana. Ten dzieciak nas dyskredytuje. Zagraża nam. I ta wrogość będzie rosła przez kolejne 11 lat aż Go ukrzyżują. Pozbędą sie Go raz na dobre…?

Zabrakło KRZYŻA – pokory, prostoty, ubóstwa i poszukiwania tego, czego chce Bóg. Co Bóg cche powiedzieć przez to doświadczenie i sytuację… Pycha i odwrócenie się od drogi krzyża powoduje, ze uczeni w Piśmie zgubili z oczu to pytanie, któe sami zadali – SKĄD ON TO MA? SKĄD?

Prawdziwe rekolekcje w tej histori przeszli Maryja i Józef. Trwali w krzyżu. Z pokorą, prostotą, troską poszukiwali Jezusa. Słowa Maryji – dlaczego nam to uczyniłeś – zdradzają ból Jej serca.

Oni też do końca nie zrozumieli słów Jezusa. ALE ICH NIE ODRZUCILI ani NIE ZANEGOWALI. Zachowali te Słowa w sercu i rozważali, co one mogą znaczyć.

To jest postawa której zabrakło uczonym!

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

[ĆD 134][ĆD 272]

O przybyciu Chrystusa do świątyni, gdy miał łat 12.

Pisze św. Łuska 2, 41-50.

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice.

Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.

Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany.

A Matka Jego chowała wiernie te wspomnienia w swym sercu.

Punkt 1. Chrystus, Pan nasz, mając lat 12 poszedł z Nazaretu do Jerozolimy.

Punkt 2. Chrystus, Pan nasz, został w Jerozolimie, a nie wiedzieli o tym rodzice jego.

Punkt 3. Gdy przeszły trzy dni, znaleźli go rozprawiającego w świątyni i siedzącego w pośrodku doktorów. A gdy pytali go rodzice jego, gdzie był, odpowiedział: „Nie wiedzieliście, że w tych sprawach, które są Ojca mego, potrzeba, żebym był?”

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało…

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę…

Punkt l. Widzieć osoby opisane w tym fragmencie Słowa…

Punkt 2. Patrzeć, zwracać uwagę i kontemplować to, co mówią osoby, a wszedłszy w siebie pożytek z tego jakiś wyciągnąć.

Punkt 3. Patrzeć i rozważać to, co czynią…

Rozmowa końcowa. Na końcu przeprowadzić rozmowę, myśląc o tym, co powinienem powiedzieć trzem Osobom Boskim, albo Słowu Odwiecznemu i Wcielonemu, albo Matce jego i Pani naszej. Prosić wedle wewnętrznego odczucia o to, co pomaga więcej do wstępowania w ślady i do większego naśladowania Pana naszego tylko co wcielonego. Odmówić Ojcze nasz. [ĆD 109]

Jezu cichy i pokornego serca, Jezu do końca oddany Ojcu, uczyń serce moje na wzór serca Twego.

Bóg rozsiada się w naszej codzienności…

10 niedziela lut 2019

Posted by in e-dr.jezuici.pl

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

KONTEMPLACJA

Słowo z 10 Lutego 2019

Jezus otoczony przez wielki tłum, który ciśnie się na Niego. Ludzi, którzy są gotowi na Jego polecenia…

A jednak widzi więcej! Widzi głębiej. Widzi rybaków zajętych swoją pracą… Tych czterech, po których posłał Go tu Ojciec… To na nich się skupia…

Wchodzi w ich codzienność – rozsiada się i głosi. Doprowadza do wiary. Uwiarygadnia się przez połów. I rozpoczyna swe „Wołanie Króla Niebieskiego”…

Reakcja Szymona jest bardzo mocno utwierdzona w wieloletnim doświadczeniu:
PANIE, całą noc łowiliśmy. I teraz, w dzień z tym głośnym tłumem na brzegu?

MISTRZU – bo tak widzi Jezusa Piotr – NA TWOJE POLECENIE zarzucę sieć!
Świat ducha zyskuje priorytet!

Dokonuje się cud. Ogromny połów….

Wołanie Króla Niebieskiego jest głębiej – na drugim stopniu kerygmatu – ku wyjściu z grzechu.
Bo wybrać można tylko jedno z dwóch Królestw. Piotr wybiera Jezusa! Uznaje… JESTEM GRZESZNY!

I kolejne konkretne PO-WOŁANIE płynące od Króla Niebieskiego. Na plaży setki wyłowionych ryb otoczone przez ogromny tłum.

  • Jezus wskazuje na ryby – Piotrze Pójdź za Mną a JA TO SPRAWIĘ, że będziesz RYBAKIEM,
  • Jezus wskazuje na tłum, rybakiem nie tych ryb, ale RYBAKIEM LUDZI.

Jezus podnosi codzienne zajęcie Piotra na kolejny poziom.

Piotr rozumie ten język dobitnie. To jest obraz tak mu bliski. Otwiera serce na łaskę. Zostawia stare rybactwo i wybiera nowe…

Panie daj mi usłyszeć Twe wołanie i podążyć za nim uznając wpierw moją grzeszność…

Puncta, które stały się inspiracją: https://e-dr.jezuici.pl/od-slowa-do-slowa/

Przejdź do paska narzędzi