(Mt 5, 17-19)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim”.

Jezus mówi jak ważne w Jego życiu jest wypełnienie woli Ojca. Pokazuje potem że wypełni ją nawet za cenę życia. Za cenę okrutnej śmierci krzyżowej.

Jezus chce zjednoczyć ludzkość i po to został posłany – jako jedna z osób Trójcy Świętej. W modlitwach w Wieczerniku prosi za siebie, za swych uczniów ale także za cały Kosciół. Jezus tak bardzo pragnei byśmy byli JEDNO. By zjednoczyć na nowo świat rozbity i pokłócony przez grzech. Wzorem jednosci jest Trójca święta. Spoiwem jest bezinteresowna MIŁOŚĆ. Grzech działa w przeciwnym kierunku. Najpierw jeden upadek, potem próba ukrycia i kolejne i dalej i dalelej – lawina rozłamów, kłamstwa, ukrywania jednego upadku przez kolejne pakty ze złym duchem…

Bóg pragnie przywrócić jedność światu. Jezus przygotowuje wszytko an ten jeden moment… „A Ja gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszytkich do siebie’. Jezus przez ukrzyżowanie łamie lawinę grzechu. Zawraca tą lawinę… otwiera na nowo ścieżkę ku zjednoczeniu u powrotowi do Raju.

Ewangelia Męki Pańskiej przypomina, że Kajfasz powiedział proroctwo – „Lepiej żeby jeden umarł za naród, niż, żeby cały naród miał zginąć!” Nie rozumiejąc nazywa po iminiu to co się wydarzy.

Jezus Objawia Ojca! Ale to objawienie można przyjąć tylko przez WIARĘ. Wiara prowadzi człowieka do Jedności. Jezus sam się ofiaruje – ON CHCE. ON POZWALA. Mógł w każdym momencie zakończyć wydarzenia Paschy. przerwać je. Jedym Słowem mógłby zakończyć istnienie Wszechświata. On pragnie by zapoczątkował się proces jednoczenia mocą Ducha Świętego.

JEDNOŚĆ ma być WYRAZEM CHRZEŚCIJAŃSTWA. JEzus prosi o jedność. aby ŚWIAT POZNAŁ, ŻE BÓG POSŁAŁ JEZUSA. Dlatego Szatan tak atakuje przejawy JEDNOŚCI. JEdnośći miedzy chrześcijanami. Jednosci Kapłana z Biskupem. Jednosći między małżonkami. Jednosći wewnątrz narodów – przez wewnętrzene waśnie i kłótnie. Jedności świata – przez wojny. Świat musi się zwrócić ku Bogu, ku drodze POJEDNANIA – inaczej porozrywany przez grzech zginie. Rozfragmentowany na drobne części.

Jak Bóg posłał Jezusa na świat, by świat zjednoczył, tak i Jezus nas posłał byśmy to dzieło kontynuowali w świecie. Zwlaszcza przez Wieczernik – przez EUCHARYSTIĘ, SŁUŻBĘ DRUGEMU (obmywanie nóg), WSPÓLNE TRWANIE NA MODLITWIE. Owocem dobrze przeżytej Eucharystii jest narastajaca JEDNOŚĆ i SŁUŻBA INNYM. Trezba się modlić o tą JEDNOŚĆ – tego uczy Jezus w Wieczerniku i Ogrójcu.

Weź Mamo i rpzyjmij cała wolność moja, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Jezus w Wieczerniku ogłasza swój Testament. Wygłasza mowę pożegnalną. On wie doskonale kiedy, jak i gdzie odda życie. Może zatem ogłosić swój testament spadkobiercom – czyli Kosciołowi reprezentowanemu przez Apostołów.

Jezus swoją mowę pożegnalną umieszcza w Wieczerniku, obok tajemnicy Eucharystii przed Męką. Ale nie męka fizyczna, czy krzyż są tu najważniejsze. Jeśli człowiek skupi się na tych aspektach ucieknie. To ponad ludzkie siły. Najważniejsze jest Zbawienie. Pusty Grób, który jest tuż tuż – za 3 dni!

Męka Pana się zaczęła. Rozmowy o zdradzie, kłótnie uczniów. Nie słuchają Jego słów. Nie chcą wchodzić w te wydarzenia. Nie doceniają Eucharystii. Męka Pana zaczyna się od SERCA.

