Archiwa tagu: Eucharystia

65. Schronić się w cieniu konarów

28 czwartek sty 2021

Posted by in Tajemnica Maryi

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

Jak wejść do miejsca swiętego. Jak schronić się w konarach drzewa życia. Ukryć się przed skwarem słońca. Jak być swiatłem dla świata.

My jako chrześcijanie mamy pewność wejśćia do Miejsca Świętego, b obmyła nas krew Chrystusa. Musimy tylko chcieć tego i trwać w bliskosci z Bogiem. Walcząc każdego dnia, z grzechami. Przez Ciało i Krew Pana wchodzimy jak przez zasłonę w nową, inną, niezwykłą rzeczywistość.  W rzeczywistość duchową, niebiańską. Za tą zasłonę, do komunii z Bogiem w Eucharystii, można podejść tylko z sercem prawym, z wiarą i oczyszczonym z grzechu sercem. Obmyci wodą chrztu.

Obietnica Nieba jest prawdą, bo dał nam ją On – Prawdomówny Bóg. Bo dał nam tą obietnicę Ten, który oddał za nas swoje życie. Oddał życie by nam otworzyć drogę do Nieba. Obietnica jest na tyle prawdziwe i wiarygodna na ile wiarygodny jest obiecujący. A jak można nie wierzyć obietnicy danej przez wszechmogącego Boga.

Bóg dał nam wspólnotę i we wspólnocie daje nam wzrastać. We wspólnocie z innymi ludźmi przekroczymy bramy Raju. Dlatego trzeba nam się troszczyć o siebie nawzajem.

Bracia, mamy pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę. Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień. (Hbr 10, 19-25)

Każdy z nas ma stawać się śwaitłem dla ludzi. Nasze życie ma być odbiciem tego co dzieje się w głębi ducha. Nie moze być dychotomi. Światłą we wnętrzu, przykrytego korcem gry przed światem. Bo przykrywanie świecy czymkolwiek powoduje albo pożar i zniszczenie, albo doprowadza do zduszenia płomienia. Zawsze prowadzi do klęski. Albo rozdarcia palącego wnętrze, albo do utraty wiary.

Wiara rodzi się ze słuchania – dltaego trzeba uważać na to czego się słucha, jakie treści się przyjmuje. Jak się ocenia innych. Jak się stawia siebie wobec innych.

Jezus mówił ludowi: „Czy po to wnosi się światło, by je umieścić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, żeby je umieścić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!” I mówił im: „Baczcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dodane; a kto nie ma, pozbawią go nawet tego, co ma”. (Mk 4, 21-25)

Drogą do harmonii ducha i ciała. Do pięknego chrześcijaństwa jest Maryja. Ona potrafi uformować serce i ducha i ciało. Potrafi poprowadzić człowieka niezwykłą drogą rozwoju i wzrostu. Przez nabożeństwo, które proponuje święty Ludwik człowiek może wzrastac pod opieką Matki… Ale ta droga wymaga postawienia wszystkiego na jedną kartę – na pokorną, kochajacą Służebnicę, Maryję…

Czyś zrozumiała Duszo wybrana, dzięki działaniu Ducha Świętego, co tobie wyjaśniłem? Dziękuj za to Bogu! Jest to tajemnica prawie nie znana światu. Jeżeli znalazłaś skarb ukryty na polu Maryi, drogocenna perłę z Ewangelii, trzeba ci sprzedać wszystko, ażeby ją zdobyć; trzeba, byś samą siebie złożyła w ręce Maryi w ofierze i szczęśliwie w Niej znikła, by w Niej odnaleźć samego Boga. Kiedy Duch Święty zasadził w twojej duszy prawdziwe Drzewo Życia, jakim jest nabożeństwo, które ci objaśniłem, trzeba, byś dołożyła wszelkich starań, żeby je uprawiać, aby w swoim czasie przyniosło ci owoc. To nabożeństwo jest ziarnem gorczycznym, o którym mówi się w Ewangelii: będąc, jak się wydaje, najmniejszym ze wszystkich ziaren, przecież staje się wielką rośliną i wznosi swój pęd tak wysoko, iż ptaki niebieskie, to znaczy wybrani, gnieżdżą się w nim i odpoczywają w jego cieniu podczas słonecznego skwaru i ukrywają się tam przed dzikimi zwierzętami. (pkt 70. „Tajemnica Maryi”, św. Ludwik)

 

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, rozum i pamieć, weź moje talenty umiejeności, dary, wiedzę, pracę, relacje, wszystko to co mam i posiadam. Przyozdób to jak tylko Ty potrafisz i zanieś to wszystko przed tron Boga, bo z Jego ręki to wszystko pochodzi. Rozporzadzaj tym wszystkim aby stało się darem doskonałym i miłym Bogu. Rozporządzaj, bo Ty, Matko Najświętsza, doskonale znasz wolę i plan Boga wobec mnie. Znasz moje powołanie.

Przynieś mi tylko, o Pośredniczko, Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Od Słowa do czynu

06 wtorek paź 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

Zarówno historia Św Pawła, jak i Ewangelia pokazują właściwy kierunek.Od SŁUCHANIA SŁOWA do CZYNU. Od SPOTKANIA PANA do Jego NAŚLADOWANIA.

Paweł najpierw spotkał Pana. Dał się powalić. Poznał Pana przez Jego świiadków. Sluchał Pana, by potem zacząć niesamowicie intensywną działalność misyjną.

W domu Marty i Marii Jezus wskazuje na dokładnie ten sam kierunek. Najpierw usiądź u stóp Pana i słuchaj. Daj się olśnić Słowem, dopiero potem przepełniony tym Słowem.zacznij służyć innym. Od postawy Marii do postawy Marty. Od słuchania po czyn. Działanie ma być owocem kontemplowania Pana.

Dlatego tak niezwykła jest Eucharystia. Od slucha nia słowa, przez karmienie się jego Coałem aż po codzienność działania po błogosławieństwie. Eucharystia to doświadczenie i droga słuchania Marii, by wejść potem na drogę służenia w osobie Marty.

Całość Słowa spina dziś Psalm. Psalm pokazujący że wszystko pochodzi od Pana. Cała nasza istota i życie. On nas ukształtował. Na Jego Slowo staliśmy się żyjacy. O on nas powołał do konkretnego działania.

 

Uczta darmowych przysmaków

02 niedziela sie 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

Jest uczta, którą zastawia Jezus, co więcej jest na niej służącym. Gotów umyć mi nogi. Uczta Eucharystii. Miejsce gdzie mogę się najeść do syta przysmaków. Znaleźć ukojenie i pokrzepienie. Uczta z pokarmem dającym nasycenie na wieczność – nie na chwilę. Pokarmem jest Słowo Pana oraz Ciało i Krew Pana. On się w czasie tej uczty daje nam cały.

