Rozmowa z Jezusem to modlitwa…

Ile razy katolicy – zwłaszcza ci w Polsce – potrafią prosić Boga o zło dla swego sąsiada, oprawcy, kogoś komu się lepiej wiedzie. Kogogoś kto mnie nie posłuchał i nadepnął mi na odcisk. Takie właśnie myślenie i podejscie nie omijało Apostołów. Samarytanie – jak to mieli w zwyczaju – nie przyjmowali pielgrzymów do Jeruzalem. Żydzi i Samarytanie byli wielkimi przeciwnikami i zwalczali się wzajemnie. Wyssana z mlekiem matki neinawiść połączona z porażką uczniów w miasteczku samarytańskim od razu powiodła ich do słodkiej zemsty… Niechże spadnie na nich w końcu deszcz ognia i siarki.

Jednakżę taka modlitwa, taka prośba skierowana do Jezusa spotyka się z badzo ostrą reakcją Pana. Zgromił ich. Zemsta to nie droga ku nawróceniu brata…

(Łk 9,51-56)
Gdy dopełniał się czas wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jerozolimy i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i przyszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by Mu przygotować pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jerozolimy. Widząc to uczniowie Jakub i Jan rzekli: „Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?” Lecz On odwróciwszy się zabronił im. I udali się do innego miasteczka.

Pokorne przebacznei bratu – tego tu potrzeba…!

Weź Mamo i przyjmij całą wolnosć moją, wolę moją pamieć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam – z ręki Boga to wsystko pochodzi – i Jemu to rpagnę oddać przez Twe matczyne dłonie. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca wobec mnie – rozporządzaj tym wszystkim według Bozej woli. Przynieś mi tylko miłość i łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Kontynuuj czytanie →

Bóg jest ponad czasem i przestrzenią. Bóg jest Wszechmocny i Wszechmogący, przenika wszystko we Wszechświecie. A jednak wybiera konkretny CZAS, konkretną CHWILĘ. Wybiera też konkretne MIEJSCE. Daje łaskę chwili i miejsca. Działa w czasie i działa w ludzkiej przestrzeni świata widzialnego i namacalnego. Dla każdego z nas wybierze czas i moment odejścia z tego świata. Konkretną chwilę i konkretne miejsce – bez przypadków! Kościół prowadzi dziś właśnie w takie rozmyślania, stawiając przed oczy Stanisława Kostkę. Wybrał się do Rzymu by wstąpić do Jezuitów. Święty. Nie zdążył wiele zdziałać jako ksiądz. Bóg zabrał go z tego świata jako młodego chłopaka. To Bóg wybiera i czas i miejsce…

Sędziwością u ludzi jest MĄDROŚĆ. To jest wyznacznik swoistego „Strarszeństwa”. Nie siwe włosy na głowie i skrzywiona wiekiem postawa. Bóg zabiera człowieka w najlepszym momencie życia. Najlepszy Ojciec pragnie gorąco, by człowiek dostąpił Zbawienia. Może nieraz – znając serce człowieka – zabiera odpowiednio wcześnie, by człowiek nie pobłądził na drogach życia.

(Mdr 4,7-15)
Sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie, znajdzie odpoczynek. Starość jest czcigodna nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy: sędziwością u ludzi jest mądrość, a miarą starości życie nieskalane. Ponieważ spodobał się Bogu, znalazł Jego miłość, i żyjąc wśród grzeszników, został przeniesiony. Zabrany został, by złość nie odmieniła jego myśli albo ułuda nie uwiodła duszy: bo urok marności przesłania dobro, a burza namiętności mąci prawy umysł. Wcześnie osiągnąwszy doskonałość, przeżył czasów wiele. Dusza jego podobała się Bogu, dlatego pospiesznie wyszedł spośród nieprawości. A ludzie patrzyli i nie pojmowali ani sobie tego nie wzięli do serca, że łaska i miłosierdzie nad Jego wybranymi i nad świętymi Jego opatrzność.

Jak często nieraz pojąć, że młodzi ludzie mogą mieć coś więcej do powiedzenia. Że to nie tylko zepsuta młodzież. To ludzie o wielkiej wrażliwości, niezwykłej kreatywności, nie mający serca skalanego kombinatorstwem i wyrachowaniem dorosłych. Ludzie potrafiący pójść całym sobą za ideałami – pragnąc miłości, piękna i dobra. Mimo wszystko rzadko świat chce się wsłuchać w to co oni mają do powiedzenia. Zwłaszcza Kościół ma nieraz z tym duży problem. Wszystko ma być po staremu, według tradycji…

Papieże i wielu niezwykłych ludzi Kościoła słucha tego głosu. Przychodzi do młodych by im towarzyszyć i pozwala im się wypowiedzieć. Nie krytykują, nie ganią, nie zabierają entuzjazmu. Poszukują… poszukują tam Jezusa.

Poszukują na wzór Maryi i Józefa. Poszukują tego kilkunastoletniego młodego człowieka który potrafił zadziwić mędrców. Wielkich teologów, uczonych w Piśmie Świętym. Tego młodego człowieka który chłonie klimat Słowa Bożego całym sercem i przekłada go na słowa płynące z serca. Jego nie interesują akademickie dysputy – on chce Słowa które pociąga ludzi ku czynieniu Miłości. Mówi jak ten który ma władzę a nie jak naukowcy. On Jest SŁOWEM WCIELONYM. Każdy element Jego życia wypływa z zapowiedzi Starego Testamentu:

(Łk 2,41-52)
Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócili do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

To słowo mówi też w jakiś delikatny sposób o duchowej rutynie. Co roku tak samo. Co roku chodzili do Jeruzalem. Mieli ustalony schemat. Szli tam, każdy w odpowiedniej grupie – potem wracali. W tym wszystkim, z czasem Jezus gdzieś się „ZGUBIŁ”. Zostały rytuały związane z rutyną powtarzanych czynności. Maryja i Józef zorientowali się, że coś jest nie tak – że nie ma Jezusa. Bóg rozpalił ich serca do czerwoności. Maryja może wspomniała na słowa ze Świątyni Jerozolimskiej sprzed 12 lat – że miech przeniknie Jej serca. Może pomyślała – to teraz – dokonało się. Józef – odpowiadający za chłopca, chroniący Go – ZGUBIŁ GO! Bóg potrafi ludzi niesamowicie otrząsnąć ze swoistego powtarzalnego rytmu. Czasem przez wstrząsające zdarzenia i napełniając serce niepokojem pobudza do poszukiwań JEZUSA. Na tym polega Dar Bożej Bojaźni. Jeden z darów Ducha Świętego. Boję się, bym przypadkiem Boga nie utracił. Bym nie poszedł ze świętego miasta, gdy On tam został.

Dialog który prowadza po odnalezieniu jest przedziwny. Dotyczy właśnie tego poszukiwania. Maryja zarzuca Jezusowi, że im się zgubił. Ale to nie tak. ON JEST W ŚWIĄTYNI. Cały czas jest tam. W domu Ojca. To oni poszli zapominając Go z sobą zabrać. Maryja i Józef JESZCZE NIE DOJRZELI DO ODPOWIEDZI JEZUSA. Nie zrozumieli. Ale ten proces poszukiwania był im ogromnie potrzebny na drodze wiary. Dwunastolatek w tamtej kulturze zyskiwał dorosłość. Jezus wraz z Ojcem Niebieskim przeszedł właśnie w dorosłość…

To doświadczenie głęboko zapadło w sercu Maryi. Chowała je głęboko w sercu. Wracała do Słów Syna i próbowała je zrozumieć.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź to wszystko co mam i posiadam, z ręki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oddać przez Twe matczyne dłonie. Ty Mamo, która znasz wolę Boga, rozporządzaj tym wszystkim i przygotuj to na ofiarę doskonałą dla Ojca Niebieskiego. Pośredniczko łask – przynieś mi tylko Miłość i Łaskę, a one w zupełności mi wystarczą.

Tak łatwo w świecie ducha stracić samodyscyplinę. „Wymagać od siebie choćby inni nie wymagali”. Dzisiejszy swiat wygód tak bardzo utrudnia rytm spotkań z Bogiem sam an sam w dialogu Miłości. Tego prostego spotkania na rozmowę…

Niezwykłe jest że problem ten jest tak stary jak Chrześcijaństwo. Już Swięty Paweł go zauważa:

(1 Tm 4,12-16)
Najmilszy: Niechaj nikt nie lekceważy twego młodego wieku, lecz wzorem bądź dla wiernych w mowie, w obejściu, w miłości, w wierze, w czystości. Do czasu, aż przyjdę, przykładaj się do czytania, zachęcania, nauki. Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany za sprawą proroctwa i przez włożenie rąk kolegium prezbiterów. W tych rzeczach się ćwicz, cały im się oddaj, aby twój postęp widoczny był dla wszystkich. Uważaj na siebie i na naukę, trwaj w nich. To bowiem czyniąc i siebie samego zbawisz, i tych, którzy cię słuchają.

W tych słowach jest też inna niezwykła przestroga, a może raczej wezwanie – wezwanie do pokornego wsłuchania w świat. Nam Chrześcijaninom, którzy osiagneli już pewien „poziom”wary trudno jest wsłuchać sie w głos tych, co do któryc wydaje nam się, zę są dużo niżej. Wsłuchać się w głos ludzi młodych, ludzi z marginesu, ludzi którzy uważają się za ateistów! Ludzi innej wiary!

Trzeba się ĆWICZYĆ i ROZWIJAĆ w swym charyzmacie i w słuchaniu. Umieć usłyszeć głos tam, gdzie inni nie chcą go usłyszeć.

Jezus właśnie tam ma skierowana swoja uwagę – włąśnie w tamtą strone spogląda…

(Łk 7,36-50)
Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowego olejku i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła oblewać Jego nogi łzami i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: „Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą”. Na to Jezus rzekł do niego: „Szymonie, muszę ci coś powiedzieć”. On rzekł: „Powiedz, Nauczycielu”. „Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?” Szymon odpowiedział: „Sądzę, że ten, któremu więcej darował”. On mu rzekł: „Słusznie osądziłeś”. Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: „Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje”. Do niej zaś rzekł: „Twoje grzechy są odpuszczone”. Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: „Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?”On zaś rzekł do kobiety: „Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju”.

Niesamowicie tą postawę Jezusa, to zasłuchanie w odrzucone i zmarginalizowane obszary świata prezentuje papież Franciszek. Właśnie tam spogląda… Właśnie tam zwraca swój słuch i tych ludzi wysłuchuje…

Weź Mamo i przyjmij całą wolość moja, wolę moją, pamieć i rozum. Weź to wszystko co mam i posiadam. Z Ręki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to rapgnę oddać, jako wyraz mojej miłosci. Ty Mamo, ktra znasz wolę Ojca rozporzadzja tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę, a one w zupełności mi wystarczą.

Przedziwny tekst. Jezus za czasu swego życia doczesnego modlił się o wybawienie od śmierci. Znał przebieg swej Paschy. Mówił nieraz otwarcie o swej męce i śmierci. Ale także o Zmartwychwstaniu. Jak mówią teksty Triduum – On jest w pełni człowiekiem i w pełni Bogiem. Ma w sobie dwie natury które przedziwnie się w Nim łączą ALE nie mieszają. Jego ludzka natura, ze świadomością śmierci i męki, którą przejdzie, musiała wejść ba niezwykły poziom WIARY. Zaufać Bogu, że przejdę przez śmierć i Zmartwychwstanę. Jako pierwszy z ludzi. Dziś przed każdym człowiekiem jest ta sama perspektywa. Jezus przetarł szlak i pokazał że to prawda.

Jednak zanim się to dla Niego urzeczywistniło wiele się modlił,umacniając swą wiarę w to, że będzie wysłuchany. I został wysłuchany. Przez swą uległość – posłuszeństwo woli Ojca do końca

(Hbr 5, 7-9)
Chrystus podczas swojego życia doczesnego z głośnym wołaniem i płaczem zanosił gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Pewnie nieraz wołał do Ojca słowami Psalmu 31:

(Ps 31, 2-3b. 3c-4. 5-6. 15-16. 20) REFREN: Wybaw mnie, Panie, w miłosierdziu swoim

Panie, do Ciebie się uciekam:
niech nigdy nie doznam zawodu,
wybaw mnie w sprawiedliwości Twojej.
Nakłoń ku mnie Twe ucho,
pośpiesz, aby mnie ocalić.

Bądź dla mnie skałą schronienia,
warownią, która ocala.
Ty bowiem jesteś moją skałą i twierdzą,
kieruj mną i prowadź przez wzgląd na swe imię.

Wydobądź z sieci zastawionej na mnie,
bo Ty jesteś moją ucieczką.
W ręce Twoje powierzam ducha mego:
Ty mnie odkupisz, Panie, wierny Boże.

Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie,
i mówię: „Ty jesteś moim Bogiem”.
W Twoim ręku są moje losy,
wyrwij mnie z rąk wrogów i prześladowców.

Jakże jest wielka dobroć Twoja, Panie,
którą zachowałeś dla bogobojnych.
Okazujesz ją tym, którzy uciekają się do Ciebie
na oczach ludzi.

W przestrzeni posłuszeństwa i cierpienia nie da się też zapombieć o Niej o Maryi. 100% człowiek, a jednak jej krzyż był pistawiony na golgocie serca. Jej Syn; Bóg- Człowiek; Cierpiał zaś tak mocno po ludzku – na prawdziwym krzyżu. Paradoks… Cierpienie Matku można przeżyć towarzysząc Jej pod krzyżem. Jednocząc się z Jej bólem. Niezwykle trafne są dziś słowa Aklamacji:

Błogosławiona jesteś, Panno Maryjo, która bez śmierci wysłużyłaś palmę męczeństwa pod krzyżem Chrystusa.

Trzeba wejść w klimat Golgoty i chłonąć go jak gąbka. Cierpienie BEZGRZESZNYCH – Jezusa i Maryi – zadane przez grzeszników.

(J 19, 25-27)
Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja”. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Nie zostaje nic innego jak wołanie:

Mamo, weź i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź Mamo wszystko cokolwiek mam i posiadam. To wszystko pochodzi z ręki  Boga. Ty, Mamo, rozporządzaj tym według woli Boga. Przygotuj wszystko co mam jako dar doskonały na ołtarz Boga w Niebie. Przynieś mi tylko Milość i Łaskę, a one w zupełności mi wystarczą

Pokój wokół. Zgoda bez gniewów i sporów i kłótni. Modlitwa ojców rodzin i mężczyzn – modlitwa pełna pokory. Każdy z nas tęskni za takim życiem, taką codziennością, takim światem. Zatrzymaniem, zanurzeniem w ciszy, odpoczynkiem. Rytmem codzienności ktory byłby spokojnym kroczeniem a nie pendem i sprintem, w ktorym zaczyna brakować oddechu. Każdy chciałby widzieć rzadzacych zgodnych, szanujących swą osmienność, potrafiących prowadzić dzialog ku większemu dobru….

Ta tęsknota towarzyszy ludziom od ppczatku Koscioła:

(1 Tm 2,1-8)
Zalecam przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne z całą pobożnością i godnością. Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy. Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świadectwo we właściwym czasie. Ze względu na nie ja zostałem ustanowiony głosicielem i apostołem, mówię prawdę, nie kłamię, nauczycielem pogan we wierze i prawdzie. Chcę więc, by mężczyźni modlili się na każdym miejscu, podnosząc ręce czyste, bez gniewu i sporu.

Aby taki świat zaistniał potrzeba OTWARTOŚCI na tych, ktorzy mają inny światopogląd. Potrzeba ŚWIADECTWA życia. Potrzeba pokory i modlitwy. Tam zrodzi się wiara. Co ciekawe wiara poza Kościołem potrafi być większa i głebsza niż ta w Kościele. Tu bywa czesto najtwardszy orzech do zgryzoenia przez Chrześcijan. Pokora. Uznanie że nie ma się monopolu na ksztaltowanie Koscioła. Czasem ktoś zupełnie z zewnątrz widzi lepiej i wyraźniej.

(Łk 7,1-10)
Gdy Jezus dokończył wszystkich swoich mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: „Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył – mówili – kocha bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę”. Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: „Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „Idź”, a idzie; drugiemu: „Chodź”, a przychodzi; a mojemu słudze: „Zrób to”, a robi”. Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: „Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu”. A gdy wysłani wrócili do domu, zastali sługę zdrowego.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją wolę moją pamięć i rozum, weź to wszystko co mam i posiadam. Z ręki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oddać. Ty Mamo tym wszystkim rozporządzaj. Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Człowiek jest na tym świecie po to, by Pana Boga swego chwalić i tą drogą zbawić siebie…

Uwielbienie Boga za niezwykłe Jego działanie w moim życiu. Doskonale to rozumiał Paweł Apostoł. Widział dzieła Boga w swoim życiu. Niesamowite działanie Boga. Zachwycające. Doskonale rozumial że źródła tych wszystkich wydarzeń są właśnie w Bogu. To on Niego to wszystko pochodzi. W Bogu ma swe źródło.

(1 Tm 1,1-2.12-14)
Paweł, apostoł Chrystusa Jezusa według nakazu Boga, Zbawiciela naszego, i Chrystusa Jezusa, naszej nadziei, do Tymoteusza, swego prawowitego dziecka w wierze. Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana. Dzięki składam Temu, który mnie przyoblekł mocą, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, że uznał mnie za godnego wiary, skoro przeznaczył do posługi mnie, ongiś bluźniercę, prześladowcę i oszczercę. Dostąpiłem jednak miłosierdzia, ponieważ działałem z nieświadomości, w niewierze. A nad miarę obfitą okazała się łaska naszego Pana wraz z wiarą i miłością, która jest w Chrystusie Jezusie.

Pan jest moim dziedzictwem. To On mnie ukształtował. On mnie zapragnął przed wiekami. On jest też celem mojego życia. On jest moim przeznaczeniem. Od Niego wyszedłem i Jego ramiona podążam. Nawet jeśli ta droga nie jest prosta. Jeśli potrzeba o Nim zaświadczyć.

(Iz 50, 5-9a)
Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem. Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam. Blisko jest Ten, który mnie uniewinni. Kto się odważy toczyć spór ze mną? Wystąpmy razem! Kto jest moim oskarżycielem? Niech się zbliży do mnie! Oto Pan Bóg mnie wspomaga. Któż mnie potępi?

Jakie to wszystko ma znaczenie jeżeli juz dziś widzę CEL. Czym jest kilka lat cierpień tu na ziemi wobec wiecznej radości w Niebie. Trzeba mi żyć z pieśnią psalmisty na ustach:

(Ps 116A (114), 1b-2. 3-4. 5-6. 8-9)
REFREN: W krainie życia będę widział Boga

Miłuję Pana, albowiem usłyszał
głos mego błagania,
bo skłonił ku mnie swe ucho
w dniu, w którym wołałem.

Oplotły mnie więzy śmierci,
dosięgły mnie pęta Otchłani,
ogarnął mnie strach i udręka.
Ale wezwałem imienia Pana:
„Panie, ratuj moje życie!”

Pan jest łaskawy i sprawiedliwy,
Bóg nasz jest miłosierny.
Pan strzeże ludzi prostego serca:
byłem w niedoli, a On mnie wybawił.

Uchronił bowiem moją duszę od śmierci,
oczy od łez, nogi od upadku.
Będę chodził w obecności Pana
w krainie żyjących.

Życie i oczekiwanie na śmierć i Niebo nie może być wegetacją. Wychwalanie Boga wymaga dwóch filarów: wiary i płynących z niej uczynków. Konkretnych efektów – implementacji wiary w życiu. Znów Bóg nie wymaga od człowieka cudów. Chce miłości w czynie – tam gdzie jestem i z takimi środkami jakie mam.

(Jk 2, 14-18)
Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy sama wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: „Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!” – a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała – to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie. Ale może ktoś powiedzieć: Ty masz wiarę, a ja spełniam uczynki. Pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę na podstawie moich uczynków.

Wyznacznikiem. Tym co rozstrzyga i pozwala zbadać autentyczność czynów jest KRZYŻ. Czy te działania przepełnia pokora, posłuszeństwo i ubóstwo.

(Ga 6, 14)
Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata.

Dopiero tak ukształtowane serce poznaje Kim On jest! Potrafi zaakceptować prawdę o Krzyżu. Umie też przyjąć pouczenie.

Piotr miał porywczą naturę. Ale miał w sobie pokorę, ubóstwo i posłuszeństwo. Pan go skarcił. Piotr zaś to przyjął. Skorygował swe podejście. Potem przeszedł czas Paschy Pana, by poprowadzić Kościół jako pierwszy papież. Bóg go wydoskonalił, bo Piotr przylgnął do Pana.  Błądził, ale Pan go korygował.

(Mk 8, 27-35)
Jezus udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał uczniów: „Za kogo uważają Mnie ludzie?” Oni Mu odpowiedzieli: „Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków”. On ich zapytał: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Mu Piotr: „Ty jesteś Mesjasz”. Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili. I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy wiele musi wycierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że zostanie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa. Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: „Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku”. Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je”.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź to wszytko, co mam i posiadam. Z ręki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oddać jako wyraz mojej miłości. Ty Mamo, ktora znasz woleojca rozporzàdzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę, a one w zupełności mi wystarczą.

Niezwykłe jest dzisiejsze Słowo. Mówi tak wiele o pokorze w relacji do drugiego człowieka. Przekaz jest tak prosty, że nie wymaga żadnego komentarza.

Jeśli ty nie przepracujesz swej duchowości. Jeśli nie wejdziesz na odpowiedni poziom duchowości i pomokory, to jakie masz prawo prowadzić onnych. Jako niewodomy, jak chcesz prowadzić onnych, którzy jeszcze nie przejrzeli.

To jest proces – proces pokornego uczenia się od Nauczyciela. Długi i niera przekraczający ramy ludzkiego życia. Kończący się czyśćcen. Ale to Nauczyciel jesy w stanie powiedzieć kiedy uczeń dojrzał.

(Łk 6,39-42)
Jezus opowiedział uczniom przypowieść: „Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku», gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata”.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź ro wszystko co mam i posiadam. Z ręki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oďdać jako wyraz mojej miłości. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozpprządzaj tym wszystkim w zgodzie z Jego wolą. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.