Archiwa tagu: szatan

63. Jezus oparł proces pojednania na POKORZE

15 wtorek paź 2019

Posted by in 13. Nawrócenie, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

ęTYDZIEŃ 1

Prawdziwe nawrócenie. Szczere i dogłębne nawrócenie wymaga pokory jako budulca. Mówi o tym dzisiejsza ewangelia:

Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na obiad. Poszedł więc i zajął miejsce za stołem. Lecz faryzeusz, widząc to, wyraził zdziwienie, że nie obmył wpierw rąk przed posiłkiem. Na to rzekł Pan do niego: „Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości. Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste”. (Łk 11, 37-41)

Bóg spogląda na wnętrze człowieka. Na serce i intencje człowieka. Nawet gdy na zewnątrz jest nieporadny, nie pociąga świata, nie błyszczy, to jego wnętrze może być jak sala wyłożona tysiącami diamentów.

Nawrócenie wymaga spojrzenia wgłąb siebie, z pokorą, kto to zrozumie stanie się prawdziwie szczęśliwy, bo przeżyje prawdziwe nawrócenie serca. Bóg widzi prawdę. Widzi poza zasłony. Widzi wnętrze człowieka. Chce bardzo by człowiek spojrzał na siebie właśnie w takim świetle – w świetle prawdy z pokorą. Wtedy serce topnieje, w człowieku wraca pierwotna harmonia z Raju, a wszyscy szatani uciekają w popłochu. Stworzenie jest w promieniach Słońca – przed obliczem swego stwórcy. Spokojny i radosny człowiek jest pełen spokoju z poczuciem spełnienia.

To czego najbardziej nieznosi duch nieczysty to właśnie pokora i miłość, ubóstwo i poddanie się w zależność Ojcu. Szatan ucieka w popłochu przed KRZYŻEM, który jest wyrazem najwiekszej miłości zbudowanej na pokorze, totalnym ogołoceniu i poddaniu się woli Ojca do samego końca. Bóg przychodzi do duszy pokornej przepasany w prześcieradło i obmywa nogi. Czystemu bowiem wystarczy nogi umyć… Czystemu dzięki stawaniu w prawdzie, dzięki Słowu, które zakiełkowało w sercu.

Konfesjonał, strach przed spowiedzią, niewygoda i niesmak myśli odpychajacych od kratek konfesjonału wymagają UPOKORZENIA. Stanięcia w prawdzie wobec misterium grzechu i miłosierdzia Boga. Kto się upokorzy, podejdzie POMIMO tego wszystkiego do konfesjonału i stanie w prawdzie, ten odchodzi oczyszczony.

POKORA i ZAUFANIE. Spowiedź to wołanie: „Jezu ufam Tobie”. A piekło czmycha w popłochu.

Sakramenty zrodziły się z krzyża. Jezus oparł sakramnety na pokorze – szczególnie widoczne to jest w sakramencie pokuty i pojednania. Tylko przez upokorzenie i prawdę można wejść w pojednanie z Bogiem. Bo tylko przez pokorę można się z serca pozbyć „pasażerów na gapę” – złych duchów.

Nawrócenie stoi na trzech filarach:

  • zmiana sposobu myślenia i wartościowania otaczającej rzeczywistości
  • zmiana kirunku, zmiana drogi którą się idzie
  • zmiana czynów, działań – zmiana postępowania człowieka

Pycha i wyniosłosć to droga ku zgubie:

Bracia: Ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka. W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: „Sprawiedliwy zaś z wiary żyć będzie”. Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta. To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty, wiekuista Jego potęga oraz bóstwo stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. Ponieważ choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali, się głupi. I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów. Dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości, tak iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał. Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu zamiast służyć Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen. (Rz 1, 16-25)

„Matko Boga, uproś dla mnie, abym wszystkie moje grzechy dobrze poznawał, serdecznie za nie żałował i szczerze się z nich spowiadał. Amen”

