Archiwa tagu: grzech

38. Droga na Golgotę

05 niedziela kwi 2020

Posted by in 11. Droga krzyżowa, TYDZIEŃ III

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Dziś Niedziela Palmowa – Niedziela Męki Pańskiej. Bardzo szczególna. W pośrodku pandemii. Kościół w Ewangelii prowadzi nas na drogę krzyżową Pana.

Ewangelia która objmuje prawie całą treść III tygodnia ćwiczeń duchowych Ignacego Loyoli.

Jezus podejmuje wolę Ojca i ją wypełnia do końca, nie cofa się. Chce ofiarować swoje życie by każdy z nas mógł żyć. By każdy z nas mógł dojść do domu Ojca. By bramy nieba zostały na nowo otwarte przed każdym z ludzi:

Nie Zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i wiem, że nie doznam wstydu. Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mej twarzy przed zniewagami i opluciem. Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam. (Iz 50, 4-7)

Niezwykłe musiało być oblicze Jezusa w czasie męki. Niesamowite oblicze Boga umęczonego – Miłości oddającej sie totalnie, do końca za każdego z nas.

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według świętego Mateusza

Zdrada Judasza

E. Jeden z dwunastu imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i powiedział:

I. Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam.

E. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

Przygotowanie Paschy

E. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go:

T. Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?

E. On odrzekł:

+ Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami.

E. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Wyjawienie zdrajcy

E. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł:

+ Zaprawdę powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi.

E. Zasmuceni tym bardzo, zaczęli pytać jeden przez drugiego:

I. Chyba nie ja, Panie?

E. On zaś odpowiedział:

+ Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził.

E. Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, powiedział:

I. Czy nie ja, Rabbi?

E. Odpowiedział mu: Tak, to ty jesteś.

Ustanowienie Eucharystii

E. A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał go i dał uczniom, mówiąc:

+ Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.

E. Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, mówiąc:

+ Pijcie z niego wszyscy; bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego.

E. Po odśpiewaniu hymnu wyszli na Górę Oliwną. Przepowiednia zaparcia się Piotra. Wówczas Jezus rzekł do nich:

+ Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada. Lecz gdy powstanę, uprzedzę was do Galilei.

E. Piotr Mu odpowiedział:

I. Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię.

E. Jezus mu rzekł: Zaprawdę powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz.

E. Na to Piotr:

I. Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie zaprę się Ciebie.

E. Podobnie zapewniali wszyscy uczniowie. Modlitwa i trwoga konania. Wtedy przyszedł Jezus z nimi do ogrodu, zwanego Getsemani, i rzekł do uczniów:

+ Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił.

E. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich:

+ Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną.

E. I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami:

+ Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty.

E. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra:

+ Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe.

E. Powtórnie odszedł i tak się modlił:

+ Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich i muszą go wypić, niech się stanie wola Twoja.

E. Potem przyszedł i znów zastał ich śpiących, bo oczy ich były senne. Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się po raz trzeci, powtarzając te same słowa. Potem wrócił do uczniów i rzekł do nich:

+ Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników Wstańcie, chodźmy; oto się zbliża mój zdrajca.

Pojmanie Jezusa

E. Gdy On jeszcze mówił, przyszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim wielka zgraja z mieczami i kijami od arcykapłanów i starszych ludu. Zdrajca zaś dał im taki znak:

I. Ten, którego pocałuję, to On; Jego podchwyćcie.

E. Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc:

I. Witaj, Rabbi.

E. I pocałował Go. A Jezus rzekł do niego:

+ Przyjacielu, po coś przyszedł?

E. Wtedy rzucili się na Jezusa i pochwycili Go. A oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnął rękę, dobył miecza i ugodziwszy sługę najwyższego kapłana, odciął mu ucho. Wtedy Jezus rzekł do niego:

+ Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną. Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów? Jakże więc spełnią się Pisma, że tak się stać musi?

E. W owej chwili Jezus rzekł do tłumów:

+ Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę, żeby Mnie pochwycić. Codziennie zasiadałem w świątyni i nauczałem, a nie pojmaliście Mnie. Lecz stało się to wszystko, żeby się wypełniły Pisma proroków.

E. Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli.

Jezus przed Wysoką Radą

E. Ci zaś, którzy pochwycili Jezusa, zaprowadzili Go do najwyższego kapłana, Kajfasza, gdzie zebrali się uczeni w Piśmie i starsi. A Piotr szedł za Nim z daleka, aż do pałacu najwyższego kapłana. Wszedł tam na dziedziniec i usiadł między służbą, aby widzieć, jaki będzie wynik. Tymczasem arcykapłani i cała Wysoka Rada szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić. Lecz nie znaleźli, jakkolwiek występowało wielu fałszywych świadków. W końcu stanęli dwaj i zeznali:

T. On powiedział: Mogę zburzyć przybytek Boży i w ciągu trzech dni go odbudować.

E. Wtedy powstał najwyższy kapłan i rzekł do Niego:

I. Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciwko Tobie?

E. Lecz Jezus milczał. A najwyższy kapłan rzekł do Niego:

I. Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjaszem, Synem Bożym?

E. Jezus mu odpowiedział:

+ Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego na obłokach niebieskich.

E. Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł:

I. Zbluźnił. Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo. Co wam się zdaje?

E. Oni odpowiedzieli:

T. Winien jest śmierci.

E. Wówczas zaczęli Mu pluć w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go i szydzili:

T. Prorokuj nam Mesjaszu, kto Cię uderzył?

Piotr zapiera się Jezusa

E. Piotr zaś siedział zewnątrz na dziedzińcu. Podeszła do niego jedna służąca i rzekła:

I. I ty byłeś z Galilejczykiem Jezusem.

E. Lecz on zaprzeczył temu wobec wszystkich i rzekł:

I. Nie wiem, co mówisz.

E. A gdy wyszedł ku bramie, zauważyła go inna i rzekła do tych, co tam byli:

I. Ten był z Jezusem Nazarejczykiem.

E. I znowu zaprzeczył pod przysięgą:

I. Nie znam tego Człowieka.

E. Po chwili ci, którzy tam stali, zbliżyli się i rzekli do Piotra:

I. Na pewno i ty jesteś jednym z nich, bo i twoja mowa cię zdradza.

E. Wtedy począł się zaklinać i przysięgać:

I. Nie znam tego Człowieka.

E. I w tej chwili kogut zapiał. Wspomniał Piotr na słowo Jezusa, który mu powiedział: Zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz. Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.

Wydanie Jezusa Piłatowi

E. A gdy nastał ranek, wszyscy arcykapłani i starsi ludu powzięli uchwałę przeciw Jezusowi, żeby Go zgładzić. Związawszy Go zaprowadzili i wydali w ręce namiestnika Poncjusza Piłata.

Koniec zdrajcy

E. Wtedy Judasz, który Go wydał, widząc, że Go skazano, opamiętał się, zwrócił trzydzieści srebrników arcykapłanom i starszym i rzekł:

I. Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną.

E. Lecz oni odparli:

T. Co nas to obchodzi? To twoja sprawa.

E. Rzuciwszy srebrniki do przybytku, oddalił się, potem poszedł i powiesił się. Arcykapłani zaś wzięli srebrniki i orzekli:

T. Nie wolno kłaść do skarbca świątyni, bo są zapłatą za krew.

E. Po odbyciu narady kupili za nie pole garncarza na grzebanie cudzoziemców. Dlatego pole to aż po dziś dzień nosi nazwę Pole Krwi. Wtedy spełniło się to, co powiedział prorok Jeremiasz: Wzięli trzydzieści srebrników, zapłatę za Tego, którego oszacowali synowie Izraela. I dali je za pole garncarza, jak im Pan rozkazał.

Jezus przed Piłatem

E. Jezusa zaś stawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał Mu pytanie:

I. Czy Ty jesteś królem żydowskim?

E. Jezus odpowiedział:

+ Tak, Ja nim jestem.

E. A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Wtedy zapytał Go Piłat:

I. Nie słyszysz jak wiele zeznają przeciw Tobie?

E. On jednak nie odpowiadał mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił.

Jezus odrzucony przez swój naród

E. A był zwyczaj, że na każde święto namiestnik uwalniał jednego więźnia, którego chcieli. Trzymano zaś wtedy znacznego więźnia, imieniem Barabasz. Gdy się więc zebrali, spytał ich Piłat:

I. Którego chcecie, żebym wam uwolnił, Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem?

E. Wiedział bowiem, że przez zawiść Go wydali. A gdy on odbywał przewód sądowy, żona jego przysłała mu ostrzeżenie:

I. Nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie wiele nacierpiałam się z Jego powodu.

E. Tymczasem arcykapłani i starsi namówili tłum, żeby prosiły o Barabasza, a domagały się śmierci Jezusa. Pytał ich namiestnik:

I. Którego z tych dwóch chcecie, żebym wam uwolnił?

E. Odpowiedzieli:

T. Barabasza.

E. Rzekł do nich Piłat:

I. Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem?

E. Zawołali wszyscy:

T. Na krzyż z Nim!

E. Namiestnik odpowiedział:

I. Cóż właściwie złego uczynił?

E. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli:

T. Na krzyż z Nim!

E. Piłat widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył sobie ręce wobec tłumu, mówiąc:

I. Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz.

E. A cały lud zawołał:

T. Krew Jego na nas i na dzieci nasze.

E. Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.

Król wyśmiany

E. Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z Jego szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc:

T. Witaj, królu żydowski!

E. Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie.

Droga krzyżowa

E. Wychodząc spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jezusa. Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejsce Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić. Gdy go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. I siedząc, tam Go pilnowali. Nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: To jest Jezus, ról żydowski. Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie. Wyszydzenie na krzyżu. Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc:

T. Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, cal sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża».

E. Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali:

T. Innych wybawiał, siebie nie noże wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym.

E. Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy pyli z Nim krzyżowani.

Śmierć Jezusa

E. Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem:

+ Elí, Elí, Lemá sabachtáni?

