Jan upomina człowieka, brata ze swego narodu. Tym bratem jest król Izraelski – Herod. Wobec Boga są równi. Nic się nie różnią. Jan walczy Słowem a Herod mieczem…

Skąd u Jana taka postawa. Jest powołany przez Boga. Woła w mocy Ducha Świętego i przygotowuje drogę dla jeszcze większego znaku sprzeciwu. Dla Jezusa i Jego krzyża. Krzyża który spolaryzuje świat. Uwydatni granicę między dobrem i złem.

Jan ma tą moc i siłę od Boga. Nie ma lęku bo postawił na Pana – Boga swego. Pana, który jest większy od wszystkich ludzi na Ziemi. Jan stał się takim murem, kolumną ze stali. Tylko wypowiada Słowa – nie atakuje Heroda. Zaprasza go do nawrócenia.

(Jr 1, 17-19)
Pan skierował do mnie następujące słowa: Przepasz swoje biodra, wstań i mów wszystko, co ci rozkażę. Nie lękaj się ich, bym cię czasem nie napełnił lękiem przed nimi. A oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną ze stali i murem spiżowym przeciw całej ziemi, przeciw królom judzkim i ich przywódcom, ich kapłanom i ludowi tej ziemi. Będą walczyć przeciw tobie, ale nie zdołają cię zwyciężyć, gdyż Ja jestem z tobą – mówi Pan – by cię ochraniać.”

To SŁOWO PRAWDY nie pozostaje obojętne dla Heroda. Kiełkuje. Gdzieś tam daje światło zmiany życia na lepsze. Ewangelista mówi, że Herod CHĘTNIE GO SŁUCHAŁ. SŁUCHAŁ GO…! Powodem uwięzienia była chęć ograniczenia głosu Jana. Ograniczenia tego, by roznosiła się wieść o grzechu Heroda. Tak działa grzech – chce zostać NIE-ODKRYTY. Chce być NIE-JAWNY. Chce pozostawać w mroku.

Ta ewangeli jest doskonały opisem reguł rozeznawania duchów św. Igancego.

Duch dobry będzie „męczył” nasze sumienie gdy popełnimu grzech. Będzie Słowem rezonujacym we wnętrzu. Ale nie będzie potępiać. Nie będze upadlać. Nie będzie zabijać. Duch dobry będzie stawiał nas w prawdzie. Ale też wskazywał drogę wyjścia. Będzie łagodny ale stanowczy.

Duch zły będzie upadlał. Będzie chciał wciągać w spiralę coraz większych grzechów. Będzie wykorzystywał nieuporządkowane emocje i zmysły by nas trzymać w złym. Herod widzi talent córki Herodiady wówczas wypowiada w emocjach obietnice które wciągają go w spiralę zła. Duch zły pociaga w dół. Chce uśmiercać, bo nie potrafi nic więcej. Nie jest twórczy, kreatywny. Jest duchem upadlajacym prowadzącym ku rozpaczy i wiecznej śmierci. Inną cechą złego ducha jest pośpiech i przynaglenie. Wszystko dzieje się OD RAZU. ZARAZ. Przynieś mie TU! i TERAZ!.

Wystarczy tu porównać postawę Maryi i sytuację z dzisiejszej Ewangelii. Maryja bierze Słowo. Słucha tak jak Herod – dobrego Słowa. Oboje lubią go słuchać. Tylko że Maryja je zachowuje w sercu. Rozważa. Czeka cierpliwie aż ono wykiełkuje. Nawet takie Słowo, które zapowiada miecz przenikajacy Jej serce. Herod niestety Słucha ale z drugiej strony chce uciszyć. Zagłuszyć ten głos. A potem działa gwałtownie. Tego chce zły duch – BY CZŁOWIEK SIĘ NIE ZASTANOWIŁ! By zadziałał w porywie. Zły duch wie, że Bóg daje człowiekowi mądrość i łaski rozeznania. Jak człowiek sie zastanowi głębiej to odkrywa pułapki złego.