51. Zawstydzić się, gdy jeszcze jest na to czas

29 niedziela wrz 2019

Posted by in 07. ĆWICZENIE 1 - trzy grzechy, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Grzech powinien wywołać wielkie zawstydzenie człowieka przed samym sobą i przed Bogiem. Grzech powinien prowadzić do refleksji. Brak miłosći, zaniedbania, konkretne złe czyny – bo chodzi tu o wieczność. Jezus opisuje tą przestrzeń bardzo dobitnie w dzisiejszej Ewangelii:

Jezus powiedział do faryzeuszów: ”Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać”. Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają”. Tamten odrzekł: „Nie, ojcze Abrahamie, lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą”. (Łk 16,19-31)

To jest kanwą i osią pierwszego ćwiczenia które proponuje Ignacy. Po wejściu w świat zmyłów i wybraźni. Po wybłaganiu u Boga jego łaski Ignacy proponuje wchodzenie wgłąb serca i w głębiny Słowa z użyciem porównywania. Porównaj i wyciągnij wnioski.

Ignacy daje 3 kolejne punkty do rozważenia.

  • PUNKT 1 – Grzech aniołów

Przypomnieć sobie pierwszy grzech tj. grzech aniołów, potem rozumem go rozważyć, a wreszcie zastosować doń i wolę, chcąc o tym wszystkim pamiętać, to wszystko rozumieć, aby tym bardziej zawstydzić się i uniżyć, porównując jeden grzech aniołów z tyloma moimi grzechami. Oni przecież z powodu jednego tylko grzechu poszli do piekła, a ileż razy ja na to samo zasłużyłem z powodu tak wielu grzechów.

Mówię „przypomnieć sobie” grzech aniołów, tzn. jak to oni, stworzeni w łasce, nie chcieli sobie pomóc [dobrym użyciem] swej wolności do okazania czci i posłuszeństwa swemu Stwórcy i Panu i doszli do pychy, i odwrócili się od łaski do złości, i zostali strąceni z nieba do piekła. Podobnież rozumem rozważyć to bardziej szczegółowo, a także i wolą poruszyć więcej uczucia [serca]. (ĆD 50)

Trzeba poruszyć serce i umysł. Aniołowie – niezwykłe istoty – niesamowicie przez Boga obdarowane. Wolne, tak jak i człowiek. Zdole wybierać. Bóg wzywa ich do współpracy. Jak sądza Ojcowie Kościoła Bóg przedstawił im swój plan wcielenia Syna. Wejścia Syna w słebe złożone z materii i ducha ciało człowieka. Ich wola była przeciwna. Jak to sam Bóg w ciało człowiaka. TO ich przerosło. Nie zaufali. Pzwolili wejsć w swe serce wątpliwosci, która potem rozrosła się w pychę. Ta pycha popchnęła ich do działania. Do otwartego sprzeciwu. I ponieśli konsekwencje. Odeszli od Boga. Sami się odcięli od Miłości, sami stworzyli świat bez Boga – PIEKŁO. Umieścili się w piekle. I we wściekłości nękają teraz ludzi. Tylko Bóg mam moc stwarzania. Oni nie maja takiej mocy więc znaleźli się w totalnej stagnacji. Świecie bez perspektyw, kompletnej pustce i beznadziei. Zaparci w sobie – nie chcacy powrócić na całe wieki.

Dobrzy aniołowie zebrali owoc swego dobrego postępowania, wierności i posłuszeństwa Bogu.

Tutaj mam stanąć ja. Zobaczyć, że aniołowie raz tylko. Jeden raz pobłądzili i ponieśli straszliwą – WIECZNĄ – konsekwencję. Widzieli Boga twarzą w twarz. Byli tak blisko. A jednak updali tak nisko przez grzech.

Potrzeba mi zawstydzenia z moich grzechów i zaufania w Boże Miłoseirdzie.

  • PUNKT 2 – GRZECH PIERWORODNY

Uczynić to samo, tj. zastosować trzy władze [duszy] do grzechu Adama i Ewy. Przypomnieć sobie, jak to oni za ów grzech czynili długą pokutę, jak wielkie zepsucie spadło na rodzaj ludzki i jak wielu ludzi poszło do piekła.

