Archiwa tagu: pycha

26. Tomasz

16 sobota maj 2020

Posted by in 04. Spotkanie z kościołem, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , ,

Jezus najprawdopodobniej objawił sie Matce, potem niewiastom, które przekazały wiadomość Apostołom. Objawił sie uczniom podążającym do Emaus, by wreszcie ukazać się kościołowi zgromadzonemu w niedzielny wieczór w Wieczerniku. W tym gronie zabrakło Tomasza. Pan tak chciał. By pokazać nam, by w każdym z nas było coś z Tomasza. Niedowierzanie. Poszukiwanie i badanie prawdy. Duchowa ostrożność!

Tomasz UWIERZYŁ DOPIERO GDY DOŚWIADCZYŁ SPOTKANIA Z PANEM. Jeśli nie doświadczysz tego spotkania – fizycznie, czy tak jak dziś to możliwe – w głębi ducha, wówczasz twoja wiara będzie jak mitologia. Jezus pragnie by każdy z nas uznał Go za swego Pana i Zbawiciela, by powtórzył słowa św. Tomasza.

DOŚWIADCZENIE spotkania zaprowadziło go daleko do Indii, gdzie oddał życie za Jezusa. Doświadczył spotkanai z żywym Panem, uwierzył i poszedł w mocy Ducha. Był wolny. Miał swoją autonomię. Mógł odrzucić. A jednak wszedł w relację ze Zmartwychwstałym i we wspólnotę Kościoła. Bóg udziela się człowiekowi we wspólnocie i poprzez wspólnotę.

List apostolski powie nawet że: „Jesteśmy WSPÓŁOBYWATELAMI ŚWIĘTYCH”. Spoiwem które łączy to Państwo, to Królestwo jest osoba Króla – JEZUSA!

W czasie ostatniej wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”. (J 17,20-26)

Jezus posyła ich potem do głoszenia jako wspólnotę Kościołą. Nie osobno, ale w grupach, po dwóch lub więcej. A jednak każdy w głębi serca słyszy polecenie, wołanie Boga indywidulanie. Każdy też odpowiada za swoje włąsne decyzje. Jesus tak gorąco modlił się o jedność tej WSPÓLNOTY KOŚCIOŁA – wspólnoty głosicieli Ewangelii.

W opisie ewangelicznym sytuacji TOMASZA uderza jedno ze stwierdzeń. Tomasz NIE BYŁ Z NIMI, gdy przyszedł PAN. Poszedł własnymi drogami. Nie trwał we wspólnocie. Nie dzielił razem z nimi smutku po stracie Pana. I tak na prawdę to tylko ON stracił. Bo wspólnota spotkała Pana, ON był gdzieś poza Wieczernikiem i ominęło go to! Pozbawił sam siebie niezwykłego doświadczenia spotkania z żywym Bogiem.

Jezus przychodzi do człowieka w pokorze – wręcz w kenozie – a postawa buntownicza nie ma w sobie pokory – opiera się mocno na egoizmie i pysze. Prowadzi w wybujały indywidualizm – JA JA JA….

Więcej pokory jest w trzymaniu sie razem mimo różnic, mimo niesnanesk, mimo wzburzenia czy różnic w podejściu i postrzeganiu. Sposobu przekazywania prawd wiary. Niezwykle wymownie mówi o tym życie św. Andrzeja Boboli. Wielkiego orędownika jedności chrześcijaństwa, który za tą sprawę przelał krew.

Upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli. Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory. Myślę o tym, co każdy z was mówi: „Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa”. Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni? Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża. Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia. (1 Kor 1,10-13.17-18)

Tomasz nawet po tym, jak ogłoszono mu nformację o spotkaniu z Panem zaczyna stawiać Bogu warunki. Znów – tak jakby to Bogu i kościołowi miało zalezęć na ubłąganiu jego wiary. „Jeżeli nie zobaczę….”, „Jeżeli nie dotknę….” to co?

To tak na prawdę sam na tym stracisz i ucierpisz. Duchowa chciwosć może cię sprowadzić na manowce. Reakcja warunkowa na świadectwo to w pewnym sensie wystawianie Boga na próbę.

Na szczęście Bóg jest samą miłoscią i miłosierdziem – nie przestaje poszukiwać drogi do serca każdego człowieka. Także takeigo zbuntowanego i wystawiajacego Go na próbę. Im większe zamknięcie i zatwardziałoś, tym jednak trudniej Bogu dotrzeć do serca człowieka. Bo Bóg nigdy nie przekroczy wolności człowieka.

Jezus mimo wszystko przychodzi i przekonuje Tomasza. Daje mu wybór. Podejdź, zbadaj, spróbuj. Nie naciska. Skąłda propozycję. Ukazuje Siebie.

[ĆD 305]

O siódmym objawieniu

Jan 20,24-29

Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: „Widzieliśmy Pana”. Ale on rzekł do nich: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”.

A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: „Pokój wam!” Następnie rzekł do Tomasza: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: „Pan mój i Bóg mój!” Powiedział mu Jezus: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Pierwszy. Św. Tomasz niewierny, był bowiem nieobecny podczas poprzedniego ukazania się Jezusa, mówi: „Jeśli Go nie ujrzę, nie uwierzę”.

Drugi. Po ośmiu dniach ukazuje się im Jezus, też przy drzwiach zamkniętych, i mówi do św. Tomasza: „Włóż tu palec twoi i oglądaj prawdę, a nie bądź niewierny, ale wierny”.

Trzeci. Św. Tomasz uwierzył i powiedział: „Pan mój i Bóg mój”. A Chrystus powiedział doń: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Pragnę Panie byś był moim osobistym PANEM i ZBAWICIELEM. Pragnę Tobie oddać moje życie. Wszelkie jego aspekty.

36. Apostołowie

03 piątek kwi 2020

Posted by in 10. Zdrada Apostołów, TYDZIEŃ III, Wielki Post 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

Dzisiejsze Słowo pokazuje postawy wobec Boga. Szczególnie niebezpieczna postawa ukazana jest w Ewangelii – pycha wobec Jezusa. Chęć wpasowania Jezusa w swoje własne ramy i w swój własny zestaw pojęć i sposobów zachowania jakiego człowiek oczekuje od Boga.

Najbardziej wyraźnie różnicę w tego typu postawie widać w postawach Piotra i Judasza wobec Jezusa. Przed Wydaniem Jezusa w Ogrodzie Oliwnym obaj zdradzają. w inny sposób jednak ich grzech jest porównywalny. Obaj są w Wieczerniku. Obaj doświadczają bliskości Jezusa. Obaj mają dostęp do Jego nauki. Jezus nawet mocniej karci Piotra a Judasza woła ciągle do opamiętania i nawrócenia.

W czasie aresztowania wszyscy Apostołowie uciekają i chowają się. Kompromitacja Jezusa, dodatkowy krzyż i ból. Osamotnienie. Ale jest Miłość Ojca – i to wystarcza. Dla człowieka Miłość wystarcza, ale tylko dla tego, kto jej zaufa i zawierzy jak dziecko.

PIOTR

Wcześniej taki pewny siebie. Chciał ubrać Jezusa w swoją wizję – „Panie nie przyjdzie to na Ciebie” i został boleśnie skarcony – „Zejdź mi z ozu szatanie”

Zaklinał się w Wieczerniku, że pójdzie z Jezusem nawet na śmierć. Potem śpi w Getsemani i ucieka. A w Pałacu Arcykapłana 3 razy zapiera się Jezusa przed innymi.

Nadzieja Mistrza na poprowadzenie Apostołów.

Ale nawraca się dzięki ufnej postawie, postawie skruchy, uznając Jezusa za Pana. POKORA! – TO JEST KLUCZ! Gwarancja uwolnienia spod władzy Kusiciela. On nienawidzi tej postawy, bo nie może nic zrobić człowiekowi.

Od Piotra można się uczyć że zbytnia pewność SIEBIE prowadzi w końcu do Lęku i Strachu a w efekcie do upadku. Tak było też u Piłata i Judasza. Piłat pewny swych umiejętności polityk, negocjator przegrał z Sanhedrynem, który otworzył się na działanie złego ducha. Judasz liczył pewnie na militarne silne królestwo pod rządami Jezusa. Na dobrą pozycję u Jego boku. Ale Wieczernik – gdzie Jezus obmywa im nogi i mówi o Królestwie w sercu przekreśla ostatnią szansę na splendor i władzę.

„Wszystkie troski trzeba przenieść na PANA, gdyż Jemu na mnie zależy. Trzeba mi czuwać i być pokornym. (parafraza 1P 5,5-9)

List Piotra – tego, który doświadczył zdrady Pana i doświadczył przebaczenia gdy się uniżył w pokorze jak dziecko.

JUDASZ

Judasz gdy się dowiedział, że Piłat skazał Jezusa wpadł w rozpacz. Może myślał, że wypróbuje Jezusa. Postawi Go w sytuacji, gdzie Jezus okaże swe Boskie moce i pokona Rzymian zostając Królem. Był blisko Pana. Wiedział, że Jezus jest bez grzechu. Szedł z Ewangelią jako jeden z siedemdziesięciu dwóch. Widział jaką moc ma Ewangelia. Teraz sprzedał Jezusa – może chciał sprowokować Go do rewolucji. A tym czasem ten sam Pan został skazany na śmierć. Judasz w przeciwieństwie do Piotra wpadł w ROZPACZ.

Jako jedyny po aresztowaniu przyznał się do Jezusa! Poszedł przed oblicze Wysokiej Rady i  tam chciał odkupić swą winę – oddać im pieniądze za które sprzedał Jezusa. Rzucił im je. Jednakże nie spotkał się z miłosierdziem, ale z ignorancją i odepchnięciem. Wpadł w rozpacz i powiesił się.

Kolejny cios w serce Pana. Apostoł. Z najbliższego grona – popełnia samobójstwo.

Pan chciał także ten krzyż przyjąć na siebie. Jeden z Jego „biskupów” odbiera sobie życie… Miłość się nie zabezpiecza. Nie ubezpiecza i asekuruje, by bronić swej wielkości. Miłość jest WIELKA i NIESKOŃCZONA. Nie potrzeba jej tego udowadniać. Dlatego wyraża się w pokorze, ubóstwie i zależności.

MIŁOŚĆ JEST WOLNA!

Jezus napominał Judasza. Widział i znał jego serce. Wiedział, że narasta w nim nieufność. Ale Bóg daje człowiekowi WOLNOŚĆ. I szanuje tą wolność. Miłość wobec ludzkiej wolności nie może nic zrobić. Jeśli człowiek nie chce dopuścić do siebie Boga, to nie dopuści…

Judasz dostał wszystko – jako Apostoł. Od powołania aż po Wieczernik. Jezus nie pozbawił go niczego. Nie zepchnął na boczny tor. Wołał do jego serca przez całe trzy lata. Pokazywał mu czym jest Miłość. Nie pomogło!

Pan napominał go nawet w czasie aresztowania – „PRZYJACIELU! Po coś przyszedł!”-zastanów się Judaszu co ty robisz!

Judasz otworzył się na szatana i przyjął postawy złego. Widać to szczególnie w Betanii. Ze swą fałszywą pokorą troszczy się o biednych, by pieniądze trafiły do trzosu. Ewangelii powie też, że Judasz był złodziejem i podkradał pieniądze z trzosu.

To musiało straszliwie zaboleć Pana. Przyjaciel. Najbliższy! To jestem ja! Powołany. Przeprowadzony przez tyle niezwykłych doświadczeń. Karmiony sakramentami. Wychowywany przez Pana od młodości.

We wszystkich Apostołach szatan miał swoje poletko. Widać to szczególnie w Wieczerniku gdzie WSZYSCY! się zarzekali, że nie odstąpią od Pana! Ale w Judaszu szatan miał szczególne przestrzenie działania – pycha podsycała chciwość i ogromne nadzieje kariery przy Mesjaszu. Mając trzos wykradał. Ciągle trwał gdzieś na uboczu nie otworzył nigdy do końca swego serca na Pana. Wszedł w wyrachowanie w swym grzechu.

Ewangelizował – powtarzał naukę Pana, ale jej nie zgłębiał – nie wchodził w nią sam! Potem coraz bardziej oddalał się od Mistrza, bo malały jego nadzieje na karierę u Jego boku.

Nadzieje odżyły przy wjeździe do Jerozolimy. Może wtedy pomyślał, że jeden z dwunastu tronów już jest tak blisko. A potem kompletna klapa w Wieczerniku. Ten, który przy wiwatującym tłumie wjechał do Jeruzalem teraz mówi o swej śmierci, myje im nogi jak najgorszy niewolnik i mówi, że to jest właśnie Jego Królowanie. Nadzieje upadły. Trzy lata inwestowania w tron mesjański przepadły…

Judasz nie wszedł w głębię Słowa Pana. Zatrzymał się na cudach, mocy Pana. Na tym co tylko zewnętrzne. Wyciągał ze słów Pana słowo o Królestwie, ale błędnie je rozumiał.

Judasz w przeciwieństwie do innych Apostołów prowadził podwójne życie. Inni Apostołowie słuchali Pana. potykali się przewracali jak uczące się chodzić dzieci. Judasz w pewnym momencie zaczął prowadzić wyrachowaną zimną grę… Zamknął swe serce na Pana. Potknięcia innych Apostołów wyszły im na dobre – bo uznali z pokorą swą słabość i coraz mocniej zdali się na moc z wysoka. Judaszowi potknięcie wyszło na złe. Chciał po swojemu uzyskać przebaczenie za pieniądze przed Wysoką Radą. Nie zwrócił się do Pana. Wpadł w rozpacz i odebrał sobie życie.

Gdy zgrzeszę trzeba mi polegać na PANU a NIE NA LUDZIACH!

Szatan doprowadził Judasz do kłamliwych myśli: „Nie masz nawet czego szukać u Pana, zdradziłeś Go! Nic ci już nie pomoże. Dla ciebie nie ma przebaczenia!”

Najpierw kusiciel nęcił sławą, splendorem, zaszczytami, tronem. Teraz straszy brakiem przebaczenia. Wpędza w rozpacz.

Judasz nie uwierzył i nie przylgnął d Miłości, dlatego szatan ma dostęp do jego serca. Dlatego szatan ciągle wzbudza niepokój w sercu Judasza. Ciągle go kąsa, by doprowadzić tego człowieka do zguby. Człowieka tak bliskiego Panu.

Piotr zaufał Panu, Judasz nie! To jest całą różnica. Zrozumienie KIM JEST JEZUS. Tyle! Bóg zawsze jest większy! Zawsze! Nawrócenie to nie dzieło człowieka.

Trzeba mi przychodzić jak dziecko do Boga. Przychodzić po upadku. Wgramolić się na Jego kolana. Uznać przed Nim, że zbłądziłem i wtulić się w Tatę – Abba.

Bóg wtedy mówi:

„Przylgnął do mnie, więc go zbawię (Ps 91)”

Choćbym był cały umorusany w bagnie i wspinał się na kolana Ojca – to nie ma dla Niego znaczenia. Tym bardziej Go to wzrusza.

Trzeba mi wołać wciąż: „JEZU UFAM TOBIE”

 

 

 

 

 

47. Pustynia i milczenie

19 środa lut 2020

Posted by in 14. Kuszenie na pustyni, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Jezus wychowywany przez Józefa.

Przez człowieka, który na kartach Biblii nie wypowiada nawet jednego Słowa. Jest nastawiony na słuchanie. Mówi czynami a nie Słowami – mówi swym posłuszeństwem. By taka postawa została zbudowana w człowieku potrzeba czasu w milczeniu, zasłuchaniu – potrzeba przestrzeni pustyni.

Niezywkle od drodze słuchania mówi dziś I czytanie:

Wiedzcie, bracia moi umiłowani: każdy człowiek winien być chętny do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do gniewu. Gniew bowiem męża nie wypełnia sprawiedliwości Bożej. Odrzućcie przeto wszystko, co nieczyste, oraz cały bezmiar zła, a przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze. Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie. Jeżeli bowiem ktoś tylko przysłuchuje się słowu, a nie wypełnia go, podobny jest do męża oglądającego w lustrze swe naturalne odbicie. Bo przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał, jakim był. Kto zaś pilnie rozważa doskonałe Prawo, Prawo wolności, i wytrwa w nim, ten nie jest słuchaczem skłonnym do zapominania, ale wykonawcą dzieła; wypełniając je, otrzyma błogosławieństwo. Jeżeli ktoś uważa się za człowieka religijnego, lecz łudząc serce swoje, nie powściąga swego języka, to pobożność jego pozbawiona jest podstaw. Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca jest taka: opiekować się sierotami i wdowami w ich utrapieniach i zachować siebie samego nieskażonym wpływami świata. (Jk 1, 19-27)

Jezus także udał się u początku swej działalnosci na pustynię, by tam milczeć i modlić się poszcząc przez 40 dni. Na koniec tych niezwykłych rekolekcji Jezusa majacych miejsce przed publiczną działalnością zaczynaja się kuszenia.

40 dni – wszystko ma swój czas i rytm. Każda rzecz ma swój czas. Także wzrost, rozwój i uzdrowienie człowieka ma swój spokojny rytm. Nie wszystko dzieje się od razu. Bóg poddaje wszystko procesowi wzrostu i rozwoju – łączenie ze swoim Synem. Cześto Bóg działa na osobnści, na pustyni, nie na pokaz. On lubi niezwykłą intymnośc z człowiekiem.

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje taki włąsnie proces uzdrawiania – kilka etapów ku uzdrowieniu na osobności od tłumu:

Jezus i uczniowie przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: „Czy coś widzisz?” A gdy ten przejrzał, powiedział: „Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa”. Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie. Jezus odesłał go do domu ze słowami: „Tylko do wsi nie wstępuj!” (Mk 8, 22-26)

Z chrztu, z czasu pustyni trzeba pójść dalej – nie wracać do tej samej prezstrzeni – nie do tej samej wioski. Nowy człowiek nowa przestrzeń działania, nowe życie.

Św Ignacy prowadzi w II tygodniu na pustynię razem z Jezusem, by zasmakować takiej właśnie drogi – współlosu z Panem:

[ĆD 274]:

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu.[ĆD 46]

Wprowadzenie 1. Przypomnieć sobie historię tego, co mam kontemplować.

O tym, jak Chrystus był kuszony.

Pisze św. Łukasz 4,1-13 i św. Mateusz 4,1-11.

Jezus pełen Ducha Świętego powrócił znad Jordanu i czterdzieści dni przebywał w Duchu na pustyni, gdzie był kuszony przez diabła. Nic w owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód.

Rzekł Mu wtedy diabeł: „Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby się stał chlebem”. Odpowiedział mu Jezus: „Napisane jest: «Nie samym chlebem żyje człowiek»”.

Wówczas wyprowadził Go w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł diabeł do Niego: „Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je odstąpić, komu chcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje”. Lecz Jezus mu odrzekł: „Napisane jest: «Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz»”.

Zaprowadził Go też do Jerozolimy, postawił na narożniku świątyni i rzekł do Niego: „Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: «Aniołom swoim rozkaże o Tobie, żeby Cię strzegli, i na rękach nosić Cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień»”. Lecz Jezus mu odparł: „Powiedziano: «Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego»”. Gdy diabeł dokończył całego kuszenia, odstąpił od Niego aż do czasu. (Łk 4,1-13)

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało… [ĆD 103]

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę… [ĆD 104]

Punkt pierwszy. Gdy został ochrzczony, był na pustyni, gdzie pościł przez 40 dni i 40 nocy.

Na pustynię prowadzi Jezusa Duch Święty.

40 dni pustyni nawiązuje też do 40 lat wędrówki Izraela przez pustynię do ziemi obiecanej.

Jezus umartwia swe ciało, by ćwiczyć takze swego ducha. By ćwiczyć swe opanowanie. Jak żołnierz uczy się władania bronią, tak Jezus pokazuje jak wygladają ćwiczenia na polach walki duchowej. To ćwiczenia w poście, modlitwie i milczeniu, w czasie odosobnienia i samotności.

Punkt drugi. Był kuszony przez nieprzyjaciela trzy razy. „Przystąpiwszy do niego kusiciel rzekł mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie obróciły się w chleb. – Rzuć się na dół. – Wszystko to, co widzisz, dam ci, jeśli upadłszy na ziemię oddasz mi pokłon”.

Szatan przychodzi by Go necić. Próbuje Go odciągnac od woli Ojca. Uczynić z niego gwiazdora, sprawić by się poddał przed samym końcem, by zaczął próbować Boga. Nęci Go bogactwami. Odchodzi potem od Niego do czasu – do czasu Ogrójca. Tam zacznie straszyć. Będzie atakował, aż do ostatniej chwili życia. Próbował wywoałać poczucie bezcelowości i bezsensu. Będzie nawet wołałą by Jezus w ostatniej chwili zrezygnował i zszedł z krzyża.

Szatan kusi. Najpierw łątwym chlebem. Drogą na skróty. Tak jak izraelowi wędrujacemu przez pustynię Bóg dawał mannę na jeden dzień, tak też trzeba zrozumieć odpowiedź Jezusa. Nie ma łatwego chleba, trzeba każdego dnia na nowo zaufać Ojcu i przyjać ten chelb powszedni na dzisiaj. Być tu i teraz. Nie biec w przyszłosć ani nie rozdrapywać przeszłsoći. Bóg daje tyle ile wystarczy, a czasem nawet ponad miarę. Jedyna właściwa postawa wobec Boga to postawa dziecka. Ono wie, ze rodzice je nakarmią. Nie prezjmuje się tym, zę jutro może zabraknąć chleba.

Gdy szatanowi się nie udaje to przechyla szalę w inną stronę. Zaczyna kusić nadzwyczajnymi znakami. Chce by Jezus zaczął próbowac Boga. Potem w Ewangelii taką samą postawę widać w faryzeuszach. Próbują Boga. Chcą go sprawdzać testować. Bogu trzeba zaufać i poddać się rpawom rozwoju. Nie szukać nazdzwyczajnych dróg. ZNó jak dziecko. Najpierw uczy się sylab, potem całych słów, zdań, potem czytać i pisać. Żadne dziecko nie rodzi się od razu z tymi umiejetnosciami. Bóg nie chce by człowiek szukał nazdwyczajnych dróg – ścieżek na skróty.

Gdy i to się nie udaje szatan wychodzi z pokusą kompromisu. Oddaj pokłon i gotowe. Coś dla mnei i coś dla Ojca. Pół na pół. Konformizm wobec bożyszcza tego swiata. JEzus wie że szatan kłamie – cały świat nalezy do Boga a nie do szatana. Zły duch uzywa podszytej fałszem autoprezentacji. Nęci czymś czego nie posiada. Byle odciagnać od Ojca i Jego woli.

Jezus walczy Słowem a przy ostatniej pokusie krótko prosto i zdecydowanie  – „idź precz!” JEzus nie wchodzi w dialog z diabłem. Tak, tak, nie , nie! Prosto, bezpośrednio i zdecydowanie.

Punkt trzeci. „Aniołowie przyszli i służyli mu”.

Cel niesamowity i niezwykły. Bóg troszczy sie o swoje dzieci.

Rozmowa końcowa.

P i e r w s z a r o z m o w a skierowana do Pani naszej, żeby mi uzyskała u Syna i Pana swego łaskę, aby mię przyjął pod swój sztandar, najpierw w najwyższym ubóstwie duchowym, a jeśliby się to podobało jego Boskiemu Majestatowi i chciałby mię do tego wybrać i przyjąć, to niemniej i w ubóstwie zewnętrznym. Po drugie w znoszeniu zniewag i krzywd, abym go w nich więcej naśladował, bylebym tylko mógł je znosić bez czyjegokolwiek grzechu i z upodobaniem jego Boskiego Majestatu. Odmówić przy tym Zdrowaś Maryjo.

D r u g a r o z m o w a. Prosić o to samo Syna, aby mi to uzyskał u Ojca i odmówić przy tym Duszo Chrystusowa.

T r z e c i a r o z m o w a. Prosić o to samo Ojca, żeby mi tego udzielił i odmówić Ojcze nasz. [ĆD 147]

41. Czujna modlitwa i wierność do końca

13 czwartek lut 2020

Posted by in 10. DWA SZTANDARY, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Dzisiejsze Słowo w niezwykły sposób pokazuje dwie postawy które pozwalają trwać w obozie Chrystusa pod sztandarem krzyża. Jedna z tych postaw to wytrwałość. Wytrwać przy Bogu, przy JEgo obietnicach. SAlomon otrzymał neizwykłe dary i obietnice od Boga. Bóg wysłuchał jego pokornej modlitwy o mądrość. Dał Salomonowi dar madrości i obsypał go wieloma innymi darami – pokojem, bogactwem, przepychem. Dziś jednak Słowo Boże pokazuje Salomona który się starzeje. Człowieka, który powinien tym bardziej posługiwać się doświadczeniem życiowym i mądrością. Człowieka który powinien przylgnąć do Boga jeszcze mocniej. Tymczasem Salomon stracił czujność. Przestaje być wierny. Nie WYTRWAŁ do końca. Bóg go bezpośrednio upomina! Wprost! Jednak Salomon wpatruje się w kukły władzy, bogactwa, popularnosci innych kultów, wsłuchuje się w słodkie słowa swoich pogańskich żon i podąża jak w letargu do obozu szatana. Wychodzi z obozu pokory, wewnętrznego ubostwa i Bożej bojaźni i wchodzi w świat pychy, wyniosłosći i bałwochwalstwa.

Czy człowiek może powiedzieć Bogu nie?! Niestety tak – w swej wolności – może to zrobić. A Bóg szanuje ludzką wolność i uszanuje takze tą decyzję ze łzami w oczach. Będzie upominał, ale nigdy nie przekroczy granizy ludzkiej wolnosci i decyzji.

W kontekście dwóch sztandarów jest jeszcze jeden ciekawy element tego Słowa. To ciągłe porównywanie ojca i syna – Dawida i Salomona. Dawida – tego który mimo porażek, grzechów i upadków ciągle trwał przy Bogu i nie dopuścił się bałwochwalstwa. Jako przeciwieństwo pokazuje tutaj Salomona, który miał dobry początek, ale u końca swego życia zaczyna wchodzić w spiralę zła i bałwochwalstwa. Dawid od czasu do czasu zapędził się pod sztandar złego ducha ale zawsze z pokorą wracał do Boga. Salomon zapędził się na obszar złęgo i zachwycił się i z pychą odrzucił nawoływanie do powrotu.

Kiedy Salomon się zestarzał, żony zwróciły jego serce ku cudzym bogom i wskutek tego serce jego nie pozostało tak szczere wobec Pana, Boga jego, jak serce jego ojca, Dawida. Zaczął bowiem czcić Asztartę, boginię Sydończyków, oraz Milkoma, ohydę Ammonitów. Salomon dopuścił się więc tego, co jest złe w oczach Pana, i nie okazał pełnego posłuszeństwa Panu, jak Dawid, jego ojciec. Salomon zbudował również posąg Kemoszowi, bożkowi moabskiemu, na górze naprzeciw Jerozolimy oraz Milkomowi, ohydzie Ammonitów. Tak samo uczynił wszystkim swoim żonom obcej narodowości, palącym kadzidła i składającym ofiary swoim bogom. Pan rozgniewał się więc na Salomona za to, że jego serce odwróciło się od Pana, Boga izraelskiego. Dwukrotnie mu się ukazał i zabraniał mu czcić cudzych bogów, ale on nie zachowywał tego, co Pan mu nakazał. Wtedy Pan rzekł Salomonowi: „Wobec tego, że tak postąpiłeś i nie zachowałeś mego przymierza oraz moich praw, które ci dałem, nieodwołalnie wyrwę ci królestwo i dam twojemu słudze. Choć nie uczynię tego za twego życia ze względu na twego ojca, Dawida, to wyrwę je z ręki twego syna. Jednak nie wyrwę całego królestwa. Dam twojemu synowi jedno pokolenie ze względu na Dawida, mego sługę, i ze względu na Jeruzalem, które wybrałem”. (1 Krl 11, 4-13)

Bóg upomina. Stara się zwrócić uwagę Salomona. Potem daje mu obietnicę rozpadu królestwa by Salomon otrząsnał się jak Dawid ejgo ojciec i pojął pokutę. Nawrócił się. Niestety – Salomon w swej wolnosci idzie krok za krokiem do obozu szatana – jego serce opuszcza sztandar krzyża…

Zupełnie odwrotną sytuacje pokazuje Ewangelia. Tutaj osoba z poza kręgu Izraela – poganka – przychodzi do Jezusa. Pod sztandar krzyża. Pokazuje niesamowitą wytrwałosć w modlitwie. Nie daje się zbyć nawet dośc surowym słowom Jezusa. W Swej wypowiedzi pokazuje niesamowitą wręcz pokorę wobec Jezusa i niezwykłe posłuszęństwo i ubóstwo. Wzamian Jezus na jej pragnienei i modlitwę wyrywa jej córkę z obozu szatana. Poakzuje że ma władzę wszedzie – takze w tym przegranym obozie lucyfera. Ona wybrała Jezusa i wytrwale prosiła. Nie poddawała się mimo przeciwnosci. Nie ustąpiła mimo prób, którym poddał ją Jezus. Wgramoliła się jakby siłą do obozu Jezusa pod sztandar krzyża.

Jezus udał się w okolice Tyru i Sydonu. Wstąpił do pewnego domu i chciał, żeby nikt o tym nie wiedział, nie mógł jednak pozostać w ukryciu. Zaraz bowiem usłyszała o Nim kobieta, której córeczka była opętana przez ducha nieczystego. Przyszła, padła Mu do nóg, a była to poganka, Syrofenicjanka z pochodzenia, i prosiła Go, żeby złego ducha wyrzucił z jej córki. I powiedział do niej Jezus: „Pozwól wpierw nasycić się dzieciom, bo niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom”. Ona Mu odparła: „Tak, Panie, lecz i szczenięta pod stołem jedzą okruszyny po dzieciach”. On jej rzekł: „Przez wzgląd na te słowa idź; zły duch opuścił twoją córkę”. Gdy wróciła do domu, zastała dziecko leżące na łóżku; a zły duch wyszedł. (Mk 7, 24-30)

Dziś tak samo trzeba przychodzić do obozu Jezusa i błagać uslnie o okruchy z JEgo stołu – o te okruchy Chleba Eucharystycznego. Niezwykłą moc ma Eucharystia. potrafi oczyścić z grzechu lekkiego, ugruntować naszą przynależnośc do Chrystusa.

Dzisiejszy swiat pokazuje też jak szatan potrafi wprowadzać kłąmstwo w białych rękawiczkach. Tak by koniec końców ludzie przyklaskiwali „wolności” w imię której zabija się innego człowieka. By mordowanie stawało się synonimem rozwoju i postępu! Wmówić człowiekowi ze tak trzeba z naukowymi dowodami, uzasadnieniami, autorytetami, danymi ekonomicznymi. EGOIZMEM i MYŚLENIEM O SOBIE!

Oddawanie czci ochydzie tego swiata!

Modlitwa i czujność, wytrwanie do końca – to są lekarstwa!

Największa nawet świadomosć istnienia szatana i obozu złęgo ducha nie pomoże w walce wewnętrznej o serce. Potrzeba – jak to mówił Jezus w Ewangelii – modlitwy i postu. Wytrwałej modlitwy – jak pokazuje to przykłąd dzisiejszej syrofenicjanki z Ewangelii.

Właściwe rozeznawanie duchów które mówią do naszego serca wynika z wielu czyników:

  • na pewno ze świadomosci i wiedzy dotyczącej metod ich działania
  • z własnego doświadczenia – rachunku sumienia – zrozumienia tego, jak dotychczas zły duch opanowywał moje serce
  • z doświadczenia innych – ze wsłuchiwania się w doswiadczenia innych – wczytywanie się w Słowo Boże
  • doświadczenia trwania w bliskości z Panem – z dośiadczenia wytrwałej, spokojnej modlitwy kontemplacji. Spoglądania i upodabniania się do Pana
  • to wszystko prowadzi ku czujności. Świadomosci swych słabości, sytuacji w których nie daję rady. Pozwala przewidywać czujnie, gdzie zły może mnie podejsć.

Niebezpieczeństwo można oddalić przez modlitwę, uchwycenia się spudnicy Matki, tej która podeptała głowę węża.

Trzeba ciągle pamiętać ze jak szatan wymiotę to on wróci w to samo miejsce z siedmioma innymi złymi duchami. Dlatego tak bardzo potrzeba wytrwałej czujnej modlitwy. To jest WOJNA DUCHOWA. Świat jest w stanie WOJNY O SERCA. Jak tylko jakieś poletko się zwolni zaraz wchodzą tam któreś z sił. Trzeba oddawać wszystko Chrystusowi. Każdy uwolniony centymetr pól bitewnych mojego serca. Tak by On w ciągu mojego życia centymetr po centymetrze opanował całe moje serce.

Trzeba też usilnie prosić NIEPOKALANĄ – postrach piekła! Tą do której szatan nigdy nie zyskał dostępu – Tą której panicznie się boi.

Rozmyślanie o dwóch sztandarach

Jeden jest Chrystusa, najwyższego Wodza i Pana naszego, drugi zaś Lucyfera, śmiertelnego wroga natury ludzkiej. [ĆD 136]

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

Wprowadzenie I. Historia. Tutaj [uprzytomnić sobie], jak Chrystus wzywa i chce [mieć] wszystkich pod swoim sztandarem; a Lucyfer przeciwnie, pod swoim.

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało. Tutaj widzieć wielkie pole, całą ową okolicę Jerozolimy, gdzie najwyższym i powszechnym Wodzem dobrych jest Chrystus, Pan nasz. I inne pole, okolicę Babilonu, gdzie głową nieprzyjaciół jest Lucyfer.

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę. Tutaj prosić o poznanie podstępów złego przywódcy [Lucyfera] i o pomoc, abym się ich ustrzegł; dalej [prosić] o poznanie życia prawdziwego, które ukazuje nam najwyższy i prawdziwy Wódz [Jezus Chrystus], i o łaskę, abym go naśladował.

Punkt 1. Widzieć w wyobraźni przywódcę wszystkich nieprzyjaciół na wielkim owym polu babilońskim, siedzącego na wielkim jakby stolcu z ognia i dymu, w postaci strasznej i budzącej grozę.

Punkt 2. Rozważyć, w jaki sposób zwołuje on niezliczoną ilość złych duchów i jak ich rozsyła – jednych do tego miasta, innych do innego, i tak ich rozsiewa po całym świecie, nie pomijając żadnej prowincji, żadnego miejsca, żadnego stanu [ludzi], ani żadnej poszczególnej osoby.

Punkt 3. Rozważyć przemowę, jaką ma do nich i jak ich napomina, aby zarzucali na ludzi sieci i łańcuchy; a najpierw mają ich kusić chciwością bogactw, jak to zazwyczaj i przeważnie się dzieje, aby tym łatwiej doszli do próżnej chwały światowej [i do zaszczytów], a potem do bezmiernej pychy. W ten sposób pierwszy stopień [pokusy], to bogactwo; drugi, to zaszczyty; trzeci, to pycha. Przez te trzy stopnie prowadzi [Lucyfer] do wszystkich innych występków.

[Część druga]

A teraz dla przeciwstawienia trzeba sobie wyobrazić najwyższego i prawdziwego Wodza, którym jest Chrystus, Pan nasz.

Punkt 1. Rozważyć, jak Chrystus, Pan nasz, staje na wielkim polu w okolicy Jerozolimy, na miejscu niskim, cały piękny i wdzięczny [miły].

Punkt 2. Rozważyć, jak Pan całego świata wybiera tak wiele osób – Apostołów, Uczniów itd. i rozsyła ich po całym świecie, rozsiewając [przez nich] swoją świętą naukę wśród ludzi wszystkich stanów i wszystkich pozycji społecznych.

Punkt 3. Rozważyć mowę, którą Chrystus, Pan nasz, kieruje do wszystkich swoich sług i przyjaciół, których posyła na taką wyprawę, zalecając im, aby pragnęli wszystkim pomagać, pociągając ich najpierw do najwyższego ubóstwa duchowego, a jeśliby to się podobało jego Boskiemu Majestatowi i zechciałby ich do tego wybrać, to także i do ubóstwa zewnętrznego. Po drugie do pragnienia zniewag i wzgardy, bo z tych dwu rzeczy wynika pokora.

I tak są trzy stopnie: pierwszy – ubóstwo przeciw bogactwu; drugi – zniewagi i wzgarda przeciw zaszczytom światowym; trzeci – pokora przeciw pysze. Niech więc przez te trzy stopnie pociągają ludzi do wszystkich innych cnót.

Rozmowa końcowa.

P i e r w s z a r o z m o w a skierowana do Pani naszej, żeby mi uzyskała u Syna i Pana swego łaskę, aby mię przyjął pod swój sztandar, najpierw w najwyższym ubóstwie duchowym, a jeśliby się to podobało jego Boskiemu Majestatowi i chciałby mię do tego wybrać i przyjąć, to niemniej i w ubóstwie zewnętrznym. Po drugie w znoszeniu zniewag i krzywd, abym go w nich więcej naśladował, bylebym tylko mógł je znosić bez czyjegokolwiek grzechu i z upodobaniem jego Boskiego Majestatu. Odmówić przy tym Zdrowaś Maryjo.

D r u g a r o z m o w a. Prosić o to samo Syna, aby mi to uzyskał u Ojca i odmówić przy tym Duszo Chrystusowa.

T r z e c i a r o z m o w a. Prosić o to samo Ojca, żeby mi tego udzielił i odmówić Ojcze nasz. [ĆD 137-147]

40. Tu jest coś więcej niż Salomon

12 środa lut 2020

Posted by in 10. DWA SZTANDARY, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Dzisiejsze I czytanie w niezwykły sposób pokazuje dwa sztandary w sercu człowieka.

Przedstawia ono Salomona, do którego rzybywa królowa z Saby. Kobieta która usłyszała plotki o mądrości, bogactwie i niezwykłej osobowosci Salomona. Jak sama powie, zazwyczaj plotki bywają przesadzone, dlatego sama postanowiła sprawdzić jak jest na prawdę. Królowa Saby postanowiła wypróbować Salomona – zadając mu trudne pytania. Salomon występuje w tym Słowie z jednej strony w roli człowieka który jest niezwykle przez Boga obdarowany. Kilka dni temu można było wczytać się w jego niezwykle pokorną modlitwę i prośbę o madrość. W to jak z pokorą uniżał się przed Bogiem. Dziś widać już, że w jego sercu zaczyna wygrywac obóz pychy, władzy i wyniosłosci. Niezwykle wchodzi się w ten tekst pamiętajac o słowach Jezusa mówiącego o samym sobie w kontekście tej właśnie sceny: „tu jest coś więcej niż Salomon”.

Rzeczywiście przez Salomona przemawia wielka mądrość. Bóg niesamowicie go obdarował. Salomon pokazuje odblask Bożej mądrości. U Jezusa jest coś więcej – Jezus sam jest tą Mądrością.

Salomon pokazuje ogromne bogactwo i przepych swego pałacu. U Jezusa jest coś więcej. U Jezusa jest bogactwo Miłosci w totalnym ubóstwie krzyża! Bóg jest pełen paradoksów. Pokazuje szczyt swego „przepychu” i bogactwa Miłości w tym co jest totalnym ogołoceniem i ubóstwem w sensie materialnym. Taka jest Miłość.

Salomon nawet ofiary składa z wielkim przepychem. One już nie wynikają z jego wdzięcznosci – można tu wyczuć że raczej obfitość ofiar jest sposobem na pokazanie swego pogactwa i przepychu. Jest w tym nuta pewnego targowania się z Bogiem. Takiego samego jakie rozsierdziło Jezusa w Jeruzalem, gdy zaczął przewracać stoły bankierów. Jezus spoglądał na Ojca i pragnął by serca ludzkie z pokorą i bojaźnią skąłdały ofiary Ojcu. W historii Salomona można już wyczuć pierwsze echa tego co wydarzy się za kilka lat w jego hstorii. Salomon zaczyna być wyniosły, zaczyna przypisywać sobie zasługi tych bogactw i przepychu.

Królowa Saby wpada w wielki zachwyt. Jezus mówi do swych słuchaczy o samym sobie, że tu jest coś więcej niż Salomon. Jak wielki powinien być nasz zachwyt patrząc w twarz Jezusa w adoracji. On jest Królem Wszechświata. Wszystko na ziemi jażdy pierwiastek, każdy atom jest w Jego władaniu. On jest obfitujacy i bogatyw  Miłość, którą obficie rozdaje.

Królowa Saby wypowiada też swoiste „proroctwo” dotyczace sług Jezusa, gdy mówi o sługach Salomona. Widać w tych słowach ze ona spoglądała poza to co materialne. Mówi o Bogu jako o źródle. Królowa Saby błogosławi Boga! Oblubienica Jezusa – „zona Jezusa” – to Kościół. Każdy z nas może wykrzykiwać razem z królową Saby:

„Szczęśliwe twoje żony, szczęśliwi twoi słudzy! Oni stale znajdują się przed twoim obliczem i wsłuchują się w twoją mądrość! Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg twój, za to, że upodobał sobie ciebie, aby cię osadzić na tronie Izraela; z miłości, jaką żywi Pan względem Izraela na wieki, ustanowił ciebie królem dla wykonywania prawa i sprawiedliwości”

Królowa Saby, usłyszawszy o rozgłosie Salomona, przybyła, aby go osobiście wypróbować przez roztrząsanie trudnych zagadnień. Przyjechała więc do Jerozolimy ze świetnym orszakiem i wielbłądami, dźwigającymi wonności i bardzo dużo złota oraz drogocennych kamieni. Następnie przyszła do Salomona i odbyła z nim rozmowę o wszystkim, co ją nurtowało. Salomon zaś udzielił jej wyjaśnień we wszystkich zagadnieniach przez nią poruszonych. Nie było zagadnienia, którego król by nie znał i którego by jej nie wyjaśnił. Gdy królowa Saby ujrzała całą mądrość Salomona oraz pałac, który zbudował, jak również zaopatrzenie jego stołu w potrawy i napoje, i mieszkanie jego dworu, stanowiska usługujących mu, ich szaty, jego podczaszych, jego całopalenia, które składał w świątyni Pańskiej, wówczas wpadła w zachwyt. Dlatego przemówiła do króla: „Prawdziwa była wieść, którą usłyszałam w moim kraju o twoich dziełach i o twej mądrości. Jednak nie dowierzałam tym wieściom, dopóki sama nie przyjechałam i nie zobaczyłam na własne oczy, że nawet połowy mi nie powiedziano. Przewyższyłeś mądrością i powodzeniem wszelkie pogłoski, które usłyszałam. Szczęśliwe twoje żony, szczęśliwi twoi słudzy! Oni stale znajdują się przed twoim obliczem i wsłuchują się w twoją mądrość! Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg twój, za to, że upodobał sobie ciebie, aby cię osadzić na tronie Izraela; z miłości, jaką żywi Pan względem Izraela na wieki, ustanowił ciebie królem dla wykonywania prawa i sprawiedliwości”. Następnie dała królowi sto dwadzieścia talentów złota i bardzo dużo wonności oraz drogocennych kamieni. Nigdy nie przyniesiono więcej wonności od tych, które królowa Saby dała królowi Salomonowi. (1 Krl 10, 1-10)

Królowa Saby poświęciła wiele. 20 talentó złota to ponad 500kg złota. Czyli na dzień dzisiejszy około 100 mln PLN! Do tego wonności i drogocenne kamienie. Nieprawdopodobna ofiara i poświęcenie tej królowej by móc wyarzić to czego doświadczyła. A Jezus mówi – tu jest coś więcej niż Salomon. Ile ja mogę poświecić, by móc wpatrywać się w oblicze Jezusa. Ile mógłbym poświęcić by być blisko Niego!

To czytanie pokazuje dwa sztandary. Sztandar Jezusa i sztandar lucyfera. Pokazuje też jak linia walk przechodzi przez sam środek serca. Bogactwa, ofiary, mądrośc nie jest zła. Ale wymaga ogromnej pokory wobec Boga i bojaźni. Inaczej kropla po kropli w serce zacznie sączyć się jad egoizmu. Który zacznie owocować chciwoscią – by mieć więcej i więcej dóbra materialnych. Dobra materialne zaczną same się pomnażać. Powiększać i przychodzi z czasem chwała i zaszczyty. Całośc pieczętuje pycha i wyniosłość, a z tgo wierzchołka trampoliny można już tylko skoczyć w dół – w jezioro ognia i siarki.

Jezus zaś pokazuje że ludzkie serce, gdy zarządza dobrami – ogromnymi darami i cnotami od Boga – potrzebuje tym mocniej krzyża – pokory, wewnętrzengo ubóstwa i  posłuszęństwa Ojcu – Bożej bojaźni. Inaczej będzie przegrywało kolejne bitwy.

To czytanie niesamowicie koresponduje z czasami dobrobytu i pokoju w których dziś żyjemy w Polsce. Jest wielką przestrogą!

Jezus pragnie rozwoju człowieczeństwa, wolnosci, miłosci, pokoju poprzez poznawanie Ojca.

Szatan pragnie zniszczenia, oszukania wynęcenia człowieka marnymi błyskotkami, a w końcu zniewolenia i wicznej śmierci. Szatan nie ma w sobie nic ze Stwórcy – nie ma zwłąszcza zdolnosci stwarzania. Ciągle powtarza te same schematy – od pokusy którą uraczył Ewę. JEst tak zaślepiony pychą, że wydaje mu sie że ciągle wygrywa – że jego metody są najlepsze i nic nowego już nie trzeba, bo człowiek jest głupi i się ciągle nabiera na to samo.

Najpierw sączy kroplę jadu chciwoci, egoizmu, pychy. Często też wlewa egoizm przez budzenie uprzedzenia wobec innych ludzi. Nieraz irracjonalnego. On lubi kłamstwa, wykrzywienia, kukiełki, udawanie. Uprzedzenie które człowiek zaczyna pielęgnować zaczyna powoli ugruntowywać egoizm. Ku temu bym to ja był w centrum: „Mnie się to nie podoba!” „Mnie to przeszkadza!”. Człowiek nie bada sprawy nie podejmuje ogromnego kosztu i wysiłku by zbadać prawdę na wzór królowej Saby. Tworzy błędne załozenia w stosunku do innych osób i za nimi podąża – ku swej własnej zgubie. Na tym opiera się szatan Tak jak w Raju tak i dziś… patrz na siebie. Ty będziesz mądry jak Bóg. Na pewno Ty nie umrzesz! Ty poznasz… Ty będziesz na świeczniku…

TY ZASŁONISZ SOBĄ BOGA!!!

Szatan będzie zawracał z każdej dobrej drogi wiatrem uprzedzeń. Włąśnei wtedy gdy zaczniesz w swym sercy podążać do obozu Jezusa. Im trudniej tym lepiej. Im więcej uprzedzeń, im więcej przeciwnego wiatru tym bardizej trezba iść naprzód i walczyć z tym wiatrem egoizmu i pychy.

Szatan potrafi przełączyć człowieka z drogi ćwiczeń duchowych an coś łątwego i cukierkowego.Chcę jechać na rekolekcje i zaczyna się wielka walka uprzedzeń, problemów, egoizmu…

Szatan gry już złapie zaczep zaczyna bombardować serce. Utrzymuje ciągły ostrzał serca. Podsuwa ciągle te same myśli, ten sam przedmiot wokół którego myśli krążą i karmi się ludzki egoizm. Tak by człowiekowi było miło i fajnie jedynie z miłością włąsną i nie chciał stawać do walki o swe serce. Trwanie w tym stanie powiększa zniszczenia. Bombardowanie wciąga człowieka w nałóg i coraz gorsze grzechy. Tak, aż człowiek wybierze grzech ciężki wypierając Jezusa ze swego serca.

Bombardowania złego ducha są tym silniejsze i tym bardizej zjadliwe im większa cześc serca należy do Jezusa – do sztandaru krzyża. Najsilneij atakowani będą ci, którzy trwają w łąsce uświęcającej i troszczą się o czystość serca.

KRYTERIUM ROZSTRZYGAJACE TO KRZYŻ!!!!

Pozory odpychające, krzyż każdego przeraża, ale prawda za nim stojaca jest prezcudna.

Pozory nęcącę i pociągajace, kolorowe, błyszczące, ale kłamstwo za tym stojace jest ogromne! Trzeba się modlić by nie ulec pokusie!

św Augustym powie o tych dwóch drogach:

Sztandar krzyża: „Tak miłość Boga, która prowadzi aż do pogardy samego siebie!”

Sztandar szatana: „Taka miłośc siebie, że prowadzi aż do pogardy Boga!”

Podział na dwa sztandary i dwa obozy przebiega przez ludzkie serce!!!

 

ILE JESTEM W STANIE ODDAĆ PANU!

 

Jezu cichy i serca pokornego, uczyń moje serce w całośći Twoim!

Weż Panie całą wolnosć moją, pamięć, rozum i wolę. Weź wszystko co mam i posidam. Od Ciebie to otrzymałem i Tobie to oddaję. Daj tylko Miłość i łaskę a to mi wystarczy!

28. Przyszedł jak ziarnko gorczycy

31 piątek sty 2020

Posted by in 06. Ofiarowanie, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Od Narodzenia Św Ignacy prowadzi w ćwiczeniach do tajemnicy Ofiarowania w świątyni. Misterium, które Kościół będzie przeżywał w liturgii za dwa dni.

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

[ĆD 132][ĆD 268]

Wprowadzenie 1: Historia o oczyszczeniu Pani naszej i ofiarowaniu Dzieciątka Jezus.

Pisze św. Łukasz 2, 22-40.

Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostawała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Punkt perwszy. Przynoszą Dziecię Jezus do świątyni, aby je stawić przed Panem jako pierworodnego i ofiarują za niego „parę synogarlic lub dwa gołębie”.

Pokorna i uboga ofiara. Za Króla Wszechświata – ale tak właśnie zapragnął Bóg. Z wszystkich ofiar które były w prawie rodzice Jezusa złożyli tą która należała do najuboższych.

Przynieśli Jezusa do Świątyni – w miejsce do którego kierował się każdy Izraelita. Do domu Boga – do domu Jezusa. Przynieśli dziecko do Taty.

Weszli w tłumie ludzi. Pewnie niepostrzeżeni. Dwoje ubogich prostych ludzi z krańców Izraela – gdzieś z Galilei z klatką zawierająca dwa ptaki. Najnormalniejsi przechodnie. Rodzice z małym chłopcem spełniający przepisy prawa. Wypełniający Słowo Boga z pokorą.

Zupełnie inną postawę pokazał dziś w I czytaniu Dawid. Postawę lenistwa – wstał z łoża popołudniu. Postawę izolacji – gdy wszyscy wodzowie poszli na wojnę – świętą wojnę – on pozostał w Jerozolimie. Postawę poddania się pokusom i wchodzeniu coraz głębiej w spiralę zła aż po zlecenie zabójstwa. PYCHA. Z Lenistwa wyrosła pycha oczu, serca, działań:

Na początku roku, gdy królowie zwykli udawać się na wojny, Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi wraz z całym Izraelem. Spustoszyli oni ziemię Ammonitów i oblegali Rabba. Dawid natomiast pozostał w Jerozolimie. Pewnego wieczora Dawid, podniósłszy się z posłania i chodząc po tarasie swego królewskiego pałacu, zobaczył z tarasu kąpiącą się kobietę. Kobieta była bardzo piękna. Dawid zasięgnął wiadomości o tej kobiecie. Powiedziano mu: „To jest Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Chetyty”. Wysłał więc Dawid posłańców, by ją sprowadzili. Kobieta ta poczęła, posłała więc, by dać znać Dawidowi: „Jestem brzemienna”. Wtedy Dawid wyprawił posłańca do Joaba: „Przyślij do mnie Uriasza Chetytę”. Joab posłał więc Uriasza do Dawida. Kiedy się Uriasz stawił u niego, Dawid wypytywał się o powodzenie Joaba, ludu i walki. Następnie rzekł Dawid Uriaszowi: „Wstąp do swojego domu i umyj sobie nogi”. Uriasz opuścił pałac królewski, a za nim niesiono dar ze stołu króla. Uriasz położył się jednak u bramy pałacu królewskiego wraz ze wszystkimi sługami swojego pana, a nie poszedł do własnego domu. Przekazano wiadomość Dawidowi: „Uriasz nie wstąpił do swego domu”. Dawid zaprosił go, aby jadł i pił w jego obecności, aż go upoił. Wieczorem poszedł Uriasz, położył się na swym posłaniu między sługami swojego pana, a do domu swojego nie wstąpił. Następnego ranka napisał Dawid list do Joaba i posłał go za pośrednictwem Uriasza. W liście napisał: „Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpicie go, aby został ugodzony i zginął”. Joab obejrzawszy miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że walczyli tam dzielni żołnierze nieprzyjacielscy. Ludzie z miasta wypadli i natarli na Joaba. Byli zabici wśród ludu i sług Dawida; zginął też Uriasz Chetyta. Postępek, jakiego dopuścił się Dawid, nie podobał się Panu. (2 Sm 11,1-4a.5-10a.13-17.27c)

Uriasz jest posłuszny mimo najsprytniejszych zabiegów Dawida. Tak samo jak posłuszni prawu Boga są Maryja i Józef. Dawid wykorzystuje swoje sługi do czynienia zła. Wciąga ich w intrygi ale i w zabójstwo!

Bóg posyła swe sługi Symeona i Annę – pokorne i wytrwałe sługi, by uwielbili Go w Jego Synu. By przekazali proroctwo. Król całego wszechświata jest w świątyni w tłumie ludzi. Niezauważony, pokorny, ubogi i w pełni zależny od swych rodziców.

Zupełnie przeciwny obraz do Dawida. Rozleniwionego w pałacu, poszukującego rozrywek – Dawida który utracił czujność w walce z pokusami i zaczął się pysznić przed Bogiem…

Punkt drugi. Symeon, przyszedłszy do świątyni, „wziął go w ramiona swoje” i powiedział: „Teraz, Panie, puszczasz sługę swego w pokoju”.

Symeon całe życie podporządkował tej chwili. Ujrzeć i wziąć w ręce Mesjasza. Cały lud Izraela oczekuje Mesjasza!!! Cały lud! No i jak już przychodzi, to ich reprezentantami są dwaj staruszkowie. Tłumy wokół zignorowały małe ubogie, pokorne dziecko. Zignorowały Anne głoszącą z ogromną radością – na prawo i na lewo – TU JEST MESJASZ PAN! DZISIAJ! TERAZ!

Czy dziś ktoś by uwierzył „kościołowemu dziadkowi i babci”. Tak się właśnie zaczyna królestwo – od najmniejszej ofiary. Od przyjęcia Zbawiciela w świątyni przez dwójkę staruszków. Bo taka jest Miłość. Jest potężna więc nie potrzebuje się afiszować tak jak zło. Właśnie w pokorze, ubóstwie i zależności od Boga może objawić swą potęgę.

Jezus mówił do tłumów: „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo”. Mówił jeszcze: „Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu”. W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom. (Mk 4,26-34)

Wydarzenie Ofiarowania jest jak to ziarnko gorczycy z dzisiejszej Ewangelii. Niezauważone. Pominięte. Zasiane w ziemię – zgodnie z przepisami prawa… Rośnie cicho i niepostrzeżenie, ale zgodnie z planem Boga.

Punkt trzeci. Anna „nadszedłszy wyznawała Panu i opowiadała o nim wszystkim, którzy oczekiwali odkupienia Izraela”.

Mówiła i głosiła – i nikt nie posłuchał !!!

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało…

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę…

Punkt l. Widzieć osoby opisane w tym fragmencie Słowa…

Punkt 2. Patrzeć, zwracać uwagę i kontemplować to, co mówią osoby, a wszedłszy w siebie pożytek z tego jakiś wyciągnąć.

Punkt 3. Patrzeć i rozważać to, co czynią…

Rozmowa końcowa. Na końcu przeprowadzić rozmowę, myśląc o tym, co powinienem powiedzieć trzem Osobom Boskim, albo Słowu Odwiecznemu i Wcielonemu, albo Matce jego i Pani naszej. Prosić wedle wewnętrznego odczucia o to, co pomaga więcej do wstępowania w ślady i do większego naśladowania Pana naszego tylko co wcielonego. Odmówić Ojcze nasz. [ĆD 109]

Panie daj mi pokorę, głębię duchowego ubóstwa i posłuszeństwo wobec Ojca na wzór Symeona i Anny. Wlej w me serce wiarę w Twe obietnicę – wiarę tak mocną  jak ta, która ich cechowała.

26. Kontemplacja tajemnicy Narodzenia

29 środa sty 2020

Posted by in 05. Narodzenie, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

Wprowadzenie 1. Historia. Tutaj [przypomnieć sobie], jak wyruszyli z Nazaretu: Pani nasza, w dziewiątym miesiącu ciąży, jak można pobożnie rozmyślać, siedząc na oślicy, i Józef, i służąca, prowadząc z sobą wołu, aby udać się do Betlejem i uiścić tam opłatę, którą cesarz nałożył na wszystkie tamte krainy [ĆD 110-111].

Św Ignacy dodaje tutaj służącą – takie było bowiem widzenie tego wydarzenia przez ówczesnych ludzi… Te apokryficzne szczegóły trzeba tutaj pominąć…

O narodzeniu Chrystusa Pana naszego.

Mówi św. Łukasz 2,1-14.

W owym czasie wyszło rozporządzenie cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym świecie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Podążali więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Powiła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Wtem stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. I rzekł do nich anioł: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach,
a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał». Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili między sobą: «Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił». Udali się też pośpiesznie i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, zdumieli się tym, co im pasterze opowiedzieli. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to zostało przedtem powiedziane.

Punkt pierwszy. Pani nasza i św. Józef, jej oblubieniec, idą z Nazaretu do Betlejem: „Poszedł Józef z Galilei do Betlejem, aby okazać poddanie się cesarzowi, z Maryją, poślubioną sobie małżonką brzemienną”.

Idą kilka dni. Około 170km. Maryja już blisko porodu – w dziewiątym miesiącu. Posłuszni do końca – nawet ziemskiej władzy. Nie zrażają się – choć trud podróży musiał być ogromny. Maryja mogłby czuć się oszukana. Taki wysiłek. Ona Matka Boga. A jednak z pokorą przyjmuje ten trud. Już tu w samo narodzenie Jezusa jest wpisany krzyż. Krzyż trudu i przeciwności – pokora, ubóstwo i zależność/posłuszeństwo. Dotknęło ich także ogromne ubóstwo. Nie mogli znaleźć miejsca na nocleg w Betlejem. Musieli spędzić noc w stajni między pasterzami. W stajni w której dokonało się narodzenie Jezusa. Ból rodzenia. Trudne warunki. Jezus nie obiecuje nigdy sielskiego życia tym, którzy za Nim pójdą. Mówi raczej o wzięciu swego krzyża i naśladowaniu. To właśnie w pokorze robią Maryja i Józef.

Punkt drugi. „Porodziła syna swego pierworodnego i uwinęła go w pieluszki i położyła w żłobie”.

Mając dziecko w rękach MAryja pewnie już zapomniała o bólach rodzenia. Józef może poszedł nazbierać trochę drewna by ogrzać wnętrze stajni. Może poszedł wydoić jakąś kozę by dać małżonce coś pożywnego po trudach rodzenia. Ogarnęła ich zapewne ogromna radość. Udzieliła im się zapewne radość chórów anielskich.

Punkt trzeci. „Zjawiło się mnóstwo wojska niebieskiego, które mówiło: Chwała Bogu w niebiosach”. [ĆD 264]

W Niebie wśród aniołów musiała sie rozpoczać wielka radość i feta. Jezus opuszcza łono Maryji. Wchodzi na świat jako słaby, maleńki człowiek. Aniołowie ogłaszają najuboższym w okolicy – ogłaszają narodziny Zbawiciela. Całą okolica zatopiona jest w radosnej kontemplacji tej maleńkiej osoby, która Zbawi ludzkość!

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało. Tutaj to będzie tak: Oczami wyobraźni widzieć drogę z Nazaretu do Betlejem, przypatrując się jej, jak jest długa, jak szeroka, czy idzie ta droga po równinie, czy przez doliny i wzgórza. Patrzeć także na miejsce czyli na grotę narodzenia, czy jest obszerna czy szczupła, czy niska, czy wysoka, i jak jest urządzona. [ĆD 112-113]

Droga wiodła przez miasteczka na pustyni przez obszary górskie. Była zapewne skalista. W nocy chłód pustyni która szybko traci ciepło, w dzień spiekota rozgrzanego piasku.

Sama grota była zapewne niewielka, rozświetlona ogniskiem lub lampą oliwną. Wyścielona sianem lub słomą. Gdzie niegdzie z sąsiednich komór dochodziły głosy zwierząt.

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę. Tutaj prosić o dogłębne poznanie Pana, który dla mnie stał się człowiekiem, abym go więcej kochał i więcej szedł w jego ślady. [ĆD 104]

Punkt l. Widzieć osoby, a mianowicie Panią naszą, i Józefa, i służącą, i Dzieciątko Jezus po jego narodzeniu. Ja zaś sam stanę się służką ubożuchnym i niegodnym, patrząc na nich, kontemplując ich i służąc im w ich potrzebach tak, jakbym tam znalazł się obecny, z całym, jakie tylko jest możliwe, uszanowaniem i ze czcią es. A potem wejść w siebie samego, aby jakiś pożytek [duchowny] wyciągnąć.

Slużyć Bogu! Niesamowita jest droga którą wybrał Bóg. Przez totalną zależność i kruchość. W pełni zależny od Maryji i Józefa. Oni karmią, przewijają, ogrzewają… Potężny Bóg w kruchości organizmu dziecka. Nie sposób widzieć tu chleba Eucharystii. Pokora Boga. Oddać się w ręce człowieka i pozwolić mu zrobić ze sobą co zechce.

Punkt 2. Patrzeć, zwracać uwagę i kontemplować to, co mówią osoby, a wszedłszy w siebie pożytek z tego jakiś wyciągnąć.

W stajence musiało być wiele szeptów. Ale też słów zachwytu ze strony pasterzy. Maryja z Józefem prowadzili pewnie proste ciche dialogi dotyczące potrzeb Boga-Człowieka. Pełne pokoju i radosci słowa. Dobre-mówienie = błogo-sławienie. Taki powinien być także mój język.

Punkt 3. Patrzeć i rozważać to, co czynią, jak podróżują i trudzą się, aby Pan narodził się w skrajnym ubóstwie, a po tylu trudach, doznawszy głodu i pragnienia, upału i zimna, krzywd i zniewag, umarł wreszcie na krzyżu; a to wszystko dla mnie. Potem wejść w siebie i pożytek jakiś duchowny wyciągnąć. [ĆD 114-116]

W całą tą przestrzeń wpisany jest krzyż – ubóstwo, pokora i zależnosć od Boga. Nieprawdopodobne uniżenie wiekuistego Boga i oddanie się w ludzkie ręce. To też oznacza wziać krzyż i naśladować Boga.

Rozmowa końcowa. Na końcu przeprowadzić rozmowę, myśląc o tym, co powinienem powiedzieć trzem Osobom Boskim, albo Słowu Odwiecznemu i Wcielonemu, albo Matce jego i Pani naszej. Prosić wedle wewnętrznego odczucia o to, co pomaga więcej do wstępowania w ślady i do większego naśladowania Pana naszego tylko co wcielonego. Odmówić Ojcze nasz. [ĆD 109]

Jezu cichy i serca pokornego – uczyń serce moje na wzór serca Twego. Ucz pokory, ubóstwa i posłuszeństwa Ojcu.

Takich postaw doszukuje się Bóg w tych, którzy chcą Mu służyć. W dzisiejszym Słowie poucza Dawida, że to On -Bóg wszystko mu dał i to On Bóg będzie inicjatorem i budowniczym przybytku. Nie chce by Dawid zaczął się chełpić i wywyższać. Wykorzystując swą władze królewską wpaść w pułapkę pychy. Co niestety się stanie jak mówi dalsza historia Dawida. Pycha i chciwość doprowadzą go do zlecenia zabójstwa!

Pan skierował do Natana następujące słowa: „Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: „Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? Nie mieszkałem bowiem w domu od dnia, w którym wywiodłem z Egiptu synów Izraela, aż do dzisiaj. Przebywałem w namiocie albo przybytku. Czy w czasie wędrówki z całym Izraelem powiedziałem choć jedno słowo do kogoś z przywódców izraelskich pokoleń, którym przekazałem rządy nad ludem moim izraelskim: Dlaczego nie budujecie Mi domu cedrowego?” A teraz przemówisz do sługi mojego, Dawida: „To mówi Pan Zastępów: Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z tobą wszędzie, dokąd się udałeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej, a ludzie nikczemni nie będą go już uciskać jak dawniej. Od czasu kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem cię pokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że ci zbuduje dom. Kiedy wypełnią się dni twoje i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, Ja zaś utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. Lecz nie cofnę od niego mojej życzliwości, jak ją cofnąłem od Saula, twego poprzednika, którego opuściłem. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będą trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki”. Zgodnie z tymi wszystkimi słowami i zgodnie z tym całym widzeniem przemówił Natan do Dawida. (2 Sm 7,4-17)

To Słowo zapowiada też tego wielkiego króla, panujacego na wieki, tego, który leży w żłóbku i płacze z głodu i zimna…

Jezus – Słowo wcielone – przyszedł an świat. Przyjąć Jezusa – znaczy przyjąć Jego Słowo – bez szukania cierni wymówek, bez niestałości, wahania się, przeintelektualizowywania przypowieści Pana:

Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora. Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: „Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. I dodał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha”. A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli razem z Dwunastoma, o przypowieści. On im odrzekł: „Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica”. I mówił im: „Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci posiani na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich. Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością; lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. (Mk 4,1-20)

 

 

24. Duch Święty zstąpi na Ciebie

27 poniedziałek sty 2020

Posted by in 03. Wcielenie, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Wcielenie. Wejście w ciało ludzkie Syna Bożego.

Wydarzenie, do którego wracamy setki, tysiace a może miliony razy w życiu – zawsze gdy powtarzamy słowa Anioła modląc się przez wstawiennictwo Maryi – „Zdrowaś Maryjo”.

Wielkie wydarzenie. Przełom w dziejach ludzkości. Spełnienie zapowiedzi Starego Testamentu. Przybywa król, potomek Dawida. Dawid zasiadł na tronie królewskim na Syjonie. Jezus zasiadł na tronie krzyża kilkaset metrów od Syjonu. Dawid królował wsłuchany w Boga przez wiele lat. Jezus królował w wieczerniku an wzgórzu Syjonu umywajac uczniom nogi.

Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: „Oto myśmy kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś wyprawiał się i powracał na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: „Ty będziesz pasł mój lud, Izraela, i ty będziesz wodzem dla Izraela”. Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem. Dawid miał lat trzydzieści, gdy rozpoczął rządy, a panował lat czterdzieści. Judą rządził w Hebronie lat siedem i sześć miesięcy, w Jerozolimie zaś nad całym Izraelem i Judą panował lat trzydzieści trzy. Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebuzytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: „Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi”. Oznaczało to: „Dawid tu nie wejdzie”. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. Dawid stawał się coraz potężniejszy, bo Pan Bóg Zastępów był z nim. (2 Sm 5,1-7.10)

Jezusa odpychali ślepi – ślepi przewodnicy ślepych. Kulawi niezdarnie poruszajacy się po Słowie Boga, mimo, że znali każdy jego przecinek, to nie poznali Słowa wcielonego, któe przyszło do nich.

Jezus przyszedł na świat w łono Maryi bo Ona w pełni otworzyła się na Ducha Świętego. Oni bluźnili przeciw Duchowi uznając działania Jezusa za szatańskie. Jednak On – Syn Ojca, Syn Maryji tak spokojnie i troskliwie i z wielką Miłością starał się im wytłumaczyć ich błąd – mimo tych oskarżeń i ich nastawienia sam przywołuje ich do siebie. Wyjaśniał! Starał się ich zawrócić z niewłaściwej drogi. On utkany przez Ducha Świętego w łonie Maryi nie chciał, by oni się zamknęli na tego Ducha skazujac się na wieczne potępienie. W dzisiejszej ewangelii można odnaleźc wiele troski Jezusa o zagubionych uczonych w Piśmie:

Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili o Jezusie: „Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy”. Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: „Jak może szatan wyrzucać szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nie, nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”. Mówili bowiem: „Ma ducha nieczystego”. (Mk 3,22-30)

Jezus mówiąc o grzechu przeciw Duchowi Świętemu pokazuje im do czego prowadzi pielęgnowana zatwardziałość. Przestrzega ich bo widzi, że lawirują po bardzo cienkiej granicy za którą może być wieczne zamknięcie się na Boga…

On Jezus jest przepełniony Duchem. Przyszedł na świat gdy Maryję osłonił Duch Święty. Przyszedł na świat by objąć tron praojca Dawida.

Z Ducha Świętego…

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

Wprowadzenie 1. Przypomnieć sobie historię tego, co mam kontemplować. Tutaj – trzy Osoby Boskie spoglądają na całą powierzchnię i obszar całego świata pełnego ludzi. Widząc zaś, że wszyscy szli do piekła, postanawiają w swej wieczności, że druga Osoba Boska stanie się człowiekiem dla zbawienia rodzaju ludzkiego. I tak, gdy przeszła pełnia czasu, posyłają Anioła św. Gabriela do Pani naszej [ĆD 101].

O zwiastowaniu Pani naszej. 

Pisze św. Łukasz 1,26-38.

W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami».
Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł.

Punkt 1. Anioł św. Gabriel pozdrawiając Panią naszą zwiastuje jej poczęcie Chrystusa, Pana naszego: „Wszedłszy Anioł tam, gdzie była Maryja, pozdrowił ją i rzekł jej: Bądź pozdrowiona, łaski pełna; poczniesz w łonie i porodzisz Syna”.

Anioł przekazuje Maryi Słowo. Zapowiedź narodzin Syna. Niezwykłego poczęcia w mocy Ducha i narodzin Syna, któremu Ona nada imię Jezus, a który zasiądzie na tronie Dawida i będzie panował na wieki. Anioł jest niezwykle delikatny – nie chce jej przestrzaszyć, nie chce też naruszyć jej wolności wyboru.

Punkt 2. Anioł potwierdza to, co powiedział Pani naszej, oznajmiając jej poczęcie św. Jana Chrzciciela i mówiąc jej: „A oto Elżbieta, krewna twoja, poczęła syna w starości swojej”.

Anioł rozwiewa jej wątpliwości o współżyciu z mężem, jej wewnętrzne pytania. Przekazuje Jej niezwykłą wiadomość dotyczącą Elżbiety. Niezwykły owoc ingerencji Boga w życie pary uznawanej za niepłodną.To Bóg jest Stwórcą życia – Panem życia i śmierci. On powołuje do istnienia tam gdzie chce. On działa zwłaszcza tam. Daje życie w niepłodnych łonach, tak jak je dał swemu synowi spoczywającemu w łonie śmierci – w grobie po ukrzyżowaniu. Bóg jest tym, który stwarza i ożywia wszystko. Dla Boga nie ma nic niemożliwego!

Punkt 3. Pani nasza odpowiedziała Aniołowi: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”. [ĆD 262]

Jaka musiała być cisza i napięcie oczeiwania w świecie niewidzialnym na odpowiedź Maryi. Jej „TAK” musiało wywołać eksplozję radosci w niebie i skowyt piekła.

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało. Tutaj widzieć wielki obszar i okrąg świata, na którym mieszkają tak liczne i tak różne ludy. Potem podobnie widzieć szczegółowo dom i izbę Pani naszej w mieście Nazaret w prowincji Galilei.

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę. Tutaj prosić o dogłębne poznanie Pana, który dla mnie stał się człowiekiem, abym go więcej kochał i więcej szedł w jego ślady.

Uwaga. Wypada tu zaznaczyć, że tę samą modlitwę przygotowawczą bez zmian, jak to było powiedziane na początku [ĆD 49], i te same trzy wprowadzenia trzeba praktykować w tym tygodniu i w następnych, zmieniając tylko postać wprowadzeń stosownie do danego przedmiotu [kontemplacji].

Punkt 1. Widzieć osoby jedne po drugich. A najpierw te na obliczu ziemi, tak bardzo różnorodne w stroju, w sposobie bycia. Jedni są biali, inni czarni; jedni żyją w pokoju, drudzy w stanie wojny; jedni płaczą, drudzy się śmieją; jedni zdrowi, drudzy chorzy; jedni się rodzą, inni umierają itd.

Po drugie, widzieć i rozważać, jak trzy Osoby Boskie siedzą na swojej królewskiej stolicy, albo na tronie swego Boskiego Majestatu, i jak patrzą na powierzchnię i na cały okrąg ziemi i na wszystkie ludy, które w zaślepieniu umierają i idą do piekła.

Po trzecie, widzieć Panią naszą i Anioła, który ją pozdrawia. i zastanowić się [nad tym wszystkim], aby pożytek jakiś duchowny wyciągnąć z takiego widoku.

Punkt 2. Słuchać, co mówią osoby na obliczu ziemi, a mianowicie jak ze sobą rozmawiają, jak przeklinają i bluźnią itd.

Podobnie słuchać, co mówią Osoby Boskie, a mianowicie: Dokonajmy odkupienia rodzaju ludzkiego itd.; a potem co mówią Anioł i Pani nasza. I zastanowić się [nad tym wszystkim], aby pożytek jaki wyciągnąć ze słów tych osób.

Punkt 3. Potem patrzeć, co czynią osoby na powierzchni ziemi, jak mianowicie biją się wzajemnie, zabijają, idą do piekła itd. Podobnie, co czynią Osoby Boskie, dokonując mianowicie najświętszego Wcielenia itd. I podobnie, co czyni Anioł i Pani nasza; Anioł spełnia swój obowiązek posłańca Bożego, a Pani nasza uniża się i dziękuje Boskiemu Majestatowi. A potem zastanowić się [nad tym wszystkim], aby pożytek jaki wyciągnąć z każdej z tych rzeczy.

Rozmowa końcowa. Na końcu przeprowadzić rozmowę, myśląc o tym, co powinienem powiedzieć trzem Osobom Boskim, albo Słowu Odwiecznemu i Wcielonemu, albo Matce jego i Pani naszej. Prosić wedle wewnętrznego odczucia o to, co pomaga więcej do wstępowania w ślady i do większego naśladowania Pana naszego tylko co wcielonego. Odmówić Ojcze nasz. [ĆD 103-109]

Prowadź mnie Panie w wierności w mocy Ducha. Wstawiaj się za mną Matko, wspomagaj, bym umiał tak jak Ty odpowiadać na wezwania Ojca.

21. Wołanie Króla

24 piątek sty 2020

Posted by in 02. Wołanie Króla, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Dziś Ewangelia pokazuje tych, którzy odpowiedzieli na wołanie Króla. Na wołanie Jezusa. Zdecydowali się pójść za Nim – dzielić trudy i radości, przeciwności i sukcesy. Towarzyszyć Mu i obserwować Jego zachowanie. Słuchać Słowa, które pada z Jego ust. W pewnym sensie kontemplować Mesjasza „na żywo”.

Jezus wołał do tych, których wybrał. Jedenastu z rubieży Izraela z Galilei Pogan i jednego z wyniosłego centrum Izraela, z Jerozolimy – Judasza – który potem Go zdradził.

Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy: Synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał. (Mk 3,13-19)

Pycha i próba upartego przeforsowania swojej własnej woli wbrew zamysłowi Boga prowadzi po równi pochyłej w dół. Aż po prześladowanie niewinnych. Tak jak to pokazuje historia Dawida i Saula z I czytania. Dawid odczytał w niezwykły sposób WOŁANIE Boga do miłosierdzia. Zachował w sercu to wołanie Psalmu, by nie podnosić ręki na pomazańca Bożego, którym jest Saul – namaszczony na króla. Swoją wielkodusznością i sercem otwartym na wołanie Króla doprowadził do głębokiego nawrócenia Saula.

Saul zabrał trzy tysiące wyborowych mężczyzn z całego Izraela i wyruszył na poszukiwanie Dawida i jego ludzi po wschodniej strome Skał Dzikich Kóz. I przybył Saul do pewnych zagród owczych przy drodze. Była tam jaskinia, do której wszedł Saul. Dawid zaś znajdował się wraz ze swymi ludźmi w głębi jaskini. Ludzie Dawida rzekli do niego: „Właśnie to jest dzień, o którym powiedział ci Pan: „Oto Ja wydaję w twe ręce wroga, abyś z nim uczynił, co ci się podoba”. Dawid powstał i odciął pokryjomu połę płaszcza Saula. Potem jednak zadrżało serce Dawida z powodu odcięcia poły należącej do Saula. Odezwał się też do swych ludzi: „Niech mię broni Pan przed dokonaniem takiego czynu przeciw mojemu władcy i pomazańcowi Pana, bym miał podnieść rękę na niego, bo jest pomazańcem Pana”. Tak Dawid skarcił swych ludzi i nie pozwolił im rzucić się na Saula. Tymczasem Saul wstał, wyszedł z jaskini i udał się w drogę. Powstał też i Dawid i wyszedłszy z jaskini zawołał za Saulem: „Panie mój, królu!” Saul obejrzał się, a Dawid rzucił się twarzą ku ziemi oddając mu pokłon. Dawid odezwał się do Saula: „Dlaczego dajesz posłuch ludzkim plotkom, głoszącym, że Dawid szuka twej zguby? Dzisiaj na własne oczy mogłeś zobaczyć, że Pan wydał cię w jaskini w moje ręce. Namawiano mnie, abym cię zabił, a jednak oszczędziłem cię, mówiąc: Nie podniosę ręki na mego władcę, bo jest pomazańcem Pana. Zresztą zobacz, mój ojcze, połę twego płaszcza, którą mam w ręku. Przeto że uciąłem połę twego płaszcza, a ciebie nie zabiłem, wiedz i przekonaj się, że we mnie nie ma żadnej złości ani zdrady, ani też nie popełniłem przeciw tobie przestępstwa. A ty czyhasz na życie moje i chcesz mi je odebrać. Niechaj Pan dokona sądu między mną i tobą, niechaj Pan na tobie się pomści za mnie, ale moja ręka nie zwróci się przeciw tobie. Według tego, jak głosi starożytne przysłowie: «Od złych zło pochodzi”, ręka moja nie zwróci się przeciw tobie. Za kim to wyruszył król izraelski? Za kim ty gonisz? Za zdechłym psem, za jedną pchłą? Pan więc niech będzie rozjemcą, niech rozsądzi między mną i tobą, niech wejrzy i poprowadzi moją sprawę, niech obroni mnie przed tobą”. Kiedy Dawid przestał mówić do Saula, Saul zawołał: „Czy to twój głos, synu mój, Dawidzie?” I Saul zaczął głośno płakać. Mówił do Dawida: „Tyś sprawiedliwszy ode mnie, gdyż świadczyłeś mi dobro, podczas gdy ja wyrządzałem ci krzywdę. Dziś dałeś mi dowód, że mi dobro świadczyłeś, kiedy bowiem Pan wydał mię w twoje ręce, ty mnie nie zabiłeś. Przecież jeżeli kto spotka swego wroga, czy pozwoli na to, by spokojnie dalej szedł drogą? Niech cię Pan nagrodzi szczęściem za to, coś mi dziś uczynił. Teraz już wiem, że na pewno będziesz królem i że w twojej ręce utrwali się królowanie nad Izraelem”. (1 Sm 24,3-21)

Niezwykle koresponduje z tym Słowem modlitwa z medytacji o wołaniu Króla:

Odwieczny Panie wszystkich rzeczy! Oto przy twej łaskawej pomocy składam ofiarowanie swoje w obliczu nieskończonej Dobroci twojej i przed oczami chwalebnej Matki twojej i wszystkich świętych dworu niebieskiego, [oświadczając], że chcę i pragnę i taka jest moja dobrze rozważona decyzja, jeśli to tylko jest ku twojej większej służbie i chwale, naśladować Cię w znoszeniu wszystkich krzywd i wszelakiej zniewagi i we wszelkim ubóstwie, tak zewnętrznym jak i duchowym, jeśli tylko najświętszy Majestat twój zechce mię wybrać i przyjąć do takiego rodzaju i stanu życia.

 

20. Paleta postaci królów

23 czwartek sty 2020

Posted by in 02. Wołanie Króla, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Dzisiejsze I czytanie opisuje dwóch królów i jednego sukcesora do królewskiego tronu. Jest tu obecny król, Saul, który wpadł już w obłęd, smutek i chęć mordu, które zaczęły się od zalążka zazdrości. Jest tu Dawid, namaszczony na następcę Saula, ten, który wsłuchuje się w głos Boga i go wypełnia. Jest też Jonatan, który darzy Dawida miłością, mimo, że jako syn Saula jest sukcesorem tronu. Jonatan pogodził się z wolą Boga i nie zazdrości. Wie, że Bóg jest Miłością i ma najlepszy plan dla wszystkich…

Gdy Dawid wracał po zabiciu Filistyna, kobiety ze wszystkich miast wyszły ze śpiewem i tańcami naprzeciw króla Saula, przy wtórze bębnów, okrzyków i cymbałów. I zaśpiewały kobiety wśród grania i tańców: „Pobił Saul tysiące, a Dawid dziesiątki tysięcy”. A Saul bardzo się rozgniewał, bo nie podobały mu się te słowa. Mówił: „Dawidowi przyznały dziesiątki tysięcy, a mnie tylko tysiące. Brak mu jedynie królowania”. I od tego dnia Saul patrzył na Dawida zazdrosnym okiem. Saul namawiał syna swego, Jonatana, i wszystkie sługi swoje, by zabili Dawida. Jonatan jednak bardzo upodobał sobie Dawida. Uprzedził więc Jonatan Dawida, mówiąc: „Ojciec mój, Saul, pragnie cię zabić. Od rana miej się na baczności; udaj się do jakiejś kryjówki i pozostań w ukryciu. Tymczasem ja pójdę, by stanąć przy mym ojcu na polu, gdzie ty się będziesz znajdował. Ja sam porozmawiam o tobie z ojcem. Zobaczę, co będzie, i o tym cię zawiadomię”. Jonatan mówił życzliwie o Dawidzie ze swym ojcem, Saulem; powiedział mu: „Niechaj nie zgrzeszy król przeciw swojemu słudze, Dawidowi! Nie zawinił on przeciw tobie, a czyny jego są dla ciebie bardzo pożyteczne. On przecież swoje życie narażał, on zabił Filistyna, dzięki niemu Pan dał całemu Izraelowi wielkie zwycięstwo. Patrzyłeś na to i cieszyłeś się. Dlaczego więc masz zamiar zgrzeszyć przeciw niewinnej krwi, bez przyczyny zabijając Dawida?” Posłuchał Saul Jonatana i złożył przysięgę: „Na życie Pana, nie będzie zabity!” Zawołał Jonatan Dawida i powtórzył mu całą rozmowę. Potem zaprowadził Dawida do Saula i Dawid został u niego jak poprzednio. (1 Sm 18, 6-9; 19, 1-7)

Ewangelia pokazuje największego z Królów – Króla Wszechświata – Jezusa. Jezusa do którego garną się tłumy. On ich woła, ale jest też gotów odpłynąć z tego miejsca. Ten Król woła do serc. Jeśli ludzie przyszli tylko po sensację, tylko po zdrowie ciała, a nie uzdrowienie ducha to nie usłyszą Jego wołania. On woła do serc pokornych i otwartych. Gdy ktoś nie chce Go posłuchać, wówczas nie narzuca się – wsiada w łódkę i odpływa…

Taka jest też modlitwa z kontemplacji o wołaniu Króla – modlitwa o to bym nie był GŁUCHY na Jego wołanie. Cała liturgia Słowa pokazuje dziś zarówno osoby otwarte na wołanie Króla Wieków, jak i te, które zamknęły serca na ten głos.

Jezus oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A przyszło za Nim wielkie mnóstwo ludzi z Galilei. Także z Judei, z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o tym, jak wiele działał. Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby na Niego nie napierano. Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby Go dotknąć. Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: „Ty jesteś Syn Boży”. Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały. (Mk 3, 7-12)

Modlitwa przygotowawcza zwyczajna.

Wprowadzenie 1. Ustalenie miejsca jakby się je widziało. Tutaj będzie to polegać na widzeniu oczami wyobraźni bóżnic, miasteczek i wiosek, gdzie Chrystus, Pan nasz, głosił [Dobrą Nowinę].

Wprowadzenie 2. Prosić o łaskę, której pragnę. Tu prosić Pana naszego o tę łaskę, żebym nie był głuchy na jego wezwanie, lecz skory i pilny do wypełnienia jego najświętszej woli.

Punkt 1. Przedstawić sobie jakiegoś króla ludzkiego, wybranego ręką samego Boga, Pana naszego, a któremu cześć i posłuszeństwo okazują wszyscy władcy i wszyscy chrześcijanie.

Punkt 2. Patrzeć, jak ten król zwraca się do wszystkich swoich ludzi, tak mówiąc: Wolą moją jest zdobyć całą ziemię niewiernych. I dlatego ten, co chciałby pójść za mną, powinien zadowolić się tym samym pożywieniem, co i ja, tym samym napojem i odzieżą itd. Podobnie winien tak samo jak ja pracować za dnia, a czuwać po nocy itd., aby wreszcie stał się uczestnikiem mego zwycięstwa, jak był uczestnikiem moich trudów.

Punkt 3. Rozważyć, co powinni odpowiedzieć królowi tak szczodremu i ludzkiemu dobrzy jego poddani. A zatem jeśliby ktoś nie przyjął wezwania takiego króla, jakże bardzo byłby godny nagany i potępienia ze strony wszystkich jako rycerz przewrotny [i tchórzliwy].

Cel tego ćwiczenia polega na zastosowaniu tego wyżej rzeczonego przykładu króla doczesnego do Chrystusa, Pana naszego, wedle tychże trzech rzeczonych punktów.

Punkt 1. Jeżeli w pierwszym punkcie rozważamy takie wezwanie króla doczesnego [skierowane] do jego poddanych, o ileż bardziej rozwagi godna jest rzeczą widzieć Chrystusa, Pana naszego, Króla wiecznego, a przed nim wszystek świat, i jak on go wzywa i każdego człowieka z osobna i mówi: Wolą moją jest podbić świat cały i wszystkich nieprzyjaciół i tak wejść do chwały Ojca mego. Przeto ten, co zechciałby pójść za mną, powinien ze mną się trudzić, aby idąc za mną w cierpieniu, szedł też za mną i w chwale.

Punkt 2. Rozważyć, że wszyscy ludzie, mający rozsądek i zdrowy rozum, ofiarowaliby się całkowicie na trud [razem z Chrystusem].

Punkt 3. Ci zaś, co chcieliby więcej [go] kochać i odznaczyć się we wszelakiej służbie swego Króla wiecznego i Pana wszech rzeczy, nie tylko ofiarują się całkowicie na trud, ale nadto działając przeciw własnej zmysłowości i przeciw swej miłości cielesnej i światowej, złoża z siebie ofiarę większej wartości i większej wagi, tak mówiąc:

Odwieczny Panie wszystkich rzeczy! Oto przy twej łaskawej pomocy składam ofiarowanie swoje w obliczu nieskończonej Dobroci twojej i przed oczami chwalebnej Matki twojej i wszystkich świętych dworu niebieskiego, [oświadczając], że chcę i pragnę i taka jest moja dobrze rozważona decyzja, jeśli to tylko jest ku twojej większej służbie i chwale, naśladować Cię w znoszeniu wszystkich krzywd i wszelakiej zniewagi i we wszelkim ubóstwie, tak zewnętrznym jak i duchowym, jeśli tylko najświętszy Majestat twój zechce mię wybrać i przyjąć do takiego rodzaju i stanu życia.

Przejdź do paska narzędzi