Dobry Duch prowadzi KU WILNOŚĆI od ziemksich przywiązań. Dzieje się tak, bo zły duch będzie takie przywiązania wykorzystywał. Przywiązania do przysięgi, do władzy, do dobrej zabawy, do toksycznych związków… Tak jest w przypadku Heroda. Zły zaatakował z wielu kierunków i wykorzystał duchowe słabości Heroda… Owocem jest ŚMIERĆ NIEWINNEGO! Jak zawsze w przypadku grzechu… My dziś wiemy, że owocem grzechu jest śmierć niewinengo BARANKA!

(Mk 6, 17-29)
Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: «Nie wolno ci mieć żony twego brata». A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: „Proś mię, o co chcesz, a dam ci”. Nawet jej przysiągł: „Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa”. Ona wyszła i zapytała swą matkę: „O co mam prosić?” Ta odpowiedziała: „O głowę Jana Chrzciciela”. Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: „Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela”. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją wolę moją pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Boga wobec mnie rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą. Łaskę rozważania Słowa Boga. Łaskę cierpliości w oczekiwanu na działanie Słowa. Łaskę uwalnianai serca z nieuporządkowanych przywiązań.

(Mt 16, 13-20)
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”. Wtedy surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem.

Jedno z najważniejszych pytań. Pytań bezpośrednich, które zadaje człowiekowi Bóg. Pytań na które człowiek stałe musi sobie i Bogu odpowiadać.

Pytanie ZAKOCHANEGO do szaleństwa Boga. Zakochanego w człowieku. Kim dla Ciebie jestem – pyta Bóg… Co dla ciebie znaczę? Czy masz swoją opinię na mój temat dyktowana sercem, czy może powielasz opinie ludzi wokół. Nie zastanawiasz się. Czy żyjesz w świecie znając opinie i podejście świata?

Kim dla ciebie Jestem? Za Kogo mnie uważasz?

Odpowiedź można znaleźć tylko w Duchu Świetym!

W centrum stoi MIŁOŚĆ.

W centrum tej rozmowy stoi WCIELONA MIŁOŚĆ….

I ta wcielona MIŁOŚĆ mówi o sobie – to On Bóg jest najważniejszy – PIERWSZY.

A z tej Miłości naturlanie wynika Miłość bliźniego. Nie ma jednej bez drugiej…

(Mt 22, 34-40)
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy”.

Jeśli Bóg jest na właściwym miejscu w życiu człowieka to wszystko inne jest na właściwym miejscu. Ale to musi byc BÓG a nie obraz Boga, nie karykatura Boga, którą sobie człowiek wytworzył na swój wzór i podobieństwo. To ma być Bóg którego człowiek odkrywa, pyta, poznaje, stara się zrozumieć i pojąć.

Tylko ONA w pełni otworzyła się na prawdę o Bogu. Otworzyła się na Jego działanie i Ona potrafi nas nauczyć Boga.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i BOgu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

(J 1, 45-51)
Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: „Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy, Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu”. Rzekł do niego Natanael: „Czyż może być co dobrego z Nazaretu?” Odpowiedział mu Filip: „Chodź i zobacz”. Jezus ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: „Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu”. Powiedział do Niego Natanael: „Skąd mnie znasz?” Odrzekł mu Jezus: „Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym”. Odpowiedział Mu Natanael: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela!” Odparł mu Jezus: „Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: „Widziałem cię pod drzewem figowym?” Zobaczysz jeszcze więcej niż to”. Potem powiedział do niego: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”.

Bóg zna moje serce na wylot. Zna moje intencje. Wie czy podchodzę do Niego z podstępnym nastawieniem, chcąc Go sprawdzać, czy załatwić jakieś sprawy. A może podchodzę z otwartym sercem. Gotowy na Jego działanie i przyjście. Na Jego obecność i moc.

Jeśli jestem otwarty On wchodzi ze mną w dialog. wchodzi w porozumienie serc. Woła do głębi mojego serca. Przywołuje czas, gdy rozważałem Jego działanie i obecność. Gdy kontemplowałem o Nim. On mnie zna. Widzi mnie w intymnych smaotnych chwilach. Nie wiem co Natanael rozważał pod figowcem, jakie było jego spotkanie, może rozmowy, a może myśli. Musiało to być coś bardzo znaczącego, skoro tak dotknęło Natanaela… Pan nas zna. Zna na wskroś… Jego nie da się oszukać czy okłąmać, czy tym bardziej przechytrzyć. Tylko prawda możne nas do Niego zbliżyć i tylko prawda otwiera nas an dialog z Nim.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Trudno słowami wyrazić niezwykłość Maryi.