Mówię „przypomnieć sobie” drugi grzech tj. grzech naszych prarodziców: Jak to Adam, stworzony na polu damasceńskim, został umieszczony w raju ziemskim, Ewa zaś ukształtowana z jego żebra. A choć mieli zakaz pożywania owocu z drzewa wiadomości, to jednak spożyli [go] i tak zgrzeszyli. Potem odziani w tuniki skórzane i wygnani z raju całe życie przepędzili w wielu trudach i w wielkiej pokucie, bez sprawiedliwości pierwotnej, którą utracili. Potem bardziej szczegółowo rozważyć to rozumem, posługując się też i wolą, jak to było wyżej powiedziane. (ĆD 51)

Ignacy prowadzi nas już bliżej. Do ludzkiego wymiaru grzechu. Grzechu pierworodnego. Adam i Ewa. Jedno potknięcie. Jeden raz powolili by wątpliwośc weszła w ich serce. Potem pojawiła się pycha. A z pychy zrodziła się myśl o przekroczeniu Bożego zakazu. Podsycona nieufrnością – że Bóg coś przed nami ukrywa – trzeba go sprawdzić. Tu już tylko kroczek do czynu – zerwania owocu z zakazanego drzewa.

Ten jeden grzech promieniuje na każdego człowieka. NA wszystkie przyszłe ludy i pokolenia. Jak wielu ludzi poszło do piekła przez czyn którym oni zapoczątkowali wejście grzechu na świat.

To nie Bóg jest tu tyranem. To nie Bóg ukarał ludzi piekłem. Szatan osobę rozmyślajacą o tej przestrzeni będzie atakował wątpliwosćiami. Takimi małymi niufnościami – jak atakował Ewę. Trzeba odrzucić zaczepki szatana. Pytania „Dlaczego tylu ludzi? Dlaczego Bóg pozolił zeby przez takie coś?” Bóg się nie zmieści w moim rozumie i moich prawach. To jest szczegół który nie powinien mnie zatrzymywać. Trzeba mieć świadomosć że to nie Duch Święty zatrzymuje mnie na takich szczególikach. Nieufnosciach. To właśnie zły duch to robi. Kusi, tak jak kusił Ewę…

BÓG JETS MIŁOŚCIĄ!

BÓG DAŁ CZŁOWIEKOWI WOLNOSĆ WYBORU!

BÓG NIGDY NIKOGO NIE POTĘPIŁ ANI NIE SKRZYWDZIŁ!

TO CZŁOWIEK WYBIERA DLA SIBIE WIECZNE POTĘPIENIE ODRZUCAJAĆ BOGA!

TO JA KRZYWDZĘ BOGA GRZECHEM. TO JA ZAPRZECZAM MIŁOSCI. MOIM CELEM W TYM ĆWICZENIU JEST WŁAŚNIE WEJŚCIE W TĄ PRZESTRZEŃ. MOJE ZAWSTYDZENIE PRZED STWÓRCĄ I PANEM.

Pierwsi rodzice wybrali zło, odpowiedzieli nieposłuszeństwem na niezwykłe odbdarowanie Boga. Ponieśli tego konsekwencje, a wraz z nimi cała ludzkość. Po grzechu zostali wygnani z Raju. Całe pozostałe życie spędzili w trudzie i znoju, nieraz w bólu, chorobie i cierpieniu. Tu trzeba wejść rozumem i wolą.  Jest Dar RAJU. Jest odpowiedź NIEPOSŁUSZEŃSTWA grzechu. I jest też skutek WYGNANIA. Sami czuli się zawstydzeni. Sami się wygnali. Sami uciekli z Raju… Cała ludzkość jest dotknięta grzechem pierworodym przez ten jeden akt nieposłuszęństwa.

A ja – tyle razy już zgrzeszyłem. Jak moje akty nieposłuszeństwa wpłyną na przyszłe pokolenia. Wilele grzechów jest jak pierze na wietrze. Jeśli się je wypuści to już potem nie sposób ich pozbierać. Wędruję niesione wiatrem i rozprzestrzeniają się w różnych kierunkach.