E. To znaczy: Boże mój, loże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili:

T. On Eliasza woła.

E. Zaraz też eden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, napełnił ją octem, ułożył na trzcinę i dawał Mu pić. Lecz inni mówili:

T. Poczekaj zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić.

E. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha.

Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie

Po śmierci Jezusa

E. A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli do Miasta świętego i ukazali się wielu. Setnik zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż trzy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili:

I. Prawdziwie, ten był Synem Bożym.

E. Było tam również wiele niewiast, które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu. Między nimi były: Maria Magdalena, Maria, natka Jakuba i Józefa, oraz matka synów Zebedeusza.

Złożenie w grobie

E. Pod wieczór przyszedł zamożny człowiek z Arymatei, imieniem Józef, który też był uczniem Jezusa. On udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Wówczas Piłat kazał je wydać. Józef zabrał ciało, owinął e w czyste płótno i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale. Przed wejście do grobu zatoczył duży kamień i odszedł. Lecz Maria Magdalena i druga Maria pozostały tam, siedząc naprzeciw grobu. Nazajutrz, to znaczy o dniu Przygotowania, zebrali się arcykapłani i faryzeusze u Piłata i oznajmili:

T. Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: Po trzech dniach powstanę. Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli Jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze.

E. Rzekł im Piłat:

I. Macie straż: idźcie, zabezpieczcie grób, jak umiecie.

E. Oni poszli i zabezpieczyli grób opieczętowując kamień i stawiając straż.

(Mt 26, 14 – 27, 66)

Jezus przyjął to wyniszczenie aby nas wyzwolić. Otworzyć na nowo wstęp do utraconwgo Raju:

Chrystus uniżył samego siebie, dlatego Bóg Go wywyższył. Chrystus Jezus istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w tym co zewnętrzne uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych, i aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca. (Flp 2, 6-11)

Dla ludzi bliskich Jezusowi doświadczenie Paschy potwierdzonej potem Zmartwychwstaniem musiało być niezwykle żywe. Przekazywane z pokolenia na pokolenie. Stąd pewnie mamy wiele stacji drogi krzyżowej których nie ma w orygibalnym tekście Biblii.

Pewnikiem jest to, że Jezus dzwigał krzyż na swych ramionach. Robił to sam. On musiał zanieść krzyż na Kalwarię by odkupić ludzkość, bo to była misja dana Mu przez Ojca. W tym krzyżu jest każdy nasz ciężar, każde nasze utrudzenie, przeciwności, upokorzenia.

Jezus wskazuje drogę – weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode mnie, bo jestem cichy i pokornego serca. Mówi też że jego jarzmo jest słodkie i ciężar lekki. Niewola Miłości, pokora Miłości, ciężar, głębia Miłości. Miłość nie może być ciężarem i goryczą. Droga krzyżowa pokazuje przemianę – metamorfozę – ciężarów ludzkich w niezwykły słodki i lekki ciężar Miłości. On nam daje Siebie a my mu dajemy nasz ciężar. Niezwykła wymiana drogi krzyżowej. Miłość wzamian za trud i ciężar życia.

Człowiek ma nadal belkę sweog krzyża na swych plecach, ale jest ona już lekka bo człowiek zyskuje godność królewską od Pana, Lekkość, jaką daje Miłość. On jest źródłem tej niezwykłej łaski uzdrowienia.

Bibilia wskazuje też na pomoc Szymona z Cyreny. Niezadowolonego, przymuszonego. Niechętnego. Rolnika, który wracał do domu i został w to wszystko wciągnięty – niejako siłą. Chrystus w tym wpsół-niesieniu krzyża prowadzi go drogą przemiany. To jest niesamowity obraz każdego z nas. Każdy ma czas niesienia krzyża z poczuciem przymusu, wyrzutem, pretensjami. Zaczynamy źli i wzburzeni a przy Golgocie ogarnia nas spokój i jesteśmy rozpromienieni światłem Pana. Wiele spraw dzieje się pod przymusem z niechecią. Nawet nieraz sam siebie muszę złamać i przymusić. Gdyby nie ten mały „gwałt” na mej woli to nieraz nie rozpoczęłaby sie droga mojej przeminy – droga wielkiego dobra. Jezus pokazuje, że nawet jeśli z taką postawą wezme ten krzyż na samym początku to mogę skończyć jako święty kościoła. Jemu świat i nasze życie nigdy nie wymknęło się z pod kontroli. On potrafi z największego bagna wyprowadzić ogród rajski. Trzeba mi tylko wytrwać do samego końca.

Jezus chciał doswiadczyć pmocy pełnej niechęci, napiećia, wściekłości i zrezygnowania.

Inny obraz obecny w Biblii to płaczące niewiasty. Niewzykłe jest to, że Jezus nie stawia ich jako przykładu. Nie chwali, a raczej napomina.

Ludzie tak łatwo patrzą na to co daleko. Spogladają na statystyki, wiadomości ze świata. Zwłaszcza dziś. Czasem nawet się rozczulają. A nie widzą tego co wokół. Tego co się dzieje niewłaściwego we własnym domu, u sąsiada. Krzyż to nauka i przestroga do podjęcia miłosci czynnej. Nie trwania w użalaniu się nad straconymi szansami. Nie w trwaniu nad wizjami przerażajacej czy nęcącej przyszłosći. Krzyż to świadome trwanie dziś – tu i teraz. Grzech jest źródłem i powodem tej drogi krzyża. Żal trzeba więc podjąć nas swoim czynem, nad swoim grzechem! Jezus mówi niewiastom – podejmijcie pracę wewnętrzną – drogę nawrócenia. Konkret. Wyrwijcie korzenie grzechu a nie przycinajcie tylko wierzchołków tych chwastów.

Jezus w tej scenie pokazuje też, że mimo swojego bólu i cierpienia nie użala się nad sobą. Patrzy na potrzeby innych. Nie zamyka się. Nie ucieka. Podchodzi do tych kobiet bo widzi ich potrzebę. potrzebę ich serc wymagajacych pouczenia nauką krzyża.

Jezus jest w cierpieniu Miłością a nie egoistą skupionym na sobie – tego uczy droga krzyżowa.

Kolejna scena z Ewangelii to powieszenie wśród łotrów i oszczerczego tłumu gapiów. Tłumu który powtarza pokusy z czasu 40 dni pustyni. JEŚLI jesteś Syname Boga. Chcą wzbudzić nieufność. Podejść Jezusa. Kuszą Boga! Bluźnią. Szukają nazdwyczajnych dróg. Ile tego jest dziś w czasie pandemii. Ilu ludzi szuka objawień, niezwykłych dróg. Głosi jakieś powykrzywiane nauki o tym, że chleb eucharystyczny czy dłonie kapłana nie mogą przenosić wirusów. Wystawiaja Boga na próbę łamiac posłuszeństwo i nie chcąc przyjąć eucharystii na ręce. Idąc do kościoła gdy są w grupie ryzyka. To wszystko są nieraz nie wypowiedziane głośno nawoływania tłumu z pod krzyża. Myślą, że są bliziutko Boga, jak Faryzeusze, i chcą coś Bogu udowodnić. Udowodnić swoją rację. Pan woła o pokorę. Pan chce tego doświadczyć. Bo dorga krzyża to też droga oczyszczenia.

Pan oddaje życie na Golgocie. Pozorny triumf śmierci jest początkiem triumfu życia. Człowiek przechodzi przez Golgotę-  śmierć – miejsce czaszki. On przeszedł przez najgorsze. Chciał to przejśc by pokazać że ma moc wydźwignąć każdego człowieka nawet z grobu. Z totalnego rozkładu. Z bycia trupią czaszką.

Gdy już wielu wydawało sie że to koniec, że wygrali, to Pan pokazał, że to początek nowego życia.

Jezus na Golgocie jest też totalnie ubogi. Do cna. Pozbawiony nawet swej godności. Nagi. Odarty z szat. Wystawiony na widok publiczny i pośmiewisko.

Wszystko rozgrabione do cna. Wylosowali kto ma zabrać szatę.

Jezus jest sprofanowany, zbeszczeszczony, pozbawiony resztek godności, upokorzony do cna przez ludzką chciwośc i nieczystość. To Chciwość wydziera wszystko drugiemu zaś nieczystośc obnaża, profanuje, nie szanuje gdności.

Na koniec nim wyzionął ducha napojono Go jeszcze goryczą wzmagajacą pragnienie. Zamieniono akt miłosierdzia w okrutną przysługę. Pod pozorami napojenia dodano jeszcze cierpienia.

Jezus solidaryzuje się z nami do samego końca. Aż po śmierć. Jest a nami we wszystkim.

 

29. Misterium grzechu

27 piątek mar 2020

Posted by in 05. Przed Sanchedrynem, TYDZIEŃ III, Wielki Post 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , ,

Chrystus po aresztowaniu w Ogrojcu, nocą zostaje zabrany prezd sąd. Posiedzenie zwołane przez tych, którzy szykują zasadzkę na Niego. Tych, którzy już znają wyrok wybierajac się na to spotkanie.