A ja gonię za niezdrowymi fast foodami codzienności. Tuczącymi i otłuszczającymi moja duszę. Trwonię na nie pieniądze. Trwonię. szukam krótkich przyjemności ducha. Potrzeba mi wciąż na nowo zastanawiać się nad duchową dietą…

Tak mówi Pan: „Wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę – na to, co nie nasyci? Słuchajcie Mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw. Nakłońcie uszu i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze; niezawodne są łaski dla Dawida”. (Iz 55, 1-3)

Otwierasz rękę, karmisz nas do syta

Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Oczy wszystkich zwracają się ku Tobie,
a Ty ich karmisz we właściwym czasie.
Ty otwierasz swą rękę
i karmisz do syta wszystko, co żyje.

Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.
Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają,
wszystkich wzywających Go szczerze.
(Ps 145 (144), 8-9. 15-16. 17-18)

Uczta która przeżyta właściwie wszczepia nas w Pana takim spoiwem, które jest nierozerwalne. Nic z tych duchowych fast foodów nie może nas od Pana odłączy, bo już nic nie smakuje tak samo jak pokarm Eucharystii. Znalezienie Dawcy. Znalezienie i odkrycie i poznanie Karmiącego nas Boga sprawia, że nigdzie indziej nie jest tak dobrze. Nic nie jest nas wtedy w stanie oddzielić od Pana – poza nami samymi – poza naszą wolą. Dlatego trwanie na tej uczcie, regularne w niej uczestniczenie należy pielęgnować.

Bracia: Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co jest wysoko, ani co głęboko, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. (Rz 8, 35. 37-39)

Pan karmi. Lituje się nad nami. Widzi w nas zbłąkane owce bez pasterza. Troszczy się o naszego Ducha ale także i ciało. Zaradza naszym potrzebom. Wie czego nam potrzeba.

Jezus chce do tego używać swych wiernych. Tych którzy nakarmili się już Słowem. Swoich apostołów. Mówi do każdego z nas: „TY DAJ IM JEŚĆ”. I każdy z nas musi sobie odpowiedzieć jakie jest moje powołanie i jak mogę karmić drugiego – duchowo czy cieleśnie.

Wszystko jest skierowane na Ojca. Najpierw modlitwa – błogosławienie Ojca – działanie ku chwale Ojca – bo w tym celu człowiek jest stworzony. A potem spływają niesamowite dary. Karmią się tysiące ludzi.

Bóg daje nad-obficie swoje dary. Jeśli poświęcę czas na Jego słuchanie, on wyleje na mnie oceany łask. Nad-obficie – tak że zostają kosze ułomków…

Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd łodzią na pustkowie, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych. A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce to jest pustkowiem i pora już późna. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności”. Lecz Jezus im odpowiedział: „Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!” Odpowiedzieli Mu: „Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb”. On rzekł: „Przynieście Mi je tutaj”. Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a z tego, co pozostało, zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. (Mt 14, 13-21)

Nakarm mnie Panie twoim Słowem. Prowadź drogą uwielbienia i duchowego wzrostu. Spraw bym nie szukał niczego poza Twoim pokarmem.

Jezu cichy i serca pokornego, uczyń serce moje na wzór serca Twego.

Pokorna modlitwa wstawiennicza

27 sobota cze 2020

Posted by in Namiot Spotkania

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , ,

Setnik pokazał niezwykłą pokorę i wiarę.

Najpierw usłyszał o Jezusie, pewnie dowiedział się więcej. Spotkał się ze świadkiem Jezusowego działania.

Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, on uwierzył. Spojrzał poza zasłonę tego co widzialne. Poza widzialną postać Jezusa-człowieka i zobaczył w Nim cudotwórcę. Na tym polega wiara. Wyjść poza widzialne znaki i spojrzeć w przyszłość. Czasem mimo paradoksów i rodzących się pytań.

Setnik pokazał swą niezwykłą pokorę w rozmowie z Jezusem. Nie jestem godzien! Ale powiedz tylko Słowo…

Ojcowie Kościoła zobaczyli także niezwykłą wiarę Setnika i umieścili ten dialog w Eucharysti. Jako jeden z ostatnich przed przyjęciem Ciała Pańskiego. „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko Słowo…”

Inny niezwykły aspekt, który rezonuje w tym Słowie to wstawiennictwo. Setnik wstawia się za swoim sługą. Piotr za swą teściową. Wieczorem ludzie PRZYPROWADZSJĄ i PRZYNOSZĄ ludzi cjorych fizycznie, psychicznie i duchowo.

Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi. Rzekł mu Jezus: Przyjdę i uzdrowię go . Lecz setnik odpowiedział: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: Idź! – a idzie; drugiemu: Chodź tu! – a przychodzi; a słudze: Zrób to! – a robi. Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim. A synowie królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz – w ciemność; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów . Do setnika zaś Jezus rzekł: Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś. I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie. Gdy Jezus przyszedł do domu Piotra, ujrzał jego teściową, leżącą w gorączce. Ujął ją za rękę, a gorączka ją opuściła. Wstała i usługiwała Mu. Z nastaniem wieczora przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił. Tak oto spełniło się słowo proroka Izajasza: On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby. (Mt 8,5-17)

W rozmowie z setnikiem Jezus podkreśla kontekst tych uzdrowień i działań. Pokazuje, że uwalnianie to jedna z form walki duchowej. Wojny, którą On prowadzi z Lucyferem walcząc o dusze ludzi. Jezus mówi o wierze i od razu nawiązuje do zupełnie innej rzeczywistości – do uczty w Niebie. Kieruje nasz wzrok na rzeczywistość walki w świecie ducha.

Wstawianie się za innymi u Jezusa, przyprowadzanie do Noego tych którzy są chorzy coeleśnie, psychicznie, czy duchowo to element walki z szatanem którą prowadzimy ramię w ramię z naszym Królem i Mesjaszem.

Panie wlej w me serce wiarę i pokorę. Ucz mnie wstawiać się ze ludźmi wokół – przyprowadzania ich do Ciebie. Jezu cichy i serca pomornego, uczyń serce moje na wzór serce Twego. Ucz mnie świętości i miłości.

48. Maryja – żywa monstrancja

11 czwartek cze 2020

Posted by in 10. Matka Kościoła, Tydzień IV

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Maryja – w Jej łonie rozwijał się Jezus Chrystus ze zwoim ciałem i krwią. Z Jej organizmu czerpał siły – z Jej ciała się „karmił” jako człowiek. Ją Bóg potem uczynił Matką Kościoła. Karmicielką nas wszystkich – teraz już w przestrzeni ducha – Ona wyprasza dla nas łaski Boga.

Nieprawdopodobna pokora Boga. Bóg wpisał ją w historię zbawienia jaką Tą, która towarzyszyła Jezusowi. Cięgle wskauje na Jezusa jako pokorna Służebnica Boga.

Ona jest naszą Matką a my jej dziećmi. Bóg jest naszym OJCEM a MY JEGO DZIEĆMI. JEzus jest Głową Kościoła – Nowego Ludu – Narodzonych na nowo przez chrzest.

Bóg pragnie naszego powrotu do bycia Jego dziećmi od samego początku. Zaraz po upadku pierwszych ludzi prowadzi pod Synaj by zawrzeć przymierze i uczynić ludzi swoim ludem. Przywrócić im utracone synostwo. Potem daje Jezusa i pośredniczę Maryję, by pokazać nam to synostwo na niezmierzonych głebinach ducha.