Wieczernik, Ogójec, Ciemnica, ostatnie tchnienie Pana – wszytko odbywa się w mroku nocy. A zwieńczeniem NOCY będzie świt poranka ZMARTWYCHWSTANIA! Jezus wchodzi w noc – zanurza się w noc i chce dać wszytkim udział w tej nocy, by docenili poranek powstania z martwych. Każdy musi przejść przez tą noc… Noc o której Exultet śpiewa: to jest ta sama NOC… to jest właśnie ta NOC…. Noć, która wzoruje się na wyjsciu Izraela z Egiptu. Noc przejścia od NIEWOLI do WOLNOŚCI… To jest sens Krzyża – właśnie ten PRZEŁOM. Zejście po schodkach w dół – w kompletny mrok, by na przeciwnym brzegu wspinać się po schodkach w górę ku wschodowi Słońca – jasności…

Noce są przeróżne:
– Noce wiary
– Noce doświadczeń duchowych
– Noce mistyczne
– Noce zmysłów
– Noce ducha

Testament Jezusa wskazuje od razu cel – BY OJCIEC BYŁ UWIELBIONY. By był uwielbiony przez SYNA! TO Jest konkretny cel. I właśnie na celu trzeba się skupic  rozważniach męki, na tym melńkim światełku  tym mroku, by się wydostać z tych ciemności we włsciwym kierunku… By się nie zatopic w nocy na wieki… W NOCY trzeba skupić się na UWIELBIENIU PANA. Walczyć o CHWAŁĘ OJCA… Wołać – Nie ja , nie ja, ale TY PANIE. Za Jezusem zatopionym w mroku Ogrójca – Nie moja wola ale TWOJA WOLA niech się spełni. Nie moja chwała ale TWOJA CHWAŁA Panie! To nadaje sens – bo nic tak nie dręczy nie odbiera energii jak poczucie BEZSENSU!

Szatan będze straszył człowieka! A Jezus mówi – NIECH SIĘ NIE TRWOZY WASZE SERCE. W Boga wierzycie i we mnie wierzcie! Eucharystia daje siłę przeciw strachowi i trwodze. I WIARA – Wierzycie…. wierzcie!

Jezus pada pod ciosami, nie może unieść krzyża, Jezus się słania, krwawi… Jest rozrywany emocjami Ogrójca… On BÓG nie zachowuje się jak niewzruszona skała… Tym bardzie i ja nie bedę jak skała. Człowiek nie ma być niewruszonym KAMIENIEM. Ma być osobą! Człowiekiem na wzór i podobieństwo Sna Bożego – który się chwiał, upadał pod ciężarem, który był słaby…! Jezus to nie Suberbohater, bożek z przeszłosci. To jest PRAWDZIWY BÓG-CZŁOWIEK…

Jezus pokazuje też że KRZYŻ to droga. Że ON JEST DROGĄ, PRAWDĄ I ŻYCIEM! I tylko przez krzyz wiedzie DROGA DO RAJU!

WYTRWAŁOŚĆ W TEJ DRODZE!!!

Nie przez wielkie dokonania, czyny, stawanie na podium duchowości – bo tacy zazwyczaj kończą utopieni w oceanie pychy! Ale właśnie przez wytrwałe ciche, często niezauważone czyny – wiernie i z sercem wykonywane działania w służbie Bogu i bliźniemu. Tu nie ma się jak wkraść pycha i wyniosłość.

Wierność w małych rzeczach, w szarości codziennosci – to ejst prawdziwa droga ku świętości! Wierność pomaga przetrwać prześladowania. Skoro Jezusa tak przesladowali, a uczeń nei jest większy od mistrza, to i my doświadczymy cierpienia i trudu w życiu.

Jezus wraca do domu. Wyszedł od Ojca, Przyszedł na świat drogą Wcielenia. Za chwilę opuści świat, by wrócić na ten świat w ciele przemienionym i wróćić w końcu do Ojca. To już pełnia Objawienia. Cały cykl. Ta droga, to przechodzenie to obraz Paschy.