Dzisiejsze Słowo opisuje to wydarzenie w niezwykły sposób. Słowa z księgi Madrości pokazują serce członków Sanchedrynu:

Mylnie rozumując bezbożni mówili sobie: Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny: sprzeciwia się naszym sprawom, zarzuca nam łamanie prawa, wypomina nam błędy naszych obyczajów. Chełpi się, że zna Boga, zwie siebie dzieckiem Pańskim. Jest potępieniem naszych zamysłów, sam widok jego jest dla nas przykry, bo życie jego niepodobne do innych i drogi jego odmienne. Uznał nas za coś fałszywego i stroni od dróg naszych jak od nieczystości. Kres sprawiedliwych ogłasza za szczęśliwy i chełpi się Bogiem jako ojcem. Zobaczmyż, czy prawdziwe są jego słowa, wybadajmy, co będzie przy jego zejściu. Bo jeśli sprawiedliwy jest synem Bożym, Bóg ujmie się za nim i wyrwie go z ręki przeciwników. Dotknijmy go obelgą i katuszą, by poznać jego łagodność i doświadczyć jego cierpliwości. Zasądźmy go na śmierć haniebną, bo – jak mówił – będzie ocalony. Tak pomyśleli – i pobłądzili, bo własna złość ich zaślepiła. Nie pojęli tajemnic Bożych, nie spodziewali się nagrody za prawość i nie docenili odpłaty dusz czystych. (Mdr 2,1a.12-22)

Tak samo Ewangelia pokazuje, że Jezus sam wybrał wszystko to co się dzieje. Nie nadeszła Jego godzina – i naucza w świątyni – nic mu nikt nie zrobił. Gdy nadeszła Jego godzina sam daje się aresztować. Sam poddaje się pod sąd. Ale nie jest bierny. Cały czas. Cały czas woła do serc tych, którzy zagłębiają się w coraz większy grzech. Cały czas prosi ich o refleksję nad tym kogo słuchają. Za czyim szeptem podążają. Wzbudzenie nieufności do Boga! – znamy to z księgo rodzaju z historii Adama i Ewy. Podsycana gniewem, zaślepiajaca złość prowadząca do zabójstwa – jak blisko jest tutaj do historii Kaina i Abla. W szatanie nie ma nic ze Stworzyciela. Nie jest twórczy. Ciągle używa tych samych narzędzi, ciągle sprowadza na te same manowce. A ludzie wszystkich wieków ciągle dają się nabrać. Ile razy ja dałem mu sie nabrać na te same sztuczki.

Jezus obchodził Galileję. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo żydzi mieli zamiar Go zabić. A zbliżało się żydowskie święto Namiotów. Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie. Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic Mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest. A Jezus, ucząc w świątyni, zawołał tymi słowami: I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał. Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła. (J 7,1-2.10.25-30)

Sąd nad Jezusem ma dwie fazy – jedna jest religijna druga cywilna. Jezus wchodzi tutaj w przepaść męki fizycznej i męki serca. Oba sądy stają się akrykaturą.

Jezus w męce jest centrum wszelkich dziejów i historii ludzkości, a Jego serce jest wzorcem dla wszystkich serc, Centrum wszelkich ludzkich serc. On wchodzi w los każdego człowieka. Pokonuje grzech, bo pochodzi od Ojca i wypełnia misję od Ojca:

Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał.

Gdy popatrzy się na wydarzenia zazynajace się od posiłku w Betani aż po grób Pana, można zobaczyć, że nic co potkało człowieka nie jest obce Bogu. Nic co przeżył jakikolwiek człowiek nie ejst obce doświadczeniu serca Pana. On wszedłw pełnię człowieczego bólu. Doświadczył wściekłej, niepochamowanej przemocy, fałszu najbliższych, zdrady, okrucieństwa, niesprawiedliwości. To wszystko się na Niego zwaliło.

Pascha Pana to wielka walka Nieskończonej Miłości i Łagodności z ogromną wściekłością i zawziętością grzechu podsycaną przez piekło.

Sąd religijny nad Panem opisują Ewangeliści:

  • sąd nocą: (J 18,13-14.19-24) (Mt 26,57) (Mk 14,53)
  • sąd o poranku (Mt 26,59-68) (Mk 14,55-65) (Łk 22,63-65)

ETAP NOCNY

Pierwszy etap sądu odbywa się nocą u Annasza. Jest to przesłuchanie nieoficjalne i bezprawne. Dokonują go ci, którzy tak mocno zarzucali Jezusowi działanie poza prawem. Annasz nie jest sędzią. Nie ma prawa dokonywania sądu. Nie jest Arcykapłanem tego roku. Pora także jest niewłaściwa. W MROKU NOCY! Nie wilno przesłuchiwać nikogo w nocy w sprawach ważnych. Sprawy ważne to te, gdzie wchodziła w grę kara śmierci.

TYLKO KAJFASZ I TYLKO W BIAŁY DZIEŃ MÓGŁ PRZESŁUCHAĆ I WYDAĆ WYROK ŚMIERCI.

Poza tym sama treść przesłuchania jest bezprawna i podsycana chytrością. Pyta JEzusa „Jakim prawem to czynisz?”. A treścią powinno być badanie zeznań świadków.

Jezus zna prawo! Mówi: „ZAPYTAJ ŚWIADKÓW!” „DLACZEGO MNIE PYTASZ? JA PRZEMAWIAŁEM JAWNIE” Ja świadczyłem o sobie i Ojciec o mnie świadczył! Jeśli coś jest nie tak, to powołaj świadków. JEZUS MA WŁADZĘ NAD TYM SĄDEM.

Policzek żołdaka dodaje jeszcze cierpienia. Policzek człowieka który chce się przypodobać Annaszowi. „DLACZEGO MNIE BIJESZ?” „UDOWODNIJ!” Przyprowadź świadków i udowodnij, że mówię źle.

Tu nie ma żadnego wyroku. Dlaczego bije się przesłuchiwanego ???

U Annasza można zobaczyć skumulowaną niesprawiedliwość i łamanie prawa, przez stróżów prawa tamtego okresu. Prawo, które miało chronić staje się narzędziem w ręku krzywdzicieli.

JEZUS CHCIAŁ TEGO DOŚWIADCZYĆ!

W grzechu jest bezprawie!

Trzeba wejść w głębię tych wydarzeń. Zobaczyć złośliwego starca Annasza

Tu jest eksplozja emocji o których mówi dzisiejsze słowo. Nieuporządkowanych emocji człowieka. Złośliwość, przewrotność. Fałszywość.

MIŁOŚĆ CHCE TEGO WSZYSTKIEGO DOŚWIADCZYĆ, BY POKAZAĆ NAM DROGĘ WYJSCIA.

 

26. Daj wody żywej, bym nie pragnał

24 wtorek mar 2020

Posted by in 04. OGROJEC - męka serca, TYDZIEŃ III, Wielki Post 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

W dzisejszym Słowie woda przelewa się litrami i strumieniami.

Jezus woła do człowieka, daje proste polecenie jak Bóg do Adama i Ewy w Raju. A jednak historia znów się potarza.

Jest ratunek – w Chrystusie. Jest uzdrowieniw w Chrystusie. To On Chrzci, to On daje wiarę, to On daje uzdrowienie i wyzwolenie człowiekowi.

Szatan bazuje na nieuporzadkowanych uczuciach. Buduje wątpliwości wobec Boga. Potrafi wzniecić niepotrzebne emocje, które w końcu prowadzą do upadku. Decyzje, uczucia, emocje, czyny – grzech. Wszystko zaczyna się id ludzkiego serca, od braku harmonii i uporządkowania w życiu wewnętrznym i zewnętrznym.

Prawdziwy rozwój człowieczeństwa wyrasta z właściwej pracy nad wnętrzem. Z pracy w warsztacie pasyjności i maryjności. Pasyjność, noszenie krzyża, noszenei swojego łoża pozwala człowiekowi zawsze pamiętać o cenie, za którą został odkupiony. Maryjność daje delikatność uczuć. Porządkuje emcjonalność. Tego uczą ćwiczenia duchowne i wszelkie drogi które ukształtowały się w Kościele przez wieki. Doprowadzenie życia do porządku i harmonii. Wprowadzenie Raju na Ziemi.

Wiele złych decyzji, grzechów, upadków wynika z uczuć. Ludzie podejmuja decyzje w silnych emocjach – złe decyzje – których potem mocno żałują. Uczucia potrafią zniewolić. Człowiek potem będzie używał swej inteligencji, zeby to uzasadnić. Dzisiejsze Słowo pokazuje każdą z tych postaw. Człowieka zafascynowanego Chrztem. Posłusznego Aniołowi. Wychodzącego z przybytku. Pełnego pokoju i uwielbienia w księdze Ezechiela. Pokazuje człowieka chwieljengo, neuporządkowanego. Kogoś z kim nikt nie chce być. Kto chce się też przypodobać wyższej kaście ludzi i donosi na Jezusa. Wreszcie pokazuje ludzi, którzy używają swej inteligencji by wyjaśnić i „uświęcić” swą zatwardziałość serca.

Uczucia i emocje mają być skierowane ku celowi ostatecznemu – ku Bogu! Chwale Boga.

Uczucia są siłą człowieczeństwa. Stanowią o człowieczeństwie i nie należy ich niszczyć, odrzucać, negować, przekreslać. Uczucia trzeba przepracować – wystawić je na Słońce – przed oblicze Chrystusa. On wypali to co czarne. Oczyści i wybieli uczucia. Uspokoi je. Sprawi że uczucia staną się wyróżnikiem pięknego człowieczeństwa.

Zły duch lubi posługiwać się nieuorządkowanymi uczuciami. Wie, że właśnie tam potrafi człowieka szybko i skutecznie wyprowadzić na manowce. Doprowadzić do decyzji, których człowiek będzie potem żałował. Dlatego WALKA DUCHOWA CZĘSTO MA SWÓJ POCZĄTEK W SFERZE UCZUĆ.

Uspokojenie, przepracowanie uczuć to długa droga. Wymaga upiększania uczuć i ich pogłębiania. Najpiękniejsze drogi wskazywane przez setki świętych to umiłowanie krzyża i poddanie się w niewolę Matki. Krzyż pogłębia uczucia, Matka sprawia że się stają pociągające i serdeczne. Piękne uczucia prowadzą ku czystej duszy i wiążą się z czystością. A czystość zanurzoa w Bogu staje się zsamą głębią krzyża – ubóstwem, zależnością i pokorą – samą MIŁOŚCIĄ.

Człowiek jest stworzony do Miłości. Chrystus chce obmywać człowieka z brudu grzechów w Chrzcie. Ale też pragnie by człowiek współstwarzał potem siebie. By dojrzewał. By sam dbał o utrzymanie czystosci swej duszy.

