TYDZIEŃ 1

To zawsze Bóg wychodzi z inicjatywą – woła człowieka – mówi do serca człowieka wzywając z powrotem do jedności. Wzywając do nawrócenia:

Bracia: Was, którzy byliście niegdyś obcy dla Boga i Jego wrogami przez sposób myślenia i wasze złe czyny, teraz znów Bóg pojednał w doczesnym ciele Chrystusa przez śmierć, by stawić was wobec siebie jako świętych i nieskalanych, i nienagannych, bylebyście tylko trwali w wierze, ugruntowani i stateczni, a nie chwiejący się w nadziei właściwej dla Ewangelii. Ją to posłyszeliście głoszoną wszelkiemu stworzeniu, które jest pod niebem, jej sługą stałem się ja, Paweł. (Kol 1,21-23)

Jeszcze mocni to wołanie podkreśla list do Hebrajczyków:

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się wyższym od aniołów, o ile odziedziczył wyższe od nich imię.
Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek:
Ty jesteś moim Synem,
Jam Cię dziś zrodził?
I znowu:
Ja będę Mu Ojcem,
a On będzie Mi Synem.
Skoro zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na świat, powie:
Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży! (Hbr 6,1-6)

Wszytko pochodzi od Miłości i ku Miłości zmierza. Bóg pociąga ku sobie, ku Miłości, przemawia przez świat do człowieka. Woła człowieka. Jego ostatnim Słowem jest Jezus Chrystus. ON – który jest Słowem Ojca – podtrzymuje wszystko w sobie w istnieniu. Jezus, który jest odblaskiem i odbiciem Ojca.

To w Chrystusie można poznać Ojca na prawdę – w całej Jego pełni – żywego i prawdziwego Boga. Przez Chrystusa Bóg stworzył wszystko – stworzył Wszechświat. Od Miłości wszystko bierze początek i ku Miłości zmierza.

Bóg też wzywając do nawrócenia chce wezwać człowieka na powrót do pokoju serca, do życia w łasce, czyli życia w radości. Chce uwolnić człowieka – dać mu wolny wybór – wybór motywowany Miłością a nie prawami i regułami, które trudno zrozumieć:

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i wykruszając je rękami, jedli. Na to niektórzy z faryzeuszów mówili: „Czemu czynicie to, czego nie wolno czynić w szabat?” Wtedy Jezus rzekł im w odpowiedzi: „Nawet tegoście nie czytali, co uczynił Dawid, gdy był głodny on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać”. I dodał: „Syn Człowieczy jest panem szabatu”. (Łk 6,1-5)

Ku temu ma właśnie prowadzić nawrócenie człowieka. Boży świat został skazony i zakłócony i nieraz zniszczony przez grzech. Grzech który wprowadza niewolę, smutek, beznadzieję, śmierć.

Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»
Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim.
Idąc dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. (Mk 1,14-20)

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. To jest wezwanie i wołanie wychodzące od Jezusa do człowieka. Ewangelię – radosną nowinę o zbawieniu i odkupieniu. Ewangelię głoszoną wśród pogan i grzeszników – ludzi pogrążonych w grzechu. Ludzi pozbawionych radości nawrócenia, wolności, odkupienia.

Panie przyjdź i spraw bym się nawracał, bym wciąż na nowo wracał do Ciebie. Powracał do Twoich obietnic. Wsłuchiwał się w Twój głos. Bym odnajdywał radość powrotu do Ciebie.

Przynieś dar ciągłego nawracania się. Powracania. Zawracania z niewłaściwej drogi.