Ksiega Wyjścia opowiada historię Mojżesza i zawarcia przyimerza pod Synajem:

I rzekł [Pan] do Mojżesza: «Wstąp do Pana, ty, Aaron, Nadab, Abihu i siedemdziesięciu ze starszych Izraela i oddajcie pokłon z daleka. Mojżesz sam zbliży się do Pana, lecz oni się nie zbliżą i lud nie wstąpi z nim».
Wrócił Mojżesz i obwieścił ludowi wszystkie słowa Pana i wszystkie Jego zlecenia. Wtedy cały lud odpowiedział jednogłośnie: «Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy». Spisał więc Mojżesz wszystkie słowa Pana. Nazajutrz wcześnie rano zbudował ołtarz u stóp góry i postawił dwanaście stel, stosownie do liczby dwunastu pokoleń Izraela. Potem polecił młodzieńcom izraelskim złożyć Panu ofiarę całopalną i ofiarę biesiadną z cielców. Mojżesz zaś wziął połowę krwi i wylał ją do czar, a drugą połową krwi skropił ołtarz. Wtedy wziął Księgę Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli: «Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni». Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: «Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów».
Wstąpił Mojżesz wraz z Aaronem, Nadabem, Abihu i siedemdziesięciu starszymi Izraela. Ujrzeli Boga Izraela, a pod Jego stopami jakby jakieś dzieło z szafirowych kamieni, świecących jak samo niebo. Na wybranych Izraelitów nie podniósł On swej ręki, mogli przeto patrzeć na Boga. Potem jedli i pili.

Pan rzekł do Mojżesza: «Wstąp do Mnie na górę i pozostań tam, a dam ci tablice kamienne, Prawo i przykazania, które napisałem, aby ich pouczyć». Wstał więc Mojżesz i Jozue, jego pomocnik, i wstąpił Mojżesz na górę Bożą. Powiedział zaś tak do starszyzny: «Pozostańcie tu, aż wrócimy do was. Oto macie Aarona i Chura. Kto miałby jakąś sprawę do załatwienia, może się zwrócić do nich». Gdy zaś Mojżesz wstąpił na górę, obłok ją zakrył. Chwała Pana spoczęła na górze Synaj, i okrywał ją obłok przez sześć dni. W siódmym dniu [Pan] przywołał Mojżesza z pośrodka obłoku. A wygląd chwały Pana w oczach Izraelitów był jak ogień pożerający na szczycie góry.Mojżesz wszedł w środek obłoku i wstąpił na górę. I pozostał Mojżesz na górze przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy. (Wj 24,1-18)

Niezwykle Eucharystyczny jest ten fragment. Krew przymierza. Uczta przy spotkaniu z Panem. Walka duchowa – 40 dni i nocy. Ale przede wszystkim oglądanie Boga twarzą w twarz.

Dziś Boże Ciało – nadzwyczajny czas, w którym Kosciół czci Ciało i Krew Pana. Gdy czci niesamowitą pokorę Boga, który ukrył się w okruchu chleba i odrobinie wina. Pana pokonego, służącego za pokarm dla człowieka. Pokarm bez którego człowiek nie przetrwa. Tak jak Jezus nie przetwałby i nie rozwinałby się w ludzkim ciele, gdyby nie pępowina łącząca Go z Matką.

Jezus powiedział do Żydów: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata”. Sprzeczali się więc między sobą Żydzi, mówiąc: „Jak On może nam dać swoje ciało do jedzenia?” Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. (J 6, 51-58)

Chleb na życie. Bóg dał nam ten chleb przez ofiarę krzyża. Krzyża pod którym stała Ona – Matka i stał też Jan. Jezus w Testamencie z krzyża dał nam Ją jako Matkę. Wskazał na Nią jako tą która zachowała stare przymierze – przymierze Syjonu do końca – będąc Niepokalaną – nie skażona grzechem. Dał nam też pokarm duchowy skryty za zasłoną chleba i wina. Syn powierza nas swej Matce Maryji, tak jak Bóg Ojciec powierzył kiedyś Jego pod jej opiekę wychowanie, wykarmienie. Syn powierza nas też Kościołowi Matce na wychowanie w duchu, przejście i wykarmienie sakramentami. Bóg niesamowicie się o nas troszczy. Karmi nas chlebem z Nieba – chlebem, który dla nas Polaków jest dostępny każdego dnia… Choć tak niewielu z nas to rozumie i korzysta z tej łaski.

Bóg jest do cna pokorny i ufa człowiekowi. Zaufał Niepokalanej – oddał w Jej ręce swego Syna. Ona mogła zrobić z nim co zechciała. Z tym kruchym nieporadnym dzieckiem. Bóg też oddaje chleb Eucharystii w nasze dłonie. SZczególnie teraz w czasie pandemii – właśnie w nasze dłonie. A my możemy z tym chlebem zrobić wszystko! Nieprawdopodobna jest pokora Boga. Jezusa dał Maryji Niepokalanej – bez grzechu. Gdy daje siebie Eucharytycznego – daje się nam grzesznikom. Ludziom błądzącym.

Bóg zawierza człowiekowi. Widać to jaskrawie w osobie Maryji czy w Eucharystii. Zawierza z szaleńczym zaufaniem i miłością do człowieka. Na krzyżu Jezus cały swoj skarb – cały kościół powierzył Jej – Królowej – Maryji. Po Zmartwychwstaniu powierzył takze decyzje ludziom Kościoła. Co zwiążą, postanowią na ziemi, będzie postawnowione w Niebie. Pawła, którego zrzucił z konia pod Damaszkiem nie poucza, ale odsyła do Kościoła! Wielu świętym będzie mówił, że najważniejsze jest posłuszeństwo Kościołowi! BO ON i KOŚCIÓŁ TO JEDNO!

Maryja uczy wchodzenia w ten Kościół. Zrozumienia tej prawdy. Przetrawienia jej duchowo. Wejscia w nia wewnętrznie.

Ponieważ Pan i Kosciół to jedno. Dlatego też Jezus powierza cąły Kościół Matce. Ona jest zarówno Jego Matką, jak i Matką każdego z nas – wrośniętych w Kosciół.

Tak jak Bóg Ojciec Jej zawierzył powierzając Syna,

tak też Syn Jej zawierza powierzając Jej swój Kościół!

Ona tak jak towarzyszyła Synowi w jego drodze – milcząco i rozważając wszystko w swym sercu – tak też towarzyszy Kościołowi:

Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, [brat] Jakuba. Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego. (Dz1,12-14)

Znów wielka pokora! Cichość i pokora. Nie ma w Dziejach żadnej wielkiej przemowy Maryji. Porwania tłumów za Synem. Dekretu Królowej. KSięgi Biblii z Jej rozporządzeniami. A jednak jest Królową Kościoła, Matką Kościoła, ARKĄ PRZYMIERZA! Nosiła w swym ciele Zbawiciela i Jej Zbawiciel powierzył Kościół.

