(Łk 4,31-37)
Jezus udał się do Kafarnaum, miasta w Galilei, i tam nauczał w szabat. Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jezusa było pełne mocy. A był w synagodze człowiek, który miał w sobie ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć wniebogłosy: „Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boży”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy zły duch rzucił go na środek i wyszedł z niego nie wyrządzając mu żadnej szkody. Wprawiło to wszystkich w zdumienie i mówili między sobą: „Cóż to za słowo? Z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą”. I wieść o Nim rozchodziła się wszędzie po okolicy.

On ma Władzę na światem widzialnym i niewidzialnym

Potrzeba wielkiej pokory i otwartości by zauważyć że w kimś obok mnie jest JEZUS. By odkryć, że przez osobę obok mnie przemawia Bóg. Że ten Jezus z Nazaretu czytając SŁOWO z Biblii mówi o samym sobie.

Jezus przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana”. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: „Czy nie jest to syn Józefa?” Wtedy rzekł do nich: „Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: „Lekarzu, ulecz samego siebie”; dokonajże i tu w swojej ojczyźnie tego, co się wydarzyło, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum”. I dodał: „Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”. Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się. (Łk 4,16-30)

Jezus zna serce człowieka. Było wielu ludzi w potrzebie w czasie klęski suszy i urodzaju. A prorok był posłany do konkretnej wdowy, która zawierzyła. Było wielu chorych, trędowatych, a Bóg pokazał, że uzdrowił kogoś z poza społeczności Izraela – człowieka z Syrii – Naamana. Nauczył go wiary.

Jezus wprost zarzuca im niedowiarstwo. Uderza w strunę pychy. Pragnie ich otrząsnąć z letargu. Jednak zostawia im wolność. Oni wybierają drogą ZABICIA BOGA W ICH ŻYCIU. Niezdrowa pobożność prowadzi do WYGNANIA BOGA. Mieli przed sobą Syna Boga i po Szabatowej „Mszy”, gdy go spotkali Twarzą w Twarz, gdy On się im przedstawił, postanowili Go ZABIĆ!

Trzeba się wciąż modlić o serce otwarte i pełne wiary. O serce gotowe do tego, by dostrzec Boga nawet tam, gdzie najmniej byśmy się go spodziewali. Serce pełne POKORY i POKOJU.

Wiara to spojrzenie poza zasłony codzienności. To czasem pójście w nieznane, choć wydaje się to nie mieć sensu w ludzkim ujęciu. To zdolność do tego, by dać się Bogu pociągnąć. Czasem zrobić krok w przepaść na głos Boga. Patrzeć za zasłonę ŚMIERCI w CEL wędrówki! Tam gdzie wszyscy widza KONIEC, PUSTKĘ i NICOŚĆ. Tam gdzie wszedł Jezus i powrócił przez Zmartwychwstanie. TAM DOPIERO CZEKA NAS PRAWDZIWE SZCZĘŚCIE I ŻYCIE!

Nie chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim. To bowiem głosimy wam jako słowo Pańskie, że my, żywi, pozostawieni na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy pomarli. Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem. Przeto wzajemnie się pocieszajcie tymi słowami. (1 Tes 4,13-18)

Paradoksalnie kończy się to Słowo. Pocieszajcie się wzajemnie słowami: „KIEDYŚ ODEJDZIESZ Z TEGO ŚWIATA” i pójdziesz do lepszego! POCIESZAJCIE się wiadomością o zgonie, którego każdy człowiek doświadczy w końcu w swym życiu. To najszczęśliwsza chwila życia. Człowiek stanie naprzeciw Jezusa tak jak Nazaretańczycy przed Jezusem. Pytanie czy wiara będzie w nas an tyle silna, że za Nim pójdziemy, czy może na tyle silna będzie pycha, że zaprowadzimy Go na skraj przepaści by wyrzucić Go z naszego życia na wieczność!!!

Człowiek wiary, trwający przy Jezusie może się tylko cieszyć z wiadomości, że czeka go śmierć.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź to wszystko co mam i posiadam. Z reki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oddać jako wyraz mojej Miłości. Ty Mamo, która znasz wolę Boga rozporządzaj tym wszystkim, tak jak On chce. Przynieś mi tylko – o Pośredniczko – Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Takie jest przesłanie Jezusa z dzisiejszej Ewangelii. Jezus pokazuje, że grzech rodzi się wówczasz, gdy człowiek z własnej woli pójdzie za pokusą. Zły duch nie ma dostępu do człowieka ot tak, jak przez otwartą furtkę. Człowiek musi mu tą furtkę do serca otworzyć z własnej woli. Rzeczy fizyczne same z siebie nie mają mocy magicznej, czyba że człowiek sam w swoim sercu zapragnie by przez tą rzecz oddać się złu. Zło zaczyna się w sercu człowieka, od decyzji i zło z człowieka WYCHODZI.

Podejście magiczne, podejście podnoszące tradycję ponad naukę Boga, podejscie walki z każym, kto się nie dostosowuje do reguł samej tradycji, jest tak popularne w dzisiejszej Polsce. Taka nasza narodowa wewnętrzna wyprawa krucjaty. Zwalczyć, odepchnąć, przelać krew tych, którzy się nei zgadzają ze schamtem tradycyjnego katolicyzmu polskiego… Taka metoda nie pozostawia miejsca na dialog, na spojrzenie na siebie krytycznym okiem  – czasem nawet osoby niewierzącej. Na znajdowanie dnowych dróg przekazu.

Tradycje same z siebie są ważne – ale maja rolę przypominania – wyrabianai nawyku – by WRACAĆ DO ICH ŹRÓDEŁ I ICH TREŚCI. Tradycje z czegoś wyrosły – z jakiejś prawdy o BOgu. Z czasem nieraz są powykrzywiane. Wierzymyw  Boga, a nie w interpretację Słowa Boga wytworzoną przez tradycję,a  potem nieraz zdeformowaną i postawioną na równi z Bogiem. W takiej sytuacji ludzie tworzą sobie cielca na pustyni.

JEzus w bardzo surowych słowach pokazuje, gdzie powinien być akcent:

 „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi”.

U Jezusa zebrali się faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nieobmytymi rękami. Faryzeusze bowiem, i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych. Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?” Odpowiedział im: „Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi”. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji”. Potem przywołał znowu tłum do siebie i rzekł do niego: „Słuchajcie Mnie, wszyscy, i zrozumcie! Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz to, co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym”. (Mk 7, 1-8a. 14-15. 21-23)

I tak było od początku ludzkości. NAród wybrany wracał do Boga, pilnowany duchowo przez Mojżesza. Jednak gdy tylko Mojżesz zniknał na kilka dni na modlitwę, oni wracali do swoich bożków… Od źródła zycia – od Boga – uciekali do figurek  żelaza, drewna, gliny, które same nie miały życia i życia dać nie mogły… Zawsze trzeba wracać do źródeł i weryfikować tradycję w świetle źródła. TAk by przypadkiem tradycje i ludzkie interpretacje nie dodały, czy nie odjęły czegoś z Objawiania Bożego. Ten relatywizm jest tak popularny dziś. Ta śliskość interpretacji. Poszukiwanie szarych stref… Wyginanie słów Boga i stawianie ich czasem nawet przeciwko Kościołowi. Często Słowa Boga – nie powykrzywine – stawia się jako oskarżenie dla Kościołą – i tak powinno być. I Kościół powinien się oczyszczać. Ale gdy Słowami z Biblii podważa się Dekalog – wówczas trzeba reagować. Podejmować dialog…!

Mojżesz powiedział do ludu: „A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, które uczę was wypełniać, abyście żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan, Bóg waszych ojców. Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy Pana, Boga waszego, które na was nakładam. Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach, powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny”. Bo któryż wielki naród ma bogów tak bliskich, jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? Któryż wielki naród ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję?” (Pwt 4, 1-2. 6-8)

Trzeba żyć w tym przeświadczeniu, że nie mam nic swojego, ze wszystko jest z ręki Boga. Wóczas wszystko Mu oddaję i nie będę tworzył religii an swoją miarę! Takiej, która by wyjaśniała, dlaczego są obszary do których tylko i wyłączeni ja mam prawo i są i takie, do których mogę dopuścić Boga. Wchodzę wtedy w bałwochwalstwo i tworzę sobie hybrydę – bożka na moją miarę… ZAtruwam serce, otwieram furtkę do serca dla złego ducha i pozwlakm mu się tam panoszyć i przychodzić z kolejnymi pokusami…

Prostotoa, pokora i ubóstwo – idąc taka drogą człowiek nei pobłądzi. Bo Ubóstwo, pokora i posłuszeństwo to KRZYŻ. Trwanie w samym środku wydarzeń Zbawienia. Na Krzyż szatan nie ma siły – to jego ostateczna klęska.

Bracia moi umiłowani: Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. Ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń. Przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze. Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie. Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca jest taka: opiekować się sierotami i wdowami w ich utrapieniach i zachować siebie samego nieskażonym wpływami świata. (Jk 1, 17-18. 21b-22. 27)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź to wszytko co mam i posiadam. Z ręki BOga to wszystko pochodzi i jemu to pragnę oddać jako wyraz mojej miłośći. Ty Mamo, która znasz wolę Boga, rozporządzaj tym wszystkim. PRzynieś mi tylko Miłość i Łaskę, a one w zupełności mi wystarczą.

Tyle. Zaproszono tam Jezusa. Po prostu. W radość ważnego życiowego wydarzenia. Tak prosto. Bez intencji cudu. Zaproszono także Maryję – Pośredniczkę mającą niezwykły dostęp do Syna.

Ludzie doświadczają braku i kompromitacji. Mała ilość wina wynikała może z ich małych funduszy weselnych – swoistego ubóstwa…

Jezus wchodzi w ten niedostatek. Droga jednakże wiedzie przez Maryję. Ona – wrażliwa na ludzkie potrzeby (wrażliwa na potrzeby Elżbiety) – teraz słyszy o problemie nowożeńców. I od razu idzie do Syna!

Jezus zna jej serce. Ona prosi Go o pomoc mając w intencji cud… Świadczy o tym przedziwna odpowiedź Jezusa. Jakby nie na pytanie o samo wino… Zwłaszcza te słowa, że nie nadeszła Jego godzina…

Jednakże mimo tak oschłej odpowiedzi Ona wydaje rozporządzenia sługom… Znów przedziwna reakcja. Ona wie że Syn Jej nie odmawia. Ich serca, ich spojrzenia Miłości nie skażonej grzechem, nie wymagają żadnych słów.

Maryja wie, że Syn zaradzi jakoś temu problemowi. Ale niczego nie narzuca. Zróbcie co wam powie… Ona Pośredniczka – zanosi ból serca do Jezusa.

Dochodzi do cudu. Zadziwiającego. Pełnego paradoksu. Woda w wino. Lepsze wino po gorszym (co też świadczyło o niskiej zamożności nowożeńców)

W paradoksie rodzi się wiara. Zaczyna się od pokornej prośby do Boga zanurzonej w ubóstwo serca.

(J 2, 1-11)
W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: „Nie mają już wina”. Jezus Jej odpowiedział: „Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Jeszcze nie nadeszła moja godzina”. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Rzekł do nich Jezus: „Napełnijcie stągwie wodą”. I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: „Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu”. Ci zaś zanieśli. A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem, i nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli, przywołał pana młodego i powiedział do niego: „Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory”.Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

Weź mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź to co mam i posiadam. Z ręki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oddać przez Twe dlonie. Ty Mamo tym wszystkim rozporządzaj według wolo Boga. Przynieś tylko miłość i łaskę, a one w zupelności mi wystarczą.

Jezus rozdaje siebie do cna. Nawet swoje ciało i krew jako pokarm dla ludzi. PRAWDZIWY pokarm, PRAWDZIWY napój. Taki pokarm, po którym gaśnie wszelkie duchowe łaknienie. Taki napój, który nasyca wszelkie ludzkie potrzeby i pargnienia.

Ale bez wiary jest to niesamowicie trudna i niezrozumiała nauka. Jezus rozdaje się do cna, co jest przeciwieństwem egoizmu. Rodaje siebie ale za zasłoną chleba i wina. By tą zasłonę przekroczyć, by zrozumieć że to na prawdę jego Ciało i Krew, potrzeba klucza WIARY. Wiara to wejśćie w coś niedotykalnego, wiara przekracza bariwry fizycznych zasłon.

Inaczej człowiek powie: „Trudna ta nauka”, obróci sie na pięcie i odejdzie…

DUCHA daje życie – CIAŁO NA NIC SIĘ ZDA. W Duchu człowiek żyje w PEŁNI – jest szczęśliwy i spełniony. Duch daje też wiarę i pozwala przekraczać zasłony. Duch obdarza łąską zrozumienia i łąską wiary.

ŁASKA od BOGA – to BÓG musi pociagnąć. Bóg musi człowieka porwać darem łaski. Darem wiary. Od Boga pochodzi WIARA!

DO KOGO MOŻNA PÓJŚĆ, jeśli tylko w JEZUSIE jest cała prawda. Tylko JEZUS ma SŁOWA ŻYCIA WICZNEGO.

W synagodze w Kafarnaum Jezus powiedział: „Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem”. A wielu spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, mówiło: „Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?” Jezus jednak, świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: „To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą”. Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i kto ma Go wydać. Rzekł więc: „Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane przez Ojca”. Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło. Rzekł więc Jezus do Dwunastu: „Czyż i wy chcecie odejść?” Odpowiedział Mu Szymon Piotr: „Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A my uwierzyliśmy i poznaliśmy, że Ty jesteś Świętym Bożym”. (J 6, 55. 60-69)

Bóg nie pociąga też i nie daje łaski człowiekowi wbrew woli. Sznuje wolność człowieka i pozwala mu wybierać. Potrzeba ludzkiej deklaracji, pochodzącej z serca. Zawołania do Boga – CHCĘ ŁASKI WIARY. W całej mej wolności wybieram Ciebie Boże – wybieram drog wiary. PRZYMNÓŻ MI TEJ ŁASKI, PANIE:

Jozue zgromadził w Sychem wszystkie pokolenia Izraela. Wezwał też starszych Izraela, jego książąt, sędziów i zwierzchników, którzy się stawili przed Bogiem. Jozue przemówił wtedy do całego narodu: „Gdyby wam się nie podobało służyć Panu, rozstrzygnijcie dziś, komu służyć chcecie, czy bóstwom, którym służyli wasi przodkowie po drugiej stronie Rzeki, czy też bóstwom Amorytów, w których kraju zamieszkaliście. Ja sam i mój dom służyć chcemy Panu”. Naród wówczas odrzekł tymi słowami: «Dalecy jesteśmy od tego, abyśmy mieli opuścić Pana, a służyć cudzym bogom. Czyż to nie Pan, Bóg nasz, wyprowadził nas i przodków naszych z ziemi egipskiej, z domu niewoli? Czyż nie On przed oczyma naszymi uczynił wielkie znaki i ochraniał nas przez całą drogę, którą szliśmy, i wśród wszystkich ludów, pomiędzy którymi przechodziliśmy? My również chcemy służyć Panu, bo On jest naszym Bogiem”. (Joz 24, 1-2a. 15-17. 18b)

Pójście za Bogiem przynosi pokój i radosć. Taki człowiek nie potrafi tego zachować dla siebie. Woła pośród ludzi swoimi wargami i swoim życiem:

Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy,
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem,
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Oczy Pana zwrócone na sprawiedliwych,
uszy Jego otwarte na ich wołanie.
Pan zwraca swe oblicze przeciw zło czyniącym,
by pamięć o nich wymazać z ziemi.

Pan słyszy wołających o pomoc
i ratuje ich od wszelkiej udręki.
Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu,
ocala upadłych na duchu.Liczne są nieszczęścia, które cierpi sprawiedliwy,
ale Pan go ze wszystkich wybawia.
On czuwa nad każdą jego kością
i żadna z nich nie zostanie złamana.

Zło sprowadza śmierć na grzesznika,
wrogów sprawiedliwego spotka kara.
Pan odkupi dusze sług swoich,
nie zazna kary, kto się do Niego ucieka.
(Ps 34 (33), 2-3. 16-17. 18-19. 20-21. 22-23)

Owocem wiary są relacje pokazujące relację Trójcy Świętej – zwłaszcza w małżeństwie. MIŁOŚĆ MAŁŻEŃSKA – to OBRAZ MIŁOŚCI TRÓJCY! To wielkie wyzwanie i powołanie. Zwłaszcza dziś, gdy ta miłość jest tak atakowana, tak krucha, nietrwała. Gdy zagraża jej tyle egoizmu ze strony małżonków. Egoizmu w który wpycha świat. JEDNOŚĆ! Owocem głebokiej miłości małżeńskiej jest niezrozerwalana jedność płynąca z małżeńskiej miłości…

Bracia: Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej. Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus – Głową Kościoła: On – Zbawca Ciała. Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom – we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby samemu sobie przedstawić Kościół jako chwalebny, niemający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany. Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus – Kościół, bo jesteśmy członkami Jego Ciała. Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem. Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła. (Ef 5, 21-32)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją i pamięć, weź mój rozum, małżeństwo, relację, wszystko co mam i posiadam. Wszystko to pochodzi z ręki Boga. Jemu to pragnę oddać jako wyraz mojej miłości, pokory i służby. Ty MAMO, która znasz wolę Ojca, rozporządzaj tym wszystkim. Spraw by owocowało, by było odblaskiem Boga w świecie. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą. Łaskę wiary, łąskę Jedności małżeńskiej.

Jezus powiedział do swoich uczniów:” Zaprawdę, powiadam wam: Bogatemu trudno będzie wejść do królestwa niebieskiego. Jeszcze raz wam powiadam: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego”. Gdy uczniowie to usłyszeli, bardzo się przerazili i pytali:” Któż więc może być zbawiony?” Jezus spojrzał na nich i rzekł: „U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe”. Wtedy Piotr rzekł do Niego: ” Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?” Jezus zaś rzekł do nich: „Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, aby sądzić dwanaście szczepów Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci, siostry, ojca, matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne posiądzie na własność. Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi”. (Mt 19, 23-30)

U ludzi to niemożliwe, ale u Boga możliwe. Na tym właśnie polega problem BOGACTWA, o którym mówi Jezus. Bogactwa które pokazali też uczniowie. Jak człowiek może się zbawić!!! Jak może sobie „zarobić” na luksus zbawienia. To bogactwo o którym mówi Jezus to patrzenie na życie jako na świat rzeczy, umiejetności, talentów, które JA SAM SWOIMI SIŁAMI osbie wypracowałem. One są moje. One należą do mojego skarbca, bo JA SAM….

Z taką postawą nie idzie się ku zbawieniu.

Pierwszym krokiem do ZBAWIENIA jest uznanie że to nei ja sam. Że to BÓG MI TO DAŁ. Dał mi każdy oddech, każdą kroplę krwi, każdy włos, myśl. Postawił mnie w tym miejscu, dał się urodzić, dał takich rodziców, wychowawców i talenty. Od Niego to wszystko pochodzi a ja tylko ejstem Jego sługą i współpracownikiem.

Piotr targuje się z Jezusem. Zainwestowałem wszystko co mam w Ciebie Jezu. Jaki ejst zwrot z takiej inwestycji. Właściwy początek i właściwa perspektywa. Gdy poświecisz to co posiadasz, gdy oddasz to Bogu, On to pomnoży. Jezus pokazuje, że największym przywiązaniem jest relacja do innych ludzi, że najtrudniej tutaj oddać coś Bogu. Najpierw wymienia ludzi, a na samym końcu majątek finansowy.

Weź Mamo i przyjmij całą wolnosć moją, wolę moją, pamieć i rozum. Weź to wszystko co mam i posiadam, z ręki Boga WSZYSTKO TO POCHODZI. JEMU TO PRAGNĘ ODDAĆ. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzja tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę o one w zupełnosći mi wystarczą.

Do takiej postawy wzywa dziś Ewangelia. Do prawdziwego ubóstwa. Mogę być zamożnym człowiekiem i być ubogim przed Bogiem. Mogę być żebrakuem na ulicy i zachowywać się jak mlodzieniec z Ewangelii.

Uznać, że nie mam nic swojego. Wszystko, co mam i posiadam jest z ręki Boga. Jezus chciał pokazać postawę serca. Gotowość na wypełnienie woli Boga. Na FIAT na wzór Maryi.

Młodzieniec ma swiat swoich osiągnięć i posiadania. Ma też świat religijności. Stoi każdą z nóg gdzieś indziej. Nie uznał, że to, co posiada pochodzi od Boga. To rozdarcie wykorzystuje zły duch. Pociąga i zwìązuje serce z tym co materialne i wciąga w smutek!

On chce odciągnąć od Boga i wprowadzić w rozpacz.

Pewien człowiek podszedł do Jezusa i zapytał: „Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?” Odpowiedział mu: „Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania”. Zapytał Go: „Które?” Jezus odpowiedział: „Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego”. Odrzekł Mu młodzieniec: ” Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?” Jezus mu odpowiedział: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!” Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości. (Mt 19, 16-22)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Wež to wszystko, co mam i posiadam. Uznaję że wszystko to pochodzi z ręki Boga. Ztych Jego darów chcę Jemu złożyć ofiarę. Ty Mamo, która znasz Jego wolę rozporządzaj tym wszystkim. Przygotuj to jako ofiarę miłą Bogu. Przynieś mi tylko Miłość i łaskę a to w zupełności mi wystarczy.

Taki jest cel kazdego czlowieka na Ziemi. Maryja, wyniesiona do godności Krolowej Nieba i Ziemi. Wlaśnie Ona wielbi Boga swoim życiem, swoimi wyborami, sposobem w jaki odpowiada Bogu na Jego wezwanie i wołanie.

Słucha Boga. Jest otwarta na Jego głos, na glos Anioła. Bog wzywa Ja do rzeczy qielkich bezpośrednio i ona odpowiada Tak.

Odpowiada Bogu konkretnie i nie cofa swej decyzji. Idzie cała w to, co Bóg Jej proponuje.

Ale w innych sprawach także rozeznaje co jest lepsze, co jest „ku większej chwale” ku Milości. Nie musiala iść do Ain Karim do Elżbiety. Rozeznała jednak w sercu że to będzie ku chwale Boga.

To u progu domu Elżbiety wyśpiewuje swój hymn uwielbienia.

Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”. Wtedy Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. święte jest Jego imię, A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak przyobiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki”. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu. (Łk 1, 39-56)

Św Ignacy podaje drogę dokonywania wyborów w życiu. Możliwe że patrzył w Nią jako we wzór Tej, ktora podążała zawsze za glosem Boga…

Co jeśli czlowiek wybrał w ważnej sprawie w sposób nieuporzadkowany. Pozostaje rozmowa z Bogiem – pelna pokory i stawania w prawdzie. Życie w zgodzie z tym wyborem. Kazdy sakrament uzdalnia łaskami do życia na drodze, którą się podąża. Cżlowiek świadom swego wyboru powinien się modlić, pokutować i starać się być jak najlepszym na drodze, którą podjął.

Maryja poszla drogą macierzyństwa, małżeństwa. Cała ta rodzina jest święta. Ona i Jej mąż Józef. Razem wychowywali Syna Boga – Świętego Świętych – Jezusa. Poszła za tym, gdzie Bóg ją zawołał.

Gdy człowiek postawi coś wyżej niż Boga, wówczas zly duch to wykorzystuje i odwodzi czlowieka od pójscia za głosem Boga. Tak było w przypadku bogatego młodzieńca z Ewagelii. Jezus go zawołał, ale ten nie chciał poświęcić swych bogactw dla Jezusa. Postawił je wyżej niż głos Boga. Może odlożył pójście za Jezusem na później… Ale cechą nie podjecia wołanoa Boga jest SMUTEK. Cechą pójścia za Bogiem jest radość. Szczególnie ta wewnętrzna ale nieraz uzewnętrzniona jak w dzisiejszej Ewangelii, gdy Maryja z radoscią śpiewa, Elżbieta się raduje, a Jan tańczy. Czy też w historii Dawida sprowadzającego Arkę i tańczącego…

Bóg jest większy od ludzkich wyborów. Tylko On potrafi przemienić smutek ludzkich błędów w radość świetego życia.

Taki jest też klima Apokalipsy. Nadzieja. Duch Boży nigdy czlowieka nie pogrąża. Wskazuje mu drogę ku uwolnieniu i radości. Czssto jest to kręta i wąska ścieżka ale zawsze KU GÓRZE.

W Apokalipsie – niby klęska, koniec, porażka – a jednak to nowy wielki poczatek Zbawienia!

Świątynia Boga w niebie się otwarła, i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego świątyni. Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. Ukazał się też inny znak na niebie: Oto wielki Smok ognisty; ma siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Ogon jego zmiata trzecią część gwiazd z nieba i rzucił je na ziemię. Smok stanął przed mającą urodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecko. I porodziła syna – mężczyznę, który będzie pasł wszystkie narody rózgą żelazną. Dziecko jej zostało porwane do Boga i do Jego tronu. Niewiasta zaś zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga. I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca” (Ap 11, 19a; 12, 1. 3-6a. 10ab)

Wniebowzieta Mamo, weź i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z ręki Boga wszystko to pochodzi i Jemu to pragnę oddać przez Twe ręce. Ty, Mamo, tym rozporządzaj. Przygotuj to jako dar doakonaly na ołtarz Boga w Niebie. Przynieś mi tylko Milość i Łaskę a one w zupelności mi wystarczą.

Jest w człowieku cały czas chęć targowania się z Bogiem. Ile muszę zapłacić żeby mieć ubezpieczenie na Niebo i potem mieć możliwość spokojnego oddawania się życiu bez ograniczeń. To jedna z postaw która wywołałą furię Jezusa. To właśnie czynienie z domu Boga targowiska, gdzie wszystko ma swoją cenę – nawet przychylność Boga – doprowadziła do tego, że Jezus zdemolował targowisko w świątyni. Podobny jest punkt wyjścia w dyskusji Piotra z Jezsem dziś w Ewangelii.

Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?” Jezus mu odrzekł: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby dług w ten sposób odzyskać. Wtedy sługa padł mu do stóp i prosił go: „Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam”. Pan ulitował się nad owym sługą, uwolnił go i dług mu darował. Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: „Oddaj, coś winien!” Jego współsługa padł przed nim i prosił go: „Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie”. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego, widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego, wezwawszy go, rzekł mu: „Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?” I uniósłszy się gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”. Gdy Jezus dokończył tych mów, opuścił Galileę i przeniósł się w granice Judei za Jordan. (Mt 18, 21 – 19, 1)

Nauka Jezusa jest zupełeni inna. Odwrotna do myślenia o targowaniu się z Bogiem. Jezus mówi właśnie, że OSTATNI będą pierwszymi. Że KTO WYTRWA DO KOŃCA…

Tu nie ma ubezpieczenia. Progu dobra powyżej którego już wszystko jest zapewnione i nie można spaść w dół. Owszem ćwiczenie się w dobrym. Praktykowanie dobra latami. Pielęgnowanie życia modlitwy pozwala wyćwiczyć duszę, by ostatnich chwilach życia nie zaprzepaściłą wszystkiego. Życie sakramentami uwrażliwia na pokusy i uwydatnia ich wpływ na człowieka. Pozwala się chronić. Dlatego też postawa że nawrócę się na koniec życia – jeszcze starczy mi czasu – też jest wysoce niebezpieczna duchowo.

Jezus wzywa swoich słcuhaczy do codziennego, mozolnego wspinania się na szczyt Góry – która nosi nazwę Zbawienie. Pokazuje nam, że z Jego strony zawsze otrzymamy pomoc i łaskę przebaczenia. Zaczynać należy do swojego serca. Ale też nie targować się z Bogiem. Być przejrzystym. Tak jak miłosierdzia doświadczam za darmo w Spowiedzi Świętej, tak i ja ma być Kapłanem na mocy Chrztu, gdy ktoś przychodzi do mnie po „rozgrzeszenie”. Przebaczyć z serca.

Jako chrześcijanin, świadomy zła, muszę też być swiadom, że moje grzechy mogą nieść w sobie dużo większy ciężar niż osób które są dalej od Kościołą lub poza nim. To co Bóg mi wybacza może nieść w sobie dużo większy ciężar grzechu, niż nieświadome działanie drugiego człowieka wobec mnie. Człowieka, który może nawet nie rozumie, że uczynił coś złego mnie i Bogu. Te same czyny mogą mieć zupełnie różny ciężar. Zależy do świadomosći i duchowej dojrzełości człowieka. Od Intencji. To jest czynnik rozróżniajaćy ciężar grzechu.

Jeszcze innym aspektem jest to, że tylko Bóg widzi serce człowieka i tylko On może SPRAWIEDLIWIE OSĄDZIĆ I UKARAĆ. Człowiek, który stawia siebie w tej roli staje się BAŁWOCHWALCĄ. Wchodzi w SPIRALĘ GRZECHÓW.

Siedemdziesiąt Siedem razy – ZAWSZE PRZEBACZAĆ I ZOSTAWIĆ BOGU ZBADANIE INTENCJI SERCA TEG, KTO WOBEC MNIE ZAWINIŁ I ROZLICZENIE RACHUNKU KRZYWD. Tylko Bóg zna historię winowajcy, zna intencje serca, wie jaki procent decyzji o złu był w pełni dobrowolny i intencjonalny. Żaden człowiek nie ejst w stanie tego ocenić.

Ostatni aspekt który można zobaczyć w tym słowie to ŚWIADECTWO. Postawa bohatera przypowieści – zgorszyła WSPÓŁSŁUGI! Zasmuciła ich… Ten człowiek złożył złe świadectwo. Jednak Ci ludzie się nie mścili. Poszli i opowiedzieli swój ból i żal Panu… Gdy ktoś mnie zgorszy, skrzywdzi, zrani – to właśnie od rozmowy z Panem powinienem zacząć!

Weź Mamo i pryjmij całą wolnosć moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam, z ręki Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oddać przez Twe Matczyne ręce. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca wobec mnie, rozporządzaj tym wszystkim. Pośredniczko, przynieś mi tylko Miłość i Łaskę, a one w zupełności mi wystarczą.

Jezus zabiera ich z codzienności. Idzie z nimi w przestrzeń odosobnienia, oddzielenia, samotności. On wybiera. To jezus wybrał tych uczniów, wybrał czas i miejsce. To On jest architektem Przemienienia.

Każdy z nas wchodzi na Tabor w każdej Eucharystii. Tylko malo kto uświadamia sobie gdzie jest i co się dzieje. Rozproszone myśli, rutynowo wypowiadane słowa. Czasem bez ładu, składu i sensu – jak Apostołowie.

Gdy odkryje się Tabor. Doświadczy się spotkania z panem to człowiek chciałby rozbić tam namiot. ale Eucharystia ma swóh rytm i czas i rozszyla