Ignacy Loyola w II serii reguł rozeznawania duchów przedstawia ostatnią z reguł w następujacy sposób:

Reguła 8. Kiedy pocieszenie jest bez przyczyny uprzedniej, to choć nie ma w nim podstępu, bo jak się rzekło, pochodzi od samego Boga [330], niemniej człowiek duchowny, któremu Bóg daje takie pocieszenie, powinien z wielką czujnością i uwagą rozważyć i rozróżnić właściwy czas takiego, aktualnie trwającego, pocieszenia od czasu, który po nim następuje, gdy dusza jest jeszcze rozpalona i odczuwa dobroć [Boga] i jakby resztki minionego pocieszenia. Często bowiem w tym drugim czasie przez swoje własne rozważania płynące ze związków i wniosków między pojęciami i sądami, albo pod wpływem dobrego lub złego ducha, czyni dusza postanowienia i urabia sobie różne opinie, które nie są bezpośrednio dane od Boga, Pana naszego. I dlatego trzeba je bardzo starannie badać, zanim się im da pełną wiarę i zanim się je wprowadzi w czyn.

Nieraz widzi się ludzi zapalonych duchowo, którzy idą na fali. Zauroczeni. Walczyli usillnie pilnowali się ale gdy juz przyszło pocieszenie i eksplozja radości to idą już bez hamulców na fali tych emocji, uniesień i uczuć. Hmaulce puszczają a zły duch tylko czeka na taka ogromna neiostrożność. Każde pokusy które teraz takiej osobie podda będą niejako pomieszane z emocjami wynikajacymi z przeżywania wcześniejszej ekstazy duchowej. Człowiek wóczas może się łątwo pogubić. Przypisać Bogu pragnienia, decyzje, wołanie, które nie pochodzi od Niego.

I znów Ignacy proponuje metodę małych kroczków podpartą drogą O TYLE O ILE. Dostajesz pocieszenie masz jakieś postanowienia i decyzje. Chcesz zrobić krok w przód – zrób go ale rozważ czy cel jest właściwy albo przynajmniej obojętny. I tak z każdym kolejnym. Nie rozpędzaj się i nie płyń na fali. Birgnąc bez zastanowienia. Bo wtedy jak statek na możu mozęsz być łatwo zepchnięty bocznym wiatrem i trafić na mieliznę… Nawet się nie spostrzeżęsz że zmieniasz kierunek.

Bądź krytyczny duchowo.

Takie postawy pokazywał na przykład bł. ks. Sopoćko – spowiednik siostry Faustyny. Słuchał. Czasem podważał. Nie przyjmował bezkrytycznie. Badał poruszenia serca Faustyny. Prowadził ją krok po kroku.

Pięknie obrazuje to też dzisiejsza Ewangelia. Jezus jest na fali. Apostołowie są na fali niesamowitego niesienia tłumem. Nieprawdopodobny łądunek emocji widać w zachowaniu ludzi i w opisach wydarzeń, które mają miejsce po uzdrowieniu teściowej Piotra…. Apostołowie chcą iść na tej fali. Biegną zdyszani za Jezusem bo chcą tych emocji.

A Jezus – wymyka się nad ranem i idzie KU WIĘKSZEJ SPRAWIE… Idzie ku kolejnemu zadaniu od Ojca. Nie stoi w tych wszytkich emocjach, które spalą się za chwile jak słoma. Każdy dostanie to po co przyszedł i większość odejdzie… Zostawił ich lekko głodnymi… Każe im wykorzystać te emocje ku dobremu. Kto się odważy zaryzykować, zostawić wszytko i isć Go szukać. Kto podejmie drogę i nie zakończy przygody z Jezusem tylko na czczeniu Go jako lokalnego celebryty… Kto będzie chciał zbadać KIM ON JEST?

(Mk 1, 29-39)
Po wyjściu z synagogi Jezus przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł i podniósł ją, ująwszy za rękę, a opuściła ją gorączka. I usługiwała im. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto zebrało się u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ Go znały.Nad ranem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: „Wszyscy Cię szukają”. Lecz On rzekł do nich: „Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo po to wyszedłem”. I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

Przyszło potężne pocieszenie duchowe na to miasteczko…. Ale Tak samo jak JEzus przybył nagle do teściowej Piotra, tak samo jeszcze pod osłoną nocy poszedł dlaej…

Tak jak to pokazywał Ignacy – Bóg w swej wolności ma prawo przyjść i WYJŚĆ z duszy kiedy chce… Doświadczenie pokoju serca, ciszy, napełnienia duchem jest tak cudowne że człowiek chciałby by trwało wiecznie….