Tu nie ma nic z naszego współczesnego rozumienia monarchii, królowania, wynoszenia się, rządzenia. Matka towarzyszy i prowadzi do Syna. Ona ciągle na Syna wskazuje. Chroni swe dzieci i je prowadzi.

Matko najświętsza wypraszaj mi u Boga dar pokory. Łaskę posłuszeństwa i oddania się Bogu z moją wolą, pamięcią, rozumem, wollnoscią i wszystkim tym co ma i posiadam, bym mógł się tak jak Ty otworzyć na Boże łąski. Bym mógł być łaski pełen.

Jezu cichy i serca pokornego, uczyń serce moje na wzór serca Twego. Spraw bym był w Tobie zanurzony. Karmił się Twym chlebem i był pokorny jak ten chleb. Nie wynosił się, nie pysznił, nie wywyższał.

45. Eucharystia – walka o świętość

08 poniedziałek cze 2020

Posted by in 09. KONTEMPLACJA DO UZYSKANIA MIŁOŚCI, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Stary testament pokazuje proroka Eliasza, który walczy o to by zachowany był kult Jedynego Boga. Obraz Proroka ukrytego w okolicach potoku, któremu kruki przynoszą chleb – obraz człowieka, którego Bóg utrzymuje przy życiu i karmi jakoś niesamowicie wiąże się z obrazem Eucharystii. Niesamowity symbol i znak Eucharystii.

Bóg dał 10 przykazań ludowi Starego Przymierza. 10 zasad życia. Zasad, które miały pozolić tym ludziom trwać blisko Boga. 10 zasad, których przestrzeganie prowadzi do Nieba. Jednak ludzie uciekli w bałwochwalcze kulty w wielobóstwo. Oddalili się od Boga i JEGO PRZYKAZAŃ. Nie chcieli by Bóg ich karmił, by był ich pasterzem. By Bóg się nad nimi litował. by się opeikował nimi. Woleli sami zadbać o swoją pomyślność. Powiedzieć Bogu nie i pójść za bożkami ze słomy, metalu, skały czy drewna. Takimi jakie sami sobie zaprojektowali…

Prorok Eliasz z Tiszbe w Gileadzie rzekł do Achaba: „Na życie Pana, Boga Izraela, któremu służę! Nie będzie w tych latach ani rosy, ani deszczu, dopóki nie powiem”. Potem Pan skierował do niego to słowo: „Odejdź stąd i udaj się na wschód, aby ukryć się przy potoku Kerit, który jest na wschód od Jordanu. Wodę będziesz pił z potoku, krukom zaś kazałem, żeby cię tam żywiły”. Poszedł więc, aby uczynić według rozkazu Pańskiego, i podążył, żeby zamieszkać przy potoku Kerit na wschód od Jordanu. A kruki przynosiły mu rano chleb i mięso wieczorem, wodę zaś pił z potoku. (1 Krl 17, 1-6)

Odwrócili się od stołu Pana – zastawionego i gotowego na ich przyjęcie…

Kluczem do przystopienia do tego stołu Wucharystii jest pokora i ufność. Ufne spojrzenie na Pana. Poszukiwanie w Nim sensu i celu. Zaufanie Jemu jak dziecko:

Naszą pomocą jest Zbawiciel świata

Wznoszę swe oczy ku górom:
skąd nadejść ma dla mnie pomoc?
Pomoc moja od Pana,
który stworzył niebo i ziemię.

On nie pozwoli, by potknęła się twa noga,
ani się nie zdrzemnie Ten, który ciebie strzeże.
Nie zdrzemnie się ani nie zaśnie
Ten, który czuwa nad Izraelem.

Pan ciebie strzeże,
jest cieniem nad tobą,
stoi po twojej prawicy.
We dnie nie porazi cię słońce
ani księżyc wśród nocy.

Pan cię uchroni od zła wszelkiego,
ochroni twoją duszę.
Pan będzie czuwał nad twoim wyjściem i powrotem,
teraz i po wszystkie czasy. (Ps 121)

Ewangelia idzie dalej. Odpowiada na pytanie jak być jeszcze blizej, jak zrobić jeszcze większy krok na drodze pokory. W starym Testamencie 10 przykazań było regulacją prawa, regułami, które pozwalały wejść do Nieba. W Nowym TEstamencie JEzus rozwija te reguły i daje 8 błgosłaiwństw. Dóg ku świętości. Dróg, których zaakceptowanie wymaga ogromnej pokory. Błogosłaeisńtwa to ANTYWARTOŚĆI dla świata.

JEzus też pokazuje drogę. Już nie mówi nie będziesz, czy nie mówi będziesz jak w 10 przykazaniach. Teraz odwołuje się do serca, do akeptacji tych nowych zasad, do przyjećia ich jako swoich.

Mówi Błgosławieni KTÓRZY SĄ……

Święci są Ci, których rzeczywistoscią są błgosławieństwa…

Droga jest ciagne w stronę Nieba i w stronę świętości:

Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie.

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył usta i nauczał ich tymi słowami: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladują was i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe o was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami”. (Mt 5, 1-12)

Jezus jako nasz pasterz prowadzi nas na pastwiska, w tą rzeczywistość błgosłaiwństw. PRowadzi nas na „pastwisko” Eucharystii, gdzie możemy się posilić na tą drogę. Gdzie możemy zrozumieć na czym polegają błogosłiwństwa.

Eucharystia uczy drogi błogosłaiwństw. Jest ofiarą i wymaga współofiarowania przez człowieka. Oddania na ołtarzu wszystkiego co mam. Mojej Wolnosći, Pamięci, Rozumu, Woli. Wszystkiego co mam i posiadam.

Jezus mówił, że kto zachowuje przykazania, ten miłuje. Dzisiejsza Ewangelia pokazuje kolejny stopień, kolejny etap tej Miłosci. Świętość. Drogę, do której każdy z nas jest powołany i pociągany przez Pana. Ta droga wiedzie przez pokorę ubóstwo, posłuszeńśtwo – przez antywartosci – przez KRZYŻ. Ale owocuje błgosławieństwem – czyli RADOŚCIĄ i SZCZĘŚCIEM!

W eucharystii widać to doskonale. Jak wielką trzeba podjac walke by się skupić. By wejsć w treści Eucharystii. To co dużo kosztuje, jest bardzo wiele warte. Jezus pokazujac drogę błgosławieństw pokazuje też drogę zamgania sie ze sobą. Drogę duchowej walki – walki wnętrza.

Panie daj mi ducha walki o skupienie w czasie Eucharystii. Umocnij mnei w walce z rozproszeniami i ucz mnie drogi świętości. Drogi według 8 błgosławieństw. Pomóż mi stawać się bardziej pokornym, cichym, ubogim duchowo i materialnie według Twojej woli i upodobania. Uświęć mnie ku większej Chwale Twojej.

31. Król królów

22 piątek maj 2020

Posted by in 07. Wniebowstąpienie, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Psalm 47 z dziś i powtarzany w najbliższą Niedzielę podkreśla, że Pan jest wielkim KRÓLEM. Zasiada na tronie. Siedzi po prawicy Ojca.