CAŁA MIŁOSĆ BOGA – NAJCZYSTSZA – TO DUCH ŚWIĘTY.

CAŁA MIŁOŚĆ STWORZENIA – JEST SKONDENSOWANA W NIEPOKALANEJ.

Gdy te dwie MIłOSCI się spotykają w wolności „FIAT” Maryji – dochodzi do cudu nad cudami – rodzi się życie – dokonuje się cud WCIELENIA!

BÓG- CZŁOWIEK. CAŁA MIŁOŚĆ BOGA i CAŁA MIŁOŚĆ STWORZENIA!

Jezus cichy i serca pokornego, uczyń serce moje na wzór serca Twego!

21. Korzenie z których wyrósł Jezus

19 czwartek mar 2020

Posted by in 03. Wieczernik, TYDZIEŃ III, Wielki Post 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , ,

Dziś Słowo mówi bardzo wiele o korzeniach z których wyrósł Jezus. Jako Król z dziedzictwa największego z okresu królów – Dawida. Jako Arcykapłan i PRorok z okresu największego z PAtriarchów – Abrahama. Jako człowiek posiadający konkretne cechy wychowany przez Józefa. To Józef przekazał mu etos pracy, pokazał wzorzec Ojca, przekazał wiarę i nauczył Słów Biblii. W prostej robotniczej wiosce gdzieś na krańcach Izraela – w Nazarecie.

Józej i Maryja uczyli Go też postawy modlitewnej, stosunku do ludzi. Budowania pokoju.

Te cechy niezwykle widać w modlitwie arcykapłańskiej Jezusa w 13 rodziale Ewangelii Jana. Jezus prosi za siebie, za swoją misję, o wytrwałość do końca, błaga o jedność uczniów i powstajacego Kościoła. Za nas – za Kościół wszystkich czasów.

Wszystko ma się wydarzyć dla Chwały Ojca!

Jezus pranie JEDNOŚCI – przywrócenia harmonii w świecie rozdartym przez doświadczenie grzechu – zrywającego więzi. Więzi między człowiekiem a Bogiem i między ludźmi. A także między człowiekiem a stworzeniem.

Bóg jest fundamentem Jedności. On – Stwórca wszystkiego i wszystkich.

Gdy grzech przychodzi. NAjpierw wprowadza małe zmącenie ale potem lawinowo niszczy jednosć i harmonię w świecie!

Przyszedł czas, by Jezus ZAKRÓLOWAŁ. Zjednoczył wszystko. Połączył na nowo. WYPEŁNIŁ OBIETNICE. Przyszedł czas – pełnia czasu!

„A Ja gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” Wywyższony w męcę i jak Król Wszechświata.

On jako Arcykapłan i Ofiara – sam umrze za lud. Jak powiedział w proorctwie Kajfasz – „Lepiej gdy jeden umrze za naród, niż gdyby miał zginąć cały naród”

Panie przywróć jedność światu. Naucz nas na nowo kroczyć ku świętości i walczyć z grzechem, głównym sprawcą braku harmonii i Bożego Królestwa w świecie.

4. Wyszedł na pustkowie, by wskazać drogę powrotu

01 niedziela mar 2020

Posted by in 01. Wiara, TYDZIEŃ III, Wielki Post 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Wielki Post 2020

Dzsiejsze Słowo spina jak klamra całą historię Zbawienia. Ojcwie Kościoła w ciagu jednego dnia pokazują nam w Słowie jak doszło do upadku ludzkości i jak można wrócić. Jak człowiek znalazł się na pustkowiu poza Rajem i jak może do Raju utraconego powrócić! Jak przez jedno drzewo człowiek wybrał grech i jak przez inne drzewo Bóg odkupił człowieka od grzechu i przywrócił drogę do Raju.

Bóg stworzył człowieka wolnym. Dał każdemu z nas wolność do wyboru. Stawiając w Raju drzewa życia i poznania dobra i zła Bóg postawił przed człowiekiem możliwosc wyboru. Przekazał prawdę o tym doką taki wybór prowadzi. Bóg chce mieć człowieka wolnym i wybierajacym, bo Miłość jest wolna – Miłość to wybór!

To Słowo pokazuje też jak diabeł kusi człowieka. On nie ma w sobie nic ze Stwórcy. Stosuje na okrągło te same sztuczki. Wciąga ludzi w te same drogi rozumowania. Prowadzi – już przegraną! – wojnę o ludzkie serce. Prowadzi człowieka ku pysze, nieposłuszeństwu i pozornemu poczuciu posiadania (bogactwa/władzy)…

Największym sukcesem szatana jest to, że człowiek nie spogląda w świat ducha. Że nie patrzy na swe serce. Że nie dba o swoją wiarę pozostajac na powierzchni życia…

Wiarę trzeba przemodlić – bo wiara jest laską. Wiara jest spoglądaniem w świat niematerialny, poza zasłonę znaków. Ma w sobie też element wypróbowania – jak pokazuje historia wielu bohaterów biblijnych.

Jezus pokazuje dziś, że wiara w Boga stoi na dwóch filarach – zaufania do Boga i pewności Boga. Walczy z satanem przywołując Krzyż! Odwołuje się do pokory, posłuszeństwa Ojcu i ubóstwa. Jezus całkowicie ufa Ojcu, przylgnął do Niego całym sobą. To jest pełnia i głębia wiary człowieka.

JEZU UFAM TOBIE!

Panie, przymnóż mi wiary!

53. Trzy stopnie do świętości

25 wtorek lut 2020

Posted by in 17. TRZY STOPNIE POKORY, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

To już ostatni dzień przed Wielkim Postem. Św Ignacy na końcu II tygodnia prowadzi do ćwiczenia przełomowego – ćwiczenia o trzech stopniach pokory. Ćwiczeniu które pokazuje w sposób najbardziej praktyczny jak osiągnąć wyżyny świętości na ziemi. Prowadzi w postawę prowadzącą ku prawdziwej konkretnej świętości.

Dzisiejsze I czytanie doskonale obrazuje stan preciwny. 3 stopnie pychy i żądzy które prowadzą do powiększającej się pustki. Gonitwę, która prowadzi donikąd:

Najmilsi Skąd się biorą wojny i skąd kłótnie między wami? Nie skądinąd, tylko z waszych żądz, które walczą w członkach waszych. Pożądacie, a nie macie, żywicie morderczą zazdrość, a nie możecie osiągnąć Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie modlicie. Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz Cudzołożnicy, czyż nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga. A może utrzymujecie, że na próżno Pismo mówi: „Zazdrośnie pożąda On ducha, którego w nas utwierdził”? Daje zaś tym większą łaskę; dlatego mówi: „Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś daje łaskę”. Bądźcie więc poddani Bogu, przeciwstawiajcie się natomiast diabłu, a ucieknie od was. Przystąpcie bliżej do Boga, to i On zbliży się do was. Oczyśćcie ręce, grzesznicy, uświęćcie serca, ludzie chwiejni! Uznajcie waszą nędzę, smućcie się i płaczcie. Śmiech wasz niech się obróci w smutek, a radość w przygnębienie. Uniżcie się przed Panem, a On was wywyższy. (Jk 4,1-10)

Najgłębszą pokorę i uniżenie przed Panem to łaska. Dar Boga. Trzeba Bogu zaufać i modlić sie o taki dar. Być jak dziecko. Dziecko w czasach Jezusa było mało znaczacym obywatelem. Dodatkowymi rękami do pracy w domu czy w polu. Nie nadawało się do walki w armii. Często bywało infantylne i zbyt ufne. A Jezus stawia przed skłóconymi uczniami właśnie bezsilne dziecko – ufne i zawsze szukajace bliskości i bezpieczeństwa na kolanach rodzica. Jezus mówi o męcę ale i o Zmartwychwstaniu, a uczniowie boją się pytać – bo skupiają się tylko na męce. Wpadają w pychę i wyniosłość kłócąc się po drodze o to kto z nich jest największy. Uczy ich o stopniach ludzkiej pokory. Uczy o drodze do Nieba. Być ostatnim. Być jak mało poważane wówczas dziecko – czasem niepoprawnie optymistyczne. Dziecko które widzi koniec – Zmartwychwstanie – a nie pozostaje na początku – Męcę Jezusa:

Jezus i uczniowie Jego podróżowali przez Galileę, On jednak nie chciał, żeby kto wiedział o tym. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie”. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: „O czym to rozprawialiście w drodze?” Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: „Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”. Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: „Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał”. (Mk 9,30-37)

POKORA:

Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z Krzyża Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. (Ga 6,14)

To ćwiczenie jest doskonałym wstępem do postu. Jest niezwykłe do odprawienia w wigilię Popielca lub w pierwszysch dniach Wielkiego Postu. Podkreśla to nawet św Ignacy w uwadze poprzedzajacej to rozważanie. Reforma życia – reforma Wielkiego Postu – to czas który warto rozpocząć tym ćwiczeniem:

Uwaga 3. Zanim się wejdzie w dokonywanie wyboru, wielce pożyteczną jest rzeczą, celem przylgnięcia do prawdziwej nauki Chrystusa, Pana naszego, żeby człowiek rozważał i brał sobie do serca trzy następujące rodzaje [stopnie] p o k o r y. I trzeba je rozważać w pewnych porach przez cały dzień, dodając rozmowy końcowe wedle tego, co się niżej powie. [ĆD 164]

Potem Ignacy prowadzi w poszczególne sotpnie – zaczynając od podnóża i dążąc aż na szczyty świętości. Ale nikt nie zostaje świętym z dnia na dzień – świetość zdobywa się długą i wytrwałą walką – wspinaczką od podnóży aż po szczyt.