To jak doświadczenie Taboru… Bóg przyszedł. Pokazał prawdę o sobie – dokonał Epifanii… i tak samo nagle poszedł… Mgła zabbrała im to wszytko sprzed oczu.

Droga duchowa chrześcijanina ma być spokojnym trwaniem u stóp tronu Pana. Mogą w niej być liczne emocje, ale nie mogą one kierować naszym działaniem i naszymi decyzjami.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która zmasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Reguła 7. U tych, co postępują od dobrego do lepszego, anioł dobry dotyka takiej duszy słodko, lekko i łagodnie, jakby kropla wody wnikała w gąbkę; duch zaś zły dotyka takiej duszy ostro, z odgłosem i niepokojem, jak kiedy kropla wody spada na kamień. U tych zaś, co postępują od złego do gorszego, te same duchy dotykają duszy w sposób odwrotny. Powodem tego jest usposobienie duszy aniołom tym przeciwne lub podobne. Kiedy jest im przeciwne, wchodzą do duszy z hałasem, dając się odczuć wyraźnie; kiedy znów jest im podobne, wchodzą w milczeniu, jak do własnego domu przez drzwi otwarte.

Reguła która pomaga wybadać jaki głos wywpłuje w sercu niepokój. Jaki głos uderza w nadze wnętrze. Czy są to pokusy, czy raczej wyrzuty sumienia.

Barometrem tej reguły jest zdolność człowieka do przebywania sam na sam z sobą w ciszy. W kompletnej ciszy. Czy od razu człowiek poszukuje jakichś zagłuszaczy, zajęć, czy może potrafi przbywać sam ze sobą, nie nękany wyrzutami sumienia…

Jak człowiek idzie we właściwą stronę to będzie doświadczał ataków ze strony złego ducha. Będzie nekany coraz mocniej pokusami. Niektórzy święci – jak św. O. Pio – byli wręcz fizycznie nękani przez złęgo ducha. Z drugiej strony dobry duch będzie wnikał spokojnie, słodko w duszę człowieka – jak kropla wody w gąbkę. Święci wołali – IM GORZEJ TYM LEPIEJ. Mówiąc o atakach kusiciela i o pokusach. Taka sytuacja oznacza, zę człowiek idzie ku dobremu.

Jeśli natomiast pojawiają się wyrzuty sumienia. I jakoś tak grzech przychodzi z łatwością, bezrefleksyjnie – to znaczy, żę człowiek już bardzo daleko zaszedł drogą przeciwną przeciwną niż ta prowadząca do Raju. Odchodzi od Boga. Szatan nie ma się tu co męczyć. Zostawia jakiegoś złęgo ducha, by pilnował by ta dusza szła jak idzie. Nie nęka jej. Podszeptuje deliaktnie kolejne grzechy, które mają zamaskować poprzednie. Wnika jak kropla w gąbkę. Dobry duch natomiast przychodzi z niepokojem wyrzutów sumiena. Ludzie nieraz starają się je zagłuszać, alkoholem, rozrywkami, pracą, nałogami. Czymkolwiek, by nie zostać sam na sam ze sobą w ciszy… Bo taka przestrzeń staje się neiznośna.

Duchy do serca im sprzyjajaćego wchodzą jak do domu – ich drzwi są otwarte. Zaś do serca im przeciwnego walką ile wejdzie – z zamknięte drzwi.

To co człoiwiek powinien robić – to najpierw zbadać, czy zyję w grzechu, czy łasce uświęcajacej. Potem może rozeznać skąd pochodzą niepokoje wnętrza. Czy za nimi podążyć czy raczej się im sprzeciwić.

Który głos przynosi ze sobą słodycz, głaszcze, stara się uspokoić?

Czy twoje postępy są w stronę dobra czy w stronę zła?

Dzisiejsza Ewangelia opisuje właśnie taki niepokój.

(Mk 1, 21-28)
W Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w ich synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boga”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego!” Wtedy duch nieczysty zaczął nim miotać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne”. I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.

To nic nowego… Zły i dobry duch są od samego początku na świecie. Od upadku szatana.