Świętośc rodzi się w prostocie. Wiernej nieustannej upartej prostocie. Uporczywym wracaniu do łaski uświęcajacej. Szerzenie królestwa to ciągłe przebaczanie. Przehcodzenie nad swoim cierpieniem i ratowanie tego który wobec mnie zawinił…

(Mt 18, 21-35)
Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?” Jezus mu odrzekł: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby dług w ten sposób odzyskać. Wtedy sługa padł mu do stóp i prosił go: „Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam”. Pan ulitował się nad owym sługą, uwolnił go i dług mu darował. Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: „Oddaj, coś winien!” Jego współsługa padł przed nim i prosił go: „Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie”. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego, widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego, wezwawszy go, rzekł mu: „Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?” I uniósłszy się gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”.

Przebaczenie z serca bratu – tu nie ma pychy, stawania na piedestale. Tu jest ciężka praca nad swym buntujacym się sercem.

Weź Mamo i pryjmij całą wolność moją wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszystko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem iBogu przez Twe ręce pragne to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzja tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełnośći mi wystarczą.

Rdz 37, 3-4. 12-13a. 17b-28
Izrael miłował Józefa bardziej niż wszystkich innych swych synów, jako urodzonego w podeszłych jego latach. Sprawił mu też długą szatę z rękawami. Bracia Józefa, widząc, że ojciec kocha go bardziej niż ich wszystkich, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim rozmawiać. Kiedy bracia Józefa poszli paść trzody do Sychem, Izrael rzekł do niego: „Czyż twoi bracia nie pasą trzody w Sychem? Chcę cię posłać do nich”. Józef udał się więc za swymi braćmi i znalazł ich w Dotain. Oni ujrzeli go z daleka i zanim się do nich przybliżył, postanowili podstępnie go zgładzić, mówiąc między sobą: „Oto tam nadchodzi ten, który miewa sny! Teraz zabijmy go i wrzućmy do którejkolwiek studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł. Zobaczymy, co będzie z jego snów!” Gdy to usłyszał Ruben, postanowił ocalić go z ich rąk; rzekł więc: „Nie zabijajmy go!” I mówił Ruben do nich: „Nie doprowadzajcie do rozlewu krwi. Wrzućcie go do studni, która jest tu na pustkowiu, ale nie podnoście na niego ręki” – po to, by wybawić go z ich rąk, a potem zwrócić go ojcu. Gdy Józef przybył do swych braci, oni zdarli z niego odzienie – długą szatę z rękawami, którą miał na sobie. I pochwyciwszy go, wrzucili do studni: studnia ta była pusta, bez wody.Kiedy potem zasiedli do posiłku, podniósłszy oczy, ujrzeli z dala idących z Gileadu kupców izmaelskich, których wielbłądy niosły wonne korzenie, żywicę i olejki pachnące; ciągnęli oni, wioząc to do Egiptu. Wtedy Juda rzekł do swych braci: „Cóż nam przyjdzie z tego, gdy zabijemy naszego brata i nie ujawnimy naszej zbrodni? Chodźcie, sprzedamy go Izmaelitom! Nie podnośmy ręki na niego, wszak jest on naszym bratem!” I usłuchali go bracia. I gdy kupcy madianiccy mijali ich, bracia, wyciągnąwszy śpiesznie Józefa ze studni, sprzedali go Izmaelitom za dwadzieścia sztuk srebra, a ci zabrali go z sobą do Egiptu.

(Mt 21, 33-43. 45-46)
Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: „Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna. Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?” Rzekli Mu: „Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze”. Jezus im rzekł: „Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce”. Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka.

Nienawiść, chciwość, poczucie krzywdy i nierówności potrafia skazić serce. Skazić w taki sposób, że to serce kamienieje. Człowiek sięga po to, co nie nalezy do niego. Gdy jeszcze sięga po rzeczy materilane to nie jest tak źle. Gdy sięga po prawo Boga do zakończenia życia człowieka to jest już bardzo źle. A gdy tym człowiekiem jest brat… to przerażające…

Zdolności ludzkiego serca są nieprawdopodobne – zarówno w górę jak i w dół. Zarówno ku dobremu jak i ku złemu.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu prze Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje przepaść jaka dzieli życie bogacza i żebraka. Jeden prowadzi wystawne i medialne życie. Jest w nim pewnie wiele pychy i patrzenia na swoje potrzeby. Drugi leży u bramy pałacu, mało znany, pogardzany. Jego przyjecielami są psy liżące wrzody…

Później po śmierci obu rozgrywa się rozmowa, której konkluzja jest taka, by patrzeć na to co nam zostawił Bóg. NAWET ZMARTWYCHWSTANIE nie przemówi do tych, którzy nie chcą słuchać. Widzimy to po dziś dzień. Jezus ZMARTWYCHWSTAŁ – Chrześcijanie są tego świadkami – a i tak ludzie nadal żyją tak jak w opowieści Jezusa. W zasadzie rozwarstwienie społeczne jeszcze bardziej się pogłębia…

(Łk 16, 19-31)
Jezus powiedział do faryzeuszów: „Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. A także psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”. Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich ostrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby ktoś z umarłych powstał, nie uwierzą”.

