TYDZIEŃ II

Wcielenie. Wejście w ciało ludzkie Syna Bożego.

Wydarzenie, do którego wracamy setki, tysiace a może miliony razy w życiu – zawsze gdy powtarzamy słowa Anioła modląc się przez wstawiennictwo Maryi – „Zdrowaś Maryjo”.

Wielkie wydarzenie. Przełom w dziejach ludzkości. Spełnienie zapowiedzi Starego Testamentu. Przybywa król, potomek Dawida. Dawid zasiadł na tronie królewskim na Syjonie. Jezus zasiadł na tronie krzyża kilkaset metrów od Syjonu. Dawid królował wsłuchany w Boga przez wiele lat. Jezus królował w wieczerniku an wzgórzu Syjonu umywajac uczniom nogi.

Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: „Oto myśmy kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś wyprawiał się i powracał na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: „Ty będziesz pasł mój lud, Izraela, i ty będziesz wodzem dla Izraela”. Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem. Dawid miał lat trzydzieści, gdy rozpoczął rządy, a panował lat czterdzieści. Judą rządził w Hebronie lat siedem i sześć miesięcy, w Jerozolimie zaś nad całym Izraelem i Judą panował lat trzydzieści trzy. Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebuzytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: „Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi”. Oznaczało to: „Dawid tu nie wejdzie”. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. Dawid stawał się coraz potężniejszy, bo Pan Bóg Zastępów był z nim. (2 Sm 5,1-7.10)

Jezusa odpychali ślepi – ślepi przewodnicy ślepych. Kulawi niezdarnie poruszajacy się po Słowie Boga, mimo, że znali każdy jego przecinek, to nie poznali Słowa wcielonego, któe przyszło do nich.

Jezus przyszedł na świat w łono Maryi bo Ona w pełni otworzyła się na Ducha Świętego. Oni bluźnili przeciw Duchowi uznając działania Jezusa za szatańskie. Jednak On – Syn Ojca, Syn Maryji tak spokojnie i troskliwie i z wielką Miłością starał się im wytłumaczyć ich błąd – mimo tych oskarżeń i ich nastawienia sam przywołuje ich do siebie. Wyjaśniał! Starał się ich zawrócić z niewłaściwej drogi. On utkany przez Ducha Świętego w łonie Maryi nie chciał, by oni się zamknęli na tego Ducha skazujac się na wieczne potępienie. W dzisiejszej ewangelii można odnaleźc wiele troski Jezusa o zagubionych uczonych w Piśmie:

Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili o Jezusie: „Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy”. Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: „Jak może szatan wyrzucać szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nie, nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”. Mówili bowiem: „Ma ducha nieczystego”. (Mk 3,22-30)

Jezus mówiąc o grzechu przeciw Duchowi Świętemu pokazuje im do czego prowadzi pielęgnowana zatwardziałość. Przestrzega ich bo widzi, że lawirują po bardzo cienkiej granicy za którą może być wieczne zamknięcie się na Boga…

On Jezus jest przepełniony Duchem. Przyszedł na świat gdy Maryję osłonił Duch Święty. Przyszedł na świat by objąć tron praojca Dawida.

Z Ducha Świętego…

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

Wprowadzenie 1. Przypomnieć sobie historię tego, co mam kontemplować. Tutaj – trzy Osoby Boskie spoglądają na całą powierzchnię i obszar całego świata pełnego ludzi. Widząc zaś, że wszyscy szli do piekła, postanawiają w swej wieczności, że druga Osoba Boska stanie się człowiekiem dla zbawienia rodzaju ludzkiego. I tak, gdy przeszła pełnia czasu, posyłają Anioła św. Gabriela do Pani naszej [ĆD 101].

O zwiastowaniu Pani naszej. 

Pisze św. Łukasz 1,26-38.

W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami».
Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł.

Punkt 1. Anioł św. Gabriel pozdrawiając Panią naszą zwiastuje jej poczęcie Chrystusa, Pana naszego: „Wszedłszy Anioł tam, gdzie była Maryja, pozdrowił ją i rzekł jej: Bądź pozdrowiona, łaski pełna; poczniesz w łonie i porodzisz Syna”.

Anioł przekazuje Maryi Słowo. Zapowiedź narodzin Syna. Niezwykłego poczęcia w mocy Ducha i narodzin Syna, któremu Ona nada imię Jezus, a który zasiądzie na tronie Dawida i będzie panował na wieki. Anioł jest niezwykle delikatny – nie chce jej przestrzaszyć, nie chce też naruszyć jej wolności wyboru.