Jezus – PAN – Z LUDZKĄ NATURĄ – wstąpił do Nieba. To niesamowita wiadomość. Dlatego też psalmista mówi, że Pan wstępuje do Nieba wśród radosnych okrzyków.

Dzisiejsza Aklamacja woła:
Wyszedłem od Ojca i na świat przyszedłem, znowu opuszczam świat i wracam do Ojca.

LUDZKA NATURA ZASIADA PO PRAWICY OJCA. Aniołowie kłaniają się Jezusowi – BOGU i CZŁOWIEKOWI. Niezwykłe jak Bóg wywyższył ludzką naturę. Odkupił a potem wywyższył. Żeby wejść w to królestwo potrzeba wiary i chrztu. Kto nie miał szansy chrztu ten przeżywa chrzest pragnienia – gdyby tylko mógł, gdyby usłyszał o CHrystusie, to przyjałby chrzest. Nasze zadanie jako chrześcijan to ogłosić Kerygmat i nawoływać do chrztu i życia chrztem. Chrzest nas włączył w Chrystusa – w tego, który zasiada po rpawicy Ojca. Zabiera nas tam.

Zadziwiająca jest wymowa sakramentu chrztu. Jezus nas następni uzdalnia do tego byśmy kolejnych pociągali – przez bierzmowanie. Noezwykłe jest jak chrześcijanie nei rozumieją tego sakramentu. Jak mało żyją chrztem i bierzmowaniem. Potem JEzus daje kolejne sakramenty dla umocnienia na tej drodze. Ukonkretyzowanie drogi życia i głoszenia – rozwinięcie sakramentów chrztu i bierzmowania z małżeństwie i kapłaństwie. Sakramenty Jego obecności pomagające w drodze w codzienności – takie, które mozmey przyjmować często – Pokuta, Eucharystia i Namaszczenie w czasie choroby. Jezus zarysował drogę. Przygotował różnorodność duchowych pokarmów. Wyznaczył wielkie kamienie milowe jak Chrzest i Bierzmowanie. Dał oś rowoju przez Małżeństwo i Kapłaństwo. I karmi daje możliwosć powrotu i życia sakramentem chrztu w jedności z Nim – współkrólowania na co dzień – przez Pokutę, Eucharystię i Namaszczenie.

Od Niego wszystko pochodzi. Wystarczy się otworzyć. Apostoł będzie pytał:

  • Czym jest nadzieja mojego powołania?
  • Czym jest bogactwo dziedzictwa?
  • Czy jest ogrom Jego mocy?

Bóg GO wskrzesił i posadził na tronie poddając wszystko i wszystkich pod Jego stopy. On JEST GŁOWĄ KOŚCIOŁA, a my JEGO CIAŁEM. Tym ciałem mistycznym – ciałem zasiadajacym na tronie chwały. Głowa już jet w chwale, świeći już są w chwale, a my jesteśmy w drodze do nieba. Jesteśmy w Niebo Brani. Może już udało nam się oderwać ten jeden dwa milimetry od powierzchni ziemi. On nas tam pociąga – ku górze. Możemy w Nim współpracować w tym W-NIEBO-WZIĘCIU. Zrzucajać z siebie ciężary grzechu. Skupiajac swój wzrok na Nim – Eucharystycznym. Po prostu żyjąc SAKRAMENTAMI i żyjąc w MOCY DUCHA.

Przebóstwienie człowieczeństwa – to powód do dumy i wielkiej radości. Ta świadomość daje poczucie bezpieczeństwa. On Króluje nad wszystkim! Nie złych sił, które bez naszej woli mogłyby nam zagrażać. Nie ma żadnego fatum, czy losu – czegoś, czego On nie kontroluje i nie miałby włądzy nad tym. Nie ma też bezradności. Nie ma nic, co mogłoby wyrwać nas z Jego ręki – poza naszą własną wolą! Jeśli ja zechcę Go opuścić – to On to uszanuje – nie zrobi nic na siłę. Nie będzie mnie do niczego zmuszał… Wolna wola to błogosławieństwo ale też jedyna droga ku przekleństwu.

Dlatego trzeba Jemu oddawać siebie. Uznawać Go za swego Pana i Zbawcę. Przyjmować Go w Eucharystii. Wracać, gdy pobłądzę. Budować flanki i mury obronne przeciw atakom złego – rozwijając się w sakramencie małżeństwa czy kapłaństwa. Bardzo praktycznym wymiarem jest też świadoma modlitwa słowami, które zaproponował św Ignacy w IV tygodniu:

Zabierz, Panie, i przyjmij
całą WOLNOŚĆ moją,
PAMIĘĆ moją i ROZUM,
i WOLĘ mą całą,
cokolwiek mam i posiadam.
Ty mi to wszystko dałeś
Tobie to, Panie, oddaję.
Twoje jest wszystko.
Rozporządzaj tym w pełni
wedle swojej woli.
Daj mi jedynie
miłość twą i łaskę,
albowiem to mi wystarcza. [Amen.]

Jeśli żyję w łasce uświęcającej jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. On mnie broni. Duchy złe drżą przed Nim. On jest mocniejszy od nich i ma nad nimi władzę. Jeśli trwam w Jego ręku – nic mi nie grozi. On jest Panem wszystkiego – także tego czego się boję i lękam. On jest Panem pandemii, chorób, bólu, cierpienia, łez, życia i śmierci. To on wskrzesił cuchnącego już od paru dni Łazarza! On prowadzi ku wolności – czasem drogą wąską i wymagajacą – ALE ZAWSZE DO CELU!

Kiedy Paweł przebywał w Koryncie, w nocy Pan przemówił do niego w widzeniu: „Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam w tym mieście”. Pozostał więc i głosił im słowo Boże przez rok i sześć miesięcy. Kiedy Gallio został prokonsulem Achai, Żydzi jednomyślnie wystąpili przeciw Pawłowi i przyprowadzili go przed sąd. Powiedzieli: „Ten namawia ludzi, aby czcili Boga niezgodnie z Prawem”. Gdy Paweł miał już usta otworzyć, Gallio przemówił do Żydów: „Gdyby tu chodziło o jakieś przestępstwo albo zły czyn, zająłbym się wami, Żydzi, jak należy, ale gdy spór toczy się o słowa i nazwy, i o wasze Prawo, rozpatrzcie to sami. Ja nie chcę być sędzią w tych sprawach”. I wypędził ich z sądu. A wszyscy Grecy, schwyciwszy przewodniczącego synagogi, Sostenesa, bili go przed sądem, lecz Gallio wcale o to nie dbał. Paweł pozostał jeszcze przez dłuższy czas, potem pożegnał się z braćmi i popłynął do Syrii, a z nim Pryscylla i Akwila. W Kenchrach ostrzygł głowę, bo złożył taki ślub. (Dz 18, 9-18)

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość. Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat. Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic Mnie nie będziecie pytać”. (J 16, 20-23a)

On zaczyna proces zdrowienia od wnętrza – od tego co najważniejsze – najpierw uzdrawia ducha i serce człowieka, a potem ciało. Bez uleczenia wnętrza – serca – ośrodka naszej woli i wolności – uleczenie ciałą jest na nic. On najbardziej pragnie uleczyć nasze serce, wolę, wolność, pamięć i rozum. Bo wtedy zaczynamy trwać w Jego ręku – SZCZĘŚLIWI, SPOKOJNI O SWOJĄ PRZYSZŁOŚĆ. Mimo cierpień ciała. Króciótko jesteśmy na Ziemi. Batalia toczy się o wieczną szczęśliwosć w Raju!