Jezus jest Stwórcą wszystkich duchów. Jest ich Panem… Dał im wolność tak jak dałą ja i nam. Wolność wyboru. I pozwala im istnieć. Tak samo i człowiekowi pozwala wybierać zarówno dobro jak i zło. ALE ZŁO JUŻ PRZEGRAŁO. Gdy on Zmartwychwstał ZŁO ZOSTAŁO POKONANE. Trzeba isć ku zwycięztwu wiecznemu a nie w stronę wiecznej klęski człowieka.

Poddać się Chrystusowi i dobrym duchom które uwalniaja serce człowieka. Bo Bóg ma dla nas niesamowite miejsce do trwania z Nim i przy Nim i w Nim na wieki… Tak nas stworzył – na swój obraz – i do tego nas ukształtował. Byśmy byli szczęśliwi na wieki.

(Hbr 2, 5-12)
Nie aniołom Bóg poddał przyszły świat, o którym mówimy. Ktoś to gdzieś potwierdził uroczyście, mówiąc: „Czym jest człowiek, że pamiętasz o nim, albo syn człowieczy, że się troszczysz o niego; mało co mniejszym uczyniłeś go od aniołów, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Wszystko poddałeś pod jego stopy”. Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił, co by nie było Mu poddane. Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane. Widzimy natomiast Jezusa, który mało co od aniołów był mniejszy, chwałą i czcią uwieńczonego za mękę śmierci, iż z łaski Bożej zaznał śmierci za każdego człowieka. Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko istnieje, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienia. Tak bowiem Ten, który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, od Jednego wszyscy pochodzą. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazywać ich braćmi swymi, mówiąc: „Oznajmię imię Twoje braciom moim, pośrodku zgromadzenia będę Cię wychwalał”.

Maryja przewodniczka, która nigdy nie poszła za głosem pokusy, uczy nas jak walczyć z głosem złych duchów i podążać za głosem Anioła.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posaidam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragne to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca roporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Reguła 5. Powinniśmy bardzo zwracać uwagę na przebieg myśli. Jeżeli ich początek, środek i koniec jest całkowicie dobry, zmierzający do tego, co jest w pełni dobre, jest to znak dobrego anioła. Ale jeśli przebieg myśli, które nam poddaje, prowadzi ostatecznie do jakiejś rzeczy złej, lub rozpraszającej nas, albo mniej dobrej niż ta, którą przedtem dusza zamierzała, albo jeśli osłabia, niepokoi i zakłóca duszę, odbierając jej pokój, ciszę i odpocznienie, które przedtem miała, to jest wyraźny znak, że [myśl taka] pochodzi od złego ducha, nieprzyjaciela naszego postępu i zbawienia wiecznego.

Myśli są nieodzownym elementem życia. Pojawiają się pomysły, idee. Niektóre złe i z góry można powiedzieć że są pokusą ku złemu. Ale niestety zły jest ojcem kłamstwa i aktorstwa i lubi się podszywać pod dobrego ducha. Potrafi podszywać się pod dobrego ducha podsuwa myśli, które wydają się być dobre. Nabożne. Właściwe.

Dlatego niegdy nie należy postępować ŚLEPO za pomysłami i pragnieniami. Należy badać myśli i isć krok w przód jeśli wydają się być dobre. Po tym kroku zbadać dokąd mnie one prowadzą. Jeśli trudno rozeznać to dalej INDIFFERENTIA. Obojętność i kolejny krok naprzód. Jeśli się okazują byc dobre to znów krok w przód i badanie. Jeśli zaczynają się pojawaić przesłanki o złych owocach to odrzucam o tyle o ile te sprawy prowadzą mnie ku złemu.

PRZESŁANKI MÓWIĄCE, ŻE MYŚLI CIĄGNĄ KU ZŁEMU TO:
– Prowadzenie ku grzechowi, ku złu
– Prowadzenie ku rozproszeniu
– Prowadzenie do rzeczy mniej dobrej niż ta którą się wcześniej zamierzyło
– Pojawia się osłabienie zapału ducha
– Pojawia się duchowy niepokój
– Jakieś zmącenie i niejasność
– Odchodzi pokój cisza i odpocznienie, które wcześniej było

TO JEST TO WYRAŹNY ZNAK…

Gdy się wykryje pokusę warto zbadać jej okoliczności i się ich wystrzegać:

Reguła 6. Gdy nieprzyjaciel natury ludzkiej da się odczuć i rozpoznać po swoim ogonie wężowym, i po złym celu, który podsuwa, wtedy ten, co był kuszony, odniesie duży pożytek, jeśli zaraz potem rozważy przebieg dobrych myśli, które on mu poddawał, i początek ich, i jak powoli starał się odciągnąć go od owej słodyczy i radości duchownej, w, której się znajdował, aby go doprowadzić do swego przewrotnego zamiaru; i tak dzięki temu doświadczeniu, przeżytemu i zachowanemu w pamięci, niech się w przyszłości strzeże przed jego podstępami, które zwykł podsuwać.