  • PUNKT 3 – JEDEN GRZECH SKUTKUJĄCY POTĘPIENIEM

Na koniec Ignacy prowadzi w rozważaniu do pojedynczego człowieka naszych czasów:

Podobnie postąpić i z trzecim grzechem tj. z grzechem pojedynczym takiego człowieka, który za jeden grzech śmiertelny poszedł do piekła. I wielu innych, prawie bez liczby, potępiło się z powodu mniejszej ilości grzechów niż te, które ja popełniłem.

Mówię „podobnie postąpić” z trzecim grzechem pojedynczym tzn. przypomnieć sobie ciężkość i złość grzechu przeciw swemu Stwórcy i Panu. Rozważyć rozumem, jak słusznie został potępiony na wieki ten, co grzesząc działał przeciw nieskończonej Dobroci. Skończyć zaś trzeba [to rozmyślanie] aktami woli, jak się wyżej rzekło. (ĆD 52)

Zadziałał przeciwko Miłości Boga. Nawet jeśli popełnił jeden grzech i w nim umarł nie pojednawszys ię z BOgiem, to po śmierci także mógł Boga odrzucić – teraz już na wieki, wchodząc w rzeczywistosć Piekła. Słusznie znalazł się w gronie potępionych. Zadziałał przeciw Miłości i znalazł się w świecie pozbawionym Miłości na wieki.

A ja tyle grzechów popełniam. Tyle już popełniłem…

ROZMOWA KOŃCOWA

Na koniec św Ignacy prowadzi nas pod krzyż:

Wyobrażając sobie Chrystusa, Pana naszego, obecnego i wiszącego na krzyżu rozmawiać z nim [pytając go], jak to on, będąc Stwórcą, do tego doszedł, że stał się człowiekiem, a od życia wiecznego przeszedł do śmierci doczesnej i do konania za moje grzechy.

Podobnie patrząc na siebie samego pytać się siebie: Com ja. uczynił dla Chrystusa? Co czynię dla Chrystusa? Com powinien uczynić dla Chrystusa? I tak widząc go w takim stanie przybitego do krzyża, rozważyć to, co mi się wtedy nasunie.

Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę.

Odmówić Ojcze nasz. (ĆD 53-54)

 

Panie jak to się stało, że Miłość nie jest kochana. Że tak wiele razy Ty nie jesteś kochany w moim życiu. Że nieraz Ciebie odrzucałem…

Kim Ty jesteś, że przyjąłeś wszystkie skutki moich grzechów na siebie… Że poniosłeś karę za mnie. Przyjąłeś karę za moje grzechy!

Co ja uczyniłem w moim życiu, że doprowadziłem Ciebie do takeigo stanu.

Jezu Ufam Tobie!

36. Każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel

13 piątek wrz 2019

Posted by in 05. Grzech i nawrócenie, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Grzech – wydarza się mnie. I to na moje wybory mam największy wpływ. Nie pomogę innym walczyć z grzechem, jeśli sam nie przejdę drogi walki wewnętrznej i nie nauczę się pokonywać pokus:

Jezus opowiedział uczniom przypowieść: „Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku», gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata”. (Łk 6,39-42)

Obłuda i pycha. Wyniosłość ponad innych. Wydaje się, że to właśnie był przedmiot grzechu aniołów.

(Kol 1,15-20) Bóg panuje nad światem widzialnym i niewidzialnym. Nad ludźmi i aniołami. On stworzył wszystko – byty widzialne i niewidzialne. Aniołowie maja ten niezwykły przywilej, że mogą Go oglądać twarzą w twarz. Bóg zapewne podzielił się z nimi swoim niezwykłym zamysłem, swoim niesamowitym projektem. Połączenie ducha i materii – skonstruowanie człowieka. A potem Chrystus, Jego Syn ma się zespolić z naturą ludzką.