Wszystko się przed Nim ugina…

REFREN: Pan Bóg jest królem całej naszej ziemi

Wszystkie narody klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.

On nam poddaje narody
i ludy rzuca pod nasze stopy.
Wybiera nam na dziedzictwo
chlubę Jakuba, którego miłuje.

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków,
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie,
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie. (Ps 47)

Teraz trzebaby wrócić myślą do Wieczernika. ON – TEN SAM KRÓL KRÓLÓW i PAN WSZECHŚWIATA – przepasuje się prezścieradłem, klęka przede mną i myje mi stopy jak ostatni ze sług! Chciałoby sie krzyczeć ze świętym Piotrem. Panie NIE – TY MI NIE BĘDZIESZ NÓG UMYWAŁ! Jezu, ty jak żebrak chcesz prosić mnie o miłość? Czym na to zasłużyłem. Ty prosisz mnie o miłość, bo wiesz, że to jest dla mnie najlepsze. Wiesz, że to jest dla mnie droga do wiecznego szczęścia. Wiesz ze to jest moja droga do współkrólowania z Tobą.

Wszystko – cały Wszechświat upada przed Tobą na kolana, a TY chcesz klękać przede mną – marnym pyłkiem i puchem. W twoim ręku jest każdy mój włos, każdy oddech, kropla krwi i uderzenie serca, każda komórka mego ciała, każda myśl i pragnienie. A TY podnosisz mnie do takiej godności… Uniżasz się przede mną…?

TYLKO TYŚ JEST ŚWIĘTY! TYLKO TYŚ JEST PANEM! TYLKO TYŚ JEST NAJWYŻSZY!

Ty prosisz mnie o tak niewiele – bym oddał Ci swoje serce. Bym w Ciebie wierzył i Tobie zaufał. Tyle. A obiecujesz tron królewski na wieki. Ty pokazałem w Maryji tą drogę. A teraz stoisz u drzwi mego serca i kołaczesz i prosisz i żebrzesz o moją miłość!

Ty wołasz zza drzwi – otwórz – nie bój się tego co w tobie trudne, co cię powstrzymuje przed otwarciem tych drzw. Nie bój się ciemnośći. Nie bój się – JA JUŻ TO POKONAŁEM. Pokój CI! Wołasz do mego serca słowami miłości i pokoju. Przyjdę w mocy Ducha i uzdrowię twe wnetrze…

Przyjdź Duchu Święty. Przyjdź!

Królowo Nieba, Pani Aniołów, różdżko i bramo – Witaj! Prowadź do SYNA.

24. Sukcesja Apostolska – żeby stał się świadkiem zmartwychwstania…

14 czwartek maj 2020

Posted by in 04. Spotkanie z kościołem, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

Dziś Kościół czci św. Macieja – Apostoła wybranego w miejsce Judasza:

Piotr w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu osób, tak przemówił: „Bracia, musiało się wypełnić słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu. Napisano bowiem w Księdze Psalmów: „Niech opustoszeje dom jego i niech nikt w nim nie mieszka. A urząd jego niech inny obejmie”. Trzeba więc, aby jeden z tych którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania”. Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I tak się pomodlili: „Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą”. I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów. (Dz 1,15-17.20-26)

Aby stał się razem z nami świadkiem zmartwychwstania. Każdy, kto wchodzi w grono Apostołów – dzisiejszego duchowieństwa – staje się świadkiem zmartwychwstania. Każdy uczeń Jezusa staje się świadkiem zmartwychwstania. Wtedy apostołowie mogli doświadczyć obecności Jezusa w sposób namacalny. Po zmartwychwstaniu przychodził do nich w niezwykły sposób. Ale uczył ich też powoli swojego nowego – niewidzialnego – sposobu bycia – obecności. Dzisiejszy apostoł i uczeń Pana także jest ŚWIADKIEM NAOCZNYM zmartwychwstania –  choć dzieje się to w głębi ducha. Bóg pozwala doświadczyć i nabrać pewności wewnętrznej, że fakt zmartwychwstania miał miejsce.

Pan stawał w srodku zgromadzenia apostołów po swoim zmartwychwstaniu i pokazywał im swoje rany – wskazywał im, że w pośrodku stoi krzyż. W niedzielnym zgromadzeniau – gdzieś przy ołtarzu także jest krzyż. Krzyż prowadzi procesję. Przez cierpienei i krzyż trzeba przejść by móc wejsć w gróg i rzeczywistość zmartwychwstania.

Jezus też kierował Słowo, wyjaśniał im wszystko po swoim zmartwychwstaniu. Rozjaśniał ich umysły. Teraz z perspektywy wreszcie mogli pojąć Jego zapowiedzi, proroctwa – ale także sens krzyża. Otwierał ich umysły by rozumieli Pismo. Bo całe Pismo Święte jest o NIM! On jest treścią Słowa i On jest Słowem wcielonym.

Jezus wprowadza Apostołów w Eucharystią. Łamie z nimi chleb. Pokazuje im jak będzie wyglądało spotkanie w czasie niedzieli chrześcijańskiej przy stole Słowa i Eucharystii.

Posyła ich także na misję głoszenia zmartwychwstania. „Jak Mnie posłał Ojciec, tak i Ja was posyłam” i TCHNĄŁ na nich. Tak jak Bóg tchnał w nozdrza Adama. Tchnął – Zesłał Ducha – z krzyża ma tą garstkę kościoła która się tam zgromadziła. Tchnął – Zesłał Ducha na Apostołów rozsyłajać ich. I tchnie wreszcie oficjalnie w niezwykłym wydarzeniu Zesłania Ducha Świętego. Jezus w wieczerniku tchnął dając władze odpuszczania grzechów. Ustanowił sakrament pokuty.

Jezus – Paschał – naznaczony ranami – Krzyż. Stoi pośrodku Kościoła zgromadzonego w Niedzielę wieczorem we wspólnocie Wieczernika. Spożywa z nimi posiłek. Karmi ich Słowem. Trudno nie odczytać w tym misterium spotkania aluzji do Eucharystii. Kościół ma przed swoimi oczami Pana umęczonego i Zmartwychwstałego. KERYGMAT. Całą prawdę, którą ma głosić. Tylko tyle i aż tyme ma głosić światu. Kenoza.

Wydarzenia związane z Tomaszem podkreślają, że cykl spotkań jest tygodniowy – co Niedzielę Pan przychodzi do nich. W Niedzielę, w tym spotkaniuz  Panem dokonują sie cuda. Do tego ma prowadzić świadectwo i spotkanie z Panem. Do zawołania: „Pan mój i Bóg mój!” Tyle. Pan powie do Tomasza: „UWIERZYŁEŚ”.