Pierwszy rodzaj [stopień] pokory. Jest on konieczny do zbawienia wiecznego. A mianowicie [polega on na tym], żebym się tak uniżył i tak upokorzył, ile tylko mogę, abym był posłuszny prawu Boga i Pana naszego we wszystkim i to tak dalece, że choćby mię miano ustanowić panem wszystkich rzeczy na tym świecie, lub choćby chodziło o zachowanie własnego życia doczesnego, to i tak nie brałbym nawet pod rozwagę przekroczenia takiego przykazania czy to Boskiego, czy ludzkiego, które by mię obowiązywało pod grzechem śmiertelnym. [ĆD 165]

Nie popełnić nigdy już grzechu ciężkiego. Prawdziwe mocne postanowienie poprawy. Konkretne i wprowadzone w życie. Choćby mi proponowano krolestwa i bogactwa świata. Choćby mi zagrażała śmierć! To NIE BRAŁBYM NAWET POD ROZWAGĘ! To jest ogromna pokora. Jak dziecko Boga. BO TATA TAK POWIEDZIAŁ! Grzech jest zły. Nie poddaję się nęceniu ani strachowi.

Nie brać pod uwagę. Ewa w raju zaczęła brać pod uwagę. Kain zaczął brać pod uwagę. Izrael na pustyni zaczął się zastnawiać i brać pod uwagę. Gdy zaczynasz dyskutować z ojcem kłamstwa, to on prędzej czy później doprowadzi cię do upadku. Kto lekceważy niebezpieczeństwo w końcu traci równowagę i ginie.

Ale Ignacy się tu nie zatrzymuje. Idzie dalej, zaprasza na strome zbocza tej góry, której szczytem jest niezwykła świętość:

Drugi rodzaj pokory. Jest to pokora doskonalsza niż pierwsza. A mianowicie jest ona wtedy, gdy znajduję się w takim stanie [ducha], że już nie chcę ani nie skłaniam się bardziej; do posiadania bogactwa niż ubóstwa, do szukania zaszczytów bardziej niż wzgardy, do pragnienia życia długiego raczej niż krótkiego, jeśli byłaby [w każdym wypadku] równa [co najmniej] służba Bogu i Panu naszemu i zbawienie mej duszy. [Jest ta pokora] także i wtedy, gdy za cenę wszystkich rzeczy stworzonych, ani gdyby mi nawet miano odebrać życie, nie brałbym pod rozwagę popełnienia jakiegoś grzechu powszedniego. [ĆD 166]

Za wszelką cenę walka z grzechem lekkim! Trwanie w równowadze aż nie wyjawi się cel danej decyzji czy działania. Ignacy opisuje pełnię wolności człowieka. Człowieka kompletnie nie przywiązanego do niczego. Człowieka trwajaceog przed Bogiem z otwartymi pustymi dłońmi i czekajćęgo aż to właśnie Bóg je napełni. Choćby cały świat mnie necił, choćby straszyli mnie utratą życia, to nie popełnię nawet grzechu lekkiego.

Wreszcie Ignacy prowadzi do taterniczje wspinaczki na sam szczyt. milimetr po milimetrze. Czasem przez mrok:

Trzeci rodzaj pokory. Ta pokora jest najdoskonalsza; a mianowicie zawiera w sobie pierwszy i drugi rodzaj pokory, a nadto w wypadku gdyby równa [przynajmniej] była cześć i chwała Boskiego Majestatu, chcę i wybieram raczej ubóstwo z Chrystusem ubogim, niż bogactwo; zniewagi z Chrystusem pełnym zniewag, niż zaszczyty; i bardziej pragnę uchodzić za obłąkańca i głupca z powodu Chrystusa, boć jego pierwszego za takiego miano, niż być uważanym za mądrego i roztropnego na tym świecie; a to wszystko dla większego naśladowania Chrystusa Pana naszego i dla większego w rzeczy samej upodobnienia się doń. [ĆD 167]

Warto się wczytać w te słowa. Bez łaski od Boga nie da się wejść na taki poziom świętości. Św Ignacy opisuje tu HEROICZNOŚĆ CNÓT!

Ta droga na szczyt ma sens tylko wtedy gdy wchodzi się tam dla spotkania z NIM. Dla NIEGO! Inaczje – gdy podejmie się tą wyprawę z ludzkich pobudek – odpadnie się od skały i spadnie głęboko w dół.

W drodze trzeba patrzeć na szczyt – wpatrywać się w OSOBĘ CHRYSTUSA, która tam stoi i czeka na mnie. Zakochać się w oblubieńcu i być – jak zakochany – ślepym na to co sobie myśli czy mówi otoczenie. Cierpieć dla Ukochanego – pokazać Mu że kocham. Taka powinna być intencja tej drogi na szczyty pokory.

Njbardziej niezwykły jest fakt, że KAŻDY CZŁOWIEK MOŻE SIĘ WSPIĄĆ NA TEN SZCZYT. On nie jest dla nikogo zbyt trudny, czy nie osiągalny. Im większe bagno grzechu, tym większa jest Boża łaska, by człowiek mógł się wgramolić na szczyt świętości.

Ten szczyt trzeba sobie jednak wymodlić – tego się nie da uzyskać czysto po ludzku! Potrzeba modlitwy – rozmowy z Matką, Jezusem i Ojcem:

Uwaga. Temu, kto pragnie uzyskać ten trzeci rodzaj pokory, wielce pomoże odbyć te trzy wspomniane już rozmowy końcowe z rozmyślania o Trzech parach ludzi [147,156] i prosić, aby Pan nasz zechciał wybrać go do [praktykowania] tej trzeciej, większej i lepszej pokory, by go bardziej naśladował i lepiej mu służył przy równej [co najmniej] lub większej służbie i chwale jego Boskiego Majestatu. [ĆD 168]

Rozmowy końcowe [ĆD 147]:

P i e r w s z a  r o z m o w a skierowana do Pani naszej, żeby mi uzyskała u Syna i Pana swego łaskę, aby mię przyjął pod swój sztandar, najpierw w najwyższym ubóstwie duchowym, a jeśliby się to podobało jego Boskiemu Majestatowi i chciałby mię do tego wybrać i przyjąć, to niemniej i w ubóstwie zewnętrznym. Po drugie w znoszeniu zniewag i krzywd, abym go w nich więcej naśladował, bylebym tylko mógł je znosić bez czyjegokolwiek grzechu i z upodobaniem jego Boskiego Majestatu. Odmówić przy tym Zdrowaś Maryjo.

D r u g a  r o z m o w a. Prosić o to samo Syna, aby mi to uzyskał u Ojca i odmówić przy tym Duszo Chrystusowa.

T r z e c i a  r o z m o w a. Prosić o to samo Ojca, żeby mi tego udzielił i odmówić Ojcze nasz.

Trzeba mi wchodzić na szcyt – choćby to był szczyt Golgoty! Szczyt to Pascha Pana – to tam właśnie wysiłek pochowany do grobu ZMARTWYCHWSTAJE. Nie mogę się zatrzymać na śmierci jak Apostołowie z dzisiejszej Ewangelii. Trzeba im jak dziecko skupić się na poytywnej cześci – na ZMARTWYCHWSTANIU. Najpiękniejszy wyraz Miłosci jest w Kenozie – w tym co kosztuje!

33. Wolę wpaść w ręce Pana…

05 środa lut 2020

Posted by in 08. Znalezienie, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Być w domu Ojca. Wpaść w ręce Ojca.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu Dawid poleca zliczyć wojowników Izraela i Judy. Tłumacz mówi o policzeniu ludności, jednak w tamtych czasach królowie zalecali przeliczenie ludzi zdolnych do walki. Dlatego w raporcie słyszymy o ludziach zdolnych do walki. Takie działanie króla Izraela, króla narodu poświęconego Bogu, jest grzechem. Dawid pokazał, że chce polegać na sile militarnej, że chce polegac na ludzkich potęgach i środkach. Szybko jednak się opamiętuje. Mimo wszysko jednak polecenie wyszło z jego ust i czyn się dokonał. Pokusa -> wolna wola -> DECYZJA -> CZYN. Dawid przekroczył granicę wolnej woli, nie poarł się pokusie – zgrzeszył. Żałuje.

Bóg daje mu do wyboru kilka dróg pokuty – daje mu wolną wolę wyboru: 7 lat głodu / 3 miesiące ucieczki przed wrogiem / 3 DNI ZARAZY. Dawid odpwiada niezwykłymi słowami:

„Jestem w wielkiej rozterce. Wpadnijmy raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę!”

Zaraza i śmierć szalejąca przez 3 DNI – niezwykle korespondują z drogą Zbawienia. 3 dni śmierci, by odkupić winę. Zaskakujace jest też to, że Dawid jako król popełnił grzech. Skutki tego grzechu spadły na jego podwładnych, co jeszcze bardziej potęguje cierpienie Dawida:

„To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca!”

Bó wychowuje wiarę i zaufanie Dawida. Uczy go pokory i ogromnego zawierzenia.