Apostołowie na wołanie Jezusa zrobili pierwszy krok. Poszli za Nim. Ale dojście do Zesłania Ducha Świętego to był dłuuuugi proces. Proces małych kroczków które każdy z nich robił przy Jezusie. Narastajacego zaufania. Upadków i powrotów. Budowanie na emocjach. Porywczym sercu. Piotr będzie chciał walczyć mieczem za Jezusa. A potem się go wyprze. Czasem deklarują się, że oddadzą za Niego życie a za chwile zdradzają. Mają piękne i wielkie plany – przynajmneij tak im się wydaje – a potem okazuje się, że to była pokusa.

(Mk 1, 14-20)
Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.

Ciągle trezba patrzeć na KONIEC – na cel!

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Reguła 4. Anioł zły ma tę właściwość, że się przemienia w anioła światłości [por. 2Kor 11,14] i że idzie najpierw zgodnie z duszą wierną, a potem stawia na swoim; a mianowicie podsuwa jej myśli pobożne i święte, dostrojone do takiej duszy sprawiedliwej, a potem powoli stara się ją doprowadzić do swoich celów, wciągając duszę w ukryte swe podstępy i przewrotne zamiary.

Nie można tracić czujności. Nawet gdy wszystko wydaje się iść ku niesamowitym celom to ciągle trzeba badać swoje myśli, pokusy, dążenia i drogi…

Gdy moją droga wyglądała bardzo dobrze i szła jakiś czas temu we właściwym kierunku a z czasem pojawiają się jakieś ustępstwa, jakieś lawirowanie na granicy dobra i zła. Gdy zaczyna się pojawiać swąd złego warto się zatrzymać i zastanowić czy od samego początku nie mam do czynienia z aktorem. Ze złym Duchem który się tylko podszywa.

Zły duch to ojciec kłamstwa. Aktorstwo, udawanie, zwodnicze zapewnienia, roztaczanie nierealistycznych wizji – to jego natura!!! To jest Ojciec kłamstwa….

Czasem na początku wszystko wygląda dobrze ale potem jak odkryje się swąd piekła to trzeba inną drogą wrócić do domu…

(Mt 2,1-12)
Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: „Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon”. Skoro usłyszał to król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: „W Betlejem judzkim, bo tak napisał prorok: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela”. Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: „Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie, donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon”. Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do ojczyzny.

Przewodniczką jest zawsze Ta, która nigdy nie uległa pokusie – Niepokalana.

Weź Mamo I przyjmij całą wolność moją, wolę moją pamięć I rozum. Weź to wszystko co mam I posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie to otrzymałem I Bogu przez Twe ręce chce to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

REGUŁA II

[ĆD 330] Sam tylko Bóg, Pan nasz, daje duszy pocieszenie bez [jakiejkolwiek] poprzedzającej przyczyny; bo tylko Bogu właściwą jest rzeczą wchodzić do duszy, wychodzić z niej, sprawiać w niej poruszenia, pociągając ją całą do miłości swego Boskiego Majestatu.
Mówię „bez przyczyny” – bez żadnego odczuwania czy poznania uprzedniego jakiegoś przedmiotu, dzięki któremu przyszłoby takie pocieszenie za pośrednictwem aktów własnych rozumu i woli.

Bóg stworzył człowieka jako istotę cielesno-duchową. Dlatego jako Stwórca może przechodzić przez duszę. Może do niej wchodzić i wychodzić, bo ona do Niego nalezy. Szatan może tam wejsć tylko wówczas, gdy człowiek sam go zaprosi.

Ta reguła rozeznawania duchów jest szczególnie istotna do rozpatrywania wydarzeń we wspólnotach chryzmatycznych. Łatow wprowadzić się w stan błogości poprzez odpowiednie sterowanie ciałem. Oddechem, czy rytmiczny śpiew, dźwięki. Wprowadzić się w jakiś stan i potem nazywać to działaniem Boga. Owszem, Bóg daje łaski. Ale jeśli człowiek działa w ku takiemu stanowi, długo się modli, to trzeba być ostrożnym w jego ocenie.