Niesamowite są słowa Jezusa – gdy pomyśli się, że wypowiada je Ten, który rzeczywiscie jako pierwszy POWSTANIE Z MARTWYCH…

Nawet gdyby ktoś powstał z martwych – nie uwierzą!

Bóg zostawił znaki w których można Go odkryć, ale są to znaki zakryte za zasłoną POKORY, UBÓSTWA, POSŁUSZEŃSTWA JEGO SŁOWU. Dopiero gdy człowiek wyrwie się z bogactwa, aptrzenia na koniec sweog nosa, dopiero gdy szczerze zacznie POSZUKIWAĆ – wówczas Bóg odsłoni przed człowiekiem głębię swych znaków.

Jednym z największych który jest powszechnie dostępny dla wszytkich – to EUCHARYSTIA. Niepozorna – jak Łazarz u bram pałacu. Marna jeśli chodzi o warstwę artystyczną. Ciągle te same zdania. Skromna w znakach. Ale za tą zasłoną dokonuje sie PRZEPOTĘŻNE MISTERIUM. Tu POWSTAJE Z MARTWYCH UMARŁY!!! I ludzie nadal nie wierzą… koscioły pustoszeją…

W Eucharystii jest to ziarenko, z którego potem rośnie wielkie drzewo wiary. Wszytko jednak zaczyna się w decyzji ludzkiego serca, by SZUKAĆ BOGA. By wejsc na drogę współpracy z Duchem Świętym. Powierz Panu swą drogę On sam będzie działał.

Jezus pokazywał nieraz że poczatek Królestwa Bożego jest jak najmniejsze z zirenek. Nikłe. Pogardzane. Pełne paradoksu – jak ten żebrak leżący pod murami pałącu – może nieatrakcyjne, nie przebojowe… Takie zywkłe i proste… Wszystkie znaki na zewnątrz mogą być przeciwko ufności.

Co więcej początek Królestwa Bożego ma miejsce w GROBIE. Może wyglądać jak rozpad i totalny rozkład. Ale stąd wyjdzie ZMARTWYCHWSTANIE. Zwycięztwo w Królestwie Niebieskim może mieć postać KLĘSKI. Jak Śmierć Pana na krzyżu! Nasienie wpada w ziemię i OBUMIERA. Ale jeśli nie obumrze nie pojawi się drzewo. Nasionko rośnie – maleńkie listki. Wszystko delikatnie – powoli – systematycznie. Bóg takzę poddał swego Syna procesowi wzrostu i rozwoju. Powierzył Jego życie, ubranie, nakarmienie Maryi i Józefowi…! Wszytko zaczyna się niepozornie. Niby uboga, zwykła rodzina w Nazarecie…

POKORA, UBÓSTWO, PODDANIE SIĘ WOLI BOGA! – to jest klucz do wejścia poza zasłonę tej „ZWYKŁOŚCI” i odkrycia przeogromnych skarbów bożych łask.

Eucharystia jest mało atrakcyjna – więc niesie w sobie ogromną moc. Wymaga WYTRWAŁOŚCI w jej odkrywaniu! WYTRWAĆ! WYTRWAĆ! Do tego wzywa Eucharystia. Nie można się dać zniechecić początkom.

Umiera Bogacz i Łazarz… Koniec…?

Nie to dopiero prawdziwy początek wiecznosci. Ten który wydawał się triumfować przegrał – NA WIEKI. Ten który wydawał się być przegranym – wygrał – NA WIECZNOŚĆ…

Początki bywają mylące. Niepozorne. Byle jakie. W Bogu jest bardzo wiele PARADOKSÓW! A jeśli ich nie ma to takie elementy religii powinny być poddane ostrożności!!! Tam, gdzie nie trzeba wysiłku wiary – coś może być nie tak!!!