Ona, bez grzechu – NIEPOKALANA.

Nigdy nie opuściła RAJU.

Ale mało – stała się RAJEM BOGA – bo w Niej począł się Bóg-Człowiek – Syn Boga.

BOGA-RODZICA.

Ściśle związana z Ojcem i Duchem. Z Ducha Świętego począł się w Jej łonie Syn Boży. Ona w neisamowity sposób żyje w bliskości Trójcy Świętej. Oblubienica Ducha. Oblubienica dziedziczy po oblubieńcu nazwisko. A Nazwiskiem Ducha Świętego jest Niepokalane Poczęcie, jest ciągłe Tworzenie i Rodzenie. I tym Nazwiskiem przedstawia się Maryja w objawianiach – Ja jestem NIEPOKALANE POCZĘCIE. Sama o Sobie tak mówi!

Bóg nie naruszył Jej wolnośći. Ona na prawdę mogła powiedzieć NIE i Bóg by to uszanował. Ale Maryja to stolica MĄDROŚCI. Ona słysząc głos Pana nie jest w gorącej wodzie kąpana. Nie strzela od razu odpowiedzią. ROZWAŻA W SWYM WNĘTRZU. Rozeznaje duchy.

(Łk 1, 26-38)
Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od Niej anioł.

Maryja pośrednicza łask Boga. Gdy my wołamy Maryjo! Ona jest jak przezroczysta. Natychmiast przekazuje nasze błagania Bogu. Św Ludwik dopowie. My marne i grzeszne stworzenia ośmielamy się prosić o coś Boga. O ileż bardziej godnie brzmi ta prośba z ust bezgrzesznej Oblubienicy Boga. To robaczywe jabłko naszej prośby Maryja kładzie na srebrnej tacy i przyozdabia tak, że Bóg nie potrafi odmówić.

Boża rodzicielka – Maryja – przyniosła światu światłość. I Bóg na jej Fiat – na jej TAK zawiesił wszystko. Tak bardzo Ją kocha i Jej ufa.

(Iz 9, 1-3. 5-6)
Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują w żniwa, jak się weselą przy podziale łupu. Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy, jak w dniu porażki Madianitów. Albowiem dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: „Przedziwny doradca, Bóg Mocny, odwieczny ojciec, Książę Pokoju”. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad jego królestwem, które on utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana zastępów tego dokona.

Dlatego trudno wyrazić słowami uwielbienie i zachwyt nad tymi prawdami:

REFREN: Niech imię Pana będzie pochwalone

Chwalcie, słudzy Pańscy,
chwalcie imię Pana.
Niech imię Pana będzie błogosławione
teraz i na wieki.

Od wschodu aż do zachodu słońca
niech będzie pochwalone imię Pana.
Pan jest wywyższony nad wszystkie ludy,
ponad niebiosa sięga Jego chwała.

Kto jest jak nasz Pan Bóg,
co ma siedzibę w górze,
co w dół spogląda
na niebo i ziemię?

odnosi z prochu nędzarza
i dźwiga z gnoju ubogiego,
by go posadzić wśród książąt,
wśród książąt swojego ludu.

Można tylko oddać się w Jej niewolę. Powolić się Jej poprowadzić do Boga. Ona najlepiej wie jak tego dokonać.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Człowiek gdy jest w niewoli to szuka pomocy Boga. Błaga. Prosi o wyzwolenie. Gdy Bóg działa – to człowiek jest zachwycony, Jeszcze przez jakiś czas czuje wdzięczność. Ale z czasem przwyczaja się do swej nowej – komfortowej sytuacji. Do swej wolności. A z czasem szuka innych – „ciekawszych” bóstw…

Cudzołoży z innymi bożkami – jak to określa dzisiejsze Słowo.