Punkt 2. Anioł potwierdza to, co powiedział Pani naszej, oznajmiając jej poczęcie św. Jana Chrzciciela i mówiąc jej: „A oto Elżbieta, krewna twoja, poczęła syna w starości swojej”.

Anioł rozwiewa jej wątpliwości o współżyciu z mężem, jej wewnętrzne pytania. Przekazuje Jej niezwykłą wiadomość dotyczącą Elżbiety. Niezwykły owoc ingerencji Boga w życie pary uznawanej za niepłodną.To Bóg jest Stwórcą życia – Panem życia i śmierci. On powołuje do istnienia tam gdzie chce. On działa zwłaszcza tam. Daje życie w niepłodnych łonach, tak jak je dał swemu synowi spoczywającemu w łonie śmierci – w grobie po ukrzyżowaniu. Bóg jest tym, który stwarza i ożywia wszystko. Dla Boga nie ma nic niemożliwego!

Punkt 3. Pani nasza odpowiedziała Aniołowi: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”. [ĆD 262]

Jaka musiała być cisza i napięcie oczeiwania w świecie niewidzialnym na odpowiedź Maryi. Jej „TAK” musiało wywołać eksplozję radosci w niebie i skowyt piekła.

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało. Tutaj widzieć wielki obszar i okrąg świata, na którym mieszkają tak liczne i tak różne ludy. Potem podobnie widzieć szczegółowo dom i izbę Pani naszej w mieście Nazaret w prowincji Galilei.

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę. Tutaj prosić o dogłębne poznanie Pana, który dla mnie stał się człowiekiem, abym go więcej kochał i więcej szedł w jego ślady.

Uwaga. Wypada tu zaznaczyć, że tę samą modlitwę przygotowawczą bez zmian, jak to było powiedziane na początku [ĆD 49], i te same trzy wprowadzenia trzeba praktykować w tym tygodniu i w następnych, zmieniając tylko postać wprowadzeń stosownie do danego przedmiotu [kontemplacji].

Punkt 1. Widzieć osoby jedne po drugich. A najpierw te na obliczu ziemi, tak bardzo różnorodne w stroju, w sposobie bycia. Jedni są biali, inni czarni; jedni żyją w pokoju, drudzy w stanie wojny; jedni płaczą, drudzy się śmieją; jedni zdrowi, drudzy chorzy; jedni się rodzą, inni umierają itd.

Po drugie, widzieć i rozważać, jak trzy Osoby Boskie siedzą na swojej królewskiej stolicy, albo na tronie swego Boskiego Majestatu, i jak patrzą na powierzchnię i na cały okrąg ziemi i na wszystkie ludy, które w zaślepieniu umierają i idą do piekła.

Po trzecie, widzieć Panią naszą i Anioła, który ją pozdrawia. i zastanowić się [nad tym wszystkim], aby pożytek jakiś duchowny wyciągnąć z takiego widoku.

Punkt 2. Słuchać, co mówią osoby na obliczu ziemi, a mianowicie jak ze sobą rozmawiają, jak przeklinają i bluźnią itd.

Podobnie słuchać, co mówią Osoby Boskie, a mianowicie: Dokonajmy odkupienia rodzaju ludzkiego itd.; a potem co mówią Anioł i Pani nasza. I zastanowić się [nad tym wszystkim], aby pożytek jaki wyciągnąć ze słów tych osób.

Punkt 3. Potem patrzeć, co czynią osoby na powierzchni ziemi, jak mianowicie biją się wzajemnie, zabijają, idą do piekła itd. Podobnie, co czynią Osoby Boskie, dokonując mianowicie najświętszego Wcielenia itd. I podobnie, co czyni Anioł i Pani nasza; Anioł spełnia swój obowiązek posłańca Bożego, a Pani nasza uniża się i dziękuje Boskiemu Majestatowi. A potem zastanowić się [nad tym wszystkim], aby pożytek jaki wyciągnąć z każdej z tych rzeczy.

Rozmowa końcowa. Na końcu przeprowadzić rozmowę, myśląc o tym, co powinienem powiedzieć trzem Osobom Boskim, albo Słowu Odwiecznemu i Wcielonemu, albo Matce jego i Pani naszej. Prosić wedle wewnętrznego odczucia o to, co pomaga więcej do wstępowania w ślady i do większego naśladowania Pana naszego tylko co wcielonego. Odmówić Ojcze nasz. [ĆD 103-109]

Prowadź mnie Panie w wierności w mocy Ducha. Wstawiaj się za mną Matko, wspomagaj, bym umiał tak jak Ty odpowiadać na wezwania Ojca.