Rzekł król Dawid do Joaba, dowódcy wojsk, który był z nim: «Przebiegnij wszystkie pokolenia Izraela od Dan do Beer-Szeby i policzcie ludzi, abym się dowiedział, ile liczy naród». Joab przekazał królowi liczbę spisanej ludności. Izrael liczył osiemset tysięcy wojowników dobywających miecza. Juda zaś – pięćset tysięcy ludzi. Serce Dawida zadrżało, dlatego że zliczył lud. Dawid zwrócił się do Pana: „Bardzo zgrzeszyłem tym, czego dokonałem, lecz teraz, o Panie, daruj łaskawie winę swego sługi, bo postąpiłem bardzo nierozsądnie”. Gdy Dawid wstał nazajutrz rano, słowo Pańskie następującej treści zostało skierowane do proroka Gada, „Widzącego” Dawidowego: „Idź i oświadcz Dawidowi: Tak mówi Pan: Przedstawiam ci trzy możliwości. Wybierz sobie jedną z nich, a Ja ci to uczynię”. Gad udał się do Dawida i przekazał mu następujące oświadczenie: „Czy chcesz, by w tej ziemi nastało siedem lat głodu, czy wolisz przez trzy miesiące uciekać przed wrogiem, który cię będzie ścigał, czy też przyjść ma na twój kraj zaraza trwająca trzy dni? Pomyśl i rozpatrz, co mam odpowiedzieć Temu, który mnie posłał”. Dawid odpowiedział Gadowi: „Jestem w wielkiej rozterce. Wpadnijmy raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę!” Zesłał więc Pan na Izraela zarazę od rana do ustalonego czasu. Umarło wtedy z narodu od Dan do Beer-Szeby siedemdziesiąt tysięcy ludzi. Anioł wyciągnął już rękę nad Jerozolimą, by ją wyniszczyć; wtedy Pan ulitował się nad nieszczęściem i rzekł do anioła, niszczyciela ludności: „Wystarczy! Cofnij rękę!” Anioł Pański znajdował się obok klepiska Arauny Jebusyty. Dawid, widząc, że anioł zabija lud, wołał do Pana: „To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca!” (2 Sm 24, 2. 9-17)

Dzisiejsza Ewangelia prowadzi do rodzinengo maista Jezusa. Do miasta gdzie ludzie zachowują się wrecz przciwnie do Dawida. ZAmiast zgasić pokusę zaraz po pierwszej grzesznej myśli wchodzą w meandry logiki podsuwanej im przez złego ducha. Decyzja po decyzji, myśl po myśli oddalają się od Jezusa. Mimo, że mają Go na wyciągnięcie ręki:

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: „Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?” I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: „Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony”. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał. (Mk 6, 1-6)

Mieszkańcy tego miasta odwołują się do tego, ze znają Jezusa, jego krewnych, ząsiadów.

Bóg chciał, by Jezus podlegał naturalnym prawom rozwoju i wzrostu ludzkiej osoby. By podjął pracę, uczył się mówić i pisać. By wsłuchiał się w czasie paschy jak Józef opowiada historie Narodu Wybranego, modlił się z Maryją i Józefem słowami psalmów, czy też wędrował z nimi do Jerozolimy na coroczne pielgrzymki do świątyni. Jezus wziął wszystko oprócz grzechu. Musiał być niezwykłym dzieckiem i człowiekiem. JEgo MAtka także – żyjąca bez grzechu! Józef człowiek kontemplacji i tak stanowczo wykonujący polecenia Boga. Takie świadectwo życia tej rodziny w Nazarecie. Mimo to. Mimo tego świadectwa życia, ludzie odrzucili Jezusa, gdy przyszedł do nich głosić Królestwo Boże! TO jest przestroga dla wszystkich, którzy są blisko Kościoła. Przestroga przez rutyną. Przed upraszczaniem i przeintelektualizowaniem wiary.

30 lat życia – Jezus podążał zwyczajną drogą zachowywania przykazań Ojca. Żył bez grzechu. Normalnie pracował, trudził się. Chodził na uroczystosci i na pogrzeby. Uczestniczył w codziennym życiu Nazaretu. Pracował na utrzymanie domu. Ewangeliści mało piszą o tym czasie bo to jest historia o mnie. Tam powinienem wpisać historię swojego życia – jak powinno wyglądać codzienne pokorne, proste, ubogie życie poddane woli Ojca.

Cała rodzina z Nazaretu jest całkowicie zanurzona w rękach Ojca Niebieskiego. Współpracuje z Nim. Współdziała tworząc codzienność życia.

Jezus też powoli odkrywa w tej codziennosci życia według przykazań swoją tożsamość, swoje powołanie. Najwyraźniejszym znakiem rozeznania powołania i symbolem przyszłych wydarzeń jest „zgubienie” się dwunastoletniego Jezusa podczas pielgrzymki do Jerozolimy.

W Ofiarowaniu Maryja i Józef złożyli ofiarę wymaganą dla oczyszczenia Maryi. Ewangeliści nie mówią natomiast o ofierze wykupienia pierworodnego. Jeśli rzeczywiscie takeij ofiary nie złożyli, to według ówczesnego prawa poświęcili Jezusa służbie Bogu, jako kapłana. Dwanaście lat później Jezus wykonuje już obowiązki Kapłana i Nauczyciela.

Jezus 3 DNI naucza w świątyni. Znika na 3 DNI. Maryja i Józef znajdują Go w Światyni. Poszukują przez 3 DNI i znajdują w końcu w domu Ojca. Niezwykła zapowiedź Paschy i roli Kościoła po Zmartwychwstaniu. MAryja i Józef sami także przechodzą przez krzyż cierpienia rodzicielskiego. Strach. Stres. Bezsenen noce. Błądzenie po ulicach zatłoczonej Jerozolimy. Łzy bólu i niepewności. Ten, którego Bóg im powierzył – a oni Go zgubili.

W Maryi musiało odżyć tez proroctwo Symeona – wypowiedziane także w tej właśnie świątyni. Może to właśnie teraz – przez to wydarzenie miecz przenika moje serce.

Św Ignacy proponuje wejść w głębię tego wydarzenia poprzez kontemplację

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

[ĆD 134][ĆD 272]

O przybyciu Chrystusa do świątyni, gdy miał łat 12.

Pisze św. Łuska 2, 41-50.

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice.

Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.

Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany.

A Matka Jego chowała wiernie te wspomnienia w swym sercu.

Punkt 1. Chrystus, Pan nasz, mając lat 12 poszedł z Nazaretu do Jerozolimy.

Punkt 2. Chrystus, Pan nasz, został w Jerozolimie, a nie wiedzieli o tym rodzice jego.

Punkt 3. Gdy przeszły trzy dni, znaleźli go rozprawiającego w świątyni i siedzącego w pośrodku doktorów. A gdy pytali go rodzice jego, gdzie był, odpowiedział: „Nie wiedzieliście, że w tych sprawach, które są Ojca mego, potrzeba, żebym był?”

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało…

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę…

Punkt l. Widzieć osoby opisane w tym fragmencie Słowa…

Punkt 2. Patrzeć, zwracać uwagę i kontemplować to, co mówią osoby, a wszedłszy w siebie pożytek z tego jakiś wyciągnąć.

Punkt 3. Patrzeć i rozważać to, co czynią…

Rozmowa końcowa. Na końcu przeprowadzić rozmowę, myśląc o tym, co powinienem powiedzieć trzem Osobom Boskim, albo Słowu Odwiecznemu i Wcielonemu, albo Matce jego i Pani naszej. Prosić wedle wewnętrznego odczucia o to, co pomaga więcej do wstępowania w ślady i do większego naśladowania Pana naszego tylko co wcielonego. Odmówić Ojcze nasz. [ĆD 109]

Proszę Cie Panie, bym miał serce otwarte. SZybko nawracajace się po błędzie tak jak serce Dawida. Bym nie brnał w pychę i zatwardziałość jak serca Nazarejczyków, którzy Cię odrzucili, gdy przyszedłeś do nich. Uczyń moje serce na wzór Twego, pokornym, ubogim, posłusznym. Spraw bym był człowiekiem pracowitym i wykonującym wolę Ojca. Bym żył w pokorze bez grzechu.

31. Ucieczka

03 poniedziałek lut 2020

Posted by in 07. Ucieczka do Egiptu, TYDZIEŃ II

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ II

Niezwykłe jest dzisiejsze Słowo Boże opisujące los Dawida. Niezwykłe gdy porówna się los Dawida z wydarzeniami z życia Jezusa. Z ucieczką Jezusa wraz z Maryją i Józefem do ziemi obcej, pogańskiej – do Egiptu. Zadziwiające jest to Słowo gdy spojrzy się na łzy Dawida na wzgórzu oliwnym i zobaczy się łzy Jezusa w tym samym miejscu. Niesamowite gdy popatrzy się na odrzucenie ludu Izraela którego doświadczają zarówno Dawid jak i Jezus. Gdy zobaczy się bezpodstawne oskarżenia. Dawid wiedział, że część z oskarżeń pod jego adresem była prawdziwa. Dawid gromi Abiszaja za uproszczone rozwiązania problemu, tak jak Jezus zgromił ostro Piotra za jego ludzkie podejście gdy rozmawiali o męce. Dawid przyjął cierpienie obelg i kamieni rzucanych w jego stronę jako pokutę za swoje grzechy. Jezus przyjął kaźń krzyża jako zadośćuczynienie za grzechy wszystkich ludzi, bo sam był bez grzechu.

Do Dawida dotarła wieść: „Serca ludzi z Izraela zwróciły się ku Absalomowi». Wtedy Dawid dał rozkaz wszystkim swym sługom przebywającym wraz z nim w Jerozolimie: «Wstańcie! Uchodźmy, gdyż nie znajdziemy ocalenia przed Absalomem. Śpiesznie uciekajcie, ażeby nas nie napadł znienacka, nie sprowadził na nas niedoli i ostrzem miecza nie wytracił mieszkańców miasta”. Dawid tymczasem wstępował na Górę Oliwną. Wchodził na nią, płacząc i z nakrytą głową. Szedł boso. Również wszyscy ludzie, którzy mu towarzyszyli, nakryli swe głowy i wstępując na górę, płakali. Król Dawid przybył do Bachurim. A oto wyszedł stamtąd pewien człowiek. Był on z rodziny należącej do domu Saula. Nazywał się Szimei, syn Gery. Posuwając się naprzód, przeklinał i obrzucał kamieniami Dawida oraz wszystkie sługi króla Dawida, chociaż był z nim po prawej i po lewej stronie cały lud zbrojny i wszyscy bohaterowie. Szimei, przeklinając, wołał w ten sposób: „Precz, precz, krwiożerco i niegodziwcze! Na ciebie Pan zrzucił odpowiedzialność za krew rodziny Saula, w którego miejsce zostałeś królem. Królestwo twoje oddał Pan w ręce Absaloma, twojego syna. Teraz ty sam jesteś w utrapieniu, bo jesteś krwiożercą”. Odezwał się do króla Abiszaj, syn Serui: „Dlaczego ten zdechły pies przeklina pana mego, króla? Pozwól, że podejdę i utnę mu głowę”. Król odpowiedział: „Co ja mam z wami zrobić, synowie Serui? Jeżeli on przeklina, to dlatego że Pan mu powiedział: Przeklinaj Dawida! Któż w takim razie może mówić: Czemu to robisz?” Potem zwrócił się Dawid do Abiszaja i do wszystkich swoich sług: „Mój własny syn, który wyszedł z wnętrzności moich, nastaje na moje życie. Cóż dopiero ten Beniaminita? Pozostawcie go w spokoju, niech przeklina, gdyż Pan mu na to pozwolił. Może wejrzy Pan na moje utrapienie i odpłaci mi dobrem za to dzisiejsze przekleństwo”. I tak Dawid posuwał się naprzód wraz ze swymi ludźmi.  (2 Sm 15, 13-14. 30; 16, 5-13a)