Czasem ta sytuacja jest tak bardzo dyskretna. Jak przywiązanie młodzńca z dzieijszej Ewangelii.

(Sdz 2, 11-19)
Izraelici czynili to, co złe w oczach Pana, i służyli Baalom. Porzucili Boga swoich ojców, Jahwe, który ich wyprowadził z ziemi egipskiej, i poszli za cudzymi bogami, którzy należeli do ludów sąsiednich. Oddawali im pokłon i drażnili Pana. Porzucili Pana i służyli Baalowi i Asztartom. Wówczas zapłonął gniew Pana przeciwko Izraelitom, tak że wydał ich w ręce ciemięzców, którzy ich złupili, wydał ich na łup nieprzyjaciół, którzy ich otaczali, tak że nie mogli im się oprzeć. We wszystkich ich poczynaniach ręka Pana była przeciwko nim na ich nieszczęście, jak to Pan przedtem im zapowiedział i jak im poprzysiągł. I tak spadł na nich ucisk ogromny. Wówczas Pan wzbudził sędziów, by wybawili ich z ręki tych, którzy ich uciskali. Ale i sędziów swoich nie słuchali, gdyż uprawiali nierząd z cudzymi bogami, oddawali im pokłon. Zboczyli szybko z drogi, po której kroczyli ich przodkowie, którzy słuchali przykazań Pana: ci tak nie postępowali. Kiedy zaś Pan wzbudzał sędziów dla nich, Pan był z sędzią i wybawiał ich z ręki nieprzyjaciół, póki żył sędzia. Pan bowiem litował się, gdy jęczeli pod jarzmem swoich ciemięzców i prześladowców. Lecz po śmierci sędziego odwracali się i czynili jeszcze gorzej niż ich przodkowie. Szli za cudzymi bogami, służyli im i pokłon im oddawali, nie wyrzekając się swych czynów ani drogi zatwardziałości.

Niesamowite, że Bó cały czas stara się człowiekiem wstrząsnać. posyła sędziów. Próbuje nawrócić człowieka. A ten mimo wszytko pozostaje zatwardziały i uparty w swej błędnej drodze. Błądzi i błądzi. I szuka czegoś co go rozemocjonuje. Odrzuca miłość i szansę szczęścia ponad wszytko a bignie za bałwanami i wydmuszkami.

Dzisiejszy psalm jest pełen wyrzutu wobec Izraela – właśnie w tej kwestii:

(Ps 106 (105), 34-35. 36-37. 39-40. 43ab i 44)
REFREN: Pamiętaj o nas i przyjdź nam z pomocą

Izraelici nie wytępili narodów,
jak im to Pan nakazał,
ale zmieszali się z poganami
i uczyli się postępować jak oni.

Poczęli czcić ich bałwany,
które stały się dla nich pułapką.
Składali w ofierze swych synów
i swoje córki złym duchom.

Splamili się swoimi czynami
i dopuścili się wiarołomstwa przez swoje występki.
Gniew Pana zapłonął przeciw Jego ludowi,
aż poczuł wstręt do własnego dziedzictwa.

Uwalniał ich wiele razy,
oni zaś buntowali się przeciw Jego zamysłom.
Lecz wejrzał na ich utrapienie,
wysłuchał ich modlitwy.

Wbrew pozorom – wbrew wspóćłżesnemu myśleniu – nie wszytko da się połączyć. KRZYŻ BYŁ, JEST I BĘDZIE znakiem sprzeciwu. Wyrzutem wobec ludzi idących drogą zatracenia. Nie da się uspokoić sumienia nekanego przez złego Duca i wołanego przez dobrego ducha do nawrócenia. Tylko idąc dobrą drogą – dobry duch jest jak kropla na gąbkę. Zaś nękanei złęgo jak kropla na skałę. Ale dobry duch nie upadla, nie zaneca, nie odbiera chęci życia. Raczej podnosi i pociąga ku lepszym sprawom.

Młodzieniec odchodzi zasmucony ale może z czasem zrozumie i wróci – nie wiemy.

