Jezus określa swoją rolę w dziele Zbawienia. Opisuje swoją relację z Ojcem. Pokazuje, ze wydarzenia, cuda, to co się dzieje za Jego przyczyną – są znakami tego, że jest On Mesjaszem… Mimo wszytko serca prześladowców Jezusa są zamknięte na twórczy dialog.

(J 5,17-30)
Żydzi prześladowali Jezusa, ponieważ uzdrowił w szabat. Lecz Jezus im odpowiedział: Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam. Dlatego więc usiłowali żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu. W odpowiedzi na to Jezus im mówił: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili. Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia. Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał.

Jezus po pojmaniu w Ogrójcu trafia wieczorem – po zmroku – przed sąd. Od razu tak jak go złapali. Bez prawa przygotowania obrony. Bez prawa „do adwokata”. Jezus dzieli los ludzi niesłusznie sądzony. Nic co spotkało człowieka nie jest obce Jezusowi. To chce nam pokazać Jezus w swojej męce i śmierci. Jest blisko każdego człowieka nawet tego najbardziej upodlonego.

Jezus swoją postawą tym co przezywa i doświadcza zaprzecza grzechowi. Odwraca wydarzenia upadku człowieka z Raju i upadku człowieka przez całe dzieje ludzkości. Jego postawa to walka z grzechem.

Najpierw Jezua przesłuchuje Annasz. Problem w tym, że Annasz nie miał do tego prawa. Nie będąc Arcykapłąnem w tym roku nie ma urawnień sędziego! PRAWO – które tak chołubi Annasz mówi, że nie wolno przesłuchiwać NOCĄ! Zwłszcza w sprawach za które grozi kara śmierci! Tylko Kajfaz i tylko w świetle dnia mógł wydać wyrok śmierci!

Kolejny dziwny element rozprawy to odpytywanie Jezusa – „jakim rpawem to czynisz?”. Nie było świadków, nie było zeznań – a na tym opierały się ówczesne rozprawy sadowe. Nie było dowodów! Jezus broni się: „zapytaj świadków co powiedzą!”. Jezus mówi mu wrpost: „Ja niczego nei ukrywałem – mówiłem jawnie!”. Gdzie są twoi świadkowie Annaszu?

Policzek żołnierza… Bicie podejrzanego! Nie był za nic skazany i jest karany… Karygodne zachowanie w sądzie! Zzów Jezus reaguje – „dlaczego mnei bijesz?”

Żołenierz chciał się przypodobać Annaszowi, zaobić parę „punktów” u przełożonego!

Jezus chciał tego doświadczyć – nagminne, skumulowane łąmanie prawa przez tych, którzy mieli być jego stróżami! Jezus bierze na siebie wszytkie takie sytuacje. Bierze na siebie grzech niesłusznych oskarżeń, fabrykowanych oskarżeń. Wyroków bez świadków i dowodów…

Nocne przesłuchanie było słabe, by skazać Jezusa – Annasz o tym wie. Wie, że żydzi z Wysokiej Rady wzgardzą takim obrotem spraw i narobi sobie kłopotów. Jednakże jego przesłuchanie ma na celu by Kajfasz – właściwy sędzia zebrał Wysoką RAdę. Powyrywał ich z łóżek i zorganizował teatrzyk. Szykuje fałszywe świadectwa – bo prezcież JEDEN MA UMRZEĆ ZA CAŁY NARÓD! Jest tylko jeden cel – JEZUS MUSI UMRZEĆ!

Niestety świadectwa się nie kleją. Są nawet sprzeczne. Kajfaszowi sypie się ten teatrzyk.

Kajfasz to stary wyjadacz i dobry polityk. Wie że wysoka Rada jest zaspana. Trzeba wzbudzić emocje. Wszyscy mają już dość i chcą iśc już w końcu do domu. Wpada na pomysł – PROWOKACJA!!!

Jezus iw  to chce wejsć.

Bluźnierstwo rpzekona Sanchedryn – Kajfasz doskonale to wie. Pyta więc Jezusa: „Czy ty jesteś MESJASZEM, Synem Boga!” Sala musiała zamrzeć w oczekiwaniu na odpowiedź Jezusa. JEZUS CAŁY CZAS CZEKAŁ NA TEN MOMEMNT. Wyznać prawdę – tutaj wobec WYSOKIEJ RADY! Wobec przedstawicieli Narodu Izraela. Powiedzieć prawdę swojej Oblubienicy.