Jeśli zaś taki spokój, pocieszenie pokój serca przychodzi znikąd. Jeśli pojawia się w jakiś sposób niespodziewanie, to wówczas rzeczywiscie działa Bóg.

Bóg wchodzi i wychodzi.

Przyczyna ze strony rozumu, czy woli jest wykluczona przy łasce Boga. Bo przy łasce Boga to Dawca decyzuje, to Jego pragnieniem jest wylanie łaski na człowieka. Człowiek nie czytał, nie myśał, nie było gorącej modlitwy czy dzielenia się. Nic – żadnego aktu woli w tym kierunku.

To doświadczenie wielu świętych – obierają ziemniaki, pielą grządki, rąbią drzewo, wbijają gwoździe i nagle przychodzi ogromna radość od Boga. Ekstaza duchowa. Bóg przychodzi wtedy kiedy chce i tak jak tylko zechce.

Gdy zaś to wszystko poprzedzają akty rozumu, to trzeba być ostrożnym – i tu Ignacy przychodzi z

REGUŁĄ III

[ĆD 331] Za pośrednictwem jakiejś [uprzedniej] przyczyny pocieszenie dać może równie dobrze anioł dobry jak i zły, ale dla celów całkiem różnych: anioł dobry dla postępu duszy, żeby rosła i wznosiła się od dobrego do lepszego; anioł zaś zły dla celu wręcz przeciwnego i żeby duszę nakłonić do swego przewrotnego zamiaru i do swej złości.

I tu właśie przychodzą jedne z głównych regół FUNDAMENTU – OBOJĘTNOŚĆ oraz O TYLE O ILE. Czyli nie reagowanie tak długo aż okaże się gdzie mnie to prowadzi. A Jak już widzę pierwsze zonaki to przyjmuję i odrzucam tylko o tyle, o ile mi to pomaga, czy przeszkadza w drodze do Boga.

CZUWAJ CZEKAJ I BADAJ. Ta myśl rzeczywiscie moze być od Boga, ALE NIE MUSI!

Ile wspólnot, duchownych zaufało takim emocjom i pobłądziło. Wszyskto na początku wyglądało cudownie wspaniale. Pełne pięknych emocji. A kończyło się tragicznie. Trzeba czekać na owoce. Na efekty. Trzeba ciągle badać duchy – żeby nie dać się nabrać…

Owoce są najwazniejsze…. Efekty działania… Spokojne rozeznawanie….

(1J 3, 11-21)
Najmilsi: Taka jest nowina, którą usłyszeliście od początku, że mamy się wzajemnie miłować. Nie tak, jak Kain, który pochodził od Złego i zabił swego brata. A czemu go zabił? Ponieważ czyny jego były złe, brata zaś sprawiedliwe. Nie dziwcie się, bracia, jeśli świat was nienawidzi. My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci. Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego. Po tym poznaliśmy miłość, że Chrystus oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci. Jeśliby ktoś posiadał na świecie majątek i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą. Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serca. A jeśli serce oskarża nas, to przecież Bóg jest większy niż nasze serce i zna wszystko. Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, to mamy ufność wobec Boga.

Niedowierzaj jak Natanael. Nie akceptuj od razu ale i od razu nie odrzucaj. Badaj tak długo aż nie okaże się w którą stronę to prowadzi… W tym kontekście rozmowa Jezusa z Natanaelem jest niezwykła.

(J 1, 43-51)
Jezus postanowił udać się do Galilei. I spotkał Filipa. Jezus powiedział do niego: „Pójdź za Mną”. Filip zaś pochodził z Betsaidy, z miasta Andrzeja i Piotra. Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: „Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy – Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu”. Rzekł do niego Natanael: „Czy może być co dobrego z Nazaretu?”. Odpowiedział mu Filip: „Chodź i zobacz”. Jezus ujrzał, jak Natanael podchodzi do Niego, i powiedział o nim: „Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu”. Powiedział do Niego Natanael: „Skąd mnie znasz?”. Odrzekł mu Jezus: „Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod figowcem”. Odpowiedział Mu Natanael: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!”. Odparł mu Jezus: „Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod figowcem? Zobaczysz jeszcze więcej niż to”. Potem powiedział do niego: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”.