Podkreśli, że jest jeszcze droga doskonalsza – Ci którzy NIE WIDZIELI A UWIERZYLI.

Nawiżuje do naszej sytuacji i doświadczenia wiary i tego jak my – ludzi żyjący dziś – możemy stać się NAOCZNYMI ŚWIADKAMIA – poprzez oczy naszej wiary! Tylko Słowo i i świadectwo wiary innych ludzi. Jezus ciągnie w głębię serca w to co duchowe.

Jezus przygotowujac kościół wybrał jednak Apostołów. Tych którzy przylgnęli do Niego, jednak nie tak głęboko jak kobiety. Wątpią. Pytają. Nie wierzą. Ich postawy także są potrzebne. Oni badają. Dają nam świadectwo. To nie jest cukierkowa historyjka, gdzie wszystko idzie gładko. Istnieje w swiecie drugi sztangar – ojca kłamstwa – tego który daje słwo zwodnicze, prowadzące na manowce. I takie też będzie zadanie kościoła hierachicznego – badać duchy. Muszą być ci, którzy zbadają.

Po przejściu do Raju wustarczy serce – wtedy zły nie będzie miał do nas dostępu. Na Ziemi jednak, w tym życiu potrzeba harmonii serca i rozumu. Potrzeba badania i rozeznawania. Ewa, w Raju, kochająca Boga, rozmawijaca z  Nim twarzą w twarz, dała się nabrać na to zwodnicze anty-słowo. Tak samo i my dziś potrzebujemy badania słów i poruszeń serca. Bo stoimy cały czas na polu bitewnym i nie trzeciej opcji – jest sztandar Chrystusa i Lucyfera.

Jezu cichy i serca pokornego, Ty, który walczyłeś z szatanem sztandarem krzyża i zwyciężyłeś przez swe zmartwychwstanie, uczyń serce moje na wzór serca Twego.

 

23. Fundamenty Kościoła

13 środa maj 2020

Posted by in 04. Spotkanie z kościołem, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Św. Ignacy w IV tygodniu ćwiczeń chce nam pokazać źródła z których rodzi się Kośćiół. Także ten hierarchiczny. Dzisiejsze czytanie obrazuje początki kościoła. To jak wracano do Jerozolimy, do papieża – św Piotra – by wyjaśniać sprawy teologii, wiary, czy liturgii:

W Antiochii niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: „Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni”. Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do apostołów i starszych. Wysłani przez Kościół szli przez Fenicję i Samarię, sprawiając wielką radość braciom opowiadaniem o nawróceniu pogan. Kiedy przybyli do Jerozolimy, zostali przyjęci przez Kościół, apostołów i starszych. Opowiedzieli też, jak wielkich rzeczy Bóg przez nich dokonał. Lecz niektórzy nawróceni ze stronnictwa faryzeuszów oświadczyli: „Trzeba ich obrzezać i zobowiązać do przestrzegania Prawa Mojżeszowego”. Zebrali się więc apostołowie i starsi, aby rozpatrzyć tę sprawę. (Dz 15,1-6)

To czym kościół żyje pochodzi ze Słowa Pana i wydarzeń Ewangelii. Duch Święty wspomaga kościół by właściwie odczytał objawienie. Postanowienia są Boże nie ludzkie, mimo, że zewnętrznie wyglądają jak decyzje czysto ludzkie. Pan szanuje prawa natury, ludzki rozsądek, porządek świata, wzrastania w mądrości i łasce. Bóg działa przez ludzi bardzo subtelnie i delikatnie.

Jezus ustanowił wiele pociągajać człowieka w głębie MISTERIUM. Najważniejsze przykazanie przekazał w słowach ale dopełnił takze przez obmycie nóg. Nie sprawował Eucharystii z obstawą liturgiczną czytając z Mszału Rzymskiego zatwierdzonego przez biskupów odpowiedzialnych za sycyplinę sakramentów. Jest odwrotnie. Jezus wskazał człowiekowi drogę. Pokazał na czym polega Misterium, Jedność, Miłość, Służba. Kościół ma na tym budować i badać, czy to co buduje jest w pełni zgodne z Objawieniem i Bożą Wolą. Kośćiół dojrzewa – widać to szczególnie w czasie który teraz duchowo przezywamy w tych dniach pomiędzy Zmartwychwstaniem a Pięćdziesiątnicą. Kościół się rodzi, stara się zrozumieć, bada, słucha, nie dowierza…

„Pokój wam!”. POKÓJ!

Jezus pokazuje, że Jego ciało nie jest wolne od ran. Że nie jest zbiorową halucynacją, duchem. Ma ciało, kości, odczuwa głów, je z nimi. Nawet neiwierny Tomasz jest tu bardzo potrzebny. Zwłaszcza nam dzisiaj. By pokazać, że to nie wymysł ludzki. Że nawet wśród Apostołów rodziły się wątpliwosci i sprzeciw.

Jezus też pokazuje rytm chrześcijaństwa. Ukazuje się w wieczór niedzieli Zmartwychwstania i kolejny raz po 8 dniach – w kolejna Niedzielę. Uczy rytmu Niedzielnych spotkań Kościoła. Geneza niedzieli chrześcijańskiej jest taka prosta – przekazan przez Jezusa. Nigdzie nie powiedział że chrześcijanie maja się spotykać co niedzielę. Ale pokazał to Apostołom. Dał im to doświadczenie. Wprowadził w to misterium rytmu roku liturgicznego… Pan wybrał ten dzień i pokazał rytm spotkań… Kosciół spojrzał w początki człowieka – siódmego dnia Bóg odpoczął. W tradycji judaistycznej pierwszy dzień po Szabacie to Dzień Słońca – Zmartwychwstanie. Ten rytm jest wpisany w ludzka naturę od początku – w naturę człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Tego, który siódmego dnia odpoczał. Ten dzień jest też uświęcony przez Jezusa i jego spotkania po Zmartwychwstaniu. Bóg subtelnie pokazał, potwierdził Słowo, a kościół wyciągnął wnioski… Pojawia się co 8 dni aż po Zesłanie Ducha Świętego…

„Oto jest dzień, który dał nam Pan!” – śpiewalismy jako dzieci – odkrywaliśmy już jako dzieci – to takie naturalne…

A dziś w Pandemii Bóg nam zadaje na nowo pytanie o preżywanie Niedzieli. O głód spotkania z Nim. Uczy nowej formy swej obecnosći i działania.