Niezwykłe musiało być napięcie i strach w sercu Józefa. Setki pytań musiało się przewijać przez rozważające wszystko serce Maryi, gdy szli z Jezusem do Egiptu. Do krainy z której Lud Wybrany wyszedł. Krainy uznawanej za symbol wszelkich nieszczęść Izraela. Jezus na rękach Matki wchodził w otchłań, by z niej powrócić. Tak jak wejdzie już sam w otchłań po swej śmierci i powróci z niej z wszystkimi ludźmi oczekującymi Zbawienia. Psalm 3 którym pewnie modlili się święci małżonkowie uchodząc do Egiptu musiał niesamowicie korespondować do ich sytuacji:

REFREN: Powstań, o Panie, ocal moje życie

Panie, jak liczni są moi prześladowcy,
jak wielu przeciw mnie powstaje.
Mnóstwo jest tych, którzy mówią o mnie:
„Nie znajdzie on w Bogu zbawienia”.

Ty zaś, Panie, tarczą moją jesteś i chwałą,
Ty moją głowę podnosisz.
Głośno wołam do Pana,
a On mi odpowiada ze świętej swej góry.

Kładę się, zasypiam i znowu się budzę,
ponieważ Pan mnie wspomaga.
I nie ulęknę się wcale tysięcy ludzi,
którzy zewsząd na mnie nastają.

(Ps 3, 2-3. 4-5. 6-7)

Jezus jest posłany do wszystkich ludzi. Wyrusza już jako niemowlę w krainę pogan. Potem będzie tą misję kontynuował. Będzie uzdrawiał pogan, wypędzając z nich złe duchy. Będzie ustanawiał  Apostołów z tych uleczonych ludzi, by głosili Kerygmat wśród swoich:

Jezus i uczniowie Jego przybyli na drugą stronę jeziora do kraju Gerazeńczyków. Gdy wysiadł z łodzi, zaraz wyszedł Mu naprzeciw z grobowców człowiek opętany przez ducha nieczystego. Mieszkał on stale w grobowcach i nikt już nawet łańcuchem nie mógł go związać. Często bowiem nakładano mu pęta i łańcuchy; ale łańcuchy kruszył, a pęta rozrywał, i nikt nie zdołał go poskromić. Wciąż dniem i nocą w grobowcach i po górach krzyczał i tłukł się kamieniami. Skoro z daleka ujrzał Jezusa, przybiegł, oddał Mu pokłon i zawołał wniebogłosy: „Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, nie dręcz mnie!” Powiedział mu bowiem: „Wyjdź, duchu nieczysty, z tego człowieka”. I zapytał go: „Jak ci na imię?” Odpowiedział Mu: „Na imię mi „Legion”, bo nas jest wielu”. I zaczął prosić Go usilnie, żeby ich nie wyganiał z tej okolicy. A pasła się tam na górze wielka trzoda świń. Prosiły Go więc złe duchy: „Poślij nas w świnie, żebyśmy mogli w nie wejść”. I pozwolił im. Tak, wyszedłszy, duchy nieczyste weszły w świnie. A trzoda około dwutysięczna ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora. I potonęły w jeziorze. Pasterze zaś uciekli i rozpowiedzieli o tym w mieście i po osiedlach. A ludzie wyszli zobaczyć, co się stało. Gdy przyszli do Jezusa, ujrzeli opętanego, który miał w sobie „legion”, jak siedział ubrany i przy zdrowych zmysłach. Strach ich ogarnął. A ci, którzy widzieli, opowiedzieli im, co się stało z opętanym, a także o świniach. Wtedy zaczęli Go prosić, żeby odszedł z ich granic. Gdy wsiadał do łodzi, prosił Go opętany, żeby mógł przy Nim zostać. Ale nie zgodził się na to, tylko rzekł do niego: „Wracaj do domu, do swoich, i opowiedz im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą”. Poszedł więc i zaczął rozgłaszać w Dekapolu wszystko, co Jezus mu uczynił, a wszyscy się dziwili. (Mk 5, 1-20)

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu. [ĆD 46]

[ĆD 132][ĆD 269]

O ucieczce do Egiptu.

Pisze św. Mateusz 2,13-18.

Gdy Mędrcy odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: „Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić”.

Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do dwóch lat, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców. Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: „Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma”.

Punkt 1. Herod chciał zabić Dziecię Jezus i zabił młodzianków. Przed ich śmiercią Anioł upomniał Józefa, żeby uciekał do Egiptu: „Wstań, weźmij Dziecię i Matkę jego, a uciekaj do Egiptu”.

Zaślepienie. Strach. Żądza posiadania władzy dla siebie. Szatan łatwo znalazł sobie furtki w sercu Heroda by tam wejść i pokierować jego decyzjami tak by doszło do eksterminacji całej rzeszy dzieci! Szatan nie wymyślił nic nowego – on nie jest twórczy – działa w tych samych schematach cały czas. I cały czas człowiek się na nie nabiera. Tak samo zadziałał na serce Absaloma, który ściga Dawida – swego własnego ojca, by go zgładzić. Pycha, chęć władzy, posiadania tylko dla siebie i strach.

Bóg zaś znajduje wyjścia, których nikt z nas by nie wymyślił. To tak jak gdyby powiedział dziś jakiemuś małżeństwu – uciekajcie do Aleppo, do Syrii – tam będziecie bezpieczni. W krainę pogańską. W świat pełen niebezpieczeństw. Świat nieznany. Dla Izraela symbol wszystkiego co jest złe. Bóg zawsze znajduje wyjście. Jego drogi nie są drogami naszymi. Józef pewnie uciekałbym przed gniewem Heroda – podążając do znanych sobie obszarów. Egipt to ostatnie miejsce o którym pomyślałby jako pobożny izraelita.

Potem wychowując Jezusa przekaże Mu tą opowieść. Opowieść o wejściu świat nieznany – świat bez Boga – świat grzechu – świat pogański i powrocie do Izraela.

Jezus może wspomina te opowieści Józefa płynąc do kraju Gerazeńczyków na spotkanie z opętanym. Pokazując uczniom jak wygląda serce targane przez złe duchy – pokazując im to przez burzę na jeziorze.

Punkt 2. Wyruszył do Egiptu: „A on wstawszy w nocy uszedł do Egiptu”.

Posłuszny Bożemu nakazowi do końca.

Bóg mówi do niego przez sen – Józef nie ma nic do dyskusji. Ponadto wiele razy sen w Biblii jest kojarzony ze stanem bliskim śmierci. Józef jest niezwykły w swej odpowiedzi. Nie słyszymy ani jednego Jego słowa w Biblii. Widzimy tylko, że Bóg mówi, Józef milcząco wstaje i wykonuje! Słucha Słowa i Działa. Mistrz kontemplacji!

Zabiera Maryję i Jezusa przez pustynię do Egiptu. Nikogo tam nie zna. Wychodzi poza świat który dobrze znał. Ale idzie – bo Bóg tak chciał.

Punkt 3. „I był tam aż do śmierci Heroda”.

Maryja i Józef poddali się woli Boga. Zamieszkali tam -w świecie pogan. Święta rodzina jako świadectwo dla pogan!

Wprowadzenie 2. Ustalenie miejsca jakby się je widziało…

Wprowadzenie 3. Prosić o to, czego chcę…

Punkt l. Widzieć osoby opisane w tym fragmencie Słowa…

Punkt 2. Patrzeć, zwracać uwagę i kontemplować to, co mówią osoby, a wszedłszy w siebie pożytek z tego jakiś wyciągnąć.

Punkt 3. Patrzeć i rozważać to, co czynią…

Rozmowa końcowa. Na końcu przeprowadzić rozmowę, myśląc o tym, co powinienem powiedzieć trzem Osobom Boskim, albo Słowu Odwiecznemu i Wcielonemu, albo Matce jego i Pani naszej. Prosić wedle wewnętrznego odczucia o to, co pomaga więcej do wstępowania w ślady i do większego naśladowania Pana naszego tylko co wcielonego. Odmówić Ojcze nasz. [ĆD 109]

Architekt Zbawienia uczynił Ją Niepokalanym Poczęciem

08 niedziela gru 2019

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Słowo na 8 GRUDNIA 2019

Niepokalana

Niesamowite są zamysły Boga. Duch Święty – Niepokalane poczęcie. On sprawił, że w łonie Maryji zaczął rozwijać się Jezus. Ale ten cud mógł miejsce tylko na Jej TAK. Bóg nigdy nie przekracza ludzkiej wolności. Zapytał Maryję i uzależnił bieg Zbawienia od Jej TAK lub NIE. Niezwykły jest szacunek Boga do wolności człowieka. On przez swoje TAK zjednoczyła się z Duchem Świętym – sama stała się Niepokalanym Poczęciem. Z resztą w wielu objawieniach tak o sobie mówi. Nie że jest tylko Niepokalanie Poczęta, ale że jest sama Niepokalanym Poczęciem.