Bóg który dopuszcza OBUMIERANIE i ŚMIERĆ jako elementy ROZWOJU!!! Zadziwiajacy Bóg.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znas wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. Przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

(Mt 20, 17-28)
Udając się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy: a tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom, aby został wyszydzony, ubiczowany i ukrzyżowany; a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi synami i oddawszy Mu pokłon, o coś Go prosiła. On ją zapytał: „Czego pragniesz?” Rzekła Mu: „Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie”. Odpowiadając zaś, Jezus rzekł: „Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?” Odpowiedzieli Mu: „Możemy”. On rzekł do nich: „Kielich mój wprawdzie pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale dostanie się ono tym, dla których mój Ojciec je przygotował”. Gdy usłyszało to dziesięciu pozostałych, oburzyli się na tych dwóch braci. Lecz Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszy między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, tak jak Syn Człowieczy, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu”.

Jezus w Wieczerniku tak dobitnie pokazuje co to oznacza. Jak ważna jest postawa służby. Jak wielkim jest wyzwaniem. I jak bardzo prowadzi właśnie do KRÓLESTWA NIEBIESKIEGO. DO tego by wraz z Chrystusem Wniebowziętym w naszej ludzkiej naturze zasiąść na tronie w Niebie.

Trzeba WYPIĆ KIELICH. Trzeba postępować ZA Panem. Człowiek nie jest Bogiem, tak jak Jezus nim jest. Gdy człowiek zaczyna się równać z Bogiem, stara się zasiąść obok Boga na tronie to z czasem pojawi się pokusa z RAju, jedna, druga trzecia i człowiek w swoim seru PODSIĄDZIE Boga. Będzie chciał się Boga pozbyć i sam królować… Odrzuci Kielich Pana. Odrzuci postępowanie Jego drogą… stoczy się w grzech i upadek i śmierć. Pan tego nie chce. Dlatego tak przestrzega.

Człowiek który próbuje zastąpić Boga, PODSIĄŚĆ BOGA, zaczyna z czasem z Bogiem walczyć. Knuć podstępy – myśląc że ma na tyle inteligencji i prezchytrzy Boga. Wchodzi w kłamstwo szatana i zaczyna mu wierzyć. Stawia siebie na równi z Wszechwiedzącym, Wszechmogącym stwórcą…

(Jr 18, 18-20)
Niegodziwi rzekli: „Chodźcie, uknujemy zamach na Jeremiasza! Bo przecież nie zabraknie kapłanowi pouczenia ani mędrcowi rady, ani prorokowi słowa. Chodźcie, uderzmy go językiem, nie zważajmy wcale na jego słowa!” Usłysz mnie, Panie, i słuchaj głosu moich przeciwników! Czy złem za dobro się płaci? A oni wykopali dół dla mnie. Wspomnij, jak stawałem przed Tobą, aby się wstawiać za nimi, aby odwrócić od nich Twój gniew.

Ucz mnie Mamo pokory i służby. Tak jak wzywał do tego Twój Syn.

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszystko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragne to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzja tym wszytkim. PRzynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi wystarczą.

Jezus dziś mówi bardzo gorzkie słowa dotyczące uczonych w Piśmie. Obnaża ich sposób myślenia i postepowania. Nakłądają ogromne ciężary przktyk i przepisów an ludzi, a sami znajdują tysiące uzasadnień, by te same praktyki nie aplikowały się do nich.

Pokazuje też ich intencję – liczą na bycie celebrytami ówczesnego świata. Podziwiani przez ludzi. Sami się też starają o ten podziw i o to być widocznymi. Pojawiaja się tam, gdzie jest „prasa”. Siadają na „konferencjach” ówczesnego swiata. Chodzą na odpowiednie bankiety. Utrzymują znajomosci które mogą ich wywindować ku górze.

W swej pysze dbają o to by ich odpowiednio nazywano, pozdrawiano. By byli rozpoznawalni – mili dobry „instagram” 2000 lat temu. Prowadzą swoje kanały na „Youtube” pouzcając ludzi co jest właściwe a co nie i ucząc jak żyć. Niewiele różnią się od wpsółczesnych celebrytów zarówno tych poza Kościołem jak i niestety tych wewnątrz Kościoła. Wielu jest kapłanów i ludzi kościoła którzy wypowiadają się publicznie. Dbają o to by mieć wielu „followersów” – a jednak tak niewiele mówią o BOGU! Wypowiadają się na sprawy codzienne, polityczne, ale tak rzadko DUCHOWE!