Pan gromadzi wszystkich w Wieczerniku, nawet Ci z Emaus przybiegli w krótkim czasie dystans, którym wędrowali kilka godzin. Wszyscy są razem. To kolejny wymiar. Wspólnota wierzących razem. Spotyka się w Niedzielę. On wówczas przychodzi i staje pośrodku. Coraz bardziej subtelnie. Aż w końcu przychodzi w mocy Ducha w ognistych płomieniach. Uczy kościół – uczy nowej formy obecności – duchowej a nie zmysłowej. Delikatnej -w lekkim powiewie. Pokazuje, że nie ma teraz dla niego granic. Przyjdzie mimo zaryglowanych drzwi. Mimo pandemii i tego, że oglądam niedzielna Mszę Św przez telewizor, bo kocham innych i nie chcę ich narazić na zarażenie. Bo tu chodzi o spotkanie z NIM! O szanowanie natury i świata który on stworzył – także praw rządzących się rozprzestrzenianiem wirusów i biologią mikroorganizmów. Ani Eucharystia, ani przestrzeń kościoła nie znoszą tych praw – Bóg buduje na naturze.

Jezus pokazuje tym prostym rybakom, żę od teraz będzie z nimi w innej formie. Pokazuje swoje uwielbione ciało. Prowadzi myślami swych wybranych Apostołów do doświadczenia Taboru. Pokazuje cel. Przebóstwienie człowieka – stworzonego przecież na obraz i podobieństwo Boga. Przenika mury, ale odczuwa też głód i je z nimi.

Od cielesnego doświadczenia po czysto duchowe. Dziś mozemy Go zobaczyć i doświadczyć przez wiarę, ducha i sakramenty. Widzialne znaki, niewidzialnej łaski.

Jezus głosi przede wszystkim POKÓJ! i pokazuje siebie. SZALOM! Pokój – czyli Zbawienie i pokazuje swoje uwielbione ciało. To jest nasz cel. Pokój! Raj! Więź z Bogiem na wieki. Harmonia przywrócona bo zniszczeniach wywołanych grzechem.

Jezus też UDOWADNIA im że żyje. Walczy z niedowiarstwem. Pokazuje ręce i nogi. Pokazuje, że nie ejst duchem. Spożywa z nimi kolację. Poakzuje swe RANY. Uwielbione Ciało niesie na sobie rany. Bóg przemienia morze cierpienia, pozorny triumf zła w symbol chwały, w dowód Zmartwychwstania. Poakzuje, że ma moc uświecić cierpienie. Że nie wymazuje przeszłości. Nie zabiera człowiekowi rozumu. On ma moc przemienić bagaż życia, z największego bagna i cierpienia wyprowadzić chwałę.

Jezus objawia się w niezwykły sposób budujac podwaliny Kościoła!

Jezu cichy i pokornego serca, Panie, który przychodzisz w uwielbionym chwalebnym ciele naznaczonym ranami, uczyń moje serce an wzór Twego, przemień moje rany w symbol Twojej Chwały.

22. Bóg niewidzialny – Bóg obecny

12 wtorek maj 2020

Posted by in 04. Spotkanie z kościołem, Tydzień IV, WIelkanoc 2020

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Dzisiejsze Słowo mówi o zmianie sposobu w jaki Jezus będzie obecny przy swoich uczniach:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał”. (J 14,27-31a)

Zaprasza Apostołów do radowania się z tego, że nie będzie z nimi fizycznie obecny. Uczy ich nowego sposobu obecności już od samej Niedzieli Zmartwychwstania.

Idzie z uczniami do Emaus, a oni Go nie rozpoznają. Gdy go wreszcie poznają – On znika im z oczu. Jest obecny, ale niewidzialny! Nie widzą Go już, nie mogą dotknąć ale wiedzą – ON JEST! JEST KTÓRY JEST! Po doświadczeniu spotkania z Panem w Emaus uczniowie zrywaja się i biegną z powrotem do wspólnoty – do utraconej jedności. Szli Z Jeruzalem do Emaus. W przeciwnym kierunku. Teraz wracają. Pan powoli przygotowuje Kościół a Apostołowie których wychowuje są jego filarami. Przygotowuje ich do swej nowej formy obecności. Jezus jest wśród nich i raduje się razem z nimi. Raduje się tym entuzjazmem którym oni pałają ogłaszajac nowiny o swych zpotkanaich z Nim. Dzieląc się Ewangelią i doświadczeniem spotkania z Panem.

Ewangelia mówi o tym, ze Szymon spotkał Pana.

W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi». Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba. (Łk 24, 33-34)

Ewangelia nie zawiera szczegółowego opisu tego spotkania. Mówi też o objawieniu a nie konkretnym spotkaniu. Może chodzić o rozjaśnienie umysły Piotra, by wreszcie zrozumiał wypełnienie się obietnic. Piotr szybko biegnie do grobu z Janem. Ogląda płótna. Szybko biegnie i bada sprawę. Jak przystało na papieża – nie dowierza od razu. Bada. Przeplatały sie w nim pewnie rozwaga z ostrożnością pomieszane ze smutkiem, a z drugiej strony ogrom nadziei i radosci. Tylko Piotr i Jezus znają szczegóły tego objawienia. Piotr przez wieki będzie stał na straży tego wydarzenia. Pierwszy z papieży. Bez zmartwychwstania kościół nie ma sensu.

Jezus objawia się na różne sposoby. Nawet w drodze uczniów do Emaus. Mimo że jest fizycnie z nimi, rozawia z nimi, to dopiero przy łamaniu chleba rozpoznają że to On. Poznają Go w komunii.

Kobiety przylgnęły do Pana całym sercem. Mimo wszystko. Mimo śmierci. Mimo krzyża. Do nich JEzus przyszedł tak bardzo osobiście… Oe przylgnęły do OSOBY Pana a nie dzieła. Nie spodziewały się niczego nadzwyczajnego, nie szukały dobrych pozycji w hierarchi Królestwa Pana. Kochały i  to wszystko. Kochały i zostały wyróżnione spotkaniem Pana jako pierwsze – jeszcze przed Apostołami.

Serce to epicentrum. Serce jest najważniejsze. Serce!

„Ponieważ do mnie przylgnął, zbawię go” (Ps 91)

O taką odpowiedź chodzi. Przylgnąć, by być zbawionym…

Duch, serce, szaleje w Kościele. Ale może się tak dziać bo jest wokół chłodna, badająca wszystko hierarachia kościoła. Wszystko ejst badane w ogniu. Zbadane w świetle wiary, roumem. Charyzmat pochodzi z głębi serca, ale musi być zbadany, zweryfikowany. Każdy prawdziwy charyzmat podda się chętnie hierarchii – nawet tej nasurowszej. Wierność, posłuszeństwo, pokora i ubóstwo. To są cechy prawdziwego głębokiego charyzmatu.

Kościół hierarchiczny załamał się po smierci Pana – wszystko runęło. Logika i rozum jest po ich stronie. Ale Bóg nie poddaje się ludzkim schematom i logice. Apostołowie wędrujaćy do Emaus są zaślepieni wym zalem, doświadczeniem ostatnich dni. Mają zawezon perspektywę patrzenia, dlatego nie dostrzegają Pana w towarzyszącym im wędrowcu. Jednak uratowała ich gościnność. „Pozostań z nami, bo dzień się nachylił…” Nie obrazili się. Mieli w sobie pokorę, choć zaślepiał ich smutek.

Panie, daj mi poznawać Ciebie w Eucharystii.

 

 

Przejdź do paska narzędzi