To prowadzi do jednej niewygodnej dla części aniołów reperkusji – będą musieli adorować naturę ludzką. Uwielbiać Boga-CZŁOWIEKA! U części z nich wygrywa pycha – wołają „basta” dość – nie będziemy tego robić! Wchodzą w bunt nieustanny – nieustanne sprzeciwienie się temu planowi. To co stare – takie cudowne, ma być zastąpione nowym – takim”słabym i kruchym” człowieczkiem. Stąd też tak ogromna zawiść szatana wobec człowieka. Aniołowie nie mogą zaatakować Boga, ale mogą zaatakować tego, którego mieli wielbić – tą słabą materialną istotę, którą jest człowiek.

Bóg tak jak ludziom, tak też aniołom dał wolność. Dał im pełną wolność decyzji. Szatan podjął decyzję o odrzuceniu Boga. To nie Bóg go odrzucił, bo Bóg kocha anioły – to szatan w swym buncie postąpił jak syn marnotrawny. Odszedł.

To jedynie obraz. Człowiek nie pojmie wydarzeń ze świata duchów – można to jedynie obejmować wiarą. I trzymać się daleko od PYCHY, NIENAWIŚCI i OBŁUDY.

Potem tą drogę powielili pierwsi rodzice – skuszeni przez szatana. (Rdz 3)

Bóg dał człowiekowi wszystko – życie, Raj, dar rozmowy z  Nim twarzą w twarz. Dał człowiekowi inteligencję, zdolność kochania i dał też WOLNOŚĆ.

Ale człowiek jest TYLKO stworzeniem. Stworzeniem które otrzymało ubóstwienie, ale nadal jest STWORZENIEM – nie Bogiem. Nie istotą która może decydować o tym, czym jest dobro, a czym zło.  Jestem tylko stworzeniem i powinienem to uszanować- wsłuchując się w mojego architekta – Stwórcę.

Człowiek ma wolność – dlatego Bóg, szanując ją, pozwala na kuszenie człowieka. To Człowiek ma możliwość wyboru. Ale nie posłał człowieka na śmierć. Nie posłał materialnej istoty na walkę z nadzwyczaj inteligentnym duchem. Umocnił wpierw człowieka doświadczeniem siebie i swoją obecnością.

A Szatan w swej przebiegłości zaczyna kuszenie. Gdy tylko widzi szansę zaczyna dialog. Udaje że nic nie wie. Podchodzi Ewę, wykorzystuje jej pomocniczość: „Czy to prawda, że..” Podważa prawdę. Chce by człowiek przedefiniował prawdę.

Nauka jest jedna – nie należy wchodzić w dialog z szatanem. W pytaniu złego ducha już jest cień nieufności do Boga. Cień rzucony na Boga. Szatan ciągnie dalej – zarzuca Bogu kłamstwo -mówi, że to nieprawda, że umrze, ale Bóg nie chce ich dopuścić do drzewa, bo coś przed nimi ukrywa. Wstrzykuje PYCHĘ w serce Ewy.

Staniesz się jak Bóg – będziesz stanowić o tym, co jest dobrem a co złem. Będziecie panami moralności.

Człowiek odrywa się od Boga, który samym sobą potwierdził prawdę o sobie – o tym, że jest samą Miłością. Człowiek odwraca się w stronę tego, który nic nie ma, oprócz zasłon dymnych. Człowiek zwraca się w stronę tego, który niczym nie potwierdził prawdy swych słów. Swych zarzutów kłamstwa, które wysunął wobec Boga…

Panie udziel mi Twego Ducha, bym potrafił walczyć w świecie ducha, pokonywać pokusy i zasadzki złego ducha. Ucz mnie wybierać to czego chce mój Stwórca- Ojciec Niebieski.

 

35. Historia grzechu

12 czwartek wrz 2019

Posted by in 05. Grzech i nawrócenie, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Misterium grzechu dotyka człowieka. Szatan chce wciągać coraz głębiej w grzech, w jego spiralę. Pragnie też wciągać człowieka mocniej i mocniej ku rozpaczy. Bo jego prawdziwą wygraną jest śmierć człowieka zrozpaczonego, człowieka który uważa, że na jego grzech nie ma już miłosierdzia.