Zabezpieczeniem jest oddanie woli, rozumu, pamięci i planó w ręce Matki. Ona nigdy nie poprowadzi an manowce.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją pamieć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Rozważanie o dwóch sztandarach pokazuje, że przez środek serca człowieka przechodzi pole bitewne między sztandarem Chrytusa i Lucyfera. Jak zatem nie dać się zwieść złemu duchowi. Jak nie dać się wyprowadzić w pole?

(1 J 3, 7-10)
Dzieci, nie dajcie się zwodzić nikomu; ten, kto postępuje sprawiedliwie, jest sprawiedliwy, tak jak On jest sprawiedliwy. Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła. Ktokolwiek narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże; taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga. Dzięki temu można rozpoznać dzieci Boga i dzieci diabła: kto postępuje niesprawiedliwie, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata.

Kluczem do rozpoznania po której ktoś jest stronie jest spoglądanie na owoce i na to czy człowiek rodzi grzech czy uczynki miłości. Ja jednak się ustrzec by nie dać się skusić i nie przejść spod sztandaru Krzyża pod sztandar złego ducha.

Apostołowie słyszą słowa Jana. Ale nie idą ślepo. BADAJĄ! Sprawdzają! Pytają. SKĄD, OD KOGO ON TO MA? Badają jakie są owoce życia Jezusa. Jaki on jest w tych najbardziej intymnych elementach swego życia – tam gdzie mieszka. Nie tam gdzie jest „celebrytą” i może robić rzeczy na pokaz. Najwazniejsze by zobaczyć czy kiruje się Miłością w codzienności – TAM GDZIE MIESZKA.

Nie dowierzać, pozostac obojętnym tak długo aż nie okaże się czy coś mnie zbliża czy oddala od Boga. Jak już zbadam to wykorzystywać i wybierać tylko o tyle o ile pomaga. Ale też odrzucać sprawy tego świata o tyle o ile przeszkadzają. No i MAGIS. Jeśli jest wiele dróg ku Bogu to szukam tej, która jest najefektywniejsza, najbardziej optymalna w drodze do celu.

Apostołowie nie polegaja też tylko na swoim osądzie. Pytają siebie na wzajem. Są otwarci na głos krytyczny. Szukają odpowiedzi. Nie idą ślepo… Zły duch będzie się starał dawać wątpliwości co do INTENCJI BOGA. Będzie się starał budować napięcie ponaglenia: JUŻ, TERAZ, SZYBKO, BO STRACISZ… Będzie chciał człowieka wybić z czujności badania poruszenia serca….

Apostołowie dali sobie czas. Poświęcili dużo czasu an zbadanie KIM JEST JEZUS…!

(J 1, 35-42)
Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: „Czego szukacie?”. Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?”. Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: „Znaleźliśmy Mesjasza” – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego, powiedział: „Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazywał się Kefas” – to znaczy: Piotr.

I ciągle to jest najwaniejsze pytanie. KIM JESTEŚ PANIE! POKAŻ MI GDZIE MIESZKASZ.

Święty Ignacy idzie dalej. Wskazuje wiele reguł pomagajacych rozeznać poruszenia serca już na wczesnym etapie pokus… Gdy w rozeznawanie wchodzą emocje, to staje się ono trudne… Różnice zaczynają być bardzo subtelne i trudne do rozstrzygnięcia….

Bóg podnosi, podtrzymuje, daje głęboką radość serca – nie wesołkowatość, chwilowe uniesienia śmiechem. Ale taką gruntowną, preznikajacą całośc osoby RADOŚĆ. Zły duch zaś idzie w stronę emocji negatywnych. Niepokoju. Smutku. Chaosu emocjonalnego.

Reguła 1. Właściwością Boga i aniołów jego jest to, że w poruszeniach swoich [w duszy] dają prawdziwą radość i wesele duchowe, usuwają zaś wszelki smutek i zakłócenie, które wprowadza [do duszy] nieprzyjaciel. Jego bowiem właściwością jest zwalczać tę radość i to pocieszenie duchowe, a to przez podsuwanie pozornych racji, fałszywych subtelności i ciągłych podstępów.

Pozorne racje, fałszywe subtelności i ciągłe podstepy – daletego tak istotne jest ciągłe wracanie do pytania: KIM JESTEŚ PANIE! By była w nas ugruntowana jedyna prawdziwa RACJA, by nie pozwolić się wkraść subtelnosciom wątpliwości. By być twardym jak skała – KEFAS.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamieć i rozum. Weź wszystko co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie to otrzymałem i Bogu przez Twoje ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupęłności mi wystarczą.