(Mt 23, 1-12)
Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”.

Jako lekarstwo Jezus zaleca zazywać jak najczęściej gorzką pigułkę pokory. Pokora to rpzedziwne lekarstwo. Zawsze działą – nie da się nim wysycić organizmu. I nie da się pokory przedawkować. Pokora, posłuszęństwo Bogu i ubóstwo na głębinach ducha. To droga przez krzyż, która nigdy się nie kończy i nigdy nie da się jej przedawkować. Człowiek im więcej przechodzi tej drogi tym bardziej odkrywa jak wiele jeszcze przed nim zostało do szczytu Golgoty.

Pokus przeciwko pokorze nie wystrzegli się uczniowie i to nawet w Wieczerniku. Poddawali się namiętnościom i brakowi kontroli. Pouczali Pana, że się myli, że oni nigdy Go nie zdradzą. Zapierali się że są mocarzami ducha. Walczyli o to kto z nich jest najważniejszym i największym z Apostołów. Judasz wpadł w namiętność posiadania pieniędzy, zaczął kraść. Bycie przy Panu sprawiało, że przez jego ręce przechodizły fortuny. Ale ciągle był głodny! Ciągle bardziej głodny i nienasycony. Nawet słowa Pana, nawet karcenie w Betanii, wołanie do Niego – „Przyjacielu”. Traktowanie z taką delikatnością. Nic nie pomogło. Poszedł sprzedać Pana za kasę. Jezus mówi mu wprost – Judaszu TAK TO TY mnie zdradzisz. Ja wiem! Nie rób tego…! Jezus JEST PRZY NIM. DOTYKA JEGO DŁONI W MISIE. PODAJE MU CHLEB W WIECZERNIKU. MYJE NOGI JUDASZOWI! Pan jest przy Judaszu, ale Judasz nie jest już przy Panu swym sercem… Zatwardziałość serca prowadzi w straszliwym kierunku zatracenia i obojętności…

Jezus został sprzedany za cenę NIEWOLNIKA. 30 srebrników – to cena niewolnika! Nawet w tym Jezus podążył za Słowem zapowiedzi ze Starego Testamentu. Była to też swoista drwina i ironia Uczonych w Piśmie i Faryzeuszów o których tak surowo się wypowiadał w dzisiejszej perykopie Ewangelii. W przestrzeni duchowej oni tylko dopełnili aktu obmycia nóg z Wieczernika. Pan chciał być wart tyle co niewolnik i ostatni sługa. W światyni piekło się śmieje z Jezusa jako Niewolnika. W WIeczerniku – Jezus pokazuje drogę do świętosci poprzez NIEWOLĘ! Bycie Niewolnikiem stanowi niezwykle podniosłą drogę. Akt obmycia nóg stoi w centrum wydarzeń Wieczernika.

MIŁOSĆ i NINAWIŚĆ – ten sam znak – a jak przedziwnie różne interpretacje i spojrzenia.

Widać też w wieczerniku swoistą samotnosć Pana. To, że uczniowie Go nie rozumieję. Nie potrafią wejśc w ten klimat w pełni. Zanurzyć się w tą rzeczywistosć do tego stopnia jak Pan.

W Wieczerniku Pan cierpi też w swym sercu. Wie, że Judasz Go zdradzi, wie, że Piotr Go zdradzi, inni uciekną gdzieś. Jest zakłopotany. Dotknięty tym, że przyjaciele Go opuszczą i odwrócą się od Niego. Jezus ogłasza najważniejsze przesłania a Apostołowie się kłócą i dochodzą kto jest najważniejszy…. Pan jest udręczony i zniecierpliwiony. Mówi wręcz do Judasza – co masz czynić – czyń co prędzej!

Weź Mamo i przyjmij całą wolność moją, wolę moją, pamięć i rozum. Weź wszytko to co mam i posiadam. Z ręki Boga przez Twoje dłonie wszytko to otrzymałem i Bogu przez Twe ręce pragnę to oddać. Ty Mamo, która znasz wolę Ojca rozporządzaj tym wszytkim. przynieś mi tylko Miłość i Łaskę a one w zupełności mi sytarczą.