Szata radości i wino radości.

Nie wypełnią dziury w Starym Prawie – bo wszystko się podrze,
Nie przyniosą radości w sercach przywiązanych do starych prawd – bo je rozerwą.

Przed Bogiem trzeba być albo zimnym albo gorącym, inaczej ON zwymiotuje nas ze swych ust.
Albo w całości i ze szczerością przylgnie się do starej rzeczywistości albo w całości da się porwać nowej rzeczywistości.
Pragnienie tworzenia duchowych hybryd prowadzi do katastrofy.

Nowy Testament, nowe przykazanie miłości – „Mandatum Novum” – Mesjasz obmywający nogi swym uczniom jak najniższy ze sług nie pasuje do Starotestamentalnego „Oko za oko…”

Nowy Testament, nowe Błogosławieństwa – są Starotestamentalnymi anty-wartościami. Smutni, ciepiący ucisk, głodni, zwyzywani, zapchani na margines. W Starym Testamencie to znaki tego, że Bóg jest daleko…

Nowe wino wlewa się w nowe bukłaki,
Nowa szata nie da się połączyć ze starą…

Żeby przyjąć nową naukę potrzeba wymiany serca.
Zastąpienia serca z kamienia sercem z ciała.

Jezus chce też, by człowiek żył w harmonii. Chce przywrócić Raj na ziemi. Wrócić do harmonii ciała, ducha i umysłu. Faryzeusze, chcą doprowadzić do wewnętrznej dychotomii. Zewnętrzne znaki – ciało – ubiór – w poście, zaś wnętrze – duch i umysł – w radości obcowania z Mesjaszem. Tacy uczniowie są nieprawdziwi. Udziwnieni i sztuczni…

UCZNIOWIE JANA… to też jakiś klucz…
Ci którzy chodzili za Janem. Słuchali słów Jana zapowiadających Mesjasza.
A jednak, gdy Jan wskazał Mesjasza nie zrobili tego jednego kroku w przód.
Nie przebrali się w „nowe ubrania”. Nie pozbyli się „starych bukłaków” i nie „zakupili nowych”…

Zawrócili ku staremu… Zawrócili…
Zabrakło otwartości na to co nowe…

Panie, uczyń serce moje na wzór Twego serca. Niech będzie nowym bukłakiem otwartym na wino nowej nauki. Wino radości – Błogosławieństw. Odziej mnie Panie w nowe – białe szaty – wybielone w Twojej świętej krwi. Bym mógł wejść na końcu mego życia na Twoją ucztę w Niebieskim Jeruzalem.
Pozwól mi stawać się przezroczystym i zharmonizowanym wewnętrznie człowiekiem.