Bóg to doskonały dydaktyk. Jak bedzimey przy Num trwali to nasze serce wejdzie w płomienie. Ale jak wtrwamy to wyjdzie oczyszczone jak złoto. Może nieraz odejdziemy ze smutkiem ale jak tylko na chwilę. Przemyślimy i wrócimy – to wygrywamy. Tylko zawrócenie całkowite i zniechecenie jest totalną przegraną czlowieka.

(Mt 19, 16-22)
Pewien człowiek podszedł do Jezusa i zapytał: „Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?” Odpowiedział mu: „Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania”. Zapytał Go: „Które?” Jezus odpowiedział: „Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego”. Odrzekł Mu młodzieniec: ” Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?” Jezus mu odpowiedział: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!” Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięc i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga prze Twoije dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę OJca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko miłość i łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Czy można za mało prosić?

Czy można za mało nastawać na Pana z naszą prośbą?

Dlaczego Bóg nie wysłuchuje – gdy prosimy nawet o dobre – bardzo dobre rzeczy…

Co złego jest w zdrowiu córki, co złego jest w nawróceniu najbliższego, w poczęciu dziecka w małżeństwie, czy w ustaniu przelewu krwi w bratobójczej wojnie…?

A jednak nieraz prosimy latami … i nic.

Czy Bóg milczy?

Czy ja proszę o coś niezgodnego z Jego wolą…?  Być może… Ale to wie tylko ON i tylko ON może na to odpowiedzieć…

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje też że Łaską Boga wymaga wiary, pokory, oczyszczenia intencji. Że to Bóg decyduje, czy jej udzielić. I to ON jest całkowicie wolny. Wolny to znaczy – ma takie samo prawo nam daru udzielić, jak i go nie udzielić.

Ewangelia pokazuje tez ciekawe slowa Jezusa. Toz co mówi o kobiecie wydaje się odzwierciedlać sposob myslenia żydów -towarzyszy Jezusa. Oni się nie wstawiaja za ta kobietą by Jezus uzdrowił jej dziecko. Proszą Jezusa by ją odprawił – odpedził…

Jezus w swoisty sposób prowadząc dialog z kobietą podejmuje myśli towarzyszy. Ten dialog unaocznia im wiarę tej kobiety. Wskazuje na to, że Bóg moze udzielić łask komu zechce.

(Mt 15, 21-28)
Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: „Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha”. Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: „Odpraw ją, bo krzyczy za nami”. Lecz On odpowiedział: „Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela”. A ona przyszła, padła Mu do nóg i prosiła: „Panie, dopomóż mi”. On jednak odparł: „Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom”. A ona odrzekła: „Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów”. Wtedy Jezus jej odpowiedział: „O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!” Od tej chwili jej córka była zdrowa.

Nieprawdopodna jest determinacja tej kobiety. Jezus bada jej motywy, wydobywa jej niesamowita pokorę. Pokazuje zebranym jej wiarę. On zna jej serce – zanim zaczął się ten dialog znał jej determinację. Chciał pokazać uczniom, że ich myślenie jest zawężone. Że jest malostkowe. Za kilkadziesiąt miesięcy po Zesłania Ducha posle ich do WSZYSTKICH narodów. Paweł pod natchnieniem Ducha pójdzie do pogan…

Ewangelia jest dla każdego… nikt nie jest wyłączony. Jezus był posłany DO WSZYSTKICH ludzi.

Wytrwała modlitwa prośby – pełna pokory i wiary… Tego uczy dziś ta kobieta.

Już zapowiedzi z Izajasza pokazują, że.Jezus wypowiedział Słowa o swoim posłaniu trochę z przekorą, by pokazać ludziom wokół, że jest posłany do.wszystkich.

(Iz 56, 1. 6-7)
Tak mówi Pan: „Zachowujcie prawo i przestrzegajcie sprawiedliwości, bo moje zbawienie już wnet nadejdzie i moja sprawiedliwość ma się objawić. Cudzoziemców zaś, którzy się przyłączyli do Pana, ażeby Mu służyć i aby miłować imię Pana i zostać Jego sługami – wszystkich zachowujących szabat bez pogwałcenia go i trzymających się mocno mojego przymierza, przyprowadzę na moją świętą górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów”.