„TAK! TO JA JESTEM!”

Na to czekał Jezsu, na to czekał też Kajfasz. Każdy interpretuje te słowa skrajnie różnie. Jezus wypowiada wyznanie MIŁOŚCI. Kajfasz podsyca emocje by skazać MIŁOŚĆ na ŚMIERĆ! Miłość wzgardzona!

Nikt nie badał PRAWDZIWOŚCI słów Jezusa. CHcieli go skazać. Chcieli tych emocji. Chcieli już iść spać. PRAWDA – PAN WYZNAŁ PRAWDĘ! A tylko Prawda daje pokój i radość serca.

Weż Mamo i przyjmij całą wolność moją wolę moją pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zuepłności mi wystarczą.

Jezus idąc drogą Wcielenia przyjął prawa wzrostu i prawa rozwoju człowieka. Jako dziecko uczył się i rozwijał w rodzinie przyjmując wzorce swych rodziców. I choć w Biblii niewiele jest tekstów dotyczącyh Maryi a jeszce mniej tych dotyczących Józefa, to w pewnym sensie patrząc na zachowania samego Jezusa można próbować rozeznać jakie cechy mieli Jego rodzice…

Józef milczący i SŁUCHAJĄCY słowa Ojca. Maryja – słóżebnica Pana. Zasłuchana w SŁOWO Boga. Jezus milczący Sługa Jachwe. Prowadzony jak baranek na rzeź. Jak Owca milcząca wobec strzygących ją.

Jezus łagodny, przebaczjący, miłosierny. Troszczący sie o zgłodniały tłum. Nie odtrącajacy nikogo kto był w potrzebie. Zna życie codzienne, trud pracy, co widać po niezwykłej trafności Jego przypowieści i ukierunkowaniu tych przypowieści na ludzką codzienność.

Maryja myślała że dwunastoletni Jezus wracał z Jerozolimyz e swym Ojcem. Józef jest religijny i spędza też wiele czasu ze swym „przybranym” Synem. Ta relacja Ojciec-Syn nadała Jezusowi męskie rysy charakteru. Swoistą siłę i poczucie wartości. Jezus wie kim jest – nie obnosi się z tym, ale też atakowany niera przez Faryzeuszów nie pozostaje im nieraz dłużny. Obdarza ich surowym, wstrząsajacym ich słowem. Swoistą ciętą ripostą, która zawsze ma w swym zamiarze wyprowadzenie faryzeuszów i uczonych w Piśmie z ich błędnego postrezganai rzeczywistości.

Józef jest ubogi – zarabia na utrzymanie rodziny ledwo wiążąc koniec z końcem. Na ofiarowanie Syna w świątyni zabiera dwa gołąbki – ofiarę najuboższych. Najpokorniejszą i najmniejszą. A potem Jezus zamyka swe ciało w okruchu chleba i odrobinie wina. Oni wszyscy zasłuchani są w wolę Ojca Niebieskiego – w Słowo Boga. I starają się je wypełniać najlepiej jak tylko potrafią.

(Mt 1, 16. 18-21. 24a)
Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański.

Ewangelia mówi o SPRAWIEDLIWOŚCI Józefa. O tym, że był gotów wziąć konsekwencje ciąży Maryi na siebie. Kochał Ją – chciał ocalić jej życie – nawet za cenę swojej reutacji i swojego dobrego imienia.

Józef próbuje rozwiązać sprawę po swojemu. Ale gdy tylko Bóg coś podpowiada, gdy tylko Bóg ujawnia swoja wolę, wóczas od razu Józef za nią podąża. Bezdyskusyjnie. Bóg przychodzi we śnie – więć Józef nie ma co dyskutować. Ale też potem – wstaje i DZIAŁA. Wprowadza ebzdyskusyjnie SŁOWO w CZYN.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przyenieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Człowiek niewidomy porusza się w kompletnej ciemnośći. Cała dzieisjsza Ewangelia skonstruwana jest na zasadzie kontrastów między światłem i ciemnośćią. Między tym co widzialne, a tym co skryte w mroku.

Najpierw Apostołowie którzy pytają o to kto zgrzeszył, że człowiek jest niewidomy. Jezus podkreśla, że nikt. To że człowiek jest niewidomy to element Bożego planu zbawienia.