Zwiastowanie, moment poczęcia, WCIELENIA, to niesamowity owoc MIŁOŚCI. Duch Święty skupiający jak w soczewce Miłość nadprzyrodzoną i Maryja skupiająca w sobie Miłość całego Stworzenia łączą się i owocują cudem wcielenia Syna Bożego. Tego, który w niewytłumaczalny sposób połączył w sobie to sprawy ludzkie ze sprawami Bożymi. Miłość całego stworzenia z Miłością Boga. Złączył w sobie dwie natury, niczego nie mieszając…

Tą sceną można się tylko zachwycić. W tą scenę można wejść jedynie oczyma wiary. Patrząc w dal, poza to co widzialne, w przestrzeń niewidzialną. W Cel, dla którego to wydarzenie miało miejsce, w tym czasie i miejscu, angażując te, a nie inne Osoby. Wolność człowieka która zyskuje tak nieprawdopodobną rangę. Ale wolność Ewy z Raju wypowiadającej TAK wobec propozycji szatana w stosunku do owocu, który jej chciał dać mogła być zgładzona wolnością Maryji, Nowej Ewy wobec niewypowiedzianego OWOCU MIŁOŚCI – Syna Bożego. W tej scenie można także wołać za słowami Exultet-u: „O błogosławiona wino”, bo przez Ciebie przyszedł do nas Zbawiciel. O Błogosławiona Maryjo, bo przez Twoje TAK na świat przyszedł Zbawiciel. Bo Ty, o Matko, zechciałaś nosić w swym łonie Odkupiciela i poświęcić swoje życie Jego wychowaniu i kontynuowaniu Jego misji na Ziemi jako jedna ze współtwórczyń Kościoła, fundamentów Kościoła.

Dlaczego Niepokalanie Poczęta…?

Niezwykle wyjaśnia to modlitwa z Godzinek:

Boże, któryś przez Niepokalane Poczęcie Maryi Panny 
godny Synowi Swemu przybytek zgotował, 
Ciebie prosimy, abyś przez wstawiennictwo Tej,
którąś dla przewidzianej śmierci 
Tegoż Syna od wszelkiej zmazy zachował, 
nam niepokalanymi przyjść do Siebie dozwolił. 
Przez Chrystusa, Pana naszego, 
który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków.

Niesamowita jest dzisiejsza perykopa. Niezwykła jest troska i Miłość Boga do człowieka. On jest Architektem Zbawienia. Przewidział zasługi Syna jeszcze przed narodzeniem Jezusa i już przy poczęciu Maryi uchronił Ją od grzechu pierworodnego. Przez przewidziane zasługi Jezusa.

W Świetle tej niezwykłej ingerencji Boga, w świetle architektury Zbawienia Słowo z dzisiejszej Ewangelii wybrzmiewa niesamowicie…

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od Niej anioł. (Łk 1,26-38)

Dziś też wybrzmiewa niezwykle Akatyst – pochwała Bogurodzicy:

O, Waleczna Hetmanko, zwycięską wdzięczności pieśń, z niewoli wyswobodzeni, słudzy Twoi, niesiem Ci, Bogarodzico. Ty, która posiadasz moc niezwyciężoną, od wszelkich nieszczęść wybaw nas, byśmy do Ciebie wołali: Witaj, oblubienico Dziewicza.

[…]

Witaj, konarze pnia, co nie usycha,
Witaj, pole rodzące Owoc nieskalany,
Witaj, uprawiająca pole Rolnika ludzi przyjaciela,
Witaj, która nam rodzisz Rodziciela życia.

Witaj, niwo dająca obfitość zmiłowań,
Witaj, stole pełny bogactw pojednania,
Witaj, bo nam gotujesz łąkę słodkich rozkoszy,
Witaj, bo duszom przystań spokojną sposobisz.

Witaj, modlitwy kadzidło pachnące,
Witaj, całego świata ceno pojednania,
Witaj, dobroci Boża śmiertelnym życzliwa,
Witaj, któraś śmiertelnych śmiałym przystępem do Boga.
Witaj, Oblubienico Dziewicza.

[…]

Postawa, która rozbraja Jezusa

18 poniedziałek lis 2019

Posted by in Bez kategorii

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , ,

Słowo na Wtorek 19 Listopada 2019

Jezus wchodzi do Jerycha. Na dno. Poszukuje tam grzesznika, by potem z Jerycha iść na górę. Wspinać się do Jerozolimy a tam wspiąć się na wzgórze Kalwarii. Jezus przechadza się przez miasto – poszukuje człowieka. Pragnie spotkania z Zachuszem. Chce jego nawrócenia i przemiany.

Zacheusz pociągany pragnieniem wnętrza poszukuje także spotkania z Jezusem. Pragnie Go spotkać z czystej ciekawości. Zacheusz podejmuje niezwykły wysiłek aby spotkać Jezusa. Wspina się na drzewo. Człowiek bogaty, zwierzchnik, przełożony celników włazi na drzewo jak kilkunastoletnie dziecko…

Jezus podchodzi na to miejsce. Po to tu przyszedł. Spogląda w górę. Odkrywa przed całym tłumem to, że Zacheusz siedzi na drzewie. Spogląda i wprasza się na ucztę do Zacheusza. Zejdź prędko, bo dziś MUSZĘ SIĘ zatrzymać w Twoim domu. Postawa człowieka który pragnie spotkać się z Jezusem rozbraja Syna Bożego. On teraz już musi się zatrzymać w domu Zacheusza.

Zacheusz schodzi i z ogromną radością przyjmuje Jezusa w swym domu. Ludzie szemrają. Oczerniają, obmawiają. A Zacheusz nic sobie z tego nie robi. Podejmuje drogę nawrócenia. Zmienia życie. Zacheusz nie był aż tak złym człowiekiem za którego go uważano. Połowę majątku rozdaje ubogim. I z tej połowy jest jeszcze w stanie poczwórnie zadośćuczynić tym, których skrzywdził. Nawet gdyby rozdał w ten sposób cały swój majątek, oznaczałoby to, że tylko 1/8 pieniędzy które posiada może pochodzić z nieuczciwych i krzywdzących działań.

Jezus przyszedł szukać to, co zginęło. Tych, którzy się zagubili. Zeszli w doliny Jerycha. Przyszedł po nich by ich zabrać do Jeruzalem. Tak ja niedługo zejdzie w otchłań po praojca Adama.

Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: „Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu”. Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy widząc to, szemrali: „Do grzesznika poszedł w gościnę”. Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: „Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie”. Na to Jezus rzekł do niego: „Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”. (Łk 19,1-10)

Odwrotną sytuację pokazuje pierwsze czytanie. Pokazuje człowieka który jest kuszony w przeciwną stronę. Trwa w dobrym. Jednak zły duch próbuje go zwieść, by ten udawał. By grał. By okazał się dwulicowy i nieszczery. Eleazar wybiera jednak życie w prawdzie do końca. Jasne i konkretne świadectwo. Bez ułudy, dwulicowości, oszukiwania:

W czasie prześladowań Izraela przez króla Antiocha Eleazar, jeden z pierwszych uczonych w Piśmie, mąż już w podeszłym wieku, szlachetnego oblicza, był zmuszony do otwarcia ust i jedzenia wieprzowiny. On jednak wybierając raczej chwalebną śmierć aniżeli godne pogardy życie, dobrowolnie szedł na miejsce kaźni, a wypluł mięso, jak powinni postąpić ci, którzy mają odwagę odrzucić to, czego nie wolno jeść nawet przez miłość do życia. Ci, którzy byli wyznaczeni do tej bezbożnej ofiarnej uczty, ze względu na bardzo dawną znajomość z tym mężem wzięli go na osobne miejsce i prosili, aby zjadł przyniesione przez nich i przygotowane mięso, które wolno mu jeść. Niech udaje tylko, że je to, co jest nakazane przez króla, mianowicie mięso z ofiar. Tak postępując uniknie śmierci, a ze względu na dawną z nimi przyjaźń skorzysta z miłosierdzia. On jednak powziął szlachetne postanowienie, godne jego wieku, powagi jego starości, okrytych zasługą siwych włosów i postępowania doskonałego od dzieciństwa, przede wszystkim zaś świętego i od Boga pochodzącego prawodawstwa. Dał im jasną odpowiedź mówiąc, aby go zaraz posłali do Hadesu. „Udawanie bowiem nie przystoi naszemu wiekowi. Wielu młodych byłoby przekonanych, że Eleazar, który ma już dziewięćdziesiąt lat, przyjął pogańskie obyczaje. Oni to przez moje udawanie, i to dla ocalenia maleńkiej resztki życia, przeze mnie byliby wprowadzeni w błąd, ja zaś hańbą i wstydem okryłbym swoją starość. Jeżeli bowiem teraz uniknę ludzkiej kary, to z rąk Wszechmocnego ani żywy, ani umarły nie ucieknę. Dlatego jeżeli mężnie teraz zakończę życie, okażę się godny swojej starości, młodym zaś pozostawię piękny przykład ochotnej i wspaniałomyślnej śmierci za godne czci i święte prawa”. To powiedziawszy, natychmiast wszedł na miejsce kaźni. Ci, którzy go przyprowadzili, na skutek wypowiedzianych przez niego słów zamienili miłosierdzie na surowość. Sądzili bowiem, że one były szaleństwem. Mając już pod ciosami umrzeć, westchnął i powiedział: „Bogu, który ma świętą wiedzę, jest jawne to, że mogłem uniknąć śmierci. Jako biczowany ponoszę wprawdzie boleści na ciele, dusza jednak cierpi to z radością, gdy Jego się boję”. W ten sposób więc zakończył życie, a swoją śmiercią pozostawił nie tylko dla młodzieży, lecz także dla większości narodu przykład szlachetnego usposobienia i pomnik cnoty. (2 Mch 6,18-31)

Panie przynieś mi przejrzystą postawę życia. Bycie szczerym w tym co robię. Podążanie za głosem ducha – dobrego ducha. Czy w grzechu, czy też w łasce uświęcającej, nie daj mi być aktorem. Udawać czegoś, ale szczerze Ciebie poszukiwać. Pragnąć spotkania z Tobą.

Przejdź do paska narzędzi