Mógł tą kobietę odprawić i przepędzić. Chciał.kednak wejść z nią w.dialog bo znał jej serce. Pelne pokory unizejia i wiary.

Przygotowuje uczniów do odpowiedniego stosunku i podejścia do pogan:

(Rz 11, 13-15. 29-32)
Bracia: Do was, pogan, mówię: „Będąc apostołem pogan, przez cały czas chlubię się posługiwaniem swoim w nadziei, że może pobudzę do współzawodnictwa swoich rodaków i przynajmniej niektórych z nich doprowadzę do zbawienia. Bo jeżeli ich odrzucenie przyniosło światu pojednanie, to czymże będzie ich przyjęcie, jeżeli nie powstaniem ze śmierci do życia? Bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne. Podobnie bowiem jak wy niegdyś byliście nieposłuszni Bogu, teraz zaś z powodu ich nieposłuszeństwa dostąpiliście miłosierdzia, tak i oni stali się teraz nieposłuszni z powodu okazanego wam miłosierdzia, aby i sami w czasie obecnym mogli dostąpić miłosierdzia. Albowiem Bóg poddał wszystkich nieposłuszeństwu, aby wszystkim okazać swe miłosierdzie”.

Weź Mamo u przyjmij całą wolność moją wolę moją pamięć I rozum. Weź wszystko to co mam I posiadam. Z ręki Boga prze Twe dłonie wszystko to.otrzymalem o Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość I Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Jezus zapowiada swoją mękę i śmierć. Robi to całkiem otwarcie. Mówi też z Zmartwychwstaniu. O powstaniu z mar – powstaniu że śmierci. Nie ukrywa ani męki ani śmierci ani Zmartwychwstania. A jednak gdy się to wydarza to uczniowie się rozpraszają. Uciekają. Potem gdy dokonuję się Zmartwychwstanie – nie wierzą!

Uczniowie słuchali! Słuchali uważnie tych słów – bo bardzo się zasmucili…!

Potem wchodzą do Kafarnaum gdzie Piotra spotyka policja podatkowa tego miasta. Mówi do Piotra, że zarówno on jak i Jezus nie płacą podatków. Piotr szczerze i zgodnie z prawdą odpowiada – TAK! Nie płacimy.

Gdy Piotr wchodzi do domu – może w emocjach – gotów powiedzieć swoje o podatkach – Jezus Go uprzedza. Pyta o wolność i sprawiedliwość w poborze podatków – kto jest uciemiężony, od kogo pobierają podatki, a od kogo nie? Synowie swoi są wolni, obcy są uciemiężeni.

Ale Jezus pragnie pozyskać wszystkich jako swoich Synów. Ważniejsze  niż podatek jest dla Niego nie siać zgorszenia i pozozstać w dobrej relacji z poborcami podatku. Bo ich także chce zbawić. Pomaga Piotrowi w cudowny sposób zapłacić podatki i za Siebie i za niego.

(Mt 17, 22-27)
Gdy Jezus przebywał w Galilei z uczniami, rzekł do nich: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie”. I bardzo się zasmucili. Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy didrachmy z zapytaniem: „Wasz Nauczyciel nie płaci didrachmy?” Odpowiedział: „Tak”. Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: „Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?” Gdy Piotr powiedział: „Od obcych”, Jezus mu rzekł: „A zatem synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę. Weź pierwszą złowioną rybę, a gdy otworzysz jej pyszczek, znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie”.

Bóg wyzwala z niewoli i pozwala świadczyć wśród innych narodów – w największej nawet niedoli:

(Pwt 10, 12-22)
Mojżesz powiedział do ludu: „A teraz, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, Bóg twój? Tylko tego, byś się bał Pana, Boga swojego, chodził wszystkimi Jego drogami, miłował Go, służył Panu, Bogu twemu, z całego swojego serca i z całej swej duszy, strzegł poleceń Pana i Jego praw, które ja ci podaję dzisiaj dla twego dobra. Do Pana, Boga twojego, należą niebiosa, niebiosa najwyższe, ziemia i wszystko, co jest na niej. Tylko do twoich przodków skłonił się Pan z miłością; spośród wszystkich narodów wybrał ich potomstwo, czyli was, jak jest dzisiaj. Dokonajcie więc obrzezania waszych serc, nie bądźcie nadal ludem o twardym karku, albowiem Pan, Bóg wasz, jest Bogiem nad bogami i Panem nad panami, Bogiem wielkim, potężnym i straszliwym, który nie ma względu na osoby i nie przyjmuje podarków. On wymierza sprawiedliwość sierotom i wdowom, miłuje cudzoziemca, udzielając mu chleba i odzienia. Wy także miłujcie przybysza, bo sami byliście przybyszami w ziemi egipskiej. Bójcie się Pana, Boga swego, Jemu się oddajcie, służcie Mu i na Jego imię przysięgajcie. On waszą chwałą, On waszym Bogiem, On dla was uczynił te rzeczy straszliwe, które widziały wasze oczy. W liczbie siedemdziesięciu osób zstąpili przodkowie wasi do Egiptu, a teraz Pan, Bóg wasz, uczynił was licznymi jak gwiazdy na niebie”.

Weź Mamo I przyjmij całą wolność moją wolę moją pamięć I rozum. Weź wszystko to co mam I posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem I Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość I Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Mojżesz spogląda wstecz na ogromne dzieło Boga. Na Exosdus i nie może wyjsć z podziwu…

Ta droga dokonała się dzięki pokorze i zaufaniu Mojżesza. Dzięki jego wierności wobec Pana.

(Pwt 4, 32-40)
Mojżesz tak powiedział do ludu: „Zapytaj dawnych czasów, które były przed tobą, zaczynając od dnia, w którym Bóg stworzył człowieka na ziemi, zapytaj od jednego krańca niebios do drugiego, czy nastąpiło tak wielkie wydarzenie jak to lub czy słyszano o czymś podobnym? Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywy? Czy usiłował Bóg przyjść i wybrać sobie jeden naród spośród innych narodów przez doświadczenia, znaki, cuda i wojny, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem, dziełami przerażającymi, jak to wszystko, co tobie uczynił Pan, Bóg twój, w Egipcie na twoich oczach? Widziałeś to wszystko, byś poznał, że Pan jest Bogiem, a poza Nim nie ma innego. Z niebios pozwolił ci słyszeć swój głos, aby cię pouczyć. Na ziemi dał ci zobaczyć swój ogień ogromny i słyszeć swoje słowa spośród ognia. Ponieważ umiłował twych przodków, wybrał po nich ich potomstwo i wyprowadził cię z Egiptu sam ogromną swoją potęgą. Na twoich oczach, ze względu na ciebie wydziedziczył obce narody, większe i silniejsze od ciebie, by cię wprowadzić w posiadanie ich ziemi, jak to jest dzisiaj. Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie wypełniać; by dobrze ci się wiodło i twym synom po tobie; byś przedłużył swe dni na ziemi, którą na zawsze daje ci Pan, Bóg twój”.

Jezus jakby rozwijał wypowiedź Mojżesz – zaprzyj się. Uprzyj się. Podejmij trud i krzyż. Walcz. Co za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał a na duszy poniesie szkodę.

(Mt 16, 24-28)
Jezus rzekł do swoich uczniów: „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania. Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w królestwie swoim”.

Kto chce zachować swoje życie – STRACI JE. A kto srtaci swe życie z powodu Jezusa – ten je zachowa na WIECZNOŚĆ.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez twe ręce pragnę je oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca wobec mnie rozporządaj tym wszystkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Piotr spuścił wzrok z Pana i zaczął się rozglądać. Przeląkł się silnego wiatru…

Przestał kontemplować oblicze Najświętszego i zaczął tonąć…!

(Mt 14, 22-36)
Gdy tłum został nasycony, zaraz Jezus przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał. Łódź zaś była już o wiele stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się, myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. Jezus zaraz przemówił do nich: „Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!” Na to odezwał się Piotr: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!” A On rzekł: „Przyjdź!” Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie, podszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: „Panie, ratuj mnie!” Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: „Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?” Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym”. Gdy się przeprawili, przyszli do ziemi Genezaret. Ludzie miejscowi, poznawszy Go, posłali po całej tamtejszej okolicy i znieśli do Niego wszystkich chorych, prosząc, żeby ci przynajmniej frędzli Jego płaszcza mogli się dotknąć; a wszyscy, którzy się Go dotknęli, zostali uzdrowieni.

Jezus nasycił tłum pokarmem. Potem odprawił uczniów. Wreszcie mógł zostać sam na sam z Ojcem. KOntemplować oblicze Ojca. Ale też mógł wejść w żal i przeżyć żal po śmierci Jana. Jezus odprawił uczniów a sam odprawił potem ludzi. Sam wział na siebie trud… Pozwolił uczniom odetchnąć. Sam poszedł się modlić.

Ewangelista mocno podkreśla że Jezus przebywał tam SAM. Sam na sam z Bogiem Ojcem.

Uczniowie przeprawiaja się przez złą pogodę – przez sztorm i wichurę. Mają przeciwny wiatr. Wokół panuje ciemność. To obraz tak bardzo bliski wilu ludziom. Ciemność wokół, sztorm. Przeciwny wiatr.

W samym środku nocy, w samym środku tej ciemnośći i zmagania przychodzi światłość. Zaskakująco. Niespodziewanie przychodzi Pan. Bardzo zaskakujaco – na tyle że uczniowie są zaskoczeni i zagubieni. Lękają się że to zjawa. Jezus uspokaja… Pośród tego mroku pozwala człowiekowi przekroczyć granice. Granice fizyki. Pozwala Piotrowi iść po tafli jeziora… Tak długo jak Piotr wpatruje się w oblicze Pana, tak długo może iść po jeziorze. W momencie gdy się rozgląda, spuszcza oblicze Pana z oczu, wówczas zaczyna tonąć. Piotr uznaje swoja słabość i bezradność – PANIE RATUJ MNIE! Wówczas Pan wyciąga do niego rękę.

Docierają do ziemi Genezaret na drugi brzeg. Tam ludzie się zbiegają i przynoszą chorych…

Słowo potrafi zabijać. Słowo potrafi kosztować wiele. Słowo obmowy, obelgi. wyśmiewania. Trąd to synonim grzechu. Bóg pokazuje, że słowa to grzech, wielki grzech. Nawet te wypowidane w zaciszu iw  ukryciu.

(Lb 12, 1-13)
Miriam i Aaron mówili źle o Mojżeszu z powodu Kuszytki, którą wziął za żonę. Rzeczywiście bowiem wziął za żonę Kuszytkę. Mówili: „Czyż Pan mówił z samym tylko Mojżeszem? Czy nie mówił również z nami?” A Pan to usłyszał. Mojżesz zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi. I zwrócił się nagle Pan do Mojżesza, Aarona i Miriam: „Przyjdźcie wszyscy troje do Namiotu Spotkania”. I poszli wszyscy troje, a Pan zstąpił w słupie obłoku, zatrzymał się u wejścia do namiotu i zawołał na Aarona i Miriam. Gdy obydwoje podeszli, rzekł: „Słuchajcie słów moich: Jeśli jest u was prorok, objawię mu się przez widzenia, w snach będę mówił do niego. Lecz nie tak jest ze sługą moim, Mojżeszem. Uznany jest za wiernego w całym moim domu. Twarzą w twarz mówię do niego – w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. On też postać Pana ogląda. Czemu ośmielacie się źle mówić o moim słudze, o Mojżeszu?” I zapalił się gniew Pana przeciw nim. Odszedł Pan, a obłok oddalił się od namiotu, lecz oto Miriam stała się nagle biała jak śnieg od trądu. Gdy Aaron do niej się zwrócił, spostrzegł, że była trędowata. Wtedy rzekł Aaron do Mojżesza: «Proszę, panie mój, nie karz nas za grzech, którego nierozważnie dopuściliśmy się i jesteśmy winni. Nie dopuść, by ona stała się jak martwy płód, który na pół zgniły wychodzi z łona swej matki”. Wtedy Mojżesz błagał głośno Pana: „O Boże, spraw, proszę, by znowu stała się zdrowa”.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.