Wolę Boga wykonuje się za dnia, w jasności, bo przychodzi ciemność. Ciemność w której ludzie czyniący zło mogą się ukryć. Jezus jest światłością, która zawsze wygrywa z mrokiem. Rozświetla ciemności. Tam, gdzie przyprowadzimy Jezusa tam jest jasność i światłość.

Jezus posyła człowieka by wykonał konkretne czynnosći – OBMYŁ SIĘ. w sadzwce POSŁANIA. Przejrzał. Ale ludzi wokół są ŚLEPI! Zaprzeczaja ze człowiek ten został uzdrowiony. Ludzie wokół siedzą w półcieniu, w mroku. Chcą wierzyć wychylaja się ku światłu i potem znów chowaja się w mrok – NIE TO NIEMOŻLIWE!

POSŁANY – przychodzi do nich i tłumaczy im jak dokonał się CUD! Został posłany by głosić dzieła Boga.

Faryzeusze siedzą w mroku. Zaprzecają Bogu. Zaprzeczają prawdzie. Choć prześwitują tam promyczki Pana. Powstaje rozłam. Wobec Pana trzeba się opowiedzieć. Nie ma prostych odpowiedzi.

Rodzice niewidomego też się boja OPOWIEDZIEĆ po stronie światłości… Boją się wyłączenia z ludu… Zrzucajś pełną odpowiedzialnść na swojego syna!

On znów jest przesłuchiwany – tym razem składa niezwykłe świadectwo. Pokazuje mądrość większą niż faryzeusze…. To swiadectwo doprowadza JEGO i TYLKO JEGO do SPOTKANIA JEZUSA. Do odkrycia Pana. Wszyscy inni, którzy lawirują między światłem i ciemnosćią. Którzy próbują sobei znaleźć kompromis miedzy dobrem i złem nie spoykają Pana lub wręcz potępiają Syna Bożego…

(J 9, 1-41)
Jezus, przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy – on czy jego rodzice?” Jezus odpowiedział: „Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Trzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata”. To powiedziawszy, splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: „Idź, obmyj się w sadzawce Siloam” – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: „Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?” Jedni twierdzili: „Tak, to jest ten”, a inni przeczyli: „Nie, jest tylko do tamtego podobny”. On zaś mówił: „To ja jestem”. Mówili więc do niego: „Jakżeż oczy ci się otworzyły?” On odpowiedział: „Człowiek, zwany Jezusem, uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: „Idź do sadzawki Siloam i obmyj się”. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem”. Rzekli do niego: „Gdzież On jest?” Odrzekł: „Nie wiem”. Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: „Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę”. Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: „Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu”. Inni powiedzieli: „Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?” I powstał wśród nich rozłam. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: „A ty, co o Nim mówisz, jako że ci otworzył oczy?” Odpowiedział: „To prorok”. Żydzi jednak nie uwierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, aż przywołali rodziców tego, który przejrzał; i wypytywali ich, mówiąc: „Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomy urodził? W jaki to sposób teraz widzi?” Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: „Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomy. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi; nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, będzie mówił sam za siebie”. Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: „Ma swoje lata, jego samego zapytajcie”. Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: „Oddaj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem”. Na to odpowiedział: „Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę”. Rzekli więc do niego: „Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy?” Odpowiedział im: „Już wam powiedziałem, a wy nie słuchaliście. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami?” Wówczas go obrzucili obelgami i rzekli: „To ty jesteś Jego uczniem, a my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś, to nie wiemy, skąd pochodzi”. Na to odpowiedział im ów człowiek: „W tym wszystkim dziwne jest to, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg nie wysłuchuje grzeszników, ale wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic uczynić”. Rzekli mu w odpowiedzi: „Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz?” I wyrzucili go precz. Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: „Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?” On odpowiedział: „A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?” Rzekł do niego Jezus: „Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie”. On zaś odpowiedział: „Wierzę, Panie!” i oddał Mu pokłon. A Jezus rzekł: „Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, żeby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą, stali się niewidomymi”. Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli, i rzekli do Niego: „Czyż i my jesteśmy niewidomi?” Jezus powiedział do nich: „Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal”.

Jak ważne jest poszukiwanie Pana w pokorze serca. Podążanie za Jego słowem i odważne głoszenie świadectwa…

Tylko tak można SPOTKAĆ PANA – ŚWIATŁOŚĆ ROZPRASZAJĄCĄ MROKI!

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posaidam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragne to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Prynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.