Dlatego też trud nawracania powinien mieć w sobie coś przeciwko rozpaczy- powinien mieć znamiona radości Paschy. Szatan cały czas chce człowieka wytrącić z równowagi, z trwania przy Bogu. Albo poprzez rozpacz albo przez lekceważenie, ironię i wesołkowatość które prowadzą w stronę braku hamulców.

Radość nawracającego się wynika z tego, że ma przed sobą CEL. Wchodzi w pasję Paschy Chrystusa. W głębię cierpienia spowodowanego przez grzech, ale ma w głębi serca pokój i radość, bo wie, że razem z Chrystusem zmartwychpowstanie.

To podobnie jak wysiłek rzeźbiarza, który już widzi oczyma wyobraźni cel, wynik, ale jeszcze jest w procesie tworzenia.

Bo Pan chce nam wybaczyć. Chce byśmy pojęli wysiłek i przeszli drogę nawrócenia. Chce byśmy potem i my byli miłosierni, jak On jest miłosierny:

Bracia: Jako wybrańcy Boży, święci i umiłowani, obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy. Na to zaś wszystko przyobleczcie miłość, która jest więzią doskonałości. A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani w jednym Ciele. I bądźcie wdzięczni. Słowo Chrystusa niech w was przebywa z całym swym bogactwem: z wszelką mądrością nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach. I wszystko, cokolwiek byście działali słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego. (Kol 3,12-17)

Historia grzechu ma swoje trzy fazy. Zaczyna się od grzechu aniołów, potem przechodzi przez grzech pierwszych ludzi a kończy się na grzechu każdego człowieka. Biblia wciąż odwołuje się do upadku aniołów. Niewiele wiadomo o tym wydarzeniu. Zapewne jakimś jego odblaskiem jest historia pierwszych rodziców. Upadek pierwszych rodziców jest zapewne jakimś odzwierciedleniem upadku, który wydarzył się w świecie duchów. Każdy grzech człowieka ma w sobie pierwiastek tych dwóch poprzednich. Szatan nie jest twórczy, nie ma w sobie nic ze Stwórcy. Umie tylko naśladować, powtarzać, odtwarzać te same schematy. Zapewne droga pychy którą poprowadził pierwszych rodziców, była właśnie jego drogą gdy grzech popełnili aniołowie.

Szatan próbuje też zniknąć ze świata i ust ludzi. Nawet wielu teologów neguje osobę szatana. Mówienie o szatanie jako o osobie należy dziś do złego tonu.

W sakramentach, w wyznaniu wiary Wielkiej Soboty wyrzekamy się szatan, który jest głównym SPRAWCĄ GRZECHU!

To on przyniósł na świat śmierć. Nawet Biblia mówi, że śmierć przyszła na świat przez zawiść diabła. Zawiść i pycha, to motywy jego działania i wpływania na rzeczywistość.

Nawet Jezus mówi do faryzeuszów – „wy macie diabła za ojca”! Biblia mówi też o upadłych aniołach, których siedziba jest w ciemnościach

Jezus też powie: „widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica.

 

Przyjdź Panie i pomóż mi budować moją świadomość grzechu i pokus, które mnie spotykają. Ucz mieświętosći i miłości.

7. Wyobraźnia – potrafi poprowadzić na manowce duchowości

10 sobota sie 2019

Posted by in 01. Modlitwa, Ledership po ignacjańsku, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Być w chwili obecnej, z pełną świadomością. Być swym sercem tam gdzie jestem. To jest cel pracy duchowej i ćwiczeń duchowych.

Szatan chce zrobić wszystko by nas wystraszyć lub wnęcić z tej chwili pozbawiając łaski chwili i łaski wydarzenia. Nie ma dostępu do naszych myśli ale wie doskonale jak wpływać na nasza wyobraźnię, na nasze uczucia. Jak przywoływać wydarzenia z naszej pamięci.

Szatan wyciąga nas z tui teraz wpływając na myślenie w stylu:

  • czego ja to nie osiągnę,
  • jak dalece awansuję
  • jakim to niesamowitym i wpływowym człowiekiem będę

Niby to pozytywne sprawy. Niezwykłe. Wielkie cele. Ale one zabierają człowieka z tu i teraz. Zabierają szansę na otwarcie się na cud, który przychodzi tu i teraz. Możliwość współpracy z Królem Wszechświata. Szansę na nieporównywalny awans w przyszłości na przebóstwienie, na wejście z tym Władcą w najintymniejszą relację. Współ-królowanie nad światem. Żeby to osiągnąć trzeba tu i teraz podejmować i realizować podpowiedzi tego Króla.

Myśli o przyszłości do których wnęca nas szatan bazują na naszym ego, naszej pysze, na tym co my sami uważamy ze zdobędziemy i to naszymi własnymi siłami. Szatan działa w ten sposób przeciwko po-wołaniu. Przeciwko wołaniu Boga.

To co DZIŚ zasiejesz, to będziesz zbierał w przyszłości. Zmiany, awanse, osiągnięcia wymagają czasu i wysiłku. Wymagają tego by podwinąć rękawy i rozpocząć TU i TERAZ. Tak jak to pokazuje dzisiejszy fragment listu do Koryntian:

Bracia: Kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg. A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki według tego, co jest napisane: „Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki”. Ten zaś, który daje nasienie siewcy, i chleba dostarczy ku pokrzepieniu, i ziarno rozmnoży, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości. (2 Kor 9,6-10)

Inna broń szatana atakuje nas strachem. Szatan próbuje wpłynąć na nasze serce strachem by nas sparaliżować. Bombarduje myślami w stylu:

  • to nie ma sensu
  • nic z tego nie wyjdzie
  • nie podołam, jestem zbyt słaby
  • nie dam rady
  • jest tyle przeciwności – nie ma sensu zaczynać

Szatan straszy człowieka. Wkłada w jego usta uzasadnienia do trwania w stagnacji i braku aktywności. Buduje egoistyczne umiłowanie życia, jakie sobie człowiek sam zgotował. Gniazdka, które sobie umościł. Jezus mówi o takich postawach w dzisiejszej Ewangelii – człowiek nie może bać się obumrzeć dla Zbawienia:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec”. (J 12, 24-26)

Służyć Bogu – to podejmować wyzwania.

Trzeba być całym w tym, co się robi, korzystając z łaski chwili i łaski wydarzenia.

Jak się modlisz – wejdź do izdebki, zamknij drzwi i bądź z Bogiem sam na sam. Izdebka serca. Nikogo ani niczego nie można tam wpuszczać poza Bogiem.

Gdy wybiegasz w przyszłość planując ją. Rób to tylko w czasie planowania. Gdy jest czas planowania to skup się w całości na planowaniu. Gdy jesteś na Mszy to nie planuj ale uczestnicz we Mszy. Odpoczywasz – odpoczywaj całym sobą. Gdy patrzysz w przeszłość wyciągając wnioski – rób to cały – ale tylko w tym właśnie czasie.

Duchowość powinna dążyć do uporządkowania. Poukładania życia. Dojścia do ładu. Boży zamysł to Raj – harmonia, jedność, ład i porządek. Takie życie daje pokój serca, wydajność w pracy, pewność, uspokojenie i poczucie prawdziwej ludzkiej godności.

Trzeba wykorzystać dar czasu i dar konkretnego wydarzenia z przychodzącą w tym czasie Bożą łaską.

Przyjdź Duchu Święty i pomóż mi żyć łaską wydarzenia i łaską chwili. Daj mi być skupionym na tu i teraz na tym co tu i teraz robię i wykorzystać ten czas i to wydarzenie na maksa współpracując z łaską która Ty mi dajesz. Pomóż mi budować harmonijne człowieczeństwo. Pokój, spokój i pewność na drodze ku Zbawieniu.

4. „Miejsce to jest pustkowiem”

05 poniedziałek sie 2019

Posted by in 01. Modlitwa, TYDZIEŃ I

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

TYDZIEŃ 1

Pustkowie. Jezus wyprowadza ludzi na pustkowie, by tam pokazać im, jak mocno zależą od Bożej Opatrzności. Wyprowadza Apostołów na pustkowie by zbadać ich wiarę i uczyć pokory, zależności i ubóstwa – uczyć drogi krzyża:

Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd łodzią na pustkowie, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych.A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce to jest pustkowiem i pora już późna. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności”. Lecz Jezus im odpowiedział:”Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!” Odpowiedzieli Mu: „Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb”. On rzekł:”Przynieście Mi je tutaj”. Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a z tego, co pozostało, zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. (Mt 14, 13-21)

Tak samo było w historii ludu wybranego, który prowadził Mojżesz. (Wj 11-20) (Wj 32-34) (Lb 9-14)

Bóg mógł wybrać łatwą drogę nad brzegiem morza z obfitością ryb i pokarmu. Postanowił jednak przeprowadzić Izraela przez sytuacje graniczne: głód, śmierć, doświadczenia chorób, zachwianie wiary. Bóg oczyszcza swój lud na pustyni by się stał Jego ludem „Kahal Jahwe”. By ten lud stał się partnerem dialogu ze swym Stwórcą i Oblubieńcem.

Bóg na pustyni, prowadząc lud wybrany zarysowuje już elementy przyszłości – pokazuje fragmenty paschy Jezusa. Pokazuje pierwsze przebłyski Eucharystii – manny z nieba. Pokazuje graniczne zachowania człowieka – odtrącanie proroków, Miłości Boga.

Pokazuje że to wstęp. Że to początek.

JEZUS zaczął swą działalność od 40 dni na pustyni,

– Tak samo Mojżesz spędził 40 dni na Synaju, (Pwt 9,9-21), gdzie zbliżył się jeszcze bardziej do Boga otrzymując tablice przykazań

– Tak samo Eliasz ucieka przez pustynię i spędza 40 dni w drodze

– Tak też lud wybrany idzie 40 lat przez pustynię.

Pustynia to PRELUDIUM. To wstęp i przygotowanie do SPOTKANIA i DIALOGU z BOGIEM.

Jezus w przeciwieństwie do poprzedników wypełnia próbę pustyni bezbłędnie. Nie błądzi, nie błąka się, ale walczy, trwa przy Bogu i nie ulega pokusom. Jezus JEST SŁOWEM Boga i tym Słowem walczy z szatanem.

Jezus pokazuje jak przeżywać to niezwykłe DOŚWIADCZENIE, gdy przychodzi ono w życiu:

  • odosobnienie – odrzucenie materializmu, uwolnienie się od tego co ciągnie ku dołowi
  • modlitwa – czas na spotkanie z Bogiem i rozmowa z Bogiem,
  • post – walka wewnętrzna z samym sobą, odzyskanie kontroli nad ciałem
  • walka duchowa z pokusami złego ducha

Chrystus zaczyna od pustyni. Zaczyna bezpośrednią walkę z szatanem na pustyni, kończy zaś na krzyżu. (Mt 4,1-11)

Kościół przejął ten symbol walki i pracy wewnętrznej i zaadoptował go jako Wielki Post.

Czas pustyni to zatem czas rozeznawania duchowego, prowadzenia przez Ducha Bożego, droga wyciszenia, skupienia, odosobnienia i odizolowania od spraw doczesnych. Błogosławione osamotnienie – samotność to cena, którą trzeba zapłacić, by spotkać się z Bogiem.

DLACZEGO TO WSZYSTKO

Bez tego doświadczenia. Bez pustyni i cierpienia. Bez samotności nie masz się czym dzielić z drugim człowiekiem. Wchodząc w pustynię zostajesz obdarowany przez Boga i masz się czym dzielić. Trzeba być wiernym, bo tylko zniechęcenie jest prawdziwą przegraną w rozwoju duchowym.

Przyjdź Panie i pomóż mi właściwie przeżywać czas pustyni. Przechodzić przez trud pustyni. Nie bać się wchodzenia w ciszę i samotność, by spotkać tam Ciebie.

Przejdź do paska narzędzi