Archiwa tagu: pokora

WP21.16 Bez WIARY ani rusz

08 poniedziałek mar 2021

Posted by in 01. Wiara, Rekolekcje wielkopostne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , ,

Bez drogi wiary nie da się wejść w przestrzeń męki i śmierci Chrystua i ich właściwie zrozumieć. Bez wiary te wydarzenia są jakąś makabryczną kaźnią – uśmierceniem kogoś niewinnego.Wszystkie dzeiał Boga są dostępne dla człowieka w jakiś sposód przez WIARĘ.

Od tych słów zaczęliśmy Wielki Post – „Nawracajacie się i wierzcie w Ewangelię”. Jezus także, zanim dokonał cudu, uzdrowienia, w wielu swoich przypowieściach odwoływał się do tematu wiary. Gdybyśmy mieli WIARĘ jak ziarnko gorczycy moglibyśmy przenosić góry. Jezus jest świadom słabości człowieka i kondycji duchowej ludzi. Ale woła też – kto UWIERZY i ochrzci się, ten będzie zbawiony! Wiara jest potrzebna do Zbawienia.

Wiara to ŁASKA. Od Boga się zaczyna i w Bogu ma swoje źródło. Drugi krok to ludzka wola – WOLNOŚĆ – człowiek może tą łaskę przyjąć i pielęgnować, lub się jej oprzeć i odrzucić. Jeśli przyjmie, wówczas wiara przechodzi przez dwie przestrzenie. Ma dwa wymiary.

Wiara dotyczy czegoś z poza tego świata – dotyczy rzeczywistosci niewidzialnych, nie dostrzegalnych wprost. Wiara ma też w sobie element próby. Doświadczenia. Wiara jest poręką czegoś, czego się spodziewy w przyszłosći, czegoś co jest gdzieś na horyzoncie życia, a my tam podążamy. Dojdziemy tam dopiero u kresu życia. Wiara jest dowodem tego, co niewidzialne. (Hbr 11).  Żródła tego co widzimy są w niewidzialnym Stwórcy. Dostrzegamy symptomy świata newidialnego, ale rzeczy NIE-WIDZIALNYCH po prostu nie da się ZOBACZYĆ (bo są niewidzialne). Można je zobaczyć innymi oczami – oczami WIARY!

I tak jest cały czas. Niewidzialne i Próba. Jezus w Niedzielę Zmartwychwstania staną miezy uczniami. POKAZAŁ im rany, dał DOŚWIADCZENIE swej obecności. Ale Tomasza nie było – nazywamy go Niewiernym. To Tomasz powie – jeśli NIE ZOBACZĘ. Jeśli nie WYPRÓBUJĘ – nie włożę palca, to nie uwierzę. Jezus także poddał wiarę Tomasza PRÓBIE! Poddał próbie Apostołów. Większość czekałą na Niego. Ale Tomasz miał coś innego do roboty. Opuścił wieczernik – nie przeszedł próby…?
Koniec tej perykopy zawiera słowa:
„Uwierzyłeś bo UJRZAŁEŚ! Błogosławieni którzy nie widzieli, a UWIERZYLI”

Tak też jest w dziejszym czytaniu o Naamanie. Doświadczenie. Próba. Wejsće poza to co woidzialne, poza to, czego człowiek się spodziewa, potrafi sobie wytłumaczyć:

Naaman, wódz wojska króla Aramu, miał wielkie znaczenie u swego pana i doznawał względów, ponieważ przez niego Pan spowodował ocalenie Aramejczyków. Lecz ten człowiek – dzielny wojownik – był trędowaty. Aramejczycy podczas napadu łupieskiego uprowadzili z ziemi Izraela młodą dziewczynę, którą przeznaczono do usług żonie Naamana. Ona rzekła do swojej pani: „O, gdyby pan mój udał się do proroka, który jest w Samarii! Ten by go wówczas uwolnił od trądu”. Naaman więc poszedł oznajmić to swojemu panu, powtarzając słowa dziewczyny, która pochodziła z kraju Izraela. A król Aramu odpowiedział: „Ruszaj w drogę! A ja poślę list do króla izraelskiego”. Wyruszył więc, zabierając z sobą dziesięć talentów srebra, sześć tysięcy syklów złota i dziesięć ubrań na zmianę. I przedłożył królowi izraelskiemu list następującej treści: „Z chwilą gdy dojdzie do ciebie ten list, wiedz, iż posyłam do ciebie Naamana, sługę mego, abyś go uwolnił od trądu”. Kiedy przeczytano list królowi izraelskiemu, rozdarł swoje szaty i powiedział: „Czy ja jestem Bogiem, żebym mógł uśmiercać i ożywiać? Bo ten poleca mi uwolnić człowieka od trądu! Tylko dobrze zastanówcie się i rozważcie, czy on nie szuka zaczepki ze mną?” Lecz kiedy Elizeusz, mąż Boży, dowiedział się, iż król izraelski rozdarł swoje szaty, polecił powiedzieć królowi: „Czemu rozdarłeś szaty? Niech on przyjdzie do mnie, a dowie się, że jest prorok w Izraelu”. Więc Naaman przyjechał swymi końmi i swoim powozem, i stanął przed drzwiami domu Elizeusza. Elizeusz zaś kazał mu przez posłańca powiedzieć: „Idź, obmyj się siedem razy w Jordanie, a ciało twoje będzie takie jak poprzednio i staniesz się czysty!” Rozgniewał się Naaman i odszedł ze słowami: „Przecież myślałem sobie: Na pewno wyjdzie, stanie, następnie wezwie imienia Pana, Boga swego, poruszy ręką nad miejscem chorym i odejmie trąd. Czyż Abana i Parpar, rzeki Damaszku, nie są lepsze od wszystkich wód Izraela? Czyż nie mogłem się w nich wykąpać i być oczyszczonym?” Pełen gniewu zawrócił, by odejść. Lecz słudzy jego przybliżyli się i przemówili do niego tymi słowami: „Mój ojcze, gdyby prorok kazał ci spełnić coś trudnego, czy byś nie wykonał? O ileż więc bardziej, jeśli ci powiedział: Obmyj się, a będziesz czysty”. Odszedł więc Naaman i zanurzył się siedem razy w Jordanie, według słowa męża Bożego, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego chłopca i został oczyszczony. Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanął przed nim, mówiąc: „Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem!” (2 Krl 5, 1-15a)

Naamn buntował się przeciwko próbie, ale poddał się jej. Chciał widzialnych znaków, a został upokorzony zwykłym obmyciem w Jordanie. Swoistym „chrztem”, bo później w tych samych wodach Jan będzie udzielał chrztu.

UWIERZYŁ i OCHRZCIŁ SIĘ – i doznał UZDROWIENIA…!

Gdyby odjechał, zaparł się w swojej pysze – nic by się nie wydarzyło. Pozostałby w swoim trądzie. A Jednak wykazał otwartość. Na namowę sług wykonał polecenie proroka. Bez szmańskich ruchów. Urażony tym, że on przybył z całą karawaną, a prorok nawet do niego nie wyszedł. Upokorzył go.

Wiara ma w sobie paradoksy, sprzecznosci, luki. WYmaga przejścia przez próbę i spojrzenia w świat NIEWIDZIALNY. Człowiek jest stworzeniem, nie Stwórcą. Dlatego nasze poznanie, rozumienie swiata zawsze będzie ułomne i ograniczone. Nie obejmiemy umysłem przestrzni niewidzialnej. Poza horyzontem świata którego doświadczamy fizycznie. Wiara zawsze będzie miała w sobie element paradoksu.

Wiara wymaga drogi pokory. Uznania swej małosći – tego, że nie mogę objąć dróg Boga, ze nie każda łaska o którą proszę zostanie mi udzielona…

Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze: „Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”. Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwawszy się z miejsc, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić. On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się. (Łk 4, 24-30)

Wiara to proces, który zakłąda rozwój, wzrost, pracę duchową. Wiara to łąska, którą się przyjmuje, pielegnuje i rozwija, albo marnotrawi i traci… Najczęściej nie są to dramatyczne wydarzenia, ale postępujaća codzienność, przywiązanie do rzeczy tego swiata…

Tyle dziś się słyszy o aktach apostazji. Odejścia. Wiara powoli umiera. Dusza krzyczy o opamiętanie, a człowiek chcąc ją ostatecznie uciszyć wyrzeka się Chrystusa…! Aby nie dojść do takiego dramtyzmu, potrzeba wiarę odświeżać, odnawiać, wracać do tych samych treści. Wiarę także trzeba PRZEMODLIĆ – bo to łaska od Boga.

Wiara stoi na dwóch filarach:

  • PEWNOŚCI
  • ZAUFANIU

Gdy człowiek wejdzie w świat wiary musi wciąż umacniać swoją pewność w prawdy Wiary ale też zaufanie do Tego, który te prawdy nam dał. Inaczej będzie jak w Raju. Szatan powoli podważy. Podwazy zaufanie i doprowadzi w naszym sercu do niepewnosci. A stąd juz krótka droga do złamania prawa Bożego – do grzechu…! Całym sobą – ze wszystkich sił muszę przylgnąć do Ojca – wtulic się w Jego ramiona.

I CIĄGLE TRZEBA PAMIĘTAĆ – wiara ma swe źródła w Duchu Świętym – jest łaską. Bez łaski, bez wyproszenia sobie tej łąski – WIARA JEST NIEMOŻLIWA.

Szatan wie, ze Bóg Jest. Jest tego pewnien. Obejmuje to umysłem. ALE NIE UFA BOGU! NIE PRZYLGNĄŁ DO NIEGO. Wybrał drogę walki z Bogiem, drogę SPRZECIWU!

Weź Mamo i przyjmij cała wonosć moja, wole moją i pamieć, weź wszystko co mam i posiadam i rozporządzaj tym. Wszystko to pochodzi z ręki Boga i Jemu to pragne ofiarować jako wyraz mojej miłośći. Ty Matko przygotuj to wszystko jako dar doskonały na ołtarz Boga w Niebie.

Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

 

WP21.10 Chodzi o Miłość – o nic więcej

26 piątek lut 2021

Posted by in 05. Biblijny obraz Boga, Rekolekcje wielkopostne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Jacques Martin: „Bó jest tym, kim chce być. Wybiera siebie. Jest istotą w pełni wolną. Wybrał Miłość i można Go zranić. Jest też w Nim coś ludzkiego i jest wrażliwy. Bóg jest wstrząśnięty złem. Wystawia się na ryzyko odtrącenia, które rani Go jako Miłość”

Cała Biblioa pokazuje, że Bóg jest Miłośćią – szaleńczo zakochany w człowieku. Jak Oblubieniec w Oblubienicy. Jest też nieustannie raniony przez człowieka. Bałwochwalstwem, zdradami, nieposłuszeństwem, brakime wdzięczności. Bóg – Miłość – wystawił się też na ryzyko pogardy i odrzucenia. Pogardy aż po krzyż. Dusza cierpi ale nie potrafi nie Kochać – Cierpienie i Miłość są w jakiś przedziwny sposób związane ze sobą.

Bóg ma w sobie wielkie paradoksy. Bo jest Wszechmogący. Wszystko co nie ma w sobie paradoksu, jest podejrzane. Powinno być podejrzane.

Ponać Ojca można poprzez Syna. Każdy kto zobaczył i poznał Syna, poznaje też i Ojca. Niezwykła Jedność i Miłość w Trójcy Świętej. Chrystus jest obrazem Boga Niewidzialnego – nie ma innego obrazu. Kontempowanie Chrystusa jest poznawaniem Boga…!

Bóg też daje nam wolność. Bo kochać to nie uzywać środków jakiejkolwiek prezmocy wobec drugiej osoby. Taką postawę widać w Bogu. Bogu który się nie narzuca. Czeka na nas. Składa propozycję i czeka. Daje nam pełną wolność.

Gdy wszechmogący Bóg, wielki i Nieskończony schyla się przed człowiekiem by obmyć mu nogi – to jest swiadectwo Jego potęgi i Miłości. Nie musi. Ale robi to. Uniża samego siebie. Pokora w najgłębszy sposó wyraża Miłość.

Jeśli coś nie jest zabarwione Miłością, nie jest chrześcijańskie….

Argumentem Miłości Boga jest jego uniżenie. Pokora Wcielenia. Uniżęnie w obmywaniu nóg. Posługiwanie człowiekowi. A wreszcie szczytem jest Krzyż! Ubóstwo, zależność i pokora. Tak można naśladować Miłość. Pokornie przebaczając. Szukajac prostoty. I poddajać się woli Boga. Iść o krok dalej każdeg dnia.

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie zabijaj!”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: „Raka”, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj. Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie zwrócisz ostatniego grosza”. (Mt 5, 20-26)

Miłosierdzie – bogactwo Boga. On Jest nieskońćzenie bogaty ale nie mieniem – choć posiada wszystko na tym świecie. Jest bogaty Miłością. Stwórczą i twórczą Miłością. Jest wolny – wolnośćią kochania. Wolnośćia którą popycha Go do oddania zycia za każdego z nas. do ostatniej sekundy Jezus mógł zejsc z krzyża…! Ale tak wybrał! Chciał dać siebie za nas – za nasze życie.

Taki obraz Boga nie pasuje do wykrzywionego obrazu Boga, który nosi w sercu wielu ludzi. Nie pasuje do Boga policjanta, prokuratora, oskarżyciela, podejrzliwego śledczego, okrutnego i surowego wymierzajaćego kary człowiekowi odległego bóstwa.

Miłość to droga – bo ona upodabnia do Miłośći – do Boga. Do obrazu na wzór, którego jesteśmy ukształtowani.

Chcąc poznać Boga trezba iśc przez krzyż – UBÓSTWO, POKORĘ, ZALEŻNOŚĆ! Przez kontemplację ubóstwa, pokory i zalezności chleba eucharystycznego. Przez kontemplacje Syna Bożego we wcieleniu i Jego ofierze życia.

Miłość, MIłosierdzie i Sprawiedliwość i Wszechmoc – w Bogu muszą być paradoksy. Doświadczenia nie obejmowalen przez ludzkie prawa i ludzki umysł. Od początku tak było i tak będzie:

Tak mówi Pan Bóg: „Jeśliby występny porzucił wszystkie swoje grzechy, które popełniał, a strzegłby wszystkich moich ustaw i postępował według prawa i sprawiedliwości, żyć będzie, a nie umrze: nie będą mu policzone żadne grzechy, jakie popełnił, lecz będzie żył dzięki sprawiedliwości, z jaką postępował. Czyż tak bardzo miałoby mi zależeć na śmierci występnego – mówi Pan Bóg – a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył? A gdyby sprawiedliwy odstąpił od swej sprawiedliwości i popełniał zło, naśladując wszystkie obrzydliwości, którym się oddaje występny, czy taki będzie żył? Żaden z wykonanych czynów sprawiedliwych nie będzie mu policzony, ale umrze on z powodu nieprawości, której się dopuszczał, i grzechu, który popełnił. Wy mówicie: „Sposób postępowania Pana nie jest słuszny”. Słuchaj jednakże, domu Izraela: Czy mój sposób postępowania jest niesłuszny, czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne? Jeśli sprawiedliwy odstąpił od sprawiedliwości, dopuszczał się grzechu i umarł, to umarł z powodu grzechów, które popełnił. A jeśli bezbożny odstąpił od bezbożności, której się oddawał, i postępuje według prawa i sprawiedliwości, to zachowa duszę swoją przy życiu. Zastanowił się i odstąpił od wszystkich swoich grzechów, które popełniał, i dlatego na pewno żyć będzie, a nie umrze”. (Ez 18, 21-28)

Weź Matko i przyjmij całą wolnosć moja, wole moją pamieć i rozum. We wszytko co mam i posiadam, pochodzi to z ręki Boga i tobie Matko oddaję to w zarząd. Ty znasz wolę Boga. Rozporządzaj tym wszystkim według Bożej woli i przygotuj to jako dar doskonały na ofiarę dla Boga. W mojej wolnośći i jako wyraz mej miłosći pragne to wszystko Bogu oddać.

Przynieś mi tylko Miłość i ąłskę a one w zupełnośći mi wystarczą.

70. Niebezpieczne zwierzęta

06 sobota lut 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

Św Ludwik podaje kolejną podpowiedź dotyczącą pielęgnacji drzewa życia. W niezwykły sposób współgrającą z ćwiczeniem „Trzech Stopni Pokory” św Ignacego. Obaj święci przestrzegają przez wchodzeniem w jakiekolwiek pobłażanie grzechowi. Św Ignacy mówi o wchodzeniu po kolejnych stopniach pokory. Najpierw najważniejszym – walce z grzechami ciężkimi. Potem na kolejny – walce z grzechami powszednimi. I w końcu wejście na najwyższy – zanurzenie się i udział w męce i śmierci Pana. Św. Ludwik porównuje grzechy do dzikich zwierząt potrafiących wyniszczyć młode drzewo. Trzeba te dzikie zwierzęta przeganiać…

Nie można pozwalać na to, by do Drzewa zbliżały się drapieżne zwierzęta. Tymi zwierzętami są grzechy, które samym swym dotknięciem już mogą zadać śmierć Drzewu Życia. Do Drzewa więc nie powinien docierać nawet ich oddech, to znaczy:grzechy powszednie, które zawsze są bardzo niebezpieczne, o ile nie podejmujemy wysiłku, by z nimi walczyć. (pkt 75. „Tajemnica Maryi” św. Ludwik)

Walka z grzechami wymaga sił. Walka z pokusami wymaga odpoczynku. Walka z grzechami nałogowymi wyjątkowej determinacji. Współczesne drogi walki mówią o prostej zasadzie HALT – Hungry-Angry-Lonley-Tired.

  1. HUNGRY – Czyli by nie pozwolić sobie na bycie głodnym, pozbawionym podstawowych potrzeb życia. By życie było harmonijne i uregulowane – miało swój rytm – nawet rytm posiłków. Organizm człowieka odgrywa ważną rolę w walce z grzechem. Polskie przysłowie mówi: „w zdrowym ciele zdrowy duch”.
  2. ANGRY – Nie pozwolić wybuchać emocjom i rządzić emocjom swoim życiem. Ćwiczenia Ignacjańskie mają za jeden z celów uporządkowanie i zharmonizowanie emocji. Uspokojenie serca. „Niech nad twym gniewem nie zachodzi Słońce” mówi Bibilia. Emocje to wehikuł, środek, którym wirus grzechu przedostaje się do zdrowych tkanek naszego organizmu. W emocjach łatwo o złe decyzje, raniące słowa, działania odwetowe, które wyniszczają Miłość…
  3. LONLEY – Oderwanie od innych i życie bez wspólnoty. Wiara tak, Kościół nie…! Dzisiejszy świat jest niesamowicie skomunikowany. Ludzie wymieniają się milinami informacji każdego dnia. Setkami słów, zdań, zdjęć, filmów… ALE W TYM ŚWIECIE JEST MILIARDY SAMOTNYCH SERC!!! Bo ludzie nie wymieniają się Miłością, głębią serca. To wszystko jest tak powierzchowne. ograniczone. By tylko nie wylał się hejt. By tylko ktoś mnie nie ośmieszył przed innymi…
  4. TIRED – zmęczenie. Gonitwa. Tysiące zadań. Tysiące celów. Żeby się pokazać, zabłysnąć. Ten świat męczy. Zadania męczą… O tym mówi dzisiejsza Ewangelia… Czy jestem tak zmęczony GŁOSZENIEM EWANGELII! Czy moje dzielenie się miłością i dobrem jest tak intensywne że padam z nóg!!!? Ilu jest ludzi kościoła, którzy nie zasługują na słowa Jezusa – idźcie odpocząć… Bo są przemęczeni lenistwem!

Jednakże jeśli walczę z grzechem. Pracuję nad budową Królestwa Boga na ziemi, to z czasem przychodzi zmęczenie… Bóg zna ograniczenia naszego ciała. Wie, że praca z ludźmi i dla ludzi bywa męcząca i wycieńczająca. Zaprasza do pójścia na osobność. Do oderwania się od ludzi. Do milczenia i samotności – ale takiej przeżywanej z nim.

Można pościć i nie być głodnym (HUNGRY) – bo serce i wnętrze będzie nasycone przez Jezusa Słowem. Można walczyć wewnętrznie, buntować się przed Najświętszym Sakramentem (ANGRY) i przyjąć łaskę ukojenia serca. Można trwać na samym środku pustyni (LONLEY) a jednak trwać zaraz obok milczącego Jezusa, który przyjmował ogrom pokus na pustkowi w czasie 40-dniowego postu. Można wreszcie być zmęczonym (TIRED) duchowa walką ale wtedy w serce wlewa się ogrom Jego łaski.

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco”. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach. (Mk 6, 30-34)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź moje umiejętnośći, talenty, zdolności, pracę i relacje. Weź wszystko to co mam i posiadam. Rozporządzaj tym wszystkim według woli Boga i w ten sposób przygotuj to wszystko jako dar dla Boga, Jemu to pragnę ofiarować jako dar, bo z Jego ręki to wszystko pochodzi.

Przynieś mi tylko Miłość i łaskę, a one w zupełności mi wystarczą.

69. Korniki drążące drzewo życia

05 piątek lut 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , ,

Gdy człowiek wzrasta w swoim życiu, wówczas drzewo życia rozwija się powoli. Wowoli pojawiają się pączki, zalążki listków. Drzewo czerpie swe soki od Chrystusa – jest w Niego wszczepione. Jednakże, jeśli człowiek zostawi w swojej korze najmniejsze sczelinki, to wdrążą się tam robaki pokus, które zaczynają drążyć. Korniki, które powoli zabijają takie drzewo.

Te szczeliny to egoizm i wygodnictwo. Drzewo drążące tymi robakami powoli usycha, nie pozwola drzewu owocować. Nieuporządkowanie wyniszcza.

Należy czuwać też, by Drzewa nie zniszczyły gąsienice. Te gąsienice to miłość własna i miłowanie wygód, które niszczą zielone liście i niweczą nadzieje na owocowanie. Nieuporządkowana miłość własna oraz miłość do Maryi w żaden bowiem sposób nie pozostają ze sobą w zgodzie. (pkt 74. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

Przykładem osoby która powoliła na takie wyniszczenie jest Herod. Słuchał głosu Jana. Ten głos poruszał jego serce i umysł. Wpływał na niego. Drążył pozytywnie, odtruwał jego wnętrze z korników. Jednak Herod zbyt mocno był przywiązany do wygód, zanurzony w egoiźmie. Satan wykorzystał jego osłabienie. Wykorzystał Jego obietnicę i umiłowanie władzy. Im wcześniej człowiek odpowie na głos Boga ty szybciej pozbędzie się tych korników z drzewa swego życia:

Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: „Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w nim”. Inni zaś mówili: „To jest Eliasz”; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, mawiał: „To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał”. Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu z powodu Herodiady, żony brata swego, Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem napominał Heroda: „Nie wolno ci mieć żony twego brata”. A Herodiada zawzięła się na niego i chciała go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobistościom w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczyny: „Proś mnie, o co chcesz, a dam ci”. Nawet jej przysiągł: „Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa”. Ona wyszła i zapytała swą matkę: „O co mam prosić?” Ta odpowiedziała: „O głowę Jana Chrzciciela”. Natychmiast podeszła z pośpiechem do króla i poprosiła: „Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela”. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczynie, a dziewczyna dała swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie. (Mk 6, 14-29)

Weź Matko i przyjmij pamieć moją, wolę, wolność i rozum. Weź wszystko co mam i posiadam. Rozporządzaj tym według woli Boga, którą Ty Matko najlepiej znasz. Przyozdób je. Przygotuj jako dar dla Boga. Wszystko co ma pochodzi od Boga. Rozporządzaj tym Mamo.

Przynieś tylko Miłość i łaskę a to mi w zupełności wystarczy.

66. Zasady uprawy drzewa życia

31 niedziela sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Dziś w Ewangelii widać Jezusa, który przemawia jak ten, który ma władzę. I oto właśnie chodzi. By oddać Jemu władzę. Jest On jednakże przedziwnym Królem. Z jednej strony władca Wszechświata – ma moc by tchnienie warg zakońćzyć istnienie Kosmosu i Ziemi. Ale z drugiej strony daje człowiekowi wolnośći nie obajmie władzy tak długo, aż człowiek nie uzna go swoim Panem i Zbawcą. Szanuje wolność swych poddanych.

Uczy jak ten który ma władzę. I w tym fragmencie widać, że ma władzę sięgajaćą daleko poza horyzonty władzy człowieka. Ma władzę nad światem widzialnym ale także nad światem duchowy. Jest Bogiem-Człowiekiem. Ma w sobie zarówno pełnię człowieczeństwa jak i pełnię Bóstwa, jednak niczego nie mieszając. Jest Królem rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Nie dyskutuje ze złym duchem – wydaje mu rozkaz. Zły Anioł – isttota duchowa – daleko bardziej inteligentna niż człowiek, o wiele doskonalsza – nieśmiertelna. Jej Jezus rozkazuje. A człowieka – istotę z prochu ziemi, słabą i kruchą, śmiertelną – Jezus prosi o wysłychanie. Szanuje wolność człowieka przez cały czas życia na ziemi i do tej ostatniej chwili życia. Człowiek może Go wybrać na swego Pana i Króla.

W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką; uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są mu posłuszne”. I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej. (Mk 1,21-28)

Na tym polega nizwykłość duchowego rozwoju i wzrostu. Nie zrobi się kroku naprzód aż nie przestanie się polegać na sobie i nie zacznie się polegać na Bogu, Jezusie, Duchu Świętym. Do tej zależności i relacji może nas poprowadzić Maryja – Ona – człowiek z krwi i kości – taka jak akżdy z nas. Ona, która przeszła tą drogę zależności od Boga – Służebnica Pańska – w pełni Bogu poświęcona i oddana.

W tym duchu św. Ludwik popowiada w jaki sposób iść drogą duchowego rozwoju. Nie polegajać na ludzkich zdolnościach, na człowieku, na talentach. Bóg wykorzysta nieraz właśnie to co słabe, nieraz nawet grzeszne, użyje tych obszarów gdzie niedomagamy, gdzie nie władamy sobą do końca – pokaże nam, że tam gdzie kończy się nasze działanie i wpływ i kontrola, tam właśnie zaczyna się Jego działanie. On chce z nami współstwarzać świat. Stwarzać – czyli czynić coś czego jeszcze nie ma, czego nawet nie potrafimy sobie wyobrazić. Chce wychodzić poza nasze schamty i utarte ścieżki. Pragnie to czynić z nami ale też w naszym zaufaniu do Niego. W wierze. W wyjscu poza naszą percepcję, plany i marzenia. Bóg tylko wtedy będzie Wszechmogący – nie mieszczący się w naszym umyśle, prawach i założeniach. Bóg pragnie nas zapraszać krok po kroku w ten świat. I będzie nas prowadził w tą Nieskońcaoność, jeśli tylko Mu na to pozwolimy, jeśli my nie będziemy Go ciągnęli w naszą stronę. Jeśli Mu zaufamy jak dziecko…

Oto, Duszo wybrana, sposób jego uprawiania:
To Drzewo, posadzone w wiernym sercu, chce rosnąć na wolnym powietrzu, bez żadnego ludzkiego oparcia;
to Drzewo, Drzewo Boskie, chce pozostawać zawsze bez żadnego stworzenia, które mogłoby mu przeszkadzać we wznoszeniu się ku swemu początkowi, którym jest Bóg. Nie należy się zatem opierać na ludzkiej przemyślności czy własnych talentach, na zaufaniu i autorytecie, jakim zwykli cieszyć się ludzie: trzeba uciekać się do Maryi i polegać wyłącznie na Jej pomocy. (pkt 71. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Przyozdób to i zanieś przed Tro Boga. Tylko Ty Matko potrafisz te dary ubogacić i uczynić z nich miłą Bogu ofiarę. Wszystko to pochodzi z ręki Boga. Ty Matko rozporządzaj moim życiem, wszystkim co ma i posiadam i uczyń z tego ofiarę miłą dla Boga. Cudny dar.

Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

62. Totalna zmiana

24 niedziela sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

Dziś Słowo opisuje niezwykłe zwroty w życiu ludzi. Totalne przemiany – zazwyczaj kompltenie nie po myśli człowieka. Drogi Boga nie są drogami człowieka.

Jonasz pragnacy deszczu ognia i siarki dla Niniwy – zostaje do niej posłany. Posłany do najwiekszych wrogów Izraela, by tam głosił Ewangelię. Idzie. Głosi – trochę z przymusu – nie wierząc że to cokolwiek przyniesie. Niniwa się nawraca!!!

Ludzie Niniwy – może zrezygnowani – pochłonięci materializmem – wojanami, łupami. Przychodzi do nich izraelita i głosi im Dobrą Nowinę. Coś nowego. Zapowiada zniszczenie. Zapowiada – jeszcze 40 dni…! I zmieniają swoje życie. Nawrócenie to dar. Droga do Boga, rozwój duchowy – to DARY ŁASKI OD BOGA!

Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: „Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam”. Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział. Niniwa była miastem bardzo rozległym – na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona”. I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego. Zobaczył Bóg czyny ich, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej. (Jon 3,1-5.10)

Drogi zamyślone przez cżłowieka zazwyczaj dalekie są od planó Boga. To łaska by iśc właściwą drogą i wymaga nauki. Wyaga wsłuchiwania się w Boga. Rozeznawania wyborów życia. Odnajdywania włąściwych ścieżek.

Bóg bardzo chce uczyć człowieka chodzić właściwymi drogami. Całowiek jednak musi sie otworzyć – zapragnać iść drogą Boga. Wołać – modlić się – poszukiwać…

Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie,
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Pamiętaj o mnie w swoim miłosierdziu
ze względu na dobroć Twą, Panie.

Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy pokornych dróg swoich.
(Ps 25,4-5.6-7bc.8-9)

Pokora i otwartość serca człowieka pozwalają się otworzyć na Boże wołanie i powołanie. Na Jego wskazówki. Na Jego szept. Bóg nigdy człowieka do niczego nie przymusza. Nie przekracza granic wolności człowieka. Woła – a serca pokorne i otwarte podążą za Nim:

Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. (Mk 1,14-20)

Apostołowie pewnie marzyli o pracy rybaków. O przejeciu biznesu ojca. Tak samo Zebedeusz – powodziło mu się – miał najemników, kilka łodzi, fajny bznes. Jego Synowie spokojnie mogli utrzymać rodziny i jego na starość. Miał swój plan i zamysł.

Apostołowie zostawiają wszystko i idą za Jezusem. ZAUFALI MU! JAK DZIECI! BEZ ZASTRZEŻEŃ. Otworzyli sie na łąskę Boga, ale też wybrali w swym sercu pójście za Nim:

Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. (Mk 1,14-20)

Przewodniczką pomagajacą włąściwie wybrać jest Maryja. Poddając Jej swoją wolę i idąć wiernie za Jezusem człowiek dojdzie do celu. JEdnakże doskonałe nabożeństwo do Maryi i droga za Jezusem to także łaska od Boga. Łaska Syna Bożego i wymaga modlitwy do Syna…

Św. Ludwik proponuje następującą modlitwę:

Jezu mój kochany, pozwól, że do Ciebie zwrócę się, by okazać Ci wdzięczność za łaskę, którą mi wyświadczyłeś, oddając mnie Twojej świętej Matce przez to nabożeństwo niewoli, aby była moją Orędowniczką przed Twym Majestatem i Wspomożycielką w mej wielkiej nędzy. Niestety! Panie, jestem tak nędzny, że bez tej dobrej Matki byłbym zgubiony. Tak, Maryja jest mi wobec Ciebie niezbędna wszędzie: potrzebna, by uśmierzyć Twój słuszny gniew, gdyż tak bardzo cały czas Ciebie obrażałem; potrzebna, by powstrzymać wieczne kary Twojej sprawiedliwości, na jakie zasługuję; potrzebna, by na Ciebie patrzeć, mówić do Ciebie, modlić się do Ciebie, do Ciebie się zbliżać i podobać się Tobie; potrzebna, by ocalić moją duszę i dusze innych; jednym słowem, niezbędna, żebym zawsze spełniał Twoją świętą wolę i we wszystkim przyczyniał się do jeszcze większej Twojej chwały.
Ach! Czemu ja nie mogę głosić po całym świecie miłosierdzia, jakie Ty dla mnie miałeś! Czemuż cały świat nie wie o tym, że bez Maryi już byłbym zgubiony! Czemuż nie mogę odpłacić godnymi aktami dziękczynienia za tak wielkie dobrodziejstwo! Maryja prawdziwie jest we mnie, haec facta est mihi. Ach, jakiż to skarb! Co za pociecha! I ja, po tym wszystkim, nie miałbym być cały dla Niej?! Cóż by to była za niewdzięczność, najdroższy mój Zbawicielu?! Raczej odbierz mi życie, niż by miało mi się przydarzyć podobne nieszczęście: bo wolę raczej umrzeć aniżeli żyć nie należąc całkowicie do Maryi.
Po tysiąckroć uznałem Ją za całe moje dobro, jak święty Jan Ewangelista u stóp Krzyża, i tyleż razy Jej oddałem siebie; jeżeli jednak jeszcze dotąd nie zrobiłem tego zgodnie z Twoimi pragnieniami, mój najdroższy Jezu, czynię to teraz tak, jak Ty pragniesz, żebym to uczynił; jeśli widzisz w mojej duszy i ciele cokolwiek, co nie należy do tej Dostojnej Królowej, proszę Cię, wyrwij to i odrzuć ode mnie daleko, bo kto nie należy do Niej, niegodny jest Ciebie.
O, Duchu Święty! Udziel mi wszystkich łask oraz zasadź, zraszaj i uprawiaj w mojej duszy umiłowaną Maryję, Drzewo prawdziwego Życia, aby ono rosło, kwitło i przynosiło obfity owoc życia. Duchu Święty! Daj mi wielkie nabożeństwo i obdarz mnie wielką miłością do Twojej Najświętszej Oblubienicy; daj bym – zawsze w oparciu o na Jej matczyne łono – i nieustannie uciekał się do Jej miłosierdzia, tak, abyś to w Niej kształtował we mnie Jezusa Chrystusa, wielkiego i potężnego, aż do pełni Jego doskonałego wieku. Amen! (pkt 66.-67. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

Jezu cochy i serca pokornego uczyń serce moje na wzór serca Twego i serca Twej Matki.

57. Wypełnianie prawa podąża za sercem

19 wtorek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

Czy można przeczytać literę prawa tak dosłownie i tak surowo, że zapomni się o człowieku? Czy można na prawdę dobre o mądre prawo tak zinterpretować, że będzie człowieka ciemiężyć i wyniszczać?

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje w jasny sposób, że tak może się stać! Praktyka naszego życia także to pokazuje. Zwłaszcza praktyka wielu polaków – mistrzów w „odpowiedniej” interpretacji prawa. Takiej interpretacji, by wyjśc na swoim! Dobre i mądre prawo chroniące dzieci potrafi doprowadzić do absurdu, w którym odbiera się dzieci rodzicom z absurdalnych powodów! Ekonomia – ze swej antury neutralna – potrafi doprowadzić do tego, że człowieka zagłodzi się w szpitalu nie okazując miłosierdzia…

W Imię prawa Bożego – w imię Ewangelii – dochodzio do schizm czy wypraw krzyżowych…

Jak zatem właściwie czytać prawo? Jak dobrze interpretować Prawo zapisane w Słowie Boga?

Trzeba to czynić zaczynajać od tego, kto je ustalił, skad pochodzi. A potem na ile przyczynia się do chwały Boga, dla dobra człowieka, szacunku i wolności osoby ludzkiej. Trzeba czytać prawo zanurzając się w mocy Ducha Świętego. Bo prawo i rozporządzenia – zalecenia Ewangelii – mają człowiekowi służyć, a nie szkodzić. Tam gdzie jest Miłość nie potrzeba prawa. Tam gdzie są serca rozpalone Miłością prawo jest egzekwowane ze swej natury – a czasem wręcz nadobficie w stronę dobra, wspólnoty, jedności, dzielenia się…

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: „Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?” On im odpowiedział: „Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom”. I dodał: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu”. (Mk 2, 23-28)

SZatan kusi Jezusa przez faryzeuszów. Działa tak samo jak na pustyni po 40-dniowym poście. Jezus broni się tak samo… SŁOWEM BOŻYM. Słowem czytanym sercem w mocy Ducha Świętego.

To co człowiek czyni, to co jest zewnętrzne ma podążać za kochającym sercem…

Tak też jest z budowaniem przymierza z Maryją. To co na zewnątrz podąża za rozpalonym miłością sercem..

Prócz praktyki wewnętrznej tego nabożeństwa, o jakiej mówiliśmy, są jeszcze praktyki zewnętrzne, których nie należy pomijać, ani zaniedbywać.

Pierwszą praktyką zewnętrzną jest ofiarowanie siebie w jakiś uroczysty dzień Jezusowi Chrystusowi przez ręce Maryi, której stajemy się niewolnikami; przyjęcie w tej intencji Komunii św. oraz spędzenie tego dnia na modlitwie. Ów akt poświęcenia się będziemy odnawiać przynajmniej raz do roku, najlepiej tego samego dnia. (pkt 60.,61. „Tajemnica Maryi” św. Ludwik)

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, rozum i pamięć. Weź wszystko co mam i posiadam. Od Boga to wszystko pochodzi i Jemu to oddaję przez Twoje matczyne ręce. Ty, Matko Najświętsza tym wszystkim rozporządzaj według woli Boga i Twego Syna, w mocy Ducha Świętego.

Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

56. Pan Młody przyjdzie z powrotem

18 poniedziałek sty 2021

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Bóg działa w czasie. Wyznacza czas swego przyjscia poprzez Wcielenie, przyszedł w konkretnym momencie do Izraela. Każdy z Apostołów, akżdy z ludzi tam żyjacych miał szansę za Nim pójśc i w Niego uwierzyć. Każdy mógł też w swej wolności Go odrzucić i przyłożyć rękę do odrzucenia i ukrzyżowania.

Każdy człowiek umiejscowiony jest w czasie i przestrzeni. Otrzymuje łaskę miejsca i chwili. I od każdego z nas zalezy to czy i jak tą łąskę wykorzystamy. Bóg nie pozostawia nikogo z ludzi bez szansy na Zbawienie. Do ostatniej chwili życia daje szanse na Zbawienie. Od nas i tylko od nas zalezy czy nauczymy się odpowiednio wcześnie rozeznawać te dary, przyjmować je i włąściwie wykorzystywać. Im więcej praktyki, im więcej ćwiczenia duchowego, im więcej nauki na porażkach i upadkach przez grzech. Ale przede wszystkim im więcej powstawania z grzechu i wchodzenia z powrotem na drogę do Nieba, wym większa szansa że w ostatniej chwili życia będziemy na właściwym miejscu i rozpoznamy właściwie czas ostatniego najważniejszego wyboru życia między Rajem i piekłem!

Żle rozpoznany czas, pseud-łaska, którą człowiek sam sobie wyimaginował, ultra-pobożność, pobożność wojująca – takie błędy widać w Ewangelii. Widać wśród tych którzy w swej pysze siebie postawili na wysokosci Boga. Sobie przypisali władzę rozsądzania dobra i zła przesłaniajać niejako Boga. Zasłaniając Boga sobą – wchodząc na drogę bałwochwalstwa! Skutek widać bardzo jasno an kartach Ewangelii. Nie rozpoznali czasu i miejsca. Rozmawiali z Wcielonym Bogiem twarzą w twarz, a jednak Go okrutnie i krwawo odrzucili… Znali Pismo nieraz na pamięć! W zasadzie czekali na Measjasza! Mieli być strażnikami Słowa i to Oni mieli rozpoznać przyjsćie Mesjasza. A byli tymi, którzy przez swą pychę, wyniosłość, nieposłuszeństwa, brak otwartości, doprowadzili do zamordowania Tego, na którego tak czekali!

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: „Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?” Jezus im odpowiedział: „Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków”. (Mk 2, 18-22)

Taka była ich rola i to na Niego czekali:

Każdy arcykapłan, spomiędzy ludzi brany, dla ludzi jest ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć tym, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien tak za lud, jak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. A nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: „Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem”, jak i w innym miejscu: „Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”. Z głośnym wołaniem i płaczem, za swych dni doczesnych, zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga arcykapłanem na wzór Melchizedeka. (Hbr 5, 1-10)

Najtrudniej jest przyjać to, żę każdy z nas może popełnić ten sam błąd! Nikt z nas nie jest wolny od pokus, od lawirowania na ścieżkach pychy. Od nieposłuszeństwa czy podążania za posiadaniem i odrzucania ubóstwa. Każdy może wpaść w spiralę grzechu i być oślepionym na koniec życia!

Potrzeba nam pomocy w drodze. Osoby, która przeszła swe życie w bliskosci Boga. Która dokonale rozeznawała czas i chwilę i reagowała właściwie na wołanie Boga. Tą osobą Jest Maryja – i to Ona potrafi człowieka przygotować na koniec. Jest najlepszą drogą do Ojca i Syna w mocy Ducha…

Św. Ludwik twierdzi wręcz że to do ludzi oddanych Maryi będzie należało przygotowanie świata na Paruzję. To tacy ludzie najlepiej rozpoznają czas i miejsce i wykorzystają łaski do Boga przygotowujac ludzkość…:

Trzeba również wierzyć, że u końca czasów, a – być może – wcześniej niż przypuszczamy, Bóg wzbudzi ludzi wielkich, pełnych Ducha Świętego i ducha Maryi, przez których ta Najświętsza Władczyni dokona na świecie wielkich cudów, by zniszczyć grzech i ponad królestwem zepsutego świata założyć Królestwo Jezusa Chrystusa, Jej Syna. Dokonają tego owi ludzie święci właśnie przez nabożeństwo do Najświętszej Dziewicy, którego ledwie szkic tu przedstawię, umniejszając je z powodu mojej słabości. (pkt 59. „Tajemnica Maryi” św. Ludwik)

Mamo, weź i przyjmij całą wolność moja, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam, moje talenty, umijętności, relacje, emocje, cielesność, rzeczy materialne, wszytko co mam i posiadam. Wszystko to pochodzi z ręki Boga i Tobie to Matko oddaję, byś to zaniosła jako dar przed tron Boga. Rozporządzaj tym Matko według Twego uznania, bo Ty zawsze potrafiłaś odczytać wolę Boga i za nią podążyć. Ty jesteś Niepokalana – nigdy nie zwiedziona przez grzech. Zarządzaj moim życiem, bo Ty Matko doskonale znasz wolę Boga wobec mnie.

Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełnośći mi wystarczą.

52. Zeszpecić łaskę…

14 czwartek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Jezus oczyszcza tręowatego. Uzdrawia go z grzechu. Ale zaraz potem SUROWO mu przykazuje, by nie rozgłaszał tego. By świętował we wnętrzu swego serca. Nakazuje mu postąpić zgodnie z prawem i pokazać się kapłanowi, który może „w świetle prawa” orzec, że został uzdrowiony. I ma złożyć OFIARĘ NA ŚWIADECTWO przepisaną przez Mojżesza. Jezus daje mu polecenie, wymagajace okiełznania emocji i uczuć. Świadczyć przez ofiarę zapisaną w prawie. Wieść życie które będzie świadectwem.

Ewangelizacja trędowatego na włąsną rękę zniweczyła wiele łask! Jezus chciał przemieniać swerca a stał się celebrytą i nie mógł jawnie wejśc do maista – musiał się ukrywać przed ludźmi. Tak by można Go było odnaleźć sercem. Nie szukać jedynie cudotwórcy, sensacji, niezwykłych zjawisk…

Człowiek rozemocjonowany potrafi zeszpecić łąskę. Potrafi w swej nadgorliwości popsuć dar Boga!!!

Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go: „Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić”. A Jezus, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: „Chcę, bądź oczyszczony”. Zaraz trąd go opuścił, i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: „Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”. Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego. (Mk 1, 40-45)

Wszystko powinno być zatopione w KRZYŻU – pokorze, ubóswie i POSŁUSZEŃSTWIE wobec Boga.

Bóg obdarza darami, łaskami, a potem oczekuje posłuszeństwa, wytrwałosci i cierpliwości. Nieraz prowadzi dusze przez ciemną noc, przez pustynię, by je oświecić i oczyścić. Można pozostać w poszukiwaniu cudów, wymuszaniu łąsk od Boga i nie wejść do Jeruzalem! Droga Izraela przez pustynię jest obrazem naszego pielgrzymowania przez życie. Przez zatwardziałość swego serca umarli. Ostatni zobaczyli mury Jeruzalem ale nigdy do neigo nie weszli!!!

Bracia: Postępujcie, jak mówi Duch Święty: „Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych jak podczas buntu, w dzień kuszenia na pustyni, gdzie kusili Mnie ojcowie wasi, wystawiając na próbę, chociaż widzieli dzieła moje przez lat czterdzieści. Rozgniewałem się przeto na to pokolenie i powiedziałem: Zawsze błądzą w sercu. Oni zaś nie poznali dróg moich, toteż przysiągłem w swym gniewie: Nie wejdą do mego odpoczynku”. Baczcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego, lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co zwie się „dziś”, aby ktoś z was nie uległ zatwardziałości przez oszustwo grzechu. Jesteśmy bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli pierwotną nadzieję do końca zachowamy silną. (Hbr 3, 7-14)

W takim też tonie wypowiada się Św. Ludwik w kolejnym punkcie „Tajemnicy Maryi”:

Nabożeństwo to, wiernie praktykowane, przyniesie twej duszy wielkie i liczne korzyści. Jednakże największy dar, jakim cieszą się dusze, stanowi ustanowienie już tu, na ziemi, życia Maryi w twej duszy, tak dalece, że to już nie twoja dusza żyje, lecz żyje w niej Maryja. Dusza Maryi – można by rzec – stanie się twoją duszą. Jeżeli, dzięki niewypowiedzianej choć prawdziwej łasce, Matka Boża jest Królową w jakiejś duszy, to jakichże cudów Ona w niej nie sprawia?! Jako sprawczyni ogromnych cudów, szczególnie wewnętrznych, Maryja działa w ukryciu, nawet bez wiedzy duszy, która – świadoma owego działania – mogłaby zeszpecić piękno Jej dokonań.c(pkt 55. „Tajemnica Maryi” św. Ludwik)

Bóg działa cuda wówczas gdy wydaje się właśnie ze nic się nie dzieje. Na pustyni. Na pustkowiu kryża, gdzie tylko wisiał i nie mógł oddychać – ZBAWIŁ ŚWIAT. Błogosławiony jest Bóg i Pan, bo objawia tajemnice Królestwa ludziom prostego serca. Żyjacym i zanurzonym w codzienności, herosom ducha, których wspominamy 1 Listopada. Bezimmienych świętych. Prostytutkach, które wchodzą przez przorami klasztorów do Królestwa Boga. Tych, którzy w świadomości swej grzeszności, uniżeniu, pragnienu przebłagania za grzechy, starają się nie oprzeć się żadnemu powiewowi ducha.

Weź Mamo i przyjmij moje serce, duszę, ducha, moją wolę, wolność, pamięć i rozum. Weź moje talenty, relacje, pragnienia marzenia, umiejeności, małżeństwo, wszystko co mam i posiadam. Z ręko Boga to wszystko pochodzi i Jemu to pragnę oddać przez Twoje ręce Mamo. Ty, która znasz Jego wolę rozporządzaj tym wszystkim, by przyczyniły się Chwały Boga i budowania Królestwa Boga na ziemi.

Pośredniczko, przynieś tylko Miłość i Łaskę a to w zupełności mi wystarczy.

49. Na różne sposoby Bóg przemawia

11 poniedziałek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

Bóg jest WSZECHMOCNY i WSZECHWIEDZĄCY ale przede wszystkim KOCHAJACY i WOLNY. Może przyjść tam gdzie chce i tak jak chce, ale zawsze przyjdzie do człowieka z MIŁOŚCIĄ i TROSKĄ. Często ta Młość wyraża się w tym, że Bóg przychodzi bardzo delikatnie, niezwykle prosto, dla wielu wręcz pospolicie, w ubóstwie znaków. Prawdziwa Miłość nie wymaga ozdobników, zwłąszcza emocji, trąbienia na prawo i lewo. Prawdziwa Miłość broni się sama i można ją rozpoznać gdy wisi na krzyżu.

Na Krzyżu Jezus nie poruszał ani prawą ręką ani lewą. Nie uzdrowił nikogo. Nie nauczał – wypowiedział zaledwie kilka słów. Nie pociagał swym wyglądem. A jednak na krzyżu zrobił najwięcej – zbawił miliardy ludzi – całą ludzkość. Z Jego boku zrodził się Kośćiół.

Tak też jest z życie duchowym. Bóg przemawia do człowieka wielokrotnie i na różne sposoby. A te sposoby mają w sobie często miano krzyża – prostotę, ubóstwo, zależność, czasem są odczuwane z oschłością i wymagają od człowieka wiele cierpliwości. Ale takie Słowo usłyszane od Boga jest prawdziwe – oczyszczone z naszych emocji – poszukiwania nadzwyczajnych wydarzeń, chwały u ludzi.

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się większy od aniołów, o ile odziedziczył dostojniejsze od nich imię. Do którego bowiem z aniołów powiedział Bóg kiedykolwiek: „Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem”? I znowu: „Ja będę Mu ojcem, a on będzie Mi Synem”? A skoro ponownie wprowadzi Pierworodnego na świat, powie: „Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży”. (Hbr 1, 1-6)

Największe cuda nieraz dokonują się w prostocie serca. W naturalnym cierpliwym biegu życia i na najzwyklejszej drodze przekazywania wiary. Najwięksi Apostołowie – fundamnty Kościoła. Chodzili posłuchać Jana. Może najpierw jako sensacji. Ale z czasem przylgnęli do tego człowieka. zasmakowali Jego surowej duchowości pustyni. Słuchali i usłszeli Jana wskazującego palcem an Jezusa – „To jest Mesjasz”. Usłyszeli. Jezus na początku nauczania podejmuje głos Jana. Woła tak jak Jan. Idzie do Szymona i Andrzeja i mówi: „Pójdź za mną”. TYLE! Proste pytanie! Daje im obietnicę której oni pewnie kompletnie nie rozumieją: „jak pójdziecie to staniecie się rybakami ludzi”.

Oni porzucają sieci i idą za Nim, bo widzieli jak Jan im Go wskazał. Przeszli przez pewien proces. Przez drogę. W jednej z Ewangelii odwiedzili jeszcze wcześniej Jezusa. Zobaczyli Jego dom. Zobaczyli jak Jezus żyje. Tyle! Prostota, ubóstwo, zawierzenie Bogu.

Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim. (Mk 1, 14-20)

Takie są mechanizmy duchowości. Prawdziwe głebiny odkrywa się przedzierajac się przez mrok i ciemność. Trwajac w ciemnej nocy oczysczenia jak powiedziałby św. Jan od Krzyża. Wchodząc w krzyż – w pokorę, ubóstwo i pełną zaufania zależność od Boga.

Św. Ludwik w punkcie 52. „Tajemnicy Maryi” pokazuje bardzo podobną drogę zawierzenia Maryi:

Strzeż się również niepokoju, jeżeli nie radujesz się jeszcze słodką obecnością Najświętszej Dziewicy w twoim wnętrzu. Ta łaska nie wszystkim jest dana; a kiedy Bóg w swym wielkim miłosierdziu obdarza nią duszę, ona łatwo może ją stracić, jeśli nie pozostaje wierna skupieniu. I jeśli więc to nieszczęście ci się przydarzyło, zawróć spokojnie i przeproś swą Władczynię. (pkt. 52. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

 

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, pamięć rozum i wolę. Tobie się cały zawierzam – bez zastrzeżeń. Weż wszystko to co mam i posiadam. Wszsytko to pochodzi z ręki Boga. Ty, która znasz wolę Boga, rozporządzaj moim życiem i wszystkim co posiadam.

Mamo, Ty mnie znasz, znasz moje krwawiace rany, ból, radość, talenty i umiejetności, znasz moje powołanie, dobre i złe decyzje. Zarządzaj moim życie i przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a to w zupełności mi wystarczy.

Przejdź do paska narzędzi