Archiwa tagu: dary

Na monecie obraz Cezara, na sercu obraz Boga

18 niedziela paź 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Rozmowa faryzeuszów z Jezusem jest jak kalka wielu współczesnych rozmów. Najpierw pozytywnie, pod włos, by rozmówca stracił czujność a potem uderzyć – w tym wypadku pozornie pytaniem bez wyjścia.

Faryzeusze wiedzieli, że każda odpowiedź Jezusa będzie zła. Jeśli zachęci do płącenia podatków, to ludzie od Niego odejdą, bo uznają Go za zwolennika Cezara. Poza tym, jak zaznacza Ewangelista zabrali ze sobą zwolenników Heroda, rewolucjonistów, którzy chcieli obalić rządy okupacujne Rzymu i przywrócić pełnię rządów Heroda. Faryzeusze wiedzą, też, że jeśli powie, by podatkó nie płącić to sami będą mogli na Niego donieść i załątwić sprawę w „białych rękawiczkach” – rękami rzymian.

Jezus jednakże jest Bogiem. Zawsze znajdzie trzecie wyjście. Pradstawia w niesamowity sposó zasadę której uczą ćwiczenia ignacjańskie. In tantum in quantum – o tyle o ile. O tyle współdziałam i szanuję zasady tego świata o ile nie zagrażają mojej jedności z Bogiem. O tyle tylko je odrzucam, o ile zagrażają mojemu wzrostowi duchowemu i jedności z Bogiem.

Jezus zwraca też uwagę na obraz. Pyta wprost o obraz na monecie – który jets obrazem Cezara, ale dalszą częścią wypowiedzi kieruje słuchaczy do stworzenia świata i pyta jaki obraz jest odciśniety na ciele i duchu człowieka.

Moneta – przedmiot – jeśli cezar jej chce to ją mu oddaj i nie wikłąj się w jeszcze większy ucisk i prezśladowanie, który może zagrozić życiu twojemu i twoich bliskich. Serce i ciało – one noszą obraz Boga na sobie – te dary złóż Bogu.

Ewangelia pokazuje, że jeśli pójdziesz tą drogą – będziesz jak dziecko – zrobiłem co mogłem – to resztą zajmie się Bóg. ON ZAWSZE POTRAFI ZNALEŹĆ TRZECIE WYJŚCIE. Rozwiązanie które nawet nie przyjdzie człowiekowi do głowy.

Ta Ewangelia pokazuje też pewne cechy Boga. On zna i przenika NA WSKROŚ serca i zamysły człowieka. Wie jak wygląda ludzkie serce, ku czemu dąży i czy jest ofiarowane Bogu w całości. Chęć posiadania monet – nawet tych z wizerunkiem Cezara świadczy o chciwości o uwiazaniu serca do posiadania. O wypieraniu z serca pragnienia posiadania Boga. Podkreśla to tym mocniej słowo „OBŁUDNICY” którym Jezus nazywa swoich rozmówców.

Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie. Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby mu powiedzieli: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?” Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: „Czemu wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową!” Przynieśli Mu denara. On ich zapytał: „Czyj jest ten obraz i napis?” Odpowiedzieli: „Cezara”. Wówczas rzekł do nich: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. (Mt 22, 15-21)

Istotne jest też to, że Bó pragnie zbawienia wszystkich ludzi. Także tych którzy pobłądzili i są okupantami. Także do ich serc chce mówić i takżę ich serca potrafi przemienić, jeśli tylko ci ludzie w swej wolnosci otworzą się na działanie Boga. Bóg potrafi zadziałać także w sercach które Go nie znają. Bo każdy człowiek jest na Jego obraz i podobieństwo. Każdy ma dostęp do Boga. Jedni, którzy Go poznali dużo łatwiejszy, inni, ci którzy Go nie poznali – trochę trudniejszy. My chrześcijanie mamy narzędzia do rozeznawania poruszęń serca, mamy sakramenty, Słowo Boże – i z używani tych narzędiz będziemy rozsądzeni. Oni – nie wierzący mają tylko poruszenia serca i prawo naturalne – i z takich narządzi będą rozsądzani. Z intencji serca za którymi podążali chcą wypełnić prawo naturalne – które także woła o Miłość. Cały świat ze swej natury został stworzony jako dobry i woła o chwałę Boga i miłość.

Jak refren w tym Słowie powtarza się ten zwrot – ZADZIAŁAŁEM, CHOĆ MNIE NIE ZNAŁEŚ:

Tak mówi Pan o swym pomazańcu, Cyrusie: „Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły. Przez wzgląd na mego sługę, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nadałem ci twój tytuł, bardzo zaszczytny, chociaż Mnie nie znałeś. Ja jestem Pan, i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że poza Mną nie ma nic. Ja jestem Pan i nikt poza Mną”. (Iz 45, 1. 4-6)

W Ewangelii Faryzeusze dostali klucze poznania Boga, rzymianie maja tylko prawo naturalne. Dlatego to do faryzeuszów Jezus mówi słowo „OBŁUDNICY” które ma nimi wstrząsnąć. I to do mnie – osoby ochrzczonej, wierzącej, Jezus powie nieraz ostro: „OBŁUDNIKU” – chcesz gromadzić pieniądzę z chciwością, zamykać się na innych, pouczać ich, a sam sprzedajesz i odwracasz serce. Dostałeś tak wiele i nie wykorzystujesz tego, że na twym sercu i ciele odciśnięty jest obraz BOGA. Nie oskarżaj całego świata, nie wojuj z całym światem, ale spojrzyj wgłab siebie. Jaki obraz jest na twym sercu, a jaki powinien tam być!

Bo jak mówi zasada fundamentalna ćwiczeń ignacjańskich – właściwie ukształtowane serce będzie dązyło do swego podstawowego celu – będzie pragnęło chwały Boga. Będzi śpiewało za psalmistą:

Pośród narodów głoście chwałę Pana

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.

Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały,
budzi trwogę najwyższą, większą niż inni bogowie.
Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą,
Pan zaś stworzył niebiosa.

Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu,
przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.

Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku,
zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem,
będzie sprawiedliwie sądził ludy.

(Ps 96 (95), 1 i 3. 4-5. 7-8. 9 i 10ac)

Osoby które rozpoznają obraz Boga w sercu, będą rozsiewały Miłość, budowały jednosć i wspólnotę – tak jak mieszkańcy Tesaloniki do któych piszą Paweł, Sylwan i Tymoteusz. Chwała Boga i radość będzie rosła. Nikt nikogo nie będzie próbował podejść fałszywymi komplementami. Komplementy Apostołów do tesaloniczan są jak najbardizej szczere i słuszne. Wypływaja z radości serca i poczucia jedności a nie z próby obłudnego podejścia by uderzyć oskarżeniem i podstępem.

Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój! Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym, Jezusie Chrystusie. Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się samym tylko słowem, lecz mocą i działaniem Ducha Świętego oraz wielką siłą przekonania. (1 Tes 1, 1-5b)

Podsumowuje to wszystko w neizwykły sposób aklamacja – wskazuje zadanie i cel:

Jawicie się jako źródło światła w świecie, trzymając się mocno Słowa Życia. (Flp 2, 15d. 16a)

Będę źródłem światła jeśli zapłącę podatek i zbliżę się do tego któremu go zapłąciłem. Jeśli mu pokażę że prawdziwy obraz widnieje nie na przedmiocie – monecie, która zardzewieje, czy zniszczeje z czasem – ale na sercu, które jest neizniszczalne i wieczne. Być źródłem światła w świecie – to budować Królestwo Boga na Ziemi. A nie prowadzić do konfliktów i wojen. Owocować miłością. Pokazywać innym jak płącę Bogu „podatek” swym secem – oddając Jemu monetę mego serca z Jego wizerunkiem i iminiem.

Jezu cichy i serca pokornego, uczyń serce moje na wzór serca Twego. Uczyń je sercem prawdziwie oddanym i podarowanym Bogu. Ofiarowanym Bogu, bo od Boga ono pochodi i Jego wizerunek nosi.

Weź Panie i przyjmij całą wolnośc moją, pamięć, rozum i wolę. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z Twojej ręki to pochodzi i Tobie to oddaję jako wyraz mojej Miłości i ufności. Ty Panie tym rozporządzaj. Daj mi tylko Miłość i Łaskę, a to mi w zupełności wystarczy.

Pańska jest ziemia i to co ją napełnia

03 czwartek wrz 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

Wszystko nalezy do Boga. On jednak daje nam WOLNOŚĆ wybierania. Sam ogrnicza siebie by nas niezwykle obdarować. By być w pełnej harmonii i być po prostu szczęśliwym z Bogiem i samym sobą potrzeba ciągłego uzgadniania własnych wyborów z wolą Boga.

Ćwiczenia Ignacjńskie prowadzą do tego właśnie szczytu by wyznać wobec Boga:

Weź Panie i przyjmij całą WOLNOŚĆ moją, PAMIĘĆ, ROZUM, WOLĘ, wszystko co MAM i POSIADAM. Z TWOJEJ RĘKI TO POCHODZI. Ja chcę Tobie to oddać jako wyraz mojej miłości. Weź to Panie i tym rozporządzaj według Twego uznania. Daj mi tylko MIŁOŚĆ i ŁASKĘ a to mi wystarczy.

O tym właśnie mówi dziś Święty Paweł:

Bracia: Niechaj się nikt nie łudzi. Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość. Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga. Zresztą jest napisane: „On udaremnia zamysły przebiegłych” lub także: „Wie Pan, że próżne są zamysły mędrców”. Niech się przeto nie chełpi nikt z powodu ludzi! Wszystko bowiem jest wasze: czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe, wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus – Boga. (1 Kor 3, 18-23)

Wszystko jest nasze. WSZYSTKO! ale W BOGU!!!

Inaczej będzie nam się wydawało, że mamy cały świat a po przekroczeniu granicy życia i śmierci zobaczymy, że to tylko plewy i śmieci. Że zużyliśmy energię życia na gonitwę za czymś co nie pomoże nam w żąden sposób w wiecznosci.

WSZYSTKO JEST NASZE – Bo wszczepieni w Boga możemy śpiewać:

Pańska jest ziemia i co ją napełnia

Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia,
świat cały i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził
i utwierdził ponad rzekami.

Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
którego dusza nie lgnęła do marności.

On otrzyma błogosławieństwo od Pana
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, którzy Go szukają,
którzy szukają oblicza Boga Jakuba.
(Ps 24 (23), 1b-2. 3-4b. 5-6)

Mając tą świadomość że wszczepieni w Boga, oddając Mu swą wolę staję się współposiadaczem Ziemi. Współstwarzam ten świat razem z Bogiem. Osadzam go na morzach i ponad rzekami oddając Bogu swe talenty w zarząd. Że wstępuję an górę przymierza, na tron pracujać nad nieskalanym sercem. Tajemnica tkwi w poszukiwaniu Boga i odpowiadaniu na Jego wołanie. W podjeciu decyzji WOLNEJ WOLI – by za nim pość:

Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy. Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: „Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!” A Szymon odpowiedział: „Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci”. Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały. Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: „Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym”. I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. A Jezus rzekł do Szymona: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”. I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim. (Łk 5, 1-11)

Nic nie ułowiłem. Mam doswiadczenie. Polegam na moim wyuczonym instynkcie rybaka. Ale oddaję Tobie Panie moją wolę i decyzję. Mówisz zeby wypłynąć teraz – za dnia, kiedy nie ma szans na połów. Tak rozporządzsz – to tak robię. I otrzymuję Łaskę cudownego owocu – niesamowitego połowu.

I uczę się pokory – uczę się padać do stóp JEZUSOWI.

Oddajać wolę i wchodząc w pokorę Jezus wzywa mnie do posłuszeństwa – do pójścia za NIM. I daje obietnicę niezwykłych łask – połowu ludzkich serc – bogactwa duchowego.

Zostawili wszystko. (Weź Panie wszystko co mam i posiadam i rozporządzaj tym według Twego uznania)

Piotr i Andrzej zakońćzyli właśnie naukę IV tygodnia ćwiczeń. Podjęli krok naprzód. Ale to nie koniec. Teraz zaczynaja kolejny cykl u boku mistrza. Znów od Fundamentu – tym razem jednakże na płaszczyźnie jeszcze głębszej.

Coraz głębiej i głębiej – aż na końcu życia będą oddawali swe życie w zarząd Boga. Oddają chwałę Bogu przez śmierć na krzyżach. Całkowicie oddajac wolność decyzji (z rękami przybitymi do drzewa), działań (stajać przed niesprawiedliwymi sądami w rękach żołnierzy). Oddajac wolę Bogu (wiedząc, że idą na ostatnią misję swego życia). Oddajac Mu swe życie w ofierze (głoszą do końca. Naśladuja do samego końca).

 

Weź Panie i przyjmi całą wolnosć moją, wolę moją, rozum, pamięć, uczucia i emocje, weź moje relacje talenty, pracę, weź wszystko to co mam i posiadam. Z twojej ręki to pochodzi i Tobie to oddaję jako wyraz mojej Miłości. Ty tym rozporządzaj według Twego uznania. Daj mi tylko Miłosć i Łaskę a to mi wystarczy.

44. Chleb z Nieba

07 niedziela cze 2020

Posted by in 09. KONTEMPLACJA DO UZYSKANIA MIŁOŚCI, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Kościół zaczyna się rozprzestrzeniać na świat – Zesłanie Ducha Świętego było tym elementem wyzwalającym. Trójca w pełni. Najpierw Ojciec mówił do Narodu przez proroków, potem Syn przyszedł na świat by wreszcie zstąpił DUch Święty by napełnić wszystkich ochrzczonych swoją obecnością i zanieść płomień wiary na cały świat.

Duch Święty pokazuje jak naśladować Jezusa. Jak realizować w praktyce Miłość. Wzorem dla nas jest też Ona – ŁASKI PEŁNA, Z KTÓRĄ JEST PAN. Czytajac te słowa inaczej można powiedzieć, że Ona jest przepełniona obecnoscią Ducha Świętego. Matka Kościoła. W Jej sercu w sposób doskonały – w seru nie skalanym grzechem – rozpoczęła się realizacja tego paschalnego misterium Chrystusa i Kościoła. To Ona nosiła Go pod swym sercem jak żywa monstrancja. Jej Jezus powierzył siebie – Jej obiece, jej karmieniu, trosce, wychowaniu… Odkąd powiedziała swoje FIAT i powierzyła swoja wolę, pamięć, rozum, wolność Bogu, zaczęła się jej niezwykła droga. Słowo Boga stało się ciałem mocą Ducha Świętego. Weszła w tą neisamowitą relację Trójcy Świętej. Zanurzyła się w tej rzeczywistości jako pokorna, niepokalana słuzebnica. Całe życie zachowywała i rozważała w sercu odbloaski tej Miłości Trójcy – te odblaski tkóre można dostrzec i doświadczyć na ziemi. Potem przygotowana tą kontemplacją została poprowadzona w głębiny Paschy – miecz przeniknął jej matczyne serce. By w końcu doswiadczyć Zmartwychwstania i Zesłania Ducha Świętego. Wejsć w rzeczywistośc Kościoła.

Maryja – NAOCZNY ŚWIADEK – cała zanurzona w Trójcy Świętej. Od zaproszenia Ojca w Zwiastowaniu, przez oddanie się mocy Ducha Świętego i przyjecie Syna we Wcieleniu, potem przez wychowywanie i troskę o Syna w czasie jego ziemskiego życia aż po ukoronowanie – Paschę i Zmartwychwstanie. To wszystko zostaje potem ukoronowane działaniem Trójcy w Kościele – a Ona jako Królowa – Matka Kościoła – prowadzi ten Kościół…

Maryja pokazuje jak traktować BOGA NA SERIO. Jak przyjmować SYNA. Jak słuchać i poddawać się działaniu DUCHA.

Jak być obecną w cichości, pokorze, ubóstwie i posłuszeństwe Bogu. Taką mamy Królową.

Maryja uczestniczyła we wszystkich elementach rodzacego się Kościoła i sakramentów. Droga chrześcijanina przechodzi przez Chrzest, Bierzmowanie i regularną Eucharystię. To jest jedyna droga:

Jezus powiedział do Nikodema: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego”. (J 3, 16-18)

Pięknie też z sakramentami Kościoła i drogą chrześcijanina rezonuje Psalm 23:

PAN JEST MOIM PASTERZEM:

CHRZEST – „prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć”

BIERZMOWANIE – „Namaszcza mi głowę olejkiem”

EUCHARYSTIA – „stół dla mnie zastawia na oczach mych wrogów” „kielich mój pełny po brzegi”

Bóg daje mi wszystko – nadobficie. Mówi KOCHAM CIĘ! I woła: ODPOWIEDZ MI!

I tu właśnie przychodzi czas na moją odpowiedź. Wpatrzenie się w Maryję, w Jezusa i zrozumienei, jaka ma być moja odpowiedź na Jego Miłość?

Bracia, radujcie się, dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, bądźcie jednomyślni, pokój zachowujcie, a Bóg miłości i pokoju będzie z wami. Pozdrówcie się nawzajem świętym pocałunkiem! Pozdrawiają was wszyscy święci. Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi! (2 Kor 13, 11-13)

Mojżesz, wstawszy rano, wstąpił na górę, jak mu nakazał Pan, i wziął do rąk tablice kamienne. A Pan zstąpił w obłoku, i Mojżesz zatrzymał się koło Niego, i wypowiedział imię Pana. Przeszedł Pan przed jego oczyma i wołał: „Pan, Pan, Bóg miłosierny i łagodny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność”. Natychmiast Mojżesz skłonił się aż do ziemi i oddał pokłon, mówiąc: „Jeśli darzysz mnie życzliwością, Panie, to proszę, niech pójdzie Pan pośród nas. Jest to wprawdzie lud o twardym karku, ale przebaczysz nasze winy i nasze grzechy, a uczynisz nas swoim dziedzictwem”.(Wj 34, 4b-6. 8-9)

Przyjdzie mi przechodzić przez ciemną dolinę. Nie raz. Pan mnie przeprowadzi przez rejony mej paschy – przez moje leki, ból, trudne i bolesne obszary mojego życia.

„Zła się nie ulękne bo Bóg jest przy mnie”

Mog wejć w Chrystusa poprzez sakramenty. Wejść w tą relację przez głębię spotkania z Nim w sakramentach. Jezus wiedziw w Kosciół a potem do wspólnoty życia z TRÓJCĄ.

 

Chwalebny jesteś, wiekuisty Boże

Błogosławiony jesteś, Panie, Boże naszych ojców,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławione jest imię Twoje
pełne chwały i świętości,
uwielbione i wywyższone na wieki.

Błogosławiony jesteś w przybytku Twojej świętej chwały,
uwielbiony i przesławny na wieki.
Błogosławiony jesteś na tronie swojego królestwa,
uwielbiony i przesławny na wieki.

Błogosławiony jesteś Ty, co spoglądasz w otchłanie,
który zasiadasz na Cherubach,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławiony jesteś na sklepieniu nieba,
pełen chwały i wywyższony na wieki.

 

Panie naucz mnie KOCHAĆ! ODpowiadać MIŁOŚCIĄ na TWOJĄ MIŁOŚĆ!

37. Pięćdziesiątnica

29 piątek maj 2020

Posted by in 08. Zesłanie Ducha Świętego, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

Po pięćdziesieciu dniach. W kolejną Niedzielę wieczorem – zgodnie z żydowskim sposbem liczenia dni gdzie kolejny dzień zaczyna się o zmierzchu – Duch Święty przychodzi. Taki już będzie rytm Kościoła. Spotkanie wspólnoty Kościoła w każdą Niedzielę w mocy Ducha Świętego. Niesamowicie uwydatniły to wydarzenia ostatnich tygodni. Tęsknota za tymi spotkaniami. Wejscie w głębię duchowego spotkania. Ciekawe jak wielu ludzi doceni najbliższą Niedzielę po zniesieniu większości obostrzeń swiązanych z pandemią. Właśnie w Pięćdziesiatnicę.

Św Ignacy Loyola nie umieścił kontemplacji Zesłania Ducha Świętego w książeczce Ćwiczeń. Takie było ówczesne prezżywanie tego czasu. Żesłanie Ducha Świętego bylo elementem Zmartwychwstania. Klamrą spinajacą te 50 dni. Kościół przeżywał odwiedziny Pana. W przedziwny sposób uczy się nowego sposobu Jego obecności. Przychodził, rozmawiał, a jednak Go nie rozpoznawano. Pojawiał się w ciele uwielbionym. Mówił o dejściu, by mógł przyjść Duch Święty. I właśnie przez Zesłanie Ducha ten rozdział się zamyka. Zaczyna się czas Kościołą – czas w którym dziś żyjemy. Czas trwajacy już od dwóch tysięcy lat!

Wydarzenie:

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: „Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże”. (Dz 2, 1-11)

Opis rozpoczyna się od zaznaczenia WSPÓLNOTY i SPOTKANIA WE WSPÓLNOCIE. Potem prowadzi nas w niezwykłe znaki symbolizujace Ducha Świętego:

  • Niewidzialny wicher, którego skutki można poczuć czy zobaczyć,
  • Ogień, nieuchwytny, ale dajacy światło i ciepło,
  • Szum, huk, którego doświadcza słuch

Duch przychodzi niespodziewanie, nie jest namacalny. Jest w tych określeniach zawarta nienamacalna potęga. Istota duchowa – widać skutki jej działania – sam Duch jest jednak niewidzialny i nie-namacalny.

Duch zaczyna być namacalny przez ciała i gardła członków Kościoła. Natchnieni Duchem zaczynają głosić Kerygmat. Głoszą we wszelkich językach ludów zgromadzonych w Jeruzalem. Duch Święty objawia siebie w Kościele!

Ludzie różnie na to reagują – jedni są zadziwieni, jedni podziwiają, inni drwią. W samym środku Koscioła – od wieczoru Niedzieli Zmartwychwstania – stoi Chrystus, z ciałem naznaczonym ranami krzyża. Kościół niesie prawdę krzyża i Zmartwychwstania. Te dwie rzeczywistosci do końca istnienia Kościoła i do końca istnienia świata będą znakiem sprzeciwu!

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: „Pokój wam!” A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. (J 20, 19-23)

Znak sprzeciwu – widać go już od samego początku w Kosćiele. Pokazuje go naet historia opsiana w dzisiejszym I czytaniu:

Król Agryppa i Berenike przybyli do Cezarei powitać Festusa. Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła. Powiedział: „Feliks pozostawił w więzieniu pewnego człowieka. Gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi żydowscy wnieśli przeciw niemu skargę, żądając dla niego wyroku skazującego. Odpowiedziałem im: „Rzymianie nie mają zwyczaju skazywania kogokolwiek na śmierć, zanim oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli i nie będzie miał możności bronienia się przed zarzutami”. A kiedy przybyli tutaj bez żadnej zwłoki, sprawując następnego dnia sądy, kazałem przyprowadzić tego człowieka. Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa, które podejrzewałem. Mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje. Nie znając się na tych rzeczach, zapytałem, czy nie zechciałby udać się do Jerozolimy i tam odpowiadać przed sądem w tych sprawach. Ponieważ Paweł zażądał, aby go zatrzymać do wyroku Cezara, kazałem go strzec, dopóki go nie odeślę do Najdostojniejszego” (Dz 25,13-21)

Opis Pięćdzisiątnicy pokazuje też że Kosciół dojrzał. Na czele wychodzi Piotr. Nikt inny ale właśnie On – pierwszy biskup i papież. NIE MARYJA. NIE JAN – UMIŁOWANY APOSTOŁ – ALE PIOTR! Piotr z JEDENASTOMA. KOLEGIUM KOŚCIOŁA – PRZEMAWIA.

Piotr napełniony Duchem Świętym przemawia – przemawia z wielką mocą i odwagą. Głosi orędzie Wielkanocne Kościoła – Paschę i Zmartwychwstanie Pana. Powołany do bucia pierwszym z pasterzy przez Pana..

Duch Święty działa w sercu otwartym na Miłość – w sercu wołajacym – TAK PANIE, TY WIESZ, ŻE CIĘ KOCHAM:

Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom i spożył z nimi śniadanie, rzekł do Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś baranki moje”. I powtórnie powiedział do niego: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” Odparł Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś owce moje”. Powiedział mu po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?” Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: „Czy kochasz Mnie?” I rzekł do Niego: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego Jezus: „Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: „Pójdź za Mną!” (J 21,15-19)

Przybądź, Duchu Święty,
Spuść z niebiosów wzięty
Światła Twego strumień.
Przyjdź, Ojcze ubogich,
Dawco darów mnogich,
Przyjdź Światłości sumień!
O najmilszy z Gości,
Słodka serc radości,
Słodkie orzeźwienie.
W pracy Tyś ochłodą,
W skwarze żywą wodą,
W płaczu utulenie.
Światłości najświętsza!
Serc wierzących wnętrza
Poddaj swej potędze!
Bez Twojego tchnienia
Cóż jest wśród stworzenia?
Jeno cierń i nędze!
Obmyj, co nieświęte,
Oschłym wlej zachętę,
Ulecz serca ranę!
Nagnij, co jest harde,
Rozgrzej serca twarde,
Prowadź zabłąkane.
Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary!
Daj zasługę męstwa,
Daj wieniec zwycięstwa,
Daj szczęście bez miary!

04. Radosna nowina

21 wtorek kwi 2020

Posted by in 01. Zmartwychwstanie, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

Jezus głosi Boga Nikodemowi, nie było jeszcze Jego Paschy a On już mówi o ponownym narodzeniu. Opowiada Nikodemowi o Duchu Świętym – głosi Kerygmat:

Jezus powiedział do Nikodema: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha”. W odpowiedzi rzekł do Niego Nikodem: „Jakżeż to się może stać?” Odpowiadając na to rzekł mu Jezus: „Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, że to mówimy, co wiemy, i o tym świadczymy, cośmy widzieli, a świadectwa naszego nie przyjmujecie. Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? I nikt nie wstąpił do nieba oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne”. (J 3,7b-15)

Kerygmat jest głoszeniem Paschy Chrystusa. Pascha historycznie to przejście z Egiptu do wolności. To przełom. Pascha Chrytusa to przejście przez śmierć i grób do życia. To właśnie głosi Nikodemowi Jezus w dzisiejszej Ewangelii.

Jezus prowadzi wszystkich do domu Boga. Do tego miejsca, o którym śpiewa dziś psalmista:

Pan Bóg króluje, pełen majestatu

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan odział się w potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Twój tron niewzruszony na wieki,
Ty od wieków istniejesz, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary,
Twojemu domowi przystoi świętość,
po wszystkie dni, o Panie. (Ps 93,1.2-5)

Domem Boga i świątynią Boga jest też każde ludzkie serce a w szczególności Ciało i Ducha Jezusa. Sam Jezus mówił, żeby żydzi zburzyli śwątynie Boga a On ją w trzy dni odbuduje. Te słowa z resztą były mocno używane przez Sanchedryn jako świadectwo przeciwko Jezusowi. Nie zrozumieli ich i za te słowa skazali Go na śmierć. A Ewangelista zaznacza po słowach Jezusa, że mówił On o świątyni swego ciała. Nawet Jego uczniowie zrozumieli to dopiero po Zmartwychwstaniu Jezusa – co z resztą takżę wiele razy podkreśla Nowy Testament – Ewangelie i listy apostolskie.

Dom Boga jest święty po wszystkie dni. Świątynia Boga jest niewzruszona na wieki. Bóg rozlał ogromne łaski. Jezus przyjał na siebie człowiecze ciało i pokazał, że każdy z nas może być przecudną świątynią Boga, że każdy z nas jest świątynią Boga. W ciele uwielbionym przychodzi do Apostołów. W tej odnowionej świątyni Boga. Promieniejącej, pełnej blsku, zachwycajacej, prekraczającej mury i zamknięte drzwi Wieczernika.

Jezus też wchodząc w rzeczywistosć człowieczego ciała chciał pociagnać każdego z nas za sobą. Choćby nie wiem w jak wielkiej ruinie znajdowała się nasza światynia ducha i ciała. Dlatego pozwolił doprowadzić do totalnej ruiny światynię swego ciała. Pozwolił zbombardować swego ducha. Chciał dotrzeć do tych serc gdzie po światyni pozostał jeden ostatni kamień fundamentu wkopany w zimię w którym tli się ostatnia iskierka życia. Chciał zejść w głębiny otchłani, by pójśc po tą ostatnią owcę tą jedną ze stu, która się zagubiła. I to jest cała treść głoszenia Kościołą. Jezus przyszedł. Wział na siebie człowiecze ciało, by być blisko nas. Doswiadczył wyniszczenia na krzyżu, by być blisko nawet najbardziej upodlonego człowieka. Zabrał to wszystko ze sobą w głębiny grobu i otchłani, by wyjść Zwycięzkim. Zmartwychwstać w ciele uwielbionym i przemienionym. Kerygmat – radosna nowina. Nowina, że zawsze jest ratunek. Wydarzenie i piękna radosna prosta treść. Tu nie ma wielkich rozważań naukowych. Prosta prawda, którą Jezus poleca nam głosić światu – zawsze – zawsze w Nim jest nadzieja. Choćby człowiek był nie wiadomo jak głęboko w ciemności.

Jezus pokazuje to takze w Ewangelii rozsyłając swych Apostołów po dwóch wszędzie tam, gdzie zamierzał pójść. Po Zmartwychwstaniu umocni ich Duchem Świętym i roześle po cąłym świecie płnych radosci z niesamowitą nowiną o Zmartwychwstaniu. Dokona się to, o czym opowiada dziś w Ewangelii Nikodemowi. Pójdą i będą głosili przejscie. Paschę. Przełom w życiu człowieka. Przełom przez który człowiek może być przeprowadzony tylko stojac blisko Chrystusa.

Uczniowie mają opowiedzieć, c widzieli, czego doświeadczyli i jak to zaowocowało. Jeśli serce człowieka uwierzy i otworzy się na Jezusa, to wystarczy. Jezus poprowadzi takeigo człowieka dalej. Zejdzie z nim w ciemnosći grobu i wyjdzie razem z tym człowiekiem przemieniony.

Piotr w Dziejach cały czas ogłasza WYDARZENIE. Wypowiada ŚWIADECTWO. Opowiada o DOŚWIADCZENIU. Nie próbuje udowodnić naukowo Chrystusa. Nie szuka wysmakowanych tez i dowodów. Apostołowie głoszą nie NAUKĘ ALE WYDARZENIE PASCHALNE.

Najprostrze głoszenie Chrystusa odbywa się po Wigilii Paschalnej. To zawołanie, którym się nieraz posługmjemy:

„Chrystus Zmartwychwstał!” „Prawdziwie Zmartwychwstał!” To juz jest Kerygmat. Trzeba go ogłaszać na dachach!

Apostołowie opowiadają o Zmartwychwstaniu i dzieją się cuda. Tyle. Tylko tyle i aż tyle. Dzisiejsze I czytanie nie pozostawia pola do jakichś interpretacji, wykrzywiania, naginania. Św Łukasz pisze wprost. Głosili Zmartwychwstanie i pełnili uczynki Miłości przepełnieni Duchem Świętym:

Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze ze sprzedaży, i składali je u stóp apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. Tak Józef, nazwany przez apostołów Barnabas, to znaczy „Syn Pocieszenia”, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp apostołów. (Dz 4,32-37)

W dziejach na okrągło powtarza się podobny schemat głoszenia. Schamt który my mamy naśladować.

Apostoł głosi, ze Jezus był umęczony, umarł, Bóg Go wskrzesił. Jezus teraz żyje! Ja jestem tego świadkiem – świadkiem tego wydarzenia.

Potem zazwyczaj pojawiają się pytania ludzi – wieje Duch Święty – co mamy czynić?

Apostołowie prowadzą do widzialnego znaku tego przełomu. Do zanurzenia w śmierć i wyjsćia jako nowe stworzenie – chrezścijanin. Prowadzą po prostu do Chrztu! NAWRÓĆ SIĘ I OCHRZCIJ! Prowadzą w głębię wydarzeń które celebrowaliśmy w Wielką Sobotę. Przyłączcie się, a weźmiecie w darze Ducha Świętego.

Głoszenie -> Nawrócenie -> Chrzest -> Wylanie Ducha -> Nowe Życie

Bóg w takiej prostocie i pokorze zawiera niesamowite cuda. Każdy z nas może brać udział w dziele Stwarzania. Stwarzania Nowego Świata! Wystarczy że ogłosi PAschę Chrystusa. Zaswiadczy. Będzie towarzyszył na drodze nawrócenia. Pomoże w Chrzcie, czy sakramencie pokuty, który jest odnowieniem łąski chrztu. Potem następują rzeczy neizwykłe. Wylewa się Duch i dokonuje się nowe stworzenie.

Co pozostaje. Trzeba podjąc ryzyko. Obietnice i dowody zgromadzone przez kościół 2 tysiacy lat są niezwykłe. Nawet święty Paweł nie szedł w głoszenie w ciemno. Sam się zastanawiał: jeśli JEZUS NIE ZMARTWYCHWSTAŁ TO SZKODA ZACHODU. Czas spakować rzeczy i wracać do domu. Używać świata i zapaść się w nicość po śmierci…

Jednak doświadczenie Zmartwychwstania, owoców Ducha rozwiało wszelkie wątpliwosci w jego życiu. Zaniósł tą prostą nowinę o Zmartwychwstaniu do tysięcy może nawet milionów ludzi…

Panie wylej na mnie swego Ducha i ucz mnie głosić Twoją Paschę.

Źródła szczęścia

31 czwartek paź 2019

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , ,

Rozdział 5 Ewangelii wg św. Mateusza

GÓRA PRZYMIERZA

Bóg gdy chciał zawrzeć z człowiekiem przymierze wybierał górę. Przemawiał do serca człowieka na górze. Mówił do Mojżesza na górze, gdy tłumy stały u jej podnóża. Bóg zawarł przymierze z narodem wybranym.

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: (Mt 5,1-2)

Bóg-człowiek zasiada na tronie. Na szczycie góry, którą ulepiły Jego ręce. Zasiada i otwiera usta. Słowo Boga stworzyło świat. Jezus jest Słowem. Gdy Bóg otwiera usta i mówi, wówczas stwarza. Poucza. Czyni coś nowego. Tak samo i tutaj – Jezus naucza zupełnie nowego porządku rzeczy. Czyni źródła szczęścia z antywartości. Coś najwartościowszego z rzeczy, które w świecie ludzi wiążą się z porażką, stratą, poniżeniem…

NOWE PRZYMIERZE

Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami. (Mt 5,3-12)

W Starym Testamencie Bóg zawarł przymierze z człowiekiem poprzez dziesięć przykazań. W Nowym Testamencie zawiera przymierze ośmiu błogosławieństw.

Najszczęśliwsi są ubodzy w duchu – ci pokorni a nie pewni siebie i wyniośli. Ubodzy w duchu są najszczęśliwsi, bo są właścicielami królestwa niebieskiego…

Najszczęśliwsi, którzy się smucą. Sprzeczność!? A jednak Bóg w swej sprawiedliwości miłosiernej zapowiada takim ludziom pocieszenie. Czym jest ból i smutek, skoro mam mnie pocieszyć sam Bóg.

Najszczęśliwsi są cisi. Nie ci z talentem oratorskim, którzy potrafią się wszędzie dobrze zakręcić i dobrze sprzedać. Ale właśnie Ci, którzy w ciszy znajdują swe skarby.  Bóg takim ludziom obiecuje posiadanie ziemi!

Najszczęśliwsi, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, bo to ich pragnienie zostanie nasycone. Doświadczą wiecznej sprawiedliwości miłosiernej w Niebieskim Jeruzalem.

Najszczęśliwsi są także Ci, którzy okazują innym miłosierdzie, bo im także zostanie okazane miłosierdzie na końcu życia. Czyny miłosierdzia ratują człowieka w ostatniej chwili życia. „Przebacz nam nasze winy, jako i my wybaczyliśmy tym, którzy wobec nas zawinili”…

Najszczęśliwsi, którzy żyją w łasce uświęcającej i trwają w czystości serca. Czyste serce sprawia bowiem, że człowiek może oglądać Boga w wieczności.

Najszczęśliwsi, którzy wprowadzają pokój. Tacy ludzie uzyskają zaszczytny tytuł synów Bożych!

Najszczęśliwsi, którzy są prześladowani?! Prześladowani dla sprawiedliwości. Do takich należy Królestwo Niebieskie. Męczenników sprawiedliwości.

Jezus uczy spoglądać w przyszłość, tą część naszego życia która będzie trwała wiecznie. Dlatego Mówi, że mamy się cieszyć z tego co wydaje się być nie do śmiechu. Gdy ludzie nam urągają, kłamliwie na oskarżają, gdy prześladują. Właśnie wtedy należy się cieszyć i radować. Można się radować tylko jeśli spojrzy się na te trudy w perspektywie wieczności – nagrody w Niebie.

PROMIENIOWANIE

Jezus daje też zadanie swoim uczniom. By byli jak sól, czy światło. By ludzie wokół widząc katolików mogli się zachwycić miłością, którą żyją ludzie należący do Jezusa.

Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. (Mt 5,13-16)

Szczęście chrześcijaństwa powinno promieniować w świecie – promieniować na innych ludzi… Ale zaraz potem Jezus przestrzega:

SŁOWO JEST NIEZMIENNE

Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę. bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.(Mt 5,17-20)

Słowo Boga – Jego przymierza są niezmienne i niezachwiane na wieki. Żadne Słowo Boga nie jest wypowiedziane nadaremnie. Żadne też Słowo Boga nie wraca do niego aż nie spełni swego posłannictwa.

 

61. Wysiłek i radość nawrócenia

11 piątek paź 2019

Posted by in 13. Nawrócenie, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , ,

TYDZIEŃ 1

Celem pierwszego tygodnia jest wewnętrzna nawrócenie i doświadczenie czym jest i jakie ma skutki grzech. Chrystus przez cały pierwszy tydzień woła: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Nawrócenie jednakże jest na samym początku aktem woli człowieka, bo Bóg nigdy nie naruszy ludzkiej wolności. W drugiej kolejności trochę kosztuje, by człowiek łatwo nie brnął z powrotem do zła, ale uczył się współ-stwarzania na nowo swojego życia we współpracy z Bogiem:

Przepaszcie się, a płaczcie, kapłani; narzekajcie, słudzy ołtarza, wejdźcie i nocujcie w worach, słudzy Boga mojego, bo zniknęła z domu Boga waszego ofiara z pokarmów i napojów. Zarządźcie święty post, zwołajcie uroczyste zgromadzenie, zbierzcie starców, wszystkich mieszkańców ziemi do domu Pana, Boga waszego, i wołajcie do Pana: Ach, biada! Co za dzień! Blisko jest dzień Pana, a przyjdzie jako spustoszenie od Wszechmogącego. Dmijcie w róg na Syjonie, a wołajcie na górze mej świętej! Niechaj zadrżą wszyscy mieszkańcy kraju, bo nadchodzi dzień Pana, bo jest już bliski. Dzień ciemności i mroku, dzień obłoku i mgły. Jak zorza poranna, rozciąga się po górach lud wielki a mocny, któremu równego nie było od początku i nie będzie po nim nigdy aż do lat przyszłych pokoleń. (Jl 1, 13-15; 2, 1-2)

Jezus wołał wiele razy słowa: „Nawróć się!”:

  • Do Zacheusza siedzącego na drzewie
  • Do Nikodema, który przyszedł nocą
  • Do Nierządnicy którą uratował od ukamienowania
  • Do Piotra
  • Do Mateusza siedzącego w komorze celnej

Pojednanie odbywa się podczas bardzo intymnego spotkania z Jezusem sam-na-sam. Wysiłek który podejmuje człowiek ma też nauczyć walki w momencie przyszłego kuszenia – jeszcze trudniejszego do odparcia:

Gdy Jezus wyrzucał złego ducha, niektórzy z tłumu rzekli: „Przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy”. Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. On jednak znając ich myśli rzekł do nich: „Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i szatan sam z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, zabierze wszystką broń jego, na której polegał, i łupy jego rozda. Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza. Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: „Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem”. Przychodzi i zastaje go wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze siedem innych duchów, złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I staje się późniejszy stan owego człowieka gorszy niż poprzedni”. (Łk 11, 15-26)

Chrystus, bardzo obrazowo pokazuje czym jest nawrócenie – używa do tego trzech przypowieści zapisanych w rozdziale 15 Ewangelii Łukasza:

Zbliżali się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”. Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca».

Powiedział też: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec rzekł do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się bawić.
Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się”».

Zawsze nawrócenie owocuje OGROMNĄ RADOŚCIĄ!

Pan daje nam szansę żyć na nowo – jako Nowe Stworzenie. Jednak Miłość wciąż nie jest kochana. Wciąż nie jest odkryta przez wielu ludzi.

61. O tyle o ile…

21 niedziela lip 2019

Posted by in 08. Fundament ćwiczeń, FUNDAMENT

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , ,

FUNDAMENT

Św Ignacy nie zatrzymuje się tylko na samym celu. W Fundamencie pokazuje 3 podstawowe narzędzia dla życia duchowego. Trzy drogi pozwalające na rozwój i wzrost w życiu duchowym.

Pierwsza z tych zasad mówi o używaniu rzeczy materialnych w życiu:

 

  • Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją.

  • Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony.

  • Z tego wynika, że człowiek ma korzystać z nich w całej tej mierze, w jakiej mu one pomagają do jego celu, a znów w całej tej mierze winien się od nich uwalniać, w jakiej mu są przeszkodą do tegoż celu. [ĆD 23]

Używać o tyle, o ile prowadzą do celu i odrzucać także o tyle o ile od tego celu odciągają. To jest zasada przeciwko wszelkiemu fanatyzmowi religijnemu, dewocji, potępianiu i demonizowaniu ludzi oraz rzeczy. Zasada przeciwko prowadzeniu współczesnych „wojen krzyżowych” przez chrześcijan.

Sztuką życia – także duchowego – jest wybieranie tego, co pomaga w rozwoju duchowym, a odsunięcie się – może na chwilę od tego, co przeszkadza. Niektóre szanse w życiu już nigdy się nie powtórzą. Działania, posługi, modlitwy… Trzeba znaleźć pewien balans w wyborach:

Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go w swoim domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa. Marta zaś uwijała się około rozmaitych posług. A stanąwszy przy Nim, rzekła: „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła”. A Pan jej odpowiedział: „Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”. (Łk 10,38-42)

Zasada „O tyle o ile…” pokazuje:

  • jak posługiwać się rzeczami?
  • jak posługiwać się światem materii?
  • jak korzystać ze świata i przyrody?
  • jak korzystać ze swoich uzdolnień i pasji?

W tej zasadzie mieści się życzliwe podejście do świata. Człowiek już nigdy nie cofnie czasu. Jest tu i teraz – tu i teraz musi decydować. Potrzeba optymizmu i otwartości. Spojrzenia na świat i sytuację Bożymi oczyma. Która z wybieranych rzeczy, dróg, rozwiązań, będzie mnie przybliżała do Boga, a która oddalała. Gdzie jest granica w oddaniu się pasji, codziennym pracom, opinii innych ludzi.

Ignacy przez tą zasadę przeczy ciasnocie, budowaniu ufortyfikowanych królestw gdzie nie można dopuścić kogoś z zewnątrz, by czegoś przypadkiem nie zniszczył. Ignacy pokazuje, że fałszywy ascetyzm, manicheizm, ekstremizm nie są  drogą rozwoju chrześcijaństwa i drogą ku zbawieniu.

Trzeba patrzeć na świat pozytywnie i wołać za Stwórcą – „to jest dobre!” „To co Bóg stworzył jest ze swej natury DOBRE!”. I posługiwać się tym o tyle, o ile prowadzi mnie to do Boga, zamiast odrzucać w całości.

Ignacy uczy by korzystać mądrze ze świata. „Brać” tyle ile potrzeba, a nie „obżerać” się światem. Nie zachłannie i bez umiaru, na ślepo, czy pożądliwie i bezmyślnie.

Ta zasada ma też w sobie zaszytą REFLEKSJĘ.

Stawanie co jakiś czas w prawdzie i spoglądanie na siebie. Weryfikowania tego, o ile rzeczy pomagają mi w rozwoju duchowym, a o ile mi w nim przeszkadzają. To jednak wymaga wytrwałości, samozaparcia i samodyscypliny. Uporu i wyrobienia w sobie dobrych nawyków. Wyćwiczenia swej woli! Umiejętności rozstania się z czymś co nam przeszkadza. Ale też przejścia ponad swoim negatywnym spojrzeniem i dostrzegania pierwiastków dobra tam, gdzie inni go nie chcą dostrzec.

Ta zasada scala OPTYMIZM i REALIZM

  • OPTYMIZM – radowania się z piękna dobra i ogromu darów Boga zawartych w świecie
  • REALIZM – umiejętność mądrego korzystania z rzeczy tego świata.

Zło jest zazwyczaj w przegięciu – w jedną czy w drugą stronę. Zło jest w podejściu, w nastawieniu serca a nie w samych rzeczach. Zło pojawia się wtedy gdy stworzenie jest użyte przeciwko sensowi jego istnienia. Wtedy gdy Stworzenie nie jest używane by Boga chwalić i wywyższać. I to zarówno gdy jest używane pożądliwie jak i wówczas, gdy jego dobre cechy są marnotrawione.

Panie pomóż mi przez Twego Ducha właściwie używać rzeczy tego świata. Używać ich o tyle o ile będą mi pomagać w zjednoczeniu z Tobą. Odrzucać zaś tylko to ze stworzenia co mi przeszkadza w Zbawieniu.

 

60. Niewypowiedziana godność!

20 sobota lip 2019

Posted by in 08. Fundament ćwiczeń, FUNDAMENT

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

FUNDAMENT

CEL – to chwała Boga.

Św Ireneusz powie:

„Chwałą człowieka jest Bóg, zaś chwałą Boga jest ŻYWY człowiek. Żeby człowiek żył, rozwijał się i był szczęśliwy.”

Człowiek jest adresatem i odbiorcą wszystkich Bożych działań na Ziemi. Bóg jest w centrum Wszechświata, a adresuje swoje drogi, plany, działania do każdego człowieka zanurzonego w ogromie tego Wszechświata. Zatem wielkość człowieka to być w Bogu. Być w jedności z Wszechmocnym. Dojść do Boga, poznać Go, pokochać Go, i ofiarować się Jemu wielbiąc Go i służąc Mu. Sensem prawdziwego człowieczeństwa jest czerpanie pełnymi garściami z darów Boga. Brać z Boga – życie, radość, wartości, pełnię – brać wszystko – by rosnąć w Miłości.

Nawet Aniołowie są posłani po to by SŁUŻYĆ LUDZIOM W DOJŚCIU Do ZBAWIENIA. Nieprawdopodobne skupienie Boga na Zbawieniu człowieka. Niepojęta wielkość osoby ludzkiej. Wszyscy Aniołowie kłaniają się naturze ludzkiej ze względu an Jezusa Boga-CZŁOWIEKA.

Nawet sam Bóg służy człowiekowi podnosząc go do nieprawdopodobnej godności. Jezus schyla się przed człowiekiem i umywa nogi. Jak ostatni ze sług. Najmniejszy z małych.

Panie ucz mnie świadomości mojego Celu. Daj mi odkrywać to, jak ogromną godność zamknąłeś w moim człowieczeństwie. Duchu – ucz mnie modlitwy – szczególnie uwielbienia Boga.

59. Azymut

19 piątek lip 2019

Posted by in 08. Fundament ćwiczeń, FUNDAMENT

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

FUNDAMENT

 

  • Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją.

  • Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony (CD 23)

Ta zasada nadaje azymut, kierunek, wskazuje cel wszelkich starań życia wewnętrznego człowieka.

CELEM JEST BÓG – ZBAWIENIE – RAJ – WIECZNOŚĆ Z NIM

POŚREDNIKIEM,TYM KTÓRY POKAZUJE JAK DOJŚĆ JEST CHRYSTUS. DAJE NAM WZÓR DO NAŚLADOWANIA. POKAZUJE OJCA I CEL.

CHRYSTUS STAŁ SIĘ CZŁOWIEKIEM Z BOŻEGO ZAMYSŁU PRZEZ MARYJĘ. ONA JEST TYLKO CZŁOWIEKIEM. ALE SWYM ŻYCIEM NAJPEŁNIEJ ODPOWIEDZIAŁA NA BOŻE WOŁANIE. POKAZUJE NAM JAK IŚĆ Ku CELOWI.

DALEJ TO CAŁE STWORZENIE – KTÓRE JEST DOBRE ZE SWEJ NATURY – TAKŻE WSKAZUJE DROGĘ I POKAZUJE CECHY SWEGO STWÓRCY.

Maryja jest Niepokalanym poczęciem – sama o sobie tak mówi w czasie objawień. Jest w szczególny sposób związana z Duchem Świętym – z mądrością wiekuistą. Jezus to Jedyny pośrednik do Ojca. Jednak od początku gdzieś z obok jest cichy pośrednik do Syna – Ona – Matka.

Patrząc na Jezus i Maryję i wchodząc w cel człowieczeństwa – „jest stworzony by Pana, Boga swego chwalił, czcił i Jemu służył” – można sobie zadawać pytanie na czym polega to chwalenie, cześć i służba. Pokora, posłuszeństwo, ubóstwo, cichość, wierność, stałość, upór w dążeniu do celu. To właśnie cechuje te dwa wzorce drogi do celu. Ale nie brakuje w ich życiu także zmagania się z cierpieniem, bólem, przeciwnościami, biedą…

Można jeszcze zapytać, czy Bóg nie jest egoistą. Stworzył nas po to, byśmy oddawali mu chwałę i uwielbienie. Wlał w nasze serce taki właśnie cel życia. Jednak gdy popatrzy się kim jest ten, którego mamy wielbić – On MIŁOŚĆ SAMA – to zarzut egoizmu niknie. Bóg sam się schyla przed nami by nam służyć, on sam jest pokorny, cichy, nie narzucający się, dający nam pełnie wolności.

Chwalić Boga to po prostu WYPEŁNIĆ JEGO WOLĘ – KOCHAĆ – DAĆ SIEBIE. On kocha przez rozdawanie siebie. Oddaje nam w nadmiarze. Wlewa nadobficie w nasze zanadrza. Trudno tu zatem mówić o wyniosłości, egoizmie, czy tyranii. Nic z tych określeń nie pasuje do Boga.  Zrozumienie natury Boga i obfitości darów których udziela samo z siebie pociąga człowieka do uwielbienia i dziękczynienia.

Bóg chce by każdy z nas doszedł do celu, bysie zrealizował. Bez Miłości jest to jednakże niemożliwe. To bardziej człowiek pracuje tu dla siebie, dostaje więcej niż daje – to człowiek stoi w tej relacji na pozycji egoisty.

Panie udziel mi Twego Ducha – Ducha mądrości i pomóż mi dostrzegać ogrom darów którymi mnie obsypujesz każdego dnia. Nadobfitość łask które na mnie wylewasz. Dary które na mnie rozlewasz każdego dnia.

 

Przejdź